2006-03-13: Nepal: Maoïsten terreur in de fantastische bergen nabij Poonhill

Er is iemand die me heftig bezighoud. Ze houdt me vast en doet dingen waar ik misschien maar beter niets over in deze verhalen kan zetten en dan…….Klop Klop op de deur. “Sander, get awake! It is time to go!” en mijn dromen worden bruut beëindigd door de jonge brit die me volgens afspraak wakker maakt.

Ik kleed me snel warm aan en sta binnen 5 minuten buiten met mijn camera in de aanslag. Het is superhelder en de bergen zijn goed te zijn in het schamele maanlicht. Het is nog donker en we moeten op stap. Eerst op zoek naar kamer nummer 3. het kost ons een kwartier om die te vinden en als we die gevonden hebben wordt de draak van een met Raksi beschonken gids “Porno” niet wakker. Zijn echte naam Puran Gurung, maar laat zich liever Purna noemen, wat voor mij niet moeilijk om te dopen is in wat anders.

We krijgen hem niet wakker en gaan weg zonder zaklantaarn om het glibberige en met sneeuw bedekte Goranpani te overwinnen en in een uurtje een paar honderd meter te klimmen om de zonsopgang te zien bij Poonhill. Herbert en Margreet willen niet mee. Het is uitslaaptijd. “I Can , I will” en dat het gisteren zo slecht was is geen reden om niet te gaan voor me. Het is helder en ik had het ook niet willen missen.

In het donker zien we al snel anderen langs schieten die we volgen. We zitten dus op het goede spoor. Vanaf Poonhill is het een fabuleus uitzicht over de bergrange. Aan de andere kant komt de zon op, die zijn eerste licht op de bergtoppen laat vallen. Dat is echt supergaaf, maar dat kan je ook wel terugzien in de foto’s. Fantastisch. Dit is het eerste heldere beeld op de bergen met de fraaie verkleuringen van de eerste zon van deze dag. Grandioos, echt waar. Daar kom ik graag weken vroeg voor uit mijn bed. Slecht of niet slecht.

Alles zit mee tot nu toe behalve Purna. Die ligt nog te ronken met zijn Raksi hoofd. Raksi is een lokale wijn en zoals ik het net heb betiteld met de buurman is het een mix van “Gin, Wodka and engine fuel”. Wat een rommel en onze gids gaat er hard op

Wat we in Pakistan niet hebben gezien zien we hier. We zijn net op tijd en maken alles mee van het donker tot het eerste daglicht wat we ontvangen van vadertje zon.

Op dit moment staat de laatste genoemde regel hierboven in mijn dagboek. Daaronder staat een quote en die is het waard om te noemen. Hij gaat zo, namelijk: “Hoe langer ik in de vreemde vertoef, hoe meer ik van mijn eigen land ging houden” En ondanks de prachtige uitzichten kijk ik stiekem wel uit naar de Hollandse nuchterheid en de fantastische goal die ik ga maken als ik mijn eerste wedstrijd weer ga spelen in “t vierde”. Als topper ga ik het daarna vieren met een stukje oude kaas, een Heineken tappils en geef dan natuurlijk mijn vrouwelijke wederhelft dan een dikke smakker. Daarna kan ik mooi aan tafel vertellen hoe gaaf het uitzicht was van die gekke bergen hier….. Keep on dreaming !!! Grinnik.

Ik bedenk me net dat Herbert en Margreet me zo komen ophalen in cafe New Orleans waar ik aan het typen ben. Ohh Nee, Margreet is weg. Das waar ook. Een voorbeeld van hoe snel je went aan de veranderende omgeving. De tijd gaat hard hier. Erg hard.

Ondanks de 40 toeristen om ons heen blijft het bijzonder om te zien waar we heen zijn geklommen. Op de terugweg loop ik terug met Michael en we lopen pardoes verkeerd. Michael vroeg me of ik wat gedroogde verse rokerij bij me droeg. De leraar heeft behoefte aan wat verzadigende geest verruimende rokerij, maar helaas voor hem kan ik hem daarbij niet helpen. Verkeerde persoon en verkeerde moment. Zijn gids lijkt een beetje een stug figuur. De andere gids is al reeds weer met zijn vrouw terug. Helen had te koude tenen en is huilende de berg afgegaan met haar moeder en de gids. Dat is wel een toffert. Mijn gids ligt nog in zijn bed bij te komen van de Raksi en die is dus per definitie even flink aan de beurt straks.

