2006-03-29: Nepal: Shoppen in Kathmandu

Herbert is alweer vroeg weg naar de Landrover en ik zie hem en Margreet nergens. Ik had de ochtend open gelaten voor Margreet om even te lunchen, maar dat was niet nodig geweest. Ze is al vertrokken opzoek naar oude bekenden van haar. Als ik rond half 11 richting de Kathmandu Guesthouse slenter en kort de mail heb gecheckt, bel ik John op. Even kijken of de Amerikaan te porren is voor een dagje ouderwets shoppen. Hij heeft toch niets te doen en ik moet achter de laptop weg. Bovendien wil ik eindelijk dat Leatherman’s knife kopen. Ik wilde al jaren terug graag een mes hebben als ik een grote reis ga maken. Een multitool is nog beter en in het jaar voorbereiding heb ik mijn keuze laten vallen op deze multitool. In de voorbereiding kon ik hem niet goedkoop genoeg kopen en in de tussenliggende landen kwam ik hem niet meer tegen in de winkels. Hier in Thamel doet zich eindelijk de gelegenheid voor.

Ik heb Herbert al maanden lopen terroriseren, dat een Leathermann toch beter is. Als er iets niet open wil, merk ik op dat dit met een Leathermann geen probleem was geweest. De Leathermann zieke geest van Herbert loopt altijd grinnikend weg als ik er weer op terug kom na een paar weken stilte omtrent deze tool. Nu is de tijd gekomen om mijn stille wens te behartigen. Ik heb flink geïnformeerd en in Nederland kost deze 3 maanden geleden uitgekomen Leathermann Charge in titanium uitvoering rond de 135 euro en in Pokhara en Thamel heb ik ze gezien voor rond de 10500 Roepie (128 euro), waarvan de meeste winkels er dik boven zitten. Ik heb mijn target op 8500 Roepie (104 euro) gezet, nadat ik een laagste prijs heb gehoord van 9000 Roepie in de afgelopen dagen. De finale ronde van onderhandelen mag beginnen.

Vanzelfsprekend is John wel in voor een rondje Thamel en hij wil toch een windjack kopen voor zijn volgende trektocht en expeditie. Hij had de laatste dagen een beetje een naar gevoel gehad in zijn maag en wat lusteloos, maar nu lijkt er nu langzaam weer een beetje overeen. Zo zie je maar weer hoe normaal het is tijdens reizen dat je een paar keer ziek wordt. We lopen langs een heleboel winkels en checken de winkels op windjacks en Leatherman’s. De prijzen zijn allemaal veel hoger als die ik al heb en als ik bij dezelfde winkels aankom, gaat het spel beginnen. Ik vraag ze beiden om de laagste prijs en de winkels beginnen met wat ik ervoor wil geven. Dat is omgekeerde wereld en dat mag niet. Ze moeten laagste prijs geven en als ze dat niet willen roep ik 7000 Roepie. Een belachelijk lage prijs en ver onder de inkoopsprijs waarschijnlijk. Het is ze duidelijk geworden dat ik echt de scherpste prijs wil hebben en ik mag hem meenemen voor 8000 Roepie (97,50 euro). Project geslaagd ! Tijd voor incasseren en we lopen weg om het geld op te halen bij de pinautomaat verderop in de straat.

John is ook een handelaar en wil graag bijdragen. Bij de buurman en wat andere zaken polst John nog even voor me wat daar de prijzen zijn en hij komt niet onder de 8500 Roepie en grinnikend zie ik het schouwspel toe. Hij kan de prijs niet verbeteren en we houden ons maar weer bezig met het kopen van een windjack.

Onderweg loop ik een winkel binnen en loop tegen een organisatie aan die reizen naar Island Peak verzorgt om deze berg te bedwingen. Aangezien Phil hierover loopt te stoeien met die gedachte neem ik wat info mee voor hem en in wat andere winkels kom ik wat info tegen over reizen naar Tibet.

