2006-03-16: Nepal: Deurali, 3200 meter

We zijn aangekomen in Deurali rond 11 uur. Na een kortere wandeling als verwacht vliegt de wind over ons heen die de wolken meevoert en af en toe wat zonlicht doorlaat. Van de week liepen we nog in korte broeken, nu wordt het kouder. We staan voor een keuze, namelijk: Gaan we door naar Manchapuchhre Base Camp (MBC) of blijven we hier? MBC is het laatste kamp in de sneeuw voor ABC. Uiteindelijk geeft het logisch nadenken het antwoord. Ondanks dat we morgen 1000 meter hoogteverschil voor de kiezen krijgen, hebben we nu geen lawine gevaar (ook al lijkt dat nu geen probleem). Daarnaast kunnen we nu acclimatiseren op 3200 meter en even wennen. Ook al is dat moeilijk te beredeneren, omdat er morgen zelfs 1000 meter gestegen moet wordt. De praktijk van Purna leert ons dat dit beter is en we gaan op zijn antwoord af. Het blijft lastig, omdat dit de lodge is van zijn keuze en tevens kunnen we moeilijk inschatten hoe gevaarlijk het lawinegevaar is op dit moment, waar we langs moeten na de sneeuw van de afgelopen dagen. Zeg het maar!

Altitude Mountain Sickness (AMS) is een serieus probleem. We spraken een Nederlander die hier last van heeft gekregen. En dat is niet gaaf als je dan weer terug moet. Mensen kunnen doodgaan van die gekke ziekte. Het is niets anders als dat je lichaam moet acclimatiseren. Je moet wennen aan de ijlere lucht, de hoogte, enz.

De mensen die terugkomen gaan terug en de meesten hebben het basiskamp niet gehaald. We moeten dus blijven wachten of het gaat lukken. Als het lukt zijn we een van de eersten weer lijkt het na de heftige sneeuwval. Ergens vind ik het schitterend. Alle weertypen hebben we nu zo’n beetje gehad. Er is een kans dat het niet gaat lukken en als het dan wel lukt dan is het een werkelijke happening kan ik me voorstellen.

De Nederlanders die voor ons uit liepen hebben in ieder geval geen trail gemaakt voor ons daarboven en zijn alweer op de terugweg. Iedereen zei dat we geen zorgen hoefden te maken, omdat die groep wel voor een goede trek zorgen. Dat kunnen we dus afvinken. Zij hebben het niet gered.

Ik vind het allemaal niet erg. Ik heb geen haast, De rit van vandaag was langzaam omhoof met erg kleine afdalingen tussendoor. Vriend Alex, die veel weg heeft van de slungelachtige autobezitter van Road Tripp’n speerde weg na een paar hagelstenen. Dit was in het gebied waar de vegetatie ophield en een mooi plaatje ontstond. Een grote waterval over de rots en het water dat onder je doorstroomt van de waterpartij. We zijn flink op weg. Nog 1 of misschien 2 dagen naar ABC. Vandaag was ik wat afwezig. Of ik nu aan het nadenken was over mezelf of over een andere voor mij belangrijke persoon in Nederland. Ik weet het niet. Waarschijnlijk beiden. Heerlijk aan de ene kant en aan de andere kant krijg ik teveel tijd om erover na te denken. Soms is het hele leven al ingedeeld, maar uiteindelijk ben ik blij dat we het samen kunnen oppakken straks. Heerlijk !

We gaan zo weer wat eten. John (de Amerikaan) hebben we wat Nederlandse woordjes geleerd voor zijn opa en oma. Waarschijnlijk komt hij straks thuis en zegt hij:”Hallo Opa en Oma. Alles kits achter de rits.” We hebben hem onderweg ook opgepikt en vanaf gisteren denk ik, slaapt hij in dezelfde dorm bij mij en Alex. De Amerikaanse bergbeklimmer, de Britse slungel en ikzelf op een dormitory. Ik heb ze gewaarschuwd dat ik snurk, maar het schijnt ze niet te hinderen.

Het begon net met sneeuwen hier weer. Dat kan het einde betekenen van ABC. Het sneeuwt flink door, maar dat zien we morgen wel weer. Ik wil Margreet wat kleins en persoonlijks meegeven voor haar. Maar weet bij god niet wat! Margreet gaat straks verder met het vliegtuig en hoeft mijn spullen niet mee te slepen door Maleisië.

We zien wel. Prakkiseer nog even verder hierover. We zijn net alweer uitgenodigd in Melbourne bij de Australiërs. We moeten echt even langskomen, maar dat zien we nog wel even. Buiten is het helemaal vol gesneeuwd. Er ligt zeker weer 10 cm extra en de zon zakt langzaam weg. Het is schitterend om te zien hoe alles ondergesneeuwd is. Voor mij de eerste sneeuw dit jaar. Verse sneeuw en er midden in staan. Iedereen komt naar buiten voor wat foto’s.

Na een stevige maaltijd en hoop gezelligheid weer met ons “ABC team” duik ik mijn nest in. Voordat het zover is neem ik nog snel wat foto’s want de sterren stralen zo mooi op de witte sneeuw. Ik hoop dat ik ze morgen nog beter kan zien. Nu eerst maar weer in ons vaste patroon de bedden opzoeken. John rechts, ik links en Alex in het midden. Onder jongens gezegd is hij het haasje.

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen punten in excel

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen GPS tracks (exclusief Poonhill -3200 m)

Gelopen route. Plaatje gemaakt op opgeslagen tracks van GPS