2006-03-02: Nepal: Eetcafe New Orleans, een dagje internet crime….

Als ik mijn uitgedroogde ogen weer open en me langzaam weer op deze planeet waan, na een hete douche, pak ik de computer, neem een ontbijt en ga naar eetcafé New Orleans. Herbert en Margreet zijn natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen en zijn waarschijnlijk 5,5 maand schade aan het inhalen. En ik begin na het aansluiten van mijn laptop aan de stroom met het bijwerken van internet en plaats een mooie foto van Herbert en mij me de klompjes om de nek.

Het was lastig om een goede verbinding te hebben. Mijn netwerkkaart werkt niet op een of andere manier en blijf maar drivers installeren. De kaart moet ik uiteindelijk huren van het café voor 50 roepies per uur. Een relatief fors bedrag, maar goed, het moet maar. Ik moet aan de slag en wil de site afhebben zo snel mogelijk. Hoe eerder dat af is, hoe eerder ik tijd heb voor andere zaken en ik begin snel met downloaden van de site.

Vanavond moet ik de auto nog verplaatsen naar het andere hotel, waarna ik in hetzelfde hotel als het stelletje vertoef, al zullen ze me niet veel zien waarschijnlijk. In de eerste uren download ik de site en verkeerd ook nog blijkt achteraf en verander de hoofdpagina. Ik maak een plan de campagne en vanaf morgen start ik ook met de achterstand in reisverslagen. Moet nog 3 weken doen, maar heb alles redelijk goed bijgehouden en kan op de foto’s terug herleiden wat er gebeurt is.

Heb afgelopen weken al een paar mailtjes gestuurd naar de webmaster ter voorbereiding. Ik hoop dat hij me wil gaan helpen om het nu goed af te maken. Iets wat me een doorn in het oog was en er zo ook langzamerhand op ga reageren. Ik kan niet meer blijven doen alsof mijn neus bloed en ik erger me kapot dat het niet af is. Aan het werk dus. Ik installeer alle programma’s die ik nodig ben om zelf aanpassingen te maken aan de html pagina’s en maak een plan de campagne voor alles wat er nog moet gebeuren. Gelukkig blijkt al snel dat we een webmasters team aan het bouwen zijn.

Tussendoor ben ik flink aan de cola en komt af en toe Margreet op dagen. Herbert ligt ziek op bed en ironisch gezien moet ik daar wat om lachen. Heeft hij 5,5 maand zijn vriendin niet gezien en dan ligt hij ziek op bed als ze eindelijk elkaar weer vast kunnen houden. Het komt wel goed en ze hebben nog de nodige weken, maar toch. Er zijn betere momenten om ziek te worden.

In de avond neemt Margreet een vriendin genaamd Catherine mee en tijdens het eten laat ik wat foto’s zien en vertel wat over de reis. Margreet leek erg onder de indruk te zijn en ik hoop ook dat ze snel op internet komen deze week. Foto’s zeggen soms meer als al die platte tekst en de combinatie maakt het leuker en de moeite waard.

Om me heen zijn allemaal toeristen gedurende de hele dag al. We zijn weer terug in toeristenland. Op zich is Nepal goedkoop en een perfect land om een keer heen te gaan. Al vertonen de Nepalese mannen onderling erg veel haantjesgedrag. Ze zijn zeer dynamisch in het versieren van de dames. Het lijkt me dat er niet veel vrome mannen zijn hier en de competitiedrang zie je terug in de kleding, het machogedrag, de zonnebrillen en het bewerken van toeristen.

Als je terug loopt wordt je om de meter aangesproken met de vraag of je Hasj of een riksja wil hebben. “Very cheap” en na een paar dagen hangt het je strot uit, maar de mensen zijn wel supervriendelijk en relaxed als je eromheen kijkt.

Het lijkt een mooi goedkoop paradijsje en dat zie je ook aan de vele toeristen. Ik begrijp dat er na een zware militaire dienst in Israël er ook veel Israëliërs naar Nepal komen om uit te blazen. Ik vond al zoveel mensen raar praten in een taal die ik niet herkende. Maar dat is dus Israëlisch of hebreeuws of hoe je het ook wil noemen..

De rekening was erg hoog en met wederom een lekkere steak op mijn bord moet ik 1280 Roepie (18 euro) betalen voor een dag typen, eten en drinken. Dit vind ik eigenlijk te hoog. Morgen maar een andere oplossing zoeken dan.