Op straat is het heel gewoon dat je 100 keer wordt aangesproken door een handelaar in goederen. Soms willen ze je aan de hasj hebben en soms een riksja door de strot duwen. Ik ben het even zat en als de man iets te vasthoudend is en ik kwaad kijkend met een geitensik “NO” heb geroepen, draai ik me om en val ik uit tegen de gast die zijn brood aan verdienen is van die stomme toeristen. “Do you wan’t me to F*** you’re wife ?, No so get lost”, en ik loop door om me te realiseren dat dit misschien onnodig was. Had het even gehad met ze en ik heb een geshockeerde John naast me lopen. Zijn van oorsprong Nederlandse roots begrijpen niet dat ik dat durf te zeggen en hij spreekt me erop aan. En terecht waarschijnlijk, maar goed. Het zei zo. Ergens kan ik er wel om lachen, maar het was volstrekt onnodig. Dit wijzigt niets voor andere toeristen en de man zou het verkeerd kunnen opvatten en persoonlijk kunnen nemen. Echter het is zijn vak en is alleen verbouwereerd dat iemand zo tegen hem uitvalt denk ik. Ach ja, een kleinigheidje hou je toch nietwaar. Volgende keer wat minder heftig reageren misschien en we gaan weer verder.

John vind zijn windjack niet en onderweg bij een grote kraam vind ik eindelijk wel iets voor het nieuwe huis van Nance. Ik had dit al eerder gezien elders, maar het was veels te duur. Ik was al een paar maanden bezig om iets moois te vinden en nu staat het voor me. Ik heb het nu voor de helft van de prijs en ik ben erg blij met dit cadeau. Eindelijk wat gevonden voor haar huis en met de juiste figuurlijke boodschap. Soms duurt het een paar maanden, maar vinden zal ik het.

Als we wat hebben gedronken met John en Isabel weer zijn tegen gekomen in de Kathmandu Guesthouse, laat ik de Amerikaan achter. Ik ga verder shoppen en heb nog veel op mijn verlanglijstje. Ik heb nog een cd lens cleaner nodig, een ander presentje voor Nance, moet de Leathermann nog ophalen en nog wat kleinigheden. Uiteindelijk loop ik de hele dag door Kathmandu om omstreeks 7 uur weer net klaar te zijn en aan te komen op de afgesproken plaats in de Kathmandu Guesthouse.

Na het mes te hebben opgehaald en nogmaals grondig te hebben geïnspecteerd, wordt het tijd om de laatste zaken voor Nance te halen. Ik heb een aantal dingen, die elkaar aanvullen, maar ik vind ze de eerste 2 uur niet. Struinende door de winkels van de kleine straatjes zit ik met allerlei kerels allerlei stofjes door te nemen. Ik lijk wel niet wijs, maar ja. Moet er maar wat voor hebben dan he. Misschien is het maar beter dat John is achter gebleven. Ik zie hem niet de ene naar de andere zaak binnenlopen voor deze stofjes.

Ik kom uiteindelijk uit bij een compleet andere winkel als de bedoeling was en besteed wat extra uit. Nu moet ik echt gaan oppassen of ik niet teveel in dit soort winkels ben gekomen. Ik twijfel of er combinaties te vinden zijn en of het helemaal past, maar blijkbaar niet. De vrouwen van de guesthouse zullen me deze avond fijn bevestigen dat ik het ongeveer 99 % slechter kon doen…….van het negatieve uitgaande, dat wel. We zien wel. Als laatste heb ik de nodige onderhandelingen gehad met dikbuikige verkopers over de verschillen van stoffen en ze willen me niet helpen als ik de helft onder de prijs ga zitten. Als ik dan de juiste kleuren heb en de juiste stof die ik in mijn hoofd heb, zegt de man letterlijk:”Sorry, no 25 roepies less. That’s my profit !” OK, dat was de bevestiging dat dit de laagst mogelijke prijs was en grinnikend loop ik weer de winkel uit. “You bastard Steenbruggen !”

