2006-04-04: Nepal: Indiase Visa ophalen en een derde motorrevisie

Vanochtend werd ik wakker omstreeks half zeven, maar ik was mijn bed niet uit te branden. Als ik na twee keer wekkertje drukken eindelijk omstreeks tien voor zeven eruit kom, poets ik snel de tanden om omstreeks kwart over 7 even bij de ambassade van India weer om me als nummer 13 in te schrijven. Ik bedenk me meteen dat dit een ongeluksgetal is. Als dat maar goed gaat.

Ik type wat verhalen op de meegenomen laptop bij het cafeetje naast de ambassade. Om me heen zitten de nodige personen te wachten, maar de rij is fors groter als de eerste keer, een paar dagen terug. Na een paar bakken koffie en een plain pancake komt Herbert binnen rollen. Hij gaat terug naar de garage om te kijken waarom de motor nog tikt, nadat hij voor de zekerheid is langsgekomen bij de ambassade. De rij gaat vlot en zal snel zijn we aan de beurt bij de ambassade. Er waren blijkbaar wat mensen hier alleen voor een transit visa. Die rij gaat wat sneller.

Vooraf is het altijd chaos hier bij de ambassade. Afgeladen met toeristen die een visa willen regelen. Sommigen komen uit India en nemen pauze om een nieuw visa te regelen in Nepal. Het is chaos omdat iedereen in de rij vooraan wil staan, wetende dat ze toch achteraan moeten sluiten. Bij aankomst noteert iedereen zijn naam op een papier en de nummers ervoor geven aan wanneer je aan de beurt bent. Binnen zitten beambten die teveel pennen hebben gezien in hun leven. Er volgt een heel administratief proces. De eerste keer krijg je een klein formulier die ingevuld wordt. Na betaling van 300 Roepie per persoon krijg je een bonnetje mee waarop staat dat je 4 dagen later terug mag komen om het grote formulier met gegevens geheel ingevuld in moet leveren. Dat is voor ons dus vandaag. Daarnaast moet ik als ik aan de beurt ben 3050 Roepies p.p. extra betalen voor de visa.

Nu is het inmiddels bijna 15.30 uur. Dat is het tijdstip dat je welkom bent je paspoort weer op te halen. Na 3 beurten ambassade heb je dan als het goed is een visa voor de volgende 6 maanden. Een typisch voorbeeld van Indiase administratie.

Eigenlijk ben ik nu heel boos en teleurgesteld. Daarom doe ik dit verhaal maar eerst. Nadat ik vanochtend klaar was en met Herbert heb gegeten, ben ik afgezet met de Landrover in Thamel om in de Kathmandu Guesthouse te gaan werken aan de site. Het lijkt mee te vallen met de server. De back up is teruggezet en nu is de laatste versie van 26 maart 2006. Ik hoef dus waarschijnlijk maar een pagina’s langs te lopen en kost het me voorlopig maar 2 uur om alles af te ronden. Voor Mark betekend dat hij geluk heeft, want de laatste aanpassingen die verloren zijn heb ik gemaakt en kan ik als het goed is uploaden vanaf de laptop. Het blijft irritant dat de server om de haverklap eruit ligt. Er is laatst wat voorgevallen, waarbij ik grote vraagtekens zet. Men wou dat ik het weblog aanpaste in lijn met de website. Dat was een moment dat de site een paar weken zonder probleem draaide en voordat de site was geüpdate. Nu deze amper klaar is, klapt die er weer uit. Het weblog dient als back-up en dat werkt prima. Dat laten we maar zoals het is. Nu ik een paar dagen die nog een keer nalees bleek ook wel weer dat er meer werk in zat als gedacht. Totaal zijn we er nu weer 3 avonden mee bezig geweest om de server crash te herstellen en de laatste versie te uploaden. Ik hoop dat het nu weer even gedaan is met de gekkigheid.

Met het weblog verwacht ik nu ook wat problemen mee. Er komt een verhuizing van deze provider. Waarschijnlijk zoals altijd gaat er wel wat mis. Het positivisme is even weg. Ik heb net wat knopen voor mezelf doorgehakt. Iets wat ik echt niet leuk vind en ga vinden, maar het moet maar.

