2006-03-18: Nepal: Bamboo op 2300 meter

Het was fantastisch. Omstreeks 2 uur ben ik eruit gegaan met Dave en Maureen, die de dekbedden nog om hadden. Midden in de nacht hebben we foto’s gemaakt van een compleet heldere nacht met daarboven in het midden van de nacht een bijna volle maan. Mijn vingers vroren er bijna af, maar ik kon niet stoppen met foto’s maken. Het was er gewoon te mooi. Alle bergen lijken zo dichtbij en de witte schitteringen in het maanlicht zijn super. Voor het eerst hebben we de bergen in beeld zonder wolken. Duizenden sterren fonkelden tussendoor en de bijna volle maan liet zijn licht vallen op de tonnen sneeuw om ons heen. Schitterend! Ik zag een paar vallende sterren en zoals een goede gewoonte betaamt hou ik de resultaten voor mezelf.

Ondanks een ferme teug whisky kan ik de slaap niet meer vatten. Rond “heel vroeg” ging de muziek aan in de Annapurna Sanctuary Lodge en stapte John de Amerikaan al vroeg uit bed. Even later komt hij binnen. “Sander wake up mannnn! The sun is coming up. It is Awesomeeee!!!!!”, en ik maak super snel dat ik in de kleren kom. Dankzij deze actie zie ik de eerste zonnestralen op de toppen vallen evenals in Poonhill. Alleen zoals we al zeiden. De bergen staan zo dicht bij nu. Ik weet niet hoe vaak ik nog meer moet vertellen hoe grandioos deze omgeving is.

Helderblauwe lucht, bergen zo dicht bij dat je ze aan kan raken en helemaal omringd met vette sneeuwtoppen. De favorieten zijn duidelijk de Manchapuchhre (Fishtail) en de Annapurna South. Twee reuzen van bergen.

Ik begrijp even later van Herbert en Margreet dat ze de laatste dagen mijn rekening niet hebben betaald tegelijkertijd met hun eigen rekening. Het bloed gaat een moment even waar het niet gaan kan bij me. Wat een onwaarschijnlijk gemakzucht bedenk ik me op dat moment even. Waarschijnlijk zijn nu de laatste 1 of 2 lodges niet betaald voor wat betreft mijn deel. Daarnaast dacht ik de totaalbedragen die ik hoorde als ik er naar vroeg inclusief de mijne waren, maar dat is dus niet terecht. Ik had wellicht directer moeten vragen of dat inclusief de mijne was, maar er was eigenlijk geen aanleiding om anders te denken, want de eerste twee keren werd ook uit 1 portemonnee betaald. Dat resterende budget dat moet nu echt bijna op zijn. Dat kan bijna niet anders, aangezien het hoge bedrag in absolute getal nu nog veel hoger uitvalt. Maar goed, het zal wel. Ik loop maar even een blokje om en laat het bezinken. De omgeving is te mooi om boos te zijn of me af te vragen waar ik zelf tekort ben geschoten (!?).

Ik relativeer en besluit het maar af te wachten. Aan mij zal het niet liggen en als blijkt dat er inderdaad nog een rekening betaald moet worden en de eigenaren me vragen om te betalen dan zal ik dat ook zeker doen. Ik ben niet van plan over straat te roepen dat ik nog ergens wat moet betalen en vraag alleen John en Alex of ze iets hebben gehoord en dat blijkt van niet. Kortom afwachten dus. We zien wel wat er gebeurd. Het zal allemaal wel meevallen en misschien zit er een extra onbedoeld voordeel in.

Voor we naar beneden gaan, doe ik het shirt weer aan. De plastic zakjes om mijn voeten laat ik achterwege vandaag. Op de achtergrond is een Nepalees een blokfluit aan het bespelen en het is alsof de tijd even stilstaat. Genieten is het enige woord.

Op de terugweg schiet ik de ene na de andere foto. Het is zo mooi. Al snel loop ik achterop, want ik wil niet te snel naar beneden en blijf die camera pakken. De trein gaat langzaam verder naar MBC en ik volg vanzelf. Er waren alweer twee Fransen naar beneden gegaan via de trail eerder op de ochtend. Ik doe de korte broek al snel aan en alleen een hemdje. Het is zo warm en de zon kan mooi zijn werk doen vandaag.

Ik ben al enigszins rood aangebrand, maar niet zo erg als John, die helemaal onder de zweren zit inmiddels en helemaal aangekleed naar benden kijkt en niet eens geniet van de omgeving. Heeft hij zich zelf mooi te pakken. Voor de verandering gebruik ik nu wat zonnebrand. Zonder bril had ik het hier niet kunnen doen. Ik heb een speciale bril gekocht. Een special bril met factor 3. Schijnbaar is er nog een factor 4 , maar daar mag je niet mee autorijden. Ik heb al erg veel schik van die bril gehad, maar zonder wordt je geheid sneeuwblind hier.

Vanaf MBC zijn we op onze kont naar beneden gegleden door het lawinegebied. De plastic zak van Margreet die eerder dienst deed als regenstopper is nu een slee en we moeten uitkijken dat de giechelkont ons niet onderuit bonjourt. Soms lopen we harder als goed is voor ons, maar het is “good fun”. Voor we het weten zitten we weer in Deurali waar de sneeuw zo’n beetje alweer verdwenen is. Ik zal dit gebied niet snel vergeten. Echt prachtig.

We zijn doorgelopen naar Bamboo en komen daar omstreeks 4 uur aan in de middag. Met een fantastische douche als beloning na meer als 1800 meter zakken in een paar uur tijd. De Amerikaan John en de andere dormitory deler Alex zitten mij en ik hen te begekken. “You have been touched, man!!”

De achillespees is weer wat pijn gaan doen na de ren partijen. Morgen gaan we naar de hot waterspring in Jinhu. Dat is het volgende doel. Vanaf Deurali heb ik de grootste stukken alleen gelopen. Veel gedacht aan Honeywell, organiseren van zaken, toekomst, huisje boompje beestje en wat te doen met de landrover straks.

Ik ga straks eerste de verhalen maar eens afmaken en dan lang online met de danseres in Kathmandu als we Pokhara weer uit zijn. Ik kijk er al weer naar uit. Nog een maand of wat wachten dan maar even.

Iets anders wat ik vreemd vond is dat je soms nadenkt over de dood. Er kwam een gier overvliegen tijdens de reis en dan denk je wat de f***. Als ik hier voor pampus lig, dan begint die me gewoon op te vreten en dan begin je door te denken. Wat gebeurt er thuis, hoe zouden de reacties zijn, welke muziek, wat was het mooiste en je realiseert dat die tijd nog ver van je moet wegblijven. Er is teveel te doen, überhaupt nog veels te veel te doen. Toch denk ik dat iedereen dat stiekem wel eens doet. Gewoon een soort evaluatie moment over jezelf. Wat als?, is eigenlijk de vraag. Ik zie teveel jonge mensen gewoon wegvallen. Laatste tijd veel mensen bij de voetbal of bekenden daarom heen. Het is raar dat het zo over kan zijn. Alsof het niets is en daarna gaat het leven weer door, alsof je er eigenlijk niet was. Het leven is nu en daar hou ik me maar eens even goed aan vast nog de aankomende tijd. Al ben ik blij dat ik me kan realiseren dat er ergens een thuis is, in Deventer.

Er staan nog twee quote’s in het dagboek. “Krakende wagens lopen het langst” en “Oost, West. Thuis best”

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen punten in excel

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen GPS tracks (exclusief Poonhill -3200 m)

Gelopen route. Plaatje gemaakt op opgeslagen tracks van GPS