2006-03-28: Nepal: Het is internet wat de klok slaat in Thamel

Herbert is bezig en schroeft vandaag de hele motor uit elkaar op dag 2 van de revisie. Ze hebben geconstateerd dat de kering inderdaad aan vervanging toe was. Ik hoor dat deze kering niet vervangen was in Bulgarije. Maar we zouden toch alles vervangen en met een vernieuwde motor weggaan? Het blijft in het midden en ik laat het maar even gaan. Het ligt toch buiten mijn macht en ik kan alleen maar op benadrukken dat die motor goed moet zijn en dat alles verholpen moet zijn als we weg rijden.

Er schijnen wat zaken helemaal anders te zitten als gedacht. De monteur is blijkbaar een kenner van landrovers. Niemand in Bulgarije kon dat vertellen, maar er schijnt een Laro type 110 krukas in de motor te zitten van het type 109. Het verschil zijn 3 i.p.v. 5 kogellagers. Het was niet nodig om de cilinders te vervangen. De mannen zeiden dat het beter is er niet aan beginnen en waarschijnlijk is dat het niet waard. De zuigerveren gaan wel vervangen worden. Er zit speling op en dan kan eruit gehaald worden. Dit doen we extra voor niet al teveel extra werk en dus geld.

Herbert was bijna opgelicht schijnbaar. De man die de onderdelen bracht en verkocht wou 3 x meer hebben als werkelijk nodig was. Nadat Herbert zelf de omgeving is doorgelopen vindt hij dezelfde onderdelen voor 1/3 van de prijs, namelijk 3000 Roepie. Na goed uitgevallen te zijn schijnt in ieder geval duidelijk zijn dat ze niet moeten “fucken” met die Nederlanders. We zullen echt geen Nepalese prijs betalen, maar we hoeven ook niet buiten proporties meer te betalen.

De oudere dutchglobetrotter is meer tegengekomen als alleen de motor lekkage. De rechter vooras moet helemaal los, overal moeten nieuwe remschoenen op, de seal van het stuurhuis moet worden vervangen en het is de vraag of de lekkage van de bak verholpen kan worden. In ieder geval zit Herbert er nu kort op merk ik, al heb ik de vraag in mijn achterhoofd of dat allemaal niet al zou gebeuren in Bulgarije. Maar ja het is ook niet terecht om zwart wit te stellen, dat daardoor nu al deze onderdelen kapot zijn. Hij doet er in ieder geval goed zijn best voor om mij te laten merken dat het allemaal onder controle is en ik ben blij dat ik geïnformeerd wordt.

Daarnaast is ook de beugel van de achteras definitief afgebroken. Deze as zorgde er al voor in Pakistan dat we langs de weg de speling moesten verhelpen. Nu is het echt teveel geworden en zijn alle 4 de beugels aan de beurt. Een beugel was maar geknapt en we vervangen ze alle 4. Het wordt dus nu een echte grootscheepse onderhoudsbeurt, maar nu ook met noodzakelijke reparaties. Maar het zullen er definitief wel meer dagen worden als 3, besef ik me.

Ik heb de hele dag op internet gezeten en aanpassingen gemaakt en weer vele bestanden geupload. Ook heb ik wat verhalen gemaakt. De hele verhaallijn van Annapurna Base Camp is klaar, maar die stuur ik nog niet op vanwege het hoge aanwezige Nancy gehalte. Ik wil niet te snel de verslagen plaatsen voordat de andere eerdere verhalen op internet komen en daarnaast hoeft niet alles te vlug te gaan ook. Er is tijd zat en ik zit eerst Nance wat te plagen met die verhalen.

Als de onder de olie besmeurde Herbert weer terugkomt in de Kathmandu Guesthouse en iedereen klaar is voor eten rond 7 uur wachten we even op hem, totdat hij klaar is met douchen. Alex en Catherine gaan mee evenals Zelva, John, Margreet en een andere Catherine, de Nepalese vriendin van Margreet. Ik kwam wat later aan bij New Orleans, het eetcafé waar we vaker zijn geweest. De eerste Catherine is een normale leuke griet met een brilletje en zou goed bij Alex kunnen passen. Iedereen is flink aan de babbel. Zelva zit naast mij, maar ik spreek het meeste met Herbert over de stand van zaken.

Ik heb de schik er aardig in, want ik heb internet bijna af. Alles lijkt redelijk gereed te zijn nu en met een grote glimlach trakteer ik me op een pepersteak. Als we na het eten afdwalen naar andere cafés komen we bij een Israëlisch tokootje. Hier zitten we op de grond met kussens onder ons en ik spreek ronduit met Catherine over het Khast systeem in India en Nepal. Ze is zeer welbespraakt en de sales consulent van zonnecellen in Nepal verteld me over hoe het allemaal werkt. Als in de tussentijd alleen Alex en ik overblijven met haar zit ik te grappen met Catherine.

Alex zou het flirten noemen, maar ik noem het meer zinsneden vinden om Alex op een Britse manier te laten zeggen: “Whaaaaaa !!!” Hij is daar erg goed in en Catherine kan er ook om lachen. Het doet me denken aan een luidruchtige Robbie Reimert aan een bar, die dezelfde:”WHAA!!” op Britse toon ten uitvoer bracht een tijd geleden.

We brengen haar naar haar huis in Thamel. Ze woont net buiten Thamel met haar familie in een 4 verdiepingen huis, waarin de hele familie bij elkaar woont. Het is van buiten niet veel en midden in een straat die we niet voor kunnen stellen in Nederland. Zelfs deze onafhankelijke dame met ogenschijnlijk meer geld als gemiddelde Nepalees blijkt het niet breder te hebben als een ander uiteindelijk. Het schijnt voor haar nogal lastig te zijn als zelfstandige en schijnbaar onafhankelijke vrouw een man te vinden. Ze weet dat ze er dan voor haar leven aan vast zit en dat de familie zwaar weegt aan een dergelijke bruiloft.

Het khast systeem was echter wel een leuk gespreksonderwerp. Hierover later vast meer. Het is te ingewikkeld om het helemaal te begrijpen, als het al kan. Daar zal ik iets meer over te weten moeten komen nog.