Herbert kwam net terug van de garage. Het kloppende geluid komt uit de motor van een cilinder af. Iets waar ik al bang voor was, aangezien het geluid zo verdomd veel lijkt op het geluid van de Opel motor een paar jaar terug. De net gewassen en gereed zijnde landrover moet weer uit elkaar om de zuigers te vervangen. Het laatste bewegende deel wat nog niet gedaan is. Alle pakkingen en seals zijn gebruikt en al met al moet het 15000 Roepie gaan kosten. Dat is een kleine 200 euro extra weer. Dat het moet is tot daar aan toe, maar vanaf het moment dat ik het geluid hoorde, namelijk de Nepalese grens heb ik lopen hameren op het feit dat dit geluid weg moet. Het is niet goed en nu de motor toch los ging afgelopen week vond ik dat dit goed nagekeken moest worden. Volgens Herbert die in het begin niet op of om keek naar dit geluid, vanwege de komst van Margreet waarschijnlijk later die dag in Kathmandu,. Hij zei vanaf het begin dat het de dieselpomp was waar het aan lag. Zelfs gedurende en na de inbouw van de motor, werd dit bevestigd. Nu komt hij met het nieuws dat alles weer los moet, er geen koppakking meer is (3000 Roepie extra) en dat we moeten beslissen wat te gaan doen. Doorrijden met speling in de zuigers of loshalen met een extra 6 a 7 dagen vertraging. Mijn hemel explodeerde even voor me.

Buiten het schamele bedrag van 200 Extra en het levensonderhoud extra wat we nu weer verliezen, houdt het nu even op. Ik heb (en nu dus had) in de kop zitten om met de webmaster nog een offensief te proberen om de landrover toch naar Australië te krijgen, maar nu houdt het gewoon op denk ik. Het budget is weg en de droom vervliegt. Geen landrover naar Australië en dat doet zeer. Erg zeer…

Ik had uit kunnen vallen tegen Herbert, maar hij weet wel hoe het zit. Het moge duidelijk zijn dat ik heb nagestreefd bij de eerste revisie om zeker te stellen dat de motor 100 % goed zou zijn en daarna blijkt dat de “back seal” en zuigerveren niet vervangen zijn en dat we lekkages kregen. Tussendoor heb ik een paar keer de opmerking gekregen dat ik weinig ruimte laat voor hem zelf zaken te regelen en dat ik hem kort op de huid zit. Dat het over komt alsof ik hem niet vetrouw. Ja, wat moet ik daar op antwoorden. De derde revisie komt eraan en al twee keer eerder heb ik me laten verzekeren dat we een compleet goed werkende motor hebben als we weg gaan.

Nu moet ik zeggen dat ik een control freak ben en ook dat het niet makkelijk is voor me zaken weg te zetten en op zijn beloop te laten. Zeker niet als de impact is dat we maanden reizen kunnen verliezen en de recente feiten aanwijzen dat er een aantal malen iets goed mis is gegaan. Het is nu zo dat we al zeker 3 maanden reizen verspeeld hebben aan de motor. Dat de voorinvestering groter was, was ook nog acceptabel, maar de droom om met een 4WD in Australië te reizen gaat nu toch echt in het water vallen, door de te grote uitgaven aan de motor revisies.

IK weet niet wat ik erger vind. Het gevoel te hebben dat ik Herbert dan echt totaal verkeerd begrepen te hebben of het besef dat we de reis niet kunnen afmaken zoals ik zo graag zou willen met een eigen gebouwde 4 WD in het grote Australië..

De beslissing was niet zo moeilijk. Ik wil ook in Nederland nog met deze Landrover rijden en de rit mooi afsluiten in India. Daarna moet die naar huis. Een optie was om Birma in te rijden, maar Herbert veegde dat al van tafel. Met deze motor in de huidige toestand, geen Birma. Kortom ik heb voor mezelf besloten dat ik niet met deze Landrover naar Australië ga of er moet een wonder gebeuren. Op Herbert kan ik niet voldoende af gaan of het nou goed of slecht is gesteld met de motor en als ik zelf kijk, merk ik dat er nogal wat kuren zijn. Dat wisten we van te voren, maar het moge duidelijk zijn dat mijn budget eindigend is. Herbert heeft wellicht wat meer mogelijkheden en reageert daar soms zo ook op. Mij doet het verschrikkelijk zeer dat met het beperkte budget we elke keer weer naar de garage gaan om geld weg te geven.