We maken flink wat foto’s van deze ochtend en vooral met voorop de rododendrons en achter het Annapurna gebergte is fantastisch. We zijn precies op tijd terug omstreeks om aan het ontbijt te verschijnen. Dan komen de maoïsten binnen.

Herbert en Margreet zijn al wakker en eerst steek ik even flink de gek aan met Raksi Porno ! Hij zal het weten dat hij er niet was vanochtend en hij bied min of meer zijn excuses aan. En dan staat de man met de kleinere baard voor me. Alsof een terrorist met een baard wordt vergeleken, toch heeft deze man die met zijn bonnenboekje binnenkomt, zonder geweer een bijzondere blik in de ogen. Hij vraagt of we even 1200 Roepie per persoon willen betalen. Dat is voor ondersteuning van de Maoïsten en dat is natuurlijk vrijwillig, maar als je niet betaald mag je niet verder. Ik stel hem wat vervelende vragen en i.p.v. de maoïst is Margreet degene die er tegen in gaat. Het is fijn voor haar dat ze hier al meerdere jaren is geweest en dat zij beter weet in haar opinie en dat ze de 1200 Roepie maar meteen betaald, maar ik wil eerst wel eens even weten waar dat allemaal heengaat en wat deze knakker daarover te melden heeft. Nu staat er een mannetje met een baard voor me die mijn geld wil. Waarom wil hij 15 dollar van mij hebben? Geef jij geld zomaar weg?

De vragen zijn in de trend van: “wie zijn de maoïsten ? en wat is democratie?” Ik vind dat als ze democratie nastreven niet eerst toeristen moeten onderdrukken om “vrijwillig” een bijdrage te leveren aan hun “goede doel”. Uiteindelijk heb ik geen keus en moet ik wel betalen. Niet alleen voor de goede vrede en de groepsharmonie, maar ook om niet andere problemen te veroorzaken als we onderweg zijn op de trail. Het schijnt dat er verhalen zijn van mensen die in het ziekenhuis zijn beland, omdat ze niet wilden betalen. Ik weet echt niet wat ik gedaan had als ik alleen was geweest of alleen met Herbert. Iedereen schijnt later braaf betaald te hebben. Verschrikkelijk. Ik denk dat ik de Yeti eindelijk ben tegen gekomen in deze bergen. Het is een Maoïst met een terroristenbaard.

Nee ik vond zonde dat Margreet het allemaal een beetje jammer vond en dat ze even weg liep van tafel, maar Maoïst of niet. Gevaarlijk of niet ! Ik geef niet zomaar mijn geld af en als ik toch geen keus heb, dan wil ik eens even weten wat die gasten te melden hebben. Stelletje eikels. Ze noemen het democratie, maar voor mij is het niets meer als een groepje eikels in een “uit de kast kom” fase. Ik zet de Yeti nog wel even op de foto. Die vergeten we niet meer en Margreet is inmiddels ook weer bijgedraaid. Dan moeten ze maar van mijn portemonnee afblijven.

Als ik de Maoïsten betaald heb en evenals Herbert “NOT VOLUNTARY” heb geschreven onder de betalingsafschrift. Ja die hebben de terroristen tegenwoordig ook al, meld ik dat het zwaar gaat worden om normaal de reis af te maken in de bergen. Het geld raakt op en na kort narekenen missen we 5000 a 6000 Roepies t.o.v. het moment van vertrek. Ik pieker me suf. Ik haat dat er geld mist, want ik kan het in eerste instantie niet verantwoorden en ik mis wat uitgaven. Ik weet dat ik de laatste zou zijn die iets achterover zou drukken en tevens is het totaal onnodig om wat verborgen te houden, maar alleen de mogelijke aanwezige vraag alleen al. Ik had dat gevoel alsof je een dief zou zijn. Er wordt me niets verweten, maar je weet met dat soort situaties dat de conclusie om de hoek ligt de gapen. Iets waarvan ik zeker nooit beschuldigd wil worden. Iets achterhouden komt sowieso al niet in mijn vocabulaire voor.

Ik haat dit soort dingen. Het komt altijd boven water, maar ik kan me het in eerste instantie niet verantwoorden en gedurende de hele trip vandaag naar boven ben ik aan het rekenen waar ik uitgaven heb gehad en wat er betaald is.

