2006-03-09: Nepal: De reis naar Pokhara

Ik heb een erg beroerde nacht gehad. De momo’s zijn me naar de kop gestegen en ik eet ze nooit weer. Ik heb nog zo mijn best gedaan om niet ziek te worden en nu voel ik me dan toch weer even wat slechter. Het valt wel mee gelukkig en het is gebleven bij wat extra nachtelijk avonturen naar de gemeenschappelijke wc op de gang van hotel Acme. Ik zou er om 7 uur al uit willen, maar zet de wekker een uur later, anders heb ik helemaal geen nachtrust.

Samen met Herbert en Margreet pakken we de auto in en ik creëer een fijn plaatsje achterin voor me, waar ik languit kan liggen. Het zal warm worden en Margreet denkt dat we wel een uur of 8 onderweg zijn. Het kan echter nooit zo erg zijn als de weg van India naar Kathmandu. Ik zal er echter niets van meemaken das zeker. Voor we weg rijden gaat er nog wel een broodje in van op de hoek. Eens kijken of mijn maag dat een beetje kan verdragen. Het zijn krappe steegjes waar we in het centrum van Kathmandu doorheen moeten kruisen,maar eigenlijk gaat het weer zonder moeite en voor we het weten passeren we de checkposts in de stad.

Margreet heeft plaats genomen naast Herbert. De stoere puppy laat zijn vriendin zien hoe er gereden moet worden met een oude landrover en als hij zegt dat de weg redelijk vlak is, vlieg ik de lucht in nadat de twee achterste wielen in twee grote gaten zijn geparkeerd. Ik ben weer wakker en begin maar te lachen. Onderweg stoppen we twee keer voor een plaspauze en een colapauze. Het begint heet te worden en met 35 graden rond de middag zijn we blij als we Pokhara binnenrijden.

De auto was afgetankt in Kathmandu en dat gaat dus goed nu. Het tankstation had twee tarieven op de tank en alleen de liters zouden kloppen. Ik vind het allemaal maar rare aantallen en we rekenen het na, maar goed. Het lijkt te kloppen en schrijven het weer op ons lijstje. Dit lijstje leert ons ook dat we echt teveel liters olie verbruiken en het wordt maar meer en meer. Het plan is om een garage te vinden in Kathmandu waar we de bak loshalen. Een van de garages waar Herbert is geweest, heeft hij een goed gevoel bij en ik laat hem maar beslissen wat hij wil. Ik concentreer me maar dit keer op de kentallen en werk de site uit, dus een mooi project voor hem. Ook al wil hij alleen maar vakantie vieren (!). Als het goed is met de uurlonen van hier moet het niet teveel geld kosten en daarnaast hebben we de materialen bij ons. Op de heenrit kregen we het getik van de motor erbij en daarnaast zit er nog lucht in de leidingen. Tijd voor “some action” dus. Voordat we wegreden heeft Herbert de olie bijgevuld en daarnaast de motordeksel losgehaald om de cilinders na te lopen. Er zat wat speling op de cilinders, maar het getik is niet verholpen. Er zijn dus zwaardere maatregelen nodig. Als het zo doorgaat zit Australië echt niet meer in het resterende budget, das duidelijk. Als we terugkomen zo dan gaan we ermee aan de slag. Voor nu is er geen probleem.

Ik zie niets van de route, maar af en toe wordt ik naar links of rechts geslingerd en ik doe mijn ogen weer open in Pokhara. We vinden redelijk direct een hotel. Het is de Peace Guesthouse in een zijstraat met een grote tuin en een hangmat. Wat wil je nog meer en na 5,5 uur rijden zijn we dan eindelijk weer over. En met fraai weer.

In de tuin staan allerlei verschillende soorten vruchtenbomen en gewassen. Van koffie tot jack vruchten. Tientallen vlinders fladderen door de tuinen en de rust is sereen. Perfect voor een uitgescheten maag en darm flora om bij te tanken. Ik zet de tent op en kijk of alles nog een beetje droog en goed is. Natuurlijk is er weer veel bewondering voor de tent, zoals gebruikelijk. Ik blijf in de tuin in de tent slapen en het koppel heeft een kamer. Wel kan ik gebruik maken van de douche en betalen we alleen voor de kamer van Herbert en Margreet. Een goeie deal lijkt me voor 300 roepies (4,5 euro) per dag.

Busy Bee is een Eetcafe en in de avond speelt er live muziek. Iets stevigs en stabiel voor mij als gerecht en een bevroren blikje Heineken voor Herbert. Natuurlijk weigert Herbert het dure Nederlandse product in ijzige toestand en het kost wat moeite om de eigenaar te overtuigen. Dan maar een Carlsberg voor hem. Ik neem witte wijn. Das lang geleden voor me en ik voel me weer redelijk aangesterkt anders was ik er niet aanbegonnen.

In Pokhara wordt er over het algemeen in de toeristen straat ook continue hasj verkocht. Rondhangende ouderen en jongeren spreken je aan en het is flink irritant. Internet is ook flink duurder hier. Gelukkig had ik al gemeld dat ik waarschijnlijk 2 weken niet online zou zijn vlak voor mijn vertrek uit Kathmandu, dus niemand verwacht me online,maar ik wil het wel graag. Het is alleen jammer dat het 2,5 keer zo duur is als in de hoofdstad.

Af en toe vliegt er een helikopter binnen. Blijkbaar is die van de koning, die hier zijn paleis heeft. Een deel van het meer is gereserveerd voor hem en hij schijnt nogal wat te vliegen. Ik snap nog niet veel van de situatie en verhoudingen tussen de koninklijke familie en de maoïsten. Schijnbaar streven de van oorsprong communistische moaisten naar democratie en in een soort van guerrilla beweging worden er stelselmatig aanslagen gepleegd op overheden en checkpoints, die overigens ontelbaar zijn onderweg. Het is niet gestoeld op toeristen en die worden over het algemeen met rust gelaten, buiten dat ze soms een financiële bijdrage eisen van de toeristen voor hun militante bewegingen. In 2001 geloof ik heeft een zoon van de koning de hele familie uitgemoord op een wekelijkse bijeenkomst. Het gerucht is dat het ging om een liefde voor een dame, waar deze niet mee mocht samen gaan. Als reactie is de familie uitgemoord en is hij zelf ook overleden, waarna er nog maar 1 zoon is overgebleven die nu de naam koning draagt.

Blijkbaar is het een hypocriete zooi en veel verzet in den lande. Niet iets om je zorgen over te maken, maar toch het is er wel.

Als Margreet met de gids Purna voor morgen heeft afgesproken om samen te komen voor de trektocht naar Annapurna Base Camp, oftewel sanctuary trek,sluiten we de avond af in een andere toko. Eigenlijk zijn we doodop en liggen we in ons nest voordat we boe kunnen zeggen.