Ik hoop dat dit pakketje straks wel in Nederland over komt, want het eerste verzonden pakket uit Quetta Pakistan is nog steeds niet over bij Axel. Flink balen, maar goed. Wederom niets aan te doen.

Onderweg kwam ik nog een winkel tegen, waar ze poppetjes verkochten van seksuele handelingen. 1 of 2 vrouwen met een man met een olifantenpenis, die de oudste gewoonten ter wereld ten uitvoer brachten. Ze waren gecentreerd rond een dikbuikige boeddha en het glas van de winkel weerkaatste mijn persoon. Een goed kodak momentje en ik ben erg benieuwd naar het resultaat. Die vunzige gedachten toch ook soms, grinnik.

In de straten van Kathmandu kom je allerlei spelende kinderen tegen. Veelal schamel beklede kinderen met vieze met modder en afval besmeurde koppen. Ze hebben een “attitude”, echte straatschoffies zitten er tussen en ik maak er wat foto’s van. Soms als er weer een bedelaar aan je mouw staat te trekken, bedenk ik me eens te meer wat mijn schofterige toeristenhouding wel niet is. Wat moet ik dan, mijn geld weggeven. Het is beter om kordaat een nee te zeggen, als ze hoop te geven dat er wat roepies inzit voor ze. Al zal dat hard overkomen als ik wederom met ferme toon: “No sorry” roep en hard doorloop. Wat een verschillen zijn er toch in de wereld. Ze moesten eens weten in Nederland.

Op Durbar Square in het midden van Kathmandu staan allemaal tempels verzameld. Zoals er vroeger (en tegenwoordig ook natuurlijk) een centrum is in de stad zit, zo zijn hier de puntige tempels verzameld. Ze hebben wat mysterieus en het is leuk om foto’s te maken. Alle tempels zijn voorzien van houtsnijwerk en gedetailleerde poppetjes van goden en soms ook erotiek. Er zijn zoveel goden, bijvoorbeeld shiva, bramha en krishna, dat elke tempel een verschillende god of goden aanbidden. Voor elk wat wils blijkbaar.

In een keer valt me op wat er met de zon aan de hand is. Ik ben volgens mij getuige van een gedeeltelijke “solar eclipse”. De zon is niet vel en hangt laag boven de tempels en de oranje bol is goed scherp zichtbaar vanaf hier. Er mist alleen een hap uit de zon. De maan zit er gedeeltelijk voor. Gaaf en bedenk me dat dit waarschijnlijk een zg. solar eclipse is, al zal deze niet zo zijn als in 2001 toe ik bij Stork Worksphere aan het werk was. Het geeft een mooi beeld met de tempels samen. Ik zal er vast wel een plaatje van op de site hebben gezet bij de foto’s inmiddels.

Op een haar na mis ik blijkbaar een demonstratie of een festival. Anderen hebben op New road, op weg naar Durbar Square, een verzameling van mensen gezien. Waarschijnlijk werden er dieren geofferd door de hulp van moslims, want de Hindi zelf mogen niet doden vanuit hen geloofsovertuiging. Dat vind ik vreemd. Hoe kan dat nu. Hoe kan nu een geloof voor een deel gebaseerd zijn op slachtrituelen als het verboden is voor de Hindi om te slachten. Dat moeten we maar eens van dichtbij gaan onderzoeken de volgende keer.

Er zijn ook leuke winkels te vinden waar je van die handtrommels kan kopen. Ik vind ze te lomp om naar huis te sturen, maar ze zijn wel leuk en er komt geluid uit. Daar zit blijkbaar muziek in !

Als ik terugkom breng ik even later de spullen weg naar het hotel. Ik heb vandaag 9000 Roepies uitgegeven. Een fortuin in het land waar we gemiddeld 500 per dag opmaken om onze budgetten te beschermen. Ook al leven we de laatste week buiten proporties. Het is even vakantie namelijk en daarnaast moeten we de laatste dagen een beetje genieten voor 15 euro per dag (!?). Hierna zullen we wel weer “budgetneukers” zijn.

