2006-04-01: Nepal: Zaterdag, een vaste dag om te genieten van toekomstmuziek

Catherine en wat anderen hebben me verteld dat je vroeg bij de ambassade moet zijn om je visa an te vragen voor India. Om half 10 gaat het hek open, maar soms staan er rijen van 40 man. Ik kom hier om half 8 aan en ben nummer negen en open de laptop om wat verhalen voor te bereiden. Heb ik wat te doen en een bak koffie maakt me langzaam wakker.

De taxi’s wouden me eerst niet meenemen. Alleen een bedrag van 50 Roepie kon de auto starten en weigerend en versneld vond ik in Thamel een taxi die zijn auto liet aandrukken door wat collegae en op de meter wou rijden. Een bizar begin, maar 10 minuten later stond ik op de juiste plek en vooral niet te laat. Catherine kwam wat later ook aan om haar visa op te halen en in de gezellige rij werd het voller en voller. De inschrijflijst kwam aardig van pas en iedereen hield zich er aardig aan.

In groepen kan je naar binnen en na het inschrijven in het logboek, ga je door de scanner en wordt je gevisiteerd. Bij de balie komt een lompe dikke Amerikaanse voordringen. De mannen voor haar laten haar ook voorgaan en ze krijgt het geregeld met haar vette bek. Sommige mensen dwingen dat af. De mensen voor me mogen terugkomen op maandag, maar ik moet het doen met dinsdag en eigenlijk baal ik nu wel een beetje dat ik het heb laten begaan voor mijn neus. Anderzijds kwam zij haar visa ophalen vandaag en dat heeft niets te maken met de wacht rij voor over een paar dagen. Ze had in ieder geval humor en heeft de gemoederen even bezig gehouden in de lange wacht rij achter me.

Na het inleveren van het papiertje moet een aan betaling gedaan worden van 300 Roepie p.p., waarna je twee formulieren meekrijgt en 4 dagen later weer terug moet komen. Dit kleine formulier wordt waarschijnlijk net als in Sofia gefaxt en daarna goedgekeurd, waarna het proces weer verder gaat. Geduld en geen stemverheffingen zijn een schone zaak en af en toe een keer extra “sir” tussendoor tegen de pennenlikker kan ook geen kwaad. Om half 11 sta ik weer buiten en ga me opmaken voor een fijn gesprek met de topper in Nederland.

Het is zaterdag en dan is het wat makkelijker met de verschoven tijden tussen Nederland en Nepal. Het is nu erg lastig om de juiste tijden online te komen, maar het lukt ons redelijk tot goed. Het enige wat tegen kan zitten zijn de verbindingen.

Vandaag is het feest van Rita, de buurvrouw en meteen worden wat andere gelegenheden gevierd, zoals de verjaardag van Frans en vele andere zaken. En dat op 1 april. Wat moet je ervan denken. Ik stuur een mail naar haar en naar Bas Mentink via het weblog. Er zijn wat markante data die je niet vergeet lijkt het. Wie is er dan ook op 1 april jarig of gaat dan een feest geven, haha. Tussendoor vertel ik nog aan Claudia dat Bas jarig is. Toch grappig dat ik, degene die zo slecht is in het onthouden van verjaardagsdata, ga vertellen op een kwart wereldbolafstand dat ze niet moet vergeten Bas te feliciteren vandaag.

Ik heb 5 uur internet gekocht in het Kathmandu Guesthouse om een snelle verbinding te waarborgen, maar het is drukker en een slechtere wireless verbinding als vooraf gedacht. Kortom tijd om te verkassen en ik kom weer bij mijn oude kantoor uit, die ik al zovaak vervloekt heb vanwege de trage verbinding. Hier gaat het weer vlugger als ooit tevoren en kan ik de laatste wijzigingen doorvoeren naar de server van EK-Hosting.

Ik sms Nance nog even en die komt al snel online voordat ze moet verdwijnen naar andere afspraken en ik spreek haar weer de nodige tijd. Voldoende om weer lekker in je vel te zitten en lachend je vriendin beter te leren kennen. Hoe vreemd dat ook mag klinken voor anderen, maar het werkt grandioos. Al zijn er betere oplossingen door gewoon naast elkaar te zitten en elkaar simpelweg een hand op iemand schouder te leggen en elkaar aan te kijken. Het is gewoon een heerlijk mens en ik heb me nog nooit zo op een lijn gevoeld met iemand. Raar is dat. De een noemt het simpele verliefdheid, ik noem het lotsbestemming. Ik ben nog nooit zo zeker geweest, al zal het een open boek met een open eind blijven. Dat is het leven. Dat onderga je en kan je niet bepalen. Alleen kun je wel doelen nastreven en een daarvan is bijvoorbeeld deze reis die ik nu maak. Het maakt het niet makkelijker, maar wel intenser. Echter en meer puur. Alsof in enkele seconden duidelijk wordt waar het nu omgaat in het leven. Ik weet ook niet waarom ik dit schrijf, maar het is gewoon zo. Noem me maar een dromer dan, maar ik voel me er goed bij.

Als ze helaas weer van de digitale snelweg verdwijnt om haar ding te doen, ga ik verder met de website. De website is nu echt bijna af. In de Kathmandu Guesthouse plug ik weer in om tot diep in de avond de 5 uur verbinding op te maken en alle files met foto’s nogmaals te uploaden. 17 mb giert door de ether naar Mark Wieggerinck, die ze zal verwerken later deze week. Het gaat supersnel met een verbinding van 7 kb/s. Het is maar wat je snel vind, maar voor deze landen ongekend. Dit waren de laatste grote files en weet ik dat we in de laatste fase zitten. De verhalen zijn klaar en up to date van begin tot nu, alle foto’s zijn klaar en de rubrieken zijn gevuld.

Tegenover me komt de portier binnen van de Kathmandu Guesthouse. Hij heeft een klap van zijn vrouw gehad met een fles en ik heb zeldzaam zo’n blauw oog gezien. Dat is een typisch tafereel hier in de straten. De man was dronken na een festival en van zijn vrouw mocht dat blijkbaar niet. Daarnaast heeft hij deze vrouw van zijn broer gekregen. Iets wat ik al vaker heb gehoord. Als de man doodgaat, blijft de vrouw in de familie en heeft een sterke positie. Scheiden komt nooit voor hier en de vrouw wordt de man van een broer en je moet je afvragen hoe die situatie werkt. Het blijft een rare cultuur hier soms in die andere landen. Ik vraag me wel eens af hoe makkelijk het is in Nederland om te scheiden. Vraag me wel eens af waarom dat nu allemaal nodig is. Denkt dan niemand na voordat ze in dat bootje stappen? De andere kant zijn deze situaties. Moet je dan je hele leven blijven bij een persoon die je een blauw oog schenkt als je een pilsje pakt tijdens een festival. De waarheid ligt in het midden, maar zoals Nance zou zeggen:”Het blijft een minder slim na 00.00 uur gezin!” haha…..

De site is af wat mij betreft en ik zal het morgen nog eens nalopen op een ander computer die de verse pagina’s wel binnenhaalt. Het cache van mijn computer houdt de oude pagina’s vast. Erg frustrerend allemaal en als ik ga slapen hoop ik dat de webmaster het spoedig af gaat maken, anders zal ik weer een week achter die laptop moeten kruipen om alles met zo’n langzame verbinding up te loaden.