Zijn monteurs nu altijd zo? Generaliserend gezegd, wordt de rekening altijd duurder als dat je vooraf laat inschatten. Een riempje dit en een boutje zus. Ik kan daar niet tegen . Zwart wit gezegd, geef ik m’n geld 1 keer uit en niet drie keer zoals nu. Moet ik nu uitvallen tegen Herbert vanwege zijn onverschilligheid of had ik er zelf nog meer een punt van moeten maken?

Er is nu zo’n kleine 9500 euro totaal opgegaan aan de auto. Daar krijgen we ook wat voor terug als we in Nederland deze weer verkopen. Het absolute getal van investering is dan nog prima als we weer terug zijn, maar dan moet er wel een werkende motor inzitten, die goed loopt. Daarnaast ligt het geld nu niet op de plank. Wat te doen en ik beslis maar even in de aankomende 5 minuten.

Dubbende over het verhaal van de motor, mijn gedachtegang over Herbert over zijn verhaal de afgelopen weken, de laconieke reactie op het getik van de motor, het feit dat we een groot risico lopen op wederom een vastloper en de mogelijkheden om verder te reizen, laat mij zien dat we moeten stoppen met dromen. De reis was fantastisch tot nu toe, alleen mijn budget kan geen risico van een vastloper meer hebben. Repareren die zooi, accepteren dat de reparaties niet meer terug zijn te draaien en dat Herbert nu eenmaal zo in elkaar zit. Het wordt tijd om weer te gaan genieten van het reizen met de Landrover. We hebben nog 2 maanden India voor de boeg. Dromen vervliegen soms en de realiteit geeft een andere invulling.

In plaats van 2 a 3 dagen sleutelen (a 75 euro) wat uitliep in 6 dagen sleutelen (a 170 euro), wordt nu totaal nog extra 7 dagen, wat een totaal maakt van 13 dagen en een totaalbedrag 470 euro.

Als ik nu aan het werk was, was er geen probleem. Alleen zo werkt het niet. Het leven is nu en nu is het probleem hier. Ik zal en moet naar Australië, maar dan gaan we maar zonder eigengebouwde oldtimer van een Landrover.

Eigenlijk is hij nog steeds schitterend. Links en rechts een krasje, maar hij schittert als nieuw in de zon op het moment. Herbert is nu opnieuw prijzen aan het bedingen bij de dealers. Ze proberen er ook hun slaatje uit te slaan. Ik heb me er helemaal niet tegen aan bemoeid dit keer. Ik hoor de rode lijn en was best tevreden geweest eigenlijk als het nu een goed lopende Landrover was. Zeker voor het bedrag van 170 euro, maar nu voel ik me waardeloos. Had hem meer op de huid moeten zitten. Zo moeilijk kan het toch niet zijn! Ik weet niet of dat nu wat zegt over mij of over hem en ik rust maar met de gedachte dat het hem toch ook niet lekker kan zitten. Alleen het verschil is dat ik iets krommer heb gelegen als hem voor dat geld in een jaar tijd en dat hij lekker laconiek kan reageren over het vergaren van geld. Als dan dat geld opgaat aan zo’n reparatie krijg ik een rilling over mijn rug van onder tot boven. Het is gewoon de combinatie en ik zeg maar verplicht tegen mezelf: “Een kleinigheidje hou je toch…..Volgend jaar lach je erom…..” en sluit de computer af.

We gaan een lijst maken met de mensen die als eerste komen. De ambassade gaat zo open en ik hoop dat mijn nummer 13 van vandaag niet meer ongeluk brengt vandaag.

Als ik terug kom bij het Kathmandu Guesthouse lopen Catherine en John gezamenlijk naar buiten. Ze gaan voor een bak koffie en ik doe graag mee. Kan wel even een uitlaatklep gebruiken. Even de gedachten verzetten. Ik heb net wat belangrijke keuzes voor mezelf gemaakt en die blijven toch malen, dus een beetje afleiding kan geen kwaad.

