2006-03-06: Nepal: Het liefdeskoppel en het kleine huisje in de Kathmandu Vallei

Eigenlijk is het 30 maart op het moment om half 1 in de middag. Margreet net alweer vaarwel gezegd. Rare momenten blijven dat en daar heb je geen zin in eigenlijk. Ze is alweer weg en ze was er zelfs een hele maand. Ik heb haar maar gezegd dat ze iedereen een ferme knuffel moest geven aan al die mensen die wel weten wie ik bedoel. We zijn nu bijna 6,5 maand weg en zitten dan bijna op het midden van de reis. Ze was er een maand en elke keer denk ik wat gaat de tijd langzaam, evenals dat ook gebeurt in Nederland. Eigenlijk vliegt de tijd en in een paar uren is het alsof we gisteren voor het laatst op de bank zaten in Nederland.

Reizen is tijdelijk, een korte beproeving en verzadiging van je lusten naar een vrijer leven. Lekker het leven ontdekken en denken dat dan alles ophoudt in Nederland is doemdenken, maar het is wel super om zo’n reis als deze te maken en voor even weg te zijn uit de dagelijkse beslommeringen. Nu Margreet weggaat is er een tijdelijk hoofdstuk afgesloten. Ik vind het erg jammer voor Herbert (en dus Margreet). Ik weet hoe het voelt nu, maar we gaan weer door. Zo snel als de laatste 5 maanden gingen en nu ook deze laatste maand is gegaan, zo gaat het straks ook met de laatste 6,5 a 7,5 maanden. Sterker nog. Het lijkt erop dat binnen 6 maanden er al een nieuwe wereld voor me open gaat. Ze zijn voorbij dat jullie er erg in hebben en hoe jammer dat voor een deel ook is, zo zal het wel gaan. Het waren mijn laatste woorden voordat ze in de taxi wegreed met Herbert.

Herbert wou graag alleen met Margreet naar het vliegveld gaan en dat ondanks dat ik dat vooraf gevraagd had of ze dat wel of niet wouden. Ik stond al klaar om mee te gaan naar het vliegveld, maar ze hebben gelijk. Soms is het beter de tijd met z’n tweeën te hebben en alle pottenkijkers buiten te sluiten, hahaha.

Ik ben in ieder geval het café weer ingedoken. Zit weer bij New Orleans en baal als een stekker dat weer de wireless verbinding het begeeft. Ach ja ik moet ook typen en niet MSN’en nu, dan is het verhaal zo weer af. Zit lekker in het zonnetje en met de pootjes omhoog en raffel een eind weg hier. Laten we maar weer beginnen met 6 maart 2006.

Eigenlijk ben ik deze dag bezig geweest met verhalen maken. Het koppel was weg naar de chalet in de bergen van Kathmandu Vallei en ik heb tijd genoeg. Ik weet dat het me de nodige uren gaat kosten de aankomende weken om alles af te maken, dus we gaan gewoon zo koppig als ik ben verder met raffelen totdat het af is. Ik kan nu niet iets onafs achter me laten. Waarschijnlijk komen Herbert en Margreet vanmiddag ergens thuis, maar ze komen maar lekker terug wanneer ze dat zelf willen. Ik zie de foto’s wel. Buiten dat het best confronterend voor mezelf is dat Margreet hier is, is het vooral het besef dat ze moeten genieten groter als het zelfmedelijden wat je als kerel kan hebben. Laat ze de tijd maar nemen. Zoals ik al vertelde is de tijd zo voorbij in negatieve en positieve zin.

Feitelijk is dit een van de eerste keren dat ik te lang op eenzelfde stek verblijf en dat ik niet meer weet wat ik heb uitgespookt op die dag. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik het niet terug kan halen. Elk deel van de reis die ik belangrijk vind, benoem ik wel in de grote lijn, maar nu ben ik het even kwijt. Nou ja, dan was het ook niet belangrijk zou je kunnen zeggen.

Volgens mij heb ik alle documenten verzameld en opnieuw ge-upload naar Mark voor de site. Hier is een internetcafe met een Koreaan die het beheer voert, waar ik een goed gevoel bij heb. Een stel die een klein café heeft met goeie verbindingen en waar ik de laptop in kan pluggen om achterover geleund met Nederland kan praten. Het gekke is dat ze als een van de weinige internetcafe’s geen noodstroom hebben. Over drie dagen luid het antwoord van de Koreaan en als hij begint te lachen vallen de ogen dicht en komen de tanden naar voren en knik ik weer alsof ik zijn brakke engels goed verstaan heb. Zijn vrouw maakt lekkere koffie en eigenlijk heb ik een goede werkplek gevonden. Als ik in perspectief stel dat dit voor de aankomende week mijn werk is, dan heb ik relatief weinig lage investeringskosten, maar wel warmte, internet en koffie! Tenminste als de spanning niet uit zou vallen. Er is altijd wel wat positiefs te bedenken aan negatieve eigenschap of element.