Ik breng de uitgaven terug tot een gat van 1500 a 2000 Roepies en daarnaast zijn er wat verschuivingen van mijn portemonnee naar die van Herbert geweest, dus ik kan dat ook niet verder terug herleiden. De totale rekensom klopt wel. De grote uitgaven bij elkaar opgeteld plus het resterende bedrag in de portemonnee bij elkaar komt overeen, dus het probleem is uiteindelijk geen probleem, maar we hebben wel een cash flow probleem voor de aankomende dagen.

Na de Maoïsten hebben we nog 9000 roepies over. Dat is omgerekend circa 330 roepies per persoon per dag en meld dat ook aan de anderen. Ik vind dat ik niets kan verlangen van hun en als de nood hoog is kan ik terug vallen op de 5 euro briefjes in de portemonnee. Dat is 1 dag extra. Kortom als ik me aan budget hou kan ik de tocht maken naar Annapurna Base Camp, ook al zal dat niet meer zijn dan 1 noodlessoup, 1 avondmaaltijd, 1 nacht dormitory, en een plain pancake in de ochtend. Ik kan tapwater gewoon reinigen met Hadex, een iodine middel en er is genoeg van dit middel voor 3 personen als het moet. Ik vind dat ik niet kan invullen voor Herbert en Margreet en vraag ze daar niets over. Ik vertel ze alleen wat ik doe en de rest moeten ze zelf maar concluderen. Als het aan mij ligt gaan we op mini budget naar boven en die verrekte ABC bereiken en ik hoop dat Herbert en Margreet snel genoeg doorhebben dat ze ook moeten bezuinigen. In ieder geval weten ze dat we 300 tot 400 Roepie per dag per persoon moeten kunnen redden. Het eten en de lodges worden langzaam duurder en als we maar op de terugweg zijn dan komt er vast wel weer een andere oplossing, maar ik vind dat we de slag zelf eerst moeten slaan en daarna pas moeten zoeken naar andere oplossingen. Als de top is bereikt bieden waarschijnlijk andere mensen ook andere oplossingen. Als het probleem nu al een probleem is dan gaat het moeilijk worden. Het is net als reizen met een Landrover en beperkt budget naar de andere kant van de wereld.

Ik wou dat ik die 50 euro toch extra had meegenomen. Dan hadden we die kunnen wisselen, maar goed daarvoor is het te laat. De Maoïsten hebben ons budget en er is geen ruimte meer voor snickers, cola, luxe pizza’s en toetjes. Weer een ander projectje te pakken. 350 roepies per dag gemiddeld met nog 9 dagen te gaan. Let’s do it en per direct. Het is niet anders, ook al had ik het ook graag gewild en in de avond een pilsje gedronken als beloning voor de lange wandeling. Als er aan het einde wat overblijft dan neem ik het er goed van straks. Eerst de bergen maar door.

De route gaat over een bergkam naar de bergmassa. Half glijdend over de sneeuw die langzaam onder onze schoenen smelt lopen we over prachtige gebieden, waar we met een korte broek aan in de sneeuw lopen. Fantastisch. De dag van gisteren ben ik alweer vergeten en het tempo bevalt me goed. Soms moeten we nog stevig klimmen, maar dat maakt niet uit. Dit loopt lekker weg. We moeten van Gorapani dezelfde afstand omhoog als we vandaag hebben afgelegd naar Poonhill. Nu alleen met sneeuw onder de voetzolen, Groots uitzicht over de vallei krijgen we als beloning en je voelt je bijna een doorgewinterde trackingspecialist. Ik ben herboren.

IK val af en toe om in de smeltende verse sneeuw en de mededeling dat er wel eens teveel sneeuw is gevallen in de bergen wordt helemaal bevestigd als de regen even later weer in komt zetten. Vreemd genoeg moet je na een flinke klim naar boven op ongeveer 3200 meter in een keer weer naar beneden naar de rivier om daar over te steken op ik denk circa 2000 tot 2300 meter. Daarna klim je weer een paar honderd meter om het dorp voor de overnachting te bezoeken. Dat is het lastigste. Je klimt naar boven, maar je moet net zo hard weer naar beneden en dat zal zo nog even doorgaan de aankomende dagen. Het is niets voor niets een minimaal 10 daagse trekkingtocht.

Via een fantastische jungle naar beneden en weer naar boven geniet je echt. Je bent vrij, fit en je kan alles in een van de mooiste omgevingen in de wereld. Wat een leven.