Als ik het liefdeskoppel tref in het hotel, blijkt dat ze de laatste avond samen gaan vieren. Het is alweer de laatste avond voor Geit. Morgen mag ik wel mee naar het vliegveld en ik zie ze later weer terug in cafe Full Moon, waar ik met de anderen ga eten en zij terug zullen komen. Die zijn daar al en met mijn zweetpoten stap ik naar binnen daar om ongeneerd de voeten uit te laten drogen onder tafel. Iets waar reizigers niet moeilijk over doen. Iedereen heeft er zo’n beetje last van blijkbaar, dus waarom dan niet lekker gezamenlijk wegrotten.

Alex is schijnbaar ook mee gaan eten en de club is compleet. Het lijken wel allemaal stelletjes en ik doe maar een biertje in voor mezelf en heb de sigaren alweer bij me. Het was toch al een te dure dag en het geld wat ik van mijn eigen rekening heb afgehaald heeft nog wel een gat voor een pintje. De rest is allang uitgegeten en als iedereen klaar is, gaan ze voor chocoladecake bij de bakker. Zoals gebruikelijk gaan ze daar na 21.00 uur heen, zodat er 50 % korting is. Een rare tik van budgettoeristen.

Isabel blijft even achter maar verdwijnt ook, aangezien ze een interview heeft met Duitse toeristen voor haar “diploma thesis”, die ze in Kathmandu uitwerkt. Ze interviewt 20 mensen en maakt een doorsnede van de toeristen en organisaties erom heen tot aan het ministerie toe. Het gaat er eigenlijk met name om waarom mensen naar een land gaan die onder invloed is van terroristische aanslagen en een soort van burgeroorlog. Erg interessant wat ze te melden had. Als ze weg is, blijf ik zitten om van het moment te genieten. In cafe Full Moon heb ik de nodige herinneringen aan de eerste avond en de cadeaus van Nance en ik blijf achter om het biertje en de sigaar te nuttigen en de gedachten de vrije loop te geven. Heerlijk na een dag flink doorstappen, op zoek naar de heilige graal.

Na een klein uur komt iedereen weer terug, inclusief Margreet en Herbert en sluiten we af met een borrel in een ander cafe buiten de stad. Alex gaat mee, maar we komen te laat aan. Een vriend van Margreet is alweer vertrokken en na een bier gaan we weer terug naar Thamel om daar verder te gaan. Herbert en Margreet besluiten echter naar het hotel te gaan en hun laatste nacht te gebruiken voor hun intieme fysieke aanwezigheid. En gelijk hebben ze, al zal denk ik de confrontatie van de aankomende scheiding voor de aankomende maanden wel de nodige invloed hebben. Gelukkig gaat Margreet nog een maand naar Maleisië. Dat maakt het vooruitzicht in ieder geval goed. Het zal in ieder geval schelen verwacht ik.

Sanchief is vrij doordringend en tijdens de taxirit naar huis vlucht Alex voor hem. De op budget ingestelde Alex wil niet aan de gekkigheid van de donkere lange Indiër meedoen en rent naar de Kathmandu Guesthouse. Vanuit het cafe is ook een Duitser mee die hier is voor een nieuw Indiaas visa. Hij werkt als een architect voor projecten in India en verteld me veel over de bijzonderheden in India. Het is goed en drinken nog een pintje. Sanchief verlies ik al snel uit het oog en stiefel per ongeluk zo langs hem heen in Tom en Jerry’s. Ik heb toch niet al teveel met hem, maar goed het ging toevallig zo.

Ik sluit af bij de Irish pub en weet dat ik mezelf tegen ga komen. Het is weer als gebruikelijk. Teveel Nepalesen met hun houding en te weinig bekijks voor de ogen. Ik ben te lang in Thamel en duik dan ook snel mijn nest in. Morgen weer een dag.