Catherine is blijkbaar net terug van Pokhara en dat is niet geworden voor haar wat ze ervan gehoopt had. Zelva was al eerder vertrokken en misschien zou ze bij hen invoegen en meegaan gedurende de eerste dagen van de trek. Het is uitgedraaid in enkele dagen alleen vertoeven in Pokhara en leuk vond ze toch anders. Ik denk dat ze gewoon de sociale dagen van Kathmandu miste en we geinen even lekker verder over hoe goed Alex wel niet bij haar zou passen. Ze had het blijkbaar welmee gekregen dat we Alex even goed in de zeik aan het zetten waren.

John heeft moeite met zijn reiskoppel. Hij gaat woensdag ochtend weg en samen met een Frans koppel en een Canadees van bijna 50, die zijn laatste kunstje wil flikken voor de datum dat hij 50 wordt. De Fransen zijn erg “Frans” zeg maar en geven de jonge hond John het gevoel dat hij niets is tijdens deze trip.

Het is wel grappig hoe alles op een dag samenkomt. Ik zal Herbert ook niet aanvallen meer, maar het is moeilijk om je erover heen te zetten dat je Australië niet meer gaat halen met de Landrover. Zo heeft blijkbaar iedereen zijn probleem met iets vandaag. Een rare dag. De cafe Lait smaakt goed en als Herbert ook klaar zit in de Kathmandu Guesthouse zoeken we het goedkoopste restaurant op wat we kunnen vinden. Voor 250 roepie eten we een maaltijd en hier gaat het ook mis. Allereerst vergeten ze mijn thee. Dan komen ze toch met rijst aanzetten, terwijl ik aardappels heb besteld en dan zit er weer een tijdsvertraging in van een 15 minuten voordat de aardappels aankomen.

In ieder geval weer genoeg basis voor een strijd om de rekening waarop ze alles gewoon noteren. Het gaat misschien maar om 20 Roepie, maar ze krijgen die niet. No way! Ik weet dat Herbert zijn schouders buiten weer staat op te halen op een manier van “laat hem maar” tegen de anderen, maar al moet de hemel losbarsten die 20 roepie (25 eurocent) krijgen ze niet.

Ik duik het internetcafe in en de andere branden de foto’s van John op Cd-rom. John meld nog even dat mijn foto’s zijn “gestolen” voor een Amerikaanse website van een basisschool. Ik heb de link op de server gezet. Het is wel grappig, want de eerste foto’s is dat ik drinkend uit een whisky fles vier dat we de top hebben gehaald. Het is toch al tijd om afscheid te nemen helaas. John was een goeie maat. Zo hebben we toch weer een paar weken opgetrokken. John gaat morgen vroeg de bergen in om Everest Basekamp te beklimmen en daarna de Island Peak te beklimmen. Ik ben erg benieuwd wat er van terecht gaat komen. In ieder geval een goede Amerikaan waar je veel mee kan lachen. Vooral vandaag was hij weer hyperactief.

We hebben Alex al op het vliegtuig naar Tibet gezet en Duitse Isabel gaat ook weg morgen. De andere Amerikaanse Susan is van de aardbodem verdwenen en nu gaat John morgen.

Na het internet heb ik even gezocht naar Herbert, die nog even met Catherine wat was wezen drinken bij Sam’s bar. Ik had hem net gemist en al een paar keer heen en weer gelopen naar het hotel. Het irritante was nog dat Nance weer even online kwam en ik constateerde dat Herbert de webcam had gekaapt. Juist vandaag, ach het zal ook wel. Ik heb weer even kort genoten van haar en mooi even mijn gal kunnen spuwen over vandaag en wat ik wil gaan doen de aankomende maanden.

Na Herbert te hebben gevonden en voor de tweede keer de hotel bediende wakker heb gemaakt, geniet ik rustig mijn laatste Heineken, die gisteren is overgebleven. Ik werk het handgeschreven boekwerk door. Kijk dat zijn nu nog eens opstekers, die de dodelijke stilte van de kamer doorbraken.

Kijk ook deze dagen zijn er tussendoor, maar die overwinnen we ook wel weer. Dit is typisch zo’n moment dat je denkt is dit nu vakantie ? Nee voor mij is het een groot leerproject. Misschien leer ik van deze dagen nog wel het meest.