We komen aan in Tirkudunja en net op tijd voordat de echte regen invalt. Het begon mooi allemaal, maar na 2 uur begint het te regenen. Het lijkt vast prik te zijn. Binnen zit een Amerikaan, die in een hip hop outfit zit te praten met de locals. Het is een gezellige bende bij deze familie. De moeder en dochters lachen flink samen met de gidsen en de Amerikaan die de nodige Nepalese woorden kan spreken.

De Amerikaan had de ogen van Marcel Emmink. Doordringend kijken ze je aan en af en toe flapt er een serieuze mening uit afgewisseld met een flinke dosis humor. Ik moest er erg om lachen ook al kan ik mijn rondbuikige vriend niet deze berg op zien klimmen of we moeten een paar weken extra uittrekken, hahaha. Hij doet het trouwens goed met de A1 van Schalkhaar. Lijkt erop dat hij samen met Arno wat leuks neer gaat zetten in de aankomende jaren ook al duurt het even voordat dit weer door zal stromen. Zal wel weer eerst wat water moeten stromen door de IJssel voordat de katholieke terug getrokken houding wordt overwonnen door positivisme van de jonge garde. Het is overal hetzelfde. De sterke gevestigde orde kan lang stand houden, maar een goede lichting en positieve garde voert de veranderingen vanzelf door. We hebben nu in ieder geval een mooi complex straks en dat wordt nu gebouwd bijna.

Ik spring ook van de hak op tak soms met mijn gedachten. Heb ik dan over alles een mening? Ik denk het. Zal allemaal ook wel. Degenen die er hard voor hebben gewerkt mogen straks een verdiend pilsje pakken in Schalkhaar. Er zijn zoveel mensen bezig geweest om het allemaal uit te werken. Denk dat Eric Bumkens terecht zei in de Goal dat Peter Visser misschien maar een paar borreltjes extra moet pakken aan het einde, ook al is hij een van velen die zoveel hebben gedaan al. Hij mag zich misschien wel kapitein gaan noemen van het schip wat met “kunst in de kleedkamer” die naar het nieuwe complex voer. In ieder geval is het grappig hoe sommige andere reizigers een indruk van iemand thuis met zich mee dragen. Ze laten je in een keer denken over compleet andere dingen.

Ik heb een fotoalbum bij me van de jonge familie Emmink. De beide kinderen staan hierop en als mensen deze foto’s zien dan vallen ze allemaal over de blonde haren van de kids. Het werkt als magneten op de mensen uit de landen waar we doorheen rijden en ze blijven altijd steken bij die vrolijke kleine gezichtjes. Erg grappig hoe volwassenen omdraaien bij een blik op een kinderhoofdje.

We hebben onze tassen neergeploft in de kamers en na een warme douche warmen de voeten op onder tafel en ik verwerk wat zaken in mijn dagboekje. De Amerikaan verteld ons over de aankomende eclipsen. Binnen een paar dagen is er een normale eclips, maar aan het einde van de maand is er een solara clips te zien. De data schrijf ik op om ze allemaal weer te vergeten, maar goed het is een leuk verhaal. Schijnbaar komen die eclipsen hier regelmatig voor in Nepal.

Het was een leuke avond en de hiphopper en Alex deden mee met een spelletje kaarten en ik ben blijven schrijven om alles te verwerken van de laatste dagen. Herbert en Margreet hebben een avondslaapje gedaan. We waren al vroeg hier en buiten barstte het los. Hagel, sneeuw, regen. Alles kwam langs en wij zaten eigenlijk niet veel te doen als kijken naar het natuurgeweld. Mijn kleren werden niet echt droog van het stookkacheltje, maar ik heb alles opgehangen onder de tafel die wordt afgeschermd met een deken om de warmte vast te houden. We betalen 35 roepie voor de kachel vanaf hier en het is lekker eigenlijk.

Voor het eten heb ik dit keer maar wat stevigs genomen. Dacht een spaghetti. Wat kan dat lekker zijn, ook al is het eten niet zo bijzonder.

Ik nam een kaarsje mee naar bed en het slokje whisky schoot niet echt op om echt warm te worden. Ik heb eindelijk mijn sterke drank fles kunnen gebruiken en mee de bergen ingenomen, na het gevuld te hebben met whisky. Ik val al snel in slaap in de houten gehorige lodge.

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen punten in excel

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen GPS tracks (exclusief Poonhill -3200 m)

Gelopen route. Plaatje gemaakt op opgeslagen tracks van GPS