In Kathmandu is er een probleem met de elektriciteit. In plaats van 3 uur geen spanning is deze week in de media gesteld dat het 5 uur per dag uitgeschakeld gaat worden. Simpelweg gezegd valt er geen regen (5 maanden al niet) en daardoor kunnen de waterkrachtcentrales niet genoeg elektriciteit leveren. Net zoals in Noord Pakistan schakelen ze om de zoveel uur delen van de stad in en uit. En ik kan zeggen dat als je net wat af hebt of net een bestandje klaar hebt, het vrij irritant is om dan te beseffen dat je het vandaag niet afkrijgt.

Maar goed, het andere café heeft trage verbindingen en noodstroom en zo vermaak ik me wandelend tussen de hasj verkopers, riksja chauffeurs en handicraft verkopers. Er lopen echt veel toeristen en ik erger me een beetje aan al die rasta haren om me heen. Waar zijn de normale mensen. Die weten wat ze willen, een trektocht maken, een natje en droogje halen en daarna gewoon hun dingetjes kopen. Het is toeristenland “Thamel bedenk ik me ” en ga weer snel achter internet.

Het is de bedoeling om in een week alles af te ronden en te verwerken en ben voor een deel afhankelijk van de webmaster vanwege de opbouw van de foto’s en reisverslagen. Daarnaast is de navigatie een probleem, want volgens mij zouden we een CCS (cascade stylesheet) gaan gebruiken, maar de opbouw is me nog totaal onduidelijk als ik nu op de server kijk. Via de verbinding kom ik er langzaam stap voor stap achter dat er toch wat anders is en ik bereid maar gewoon stap voor stap de inhoud voor van de pagina’s zoals afgesproken.

In mijn wandeling door toeristenland Thamel neem ik even plaats voor een broodje kaas, een donut en een bak koffie. Ik ben iemand die zie zichzelf redelijk snel vergeet en pauze wel overslaat. Als ik me zelf dan even toespreek kan ik de rust vinden om te gaan zitten. Naast me zitten 4 dames van rond de 20 dacht ik en natuurlijk zijn ze Nederlands. Ben er wel even blij mee, want ik verzet de gedachten even om van de bitjes en de bytjes naar gezonde Hollandse koek. Ik vertel ze over onze reis en ik begrijp dat zij bezig zijn met een programma voor Nepalese zwerfkinderen, een dagelijks straatbeeld hier.

Voor de meiden is het een naschoolse activiteit voordat ze ontmaagding van de universiteit tegemoet gaan. Gedurende een paar maanden blijven ze hier om de stichting te helpen en tussendoor of daarna maken ze gebruik van de situatie om te raften, trekken of vakantie te vieren in tempeltjesland. Op zich er leuk. Ik wou zoiets ook altijd al heb ik nooit gedacht aan kinderen helpen in een tehuis, maar dacht aan een jaar Australië direct naar mijn studie.

Als ik klaar ben in het internetcafe en de spullen opruim zijn Herbert en Margreet nog nergens te bekennen. Ik probeer het restaurant K-2 te vinden, waar ze volgens Herbert de lekkerste steak serveren die er is in Kathmandu. Hij smelt op je tong. Helaas is de elektrische spanning weg en heb ik na een half uur nog niets gevonden. Zie Herbert en Margreet ook nergens eigenlijk en struin na een broodje hamburger en friet maar weer naar Tom en Jerry’s, de lokale toeristentoko. Ik hoorde op de eerste gang langs dit pand een bekende stem. Het was Anouk met haar bekendste cd, maar liep eerst door naar Full Moon. Hier heb ik inmiddels zoete herinneringen aan en sta nog steeds te kijken van de naam van de toko. Ik denk ook dat het “Full Moon” was buiten trouwens, maar goed dat zou ik na kunnen kijken in de GPS. In Full Moon was een bebaarde Nepalese man (of Indiër) met stropdas uit de kleren aan het gaan in dronken toestand. Een te dikke Amerikaans sprekende dame maande de mannen eromheen streng toe met een te zware stem. Het klopte niet. Niet in balans en ik ben maar weer terug gegaan. Nu was de muziek nog steeds aanwezig van Anouk bij Tom en Jerry’s. Heerlijk. We hebben de verkeerde cd bij ons van haar in de Landrover, ook al is die ook goed. Maar als ik zit en een teug neem van het Tuborg bier, is het over met haar.

Wederom zitten er weer Nederlanders naast me en zo arrogant als een Nederlander kan zijn, reageren ze weinig op mijn pratende baard. Verschrikkelijk die houding soms…! Doe maar normaal dan doe je gek genoeg zou mijn vader zeggen.

In ieder geval wordt het niets verder deze avond en ga bijtijds naar huis. Ik bedenk me alleen maar hoe mooi het over een jaar kan zijn. Een kleinigheidje hou je toch nietwaar.