2006-03-01:
Nepal: Het is Herbert, die verrast wordt door zijn grote liefde !
Herbert is wispelturig en zoekt zich wezenloos
al zal hij het niet snel toegeven. Stil doet hij zijn ding en ik zie hem niet
heel veel vandaag. Bij de aardige mensen van het hotel duik ik achter internet
om alle mail te beantwoorden en versturen. Tijd van computers is aangebroken.
We gaan aan de slag. Voor 35 roepie per uur kan ik internet gebruiken en is
alles koek en ei voor me.
Herbert banjert door de straten in de hoop een glimp van zijn vriendin te zien, maar komt terug. De mail is nog niet beantwoord en er is nog geen sms terug. We zullen wel zien en ik laat nog een bericht achter op het web-log met de boodschap dat ze zich moet melden. Als Herbert met wat andere toeristen en reizigers aan de praat is onder het genot van een biertje, zie ik Greet online komen en maan haar toe dat ze op moet schieten.
Totaal verrast zit er eentje te shaken aan de andere kant van de digitale lijn die waarschijnlijk maar 100 meter verderop zit. En zegt ze er met 5 minuten te zijn, nadat ik heb gekeken over Herbert er nog steeds is. Ik sluit alles snel af om wat foto’s te maken. Dat moet natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Herbert is druk met praten als Greet snelwandelend als ze kan langsloopt en iets zegt in de trend van ”Hey, wat doe je hier !”
Herbert schrikt op en staat totaal verbaasd op. Plan geslaagd en het stel is eindelijk weer in elkaars armen na ruim 5 maanden gescheiden te zijn geweest. Iets wat niet veel mensen zullen begrijpen dat het zo moeilijk en intens kan zijn om weg te zijn van degene waar je leven mee wilt delen. De andere reizigers zijn wat verbaasd, maar snappen de situatie als ze begrijpen wat er gaande is en ik speel Alex Schokker en hoop een moment opname vast te leggen die onuitwisbaar is, ook al zal dat niet op een foto terug te zien zijn, zoals het in je geheugen gegrift staat achteraf.
Het is goed te horen hoe het ervoor staat en druk pratende gaan we op zoek naar een restaurant. Vlak naast hotel Acme, waar Margreet slaapt, is het restaurant New Orleans. Hier eet ik de lekkerste steak van maanden en genieten we van de verhalen. Er is teveel te vertellen, maar het mooiste zijn de cadeaus en spullen die mee zijn gekomen vanuit Nederland.
In het restaurant krijgen Herbert en ik een zak vol lekkernijen. Drop, chocopasta, pindakaas. Alles zit erin. Axel en Paula (en waarschijnlijk Marc) hebben een mooi verrassing pakket samengesteld en ik denk ook wel dat we daar goed van zullen genieten straks in India. Ook zitten er twee ouderwetse klompjes bij uit Nederland van een soort porselein om ons te laten denken aan onze thuisbasis.
Het valt “helaas” in het niets bij het “crea bea” idee van Han en Betsy, de ouders van Herbert. Ze hebben kleine houten klompjes gekocht (of misschien wel met de hand gemaakt) en daar een kleine opschildering gemaakt. Voor Herbert is het zijn huis die erop geschilderd (in tegenstelling tot de Deventer toren, wat ik op web-log had gezet) is en aangezien ik geen woning meer heb, kreeg ik een klompje met de Schalkhaarse kerktoren erop. Fantastisch leuk gedaan en meteen herkenbaar zie ik dat dit de Schalkhaarse klokkenluider is die ik op zondagochtend hoor als ik op mijn fietsje naar de voetbal rij. Een kleine herinnering. Helemaal top Han en Betsy.
Verder zijn de telefoon en Nomad broek aangekomen, waar ik op had gehoopt. Er zijn twee fotomapjes met leuke foto’s van de vrienden en vriendinnen uit Schalkhaar en Deventer, die met de kerst bij elkaar kwamen. Deze foto’s gecombineerd met wat leuke boemel toilet foto’s met een hoog persoonlijk karakter sieren vanaf nu de landrover op.
Een brief van Rita, de buurvrouw laat ik even liggen samen met de wat persoonlijkere brieven die er ook zijn, totdat ik een wat rustiger plekje kan vinden voor mezelf. Het eten smaakt heerlijk en lachend over alle toestanden en het nieuws van thuis genieten we van de rust. In een klein cafeetje waarvan ik de naam vergeten ben (Full Moon blijkt later, hoe toevallig ook weer), zijn we bijna alleen. Hier pak ik een sigaartje en zakken we even af om het eten de weg te geven. Herbert en Margreet hangen half in elkaar en druipen daarna vroeg af naar het hotel om mij achter te laten met alle vergaarde cadeaus en lekkernijen.
Hier begin ik lang uitgezakt stilletjes in de hoek van het café aan een sessie van ruim 1,5 uur die me nog lang bij zal staan. In alle rust en met een licht muziekje op begin ik aan de brieven en persoonlijke cadeaus. Ik lees alles van de Masters of Darts, de momenten van Han en Betsy in het Deventer dagblad, die bezig zijn met een kunstobject en van de zaken in Schalkhaar, maar vooral de persoonlijk notities van de familie Achterreekte maken het gaaf. Het blijft toch raar dat de mensen die jaren naast je wonen zoveel moeite soms voor je doen. Een van de dingen waarom ik het zo naar me zin had in Schalkhaar. Omdat de mensen elkaar interesseren. Er is een gezegde die verteld:” beter een goede buur als een verre vriend”, die wat dat betreft zeker waar is. Ondanks dat ik wat vrienden heb die verder weg wonen, die zich zeker niet aangesproken zouden moeten voelen.
Als ik alles heb doorgenomen is er nog een pakketje over, nadat er een zak met 3 kleine zakjes naar voren kwam om in de rugzak te stoppen en wat kleine persoonlijke cadeaus van grote waarde. Alsof de duivel ermee speelt zet de DJ zonder enige vraag van mijn kant de cd erin van Lenny Kravitz. De held van basic gitaarmuziek en simpele maar evenzo heerlijke wegdroomrock speelde alles goede nummers op deze geluidsinstallatie vanaf het moment dat ik het papier van het laatste cadeau aftrok.
Soms zijn er momenten die stil staan, oneindig zijn. Waarbij je zeker weet dat je die nooit meer weer vergeet en dit was er een van. Zeker weten. Wat het cadeau was en wat erin zat is niet belangrijk voor nu, maar de inhoud was volmaakt. Iets wat niet te evenaren is met reizen, culturen en landschappen die ik nu opzoek. Volmaakte momenten die maar zo weinig voorkomen en zo een als deze heb ik nog nooit gehad.
Tijdens de hele cd ben ik bezig met uitpakken, lezen en denken. Uiteindelijk wordt ik na de cd het café uitgeveegd, terwijl ze me vreemd aanstaren. Ze lijken te denken en zich af te vragen, waarom die kale grote blanke jongen met grote zwerversbaard daar onderuitgezakt in de hoek jankend de avond doorbrengt. Ik droom soms te veel. Denk in idealen en oplossingen en streef ze na. Maar de volmaaktste perfecte momenten in je leven worden niet door jezelf gemaakt, maar die krijg je van een ander.
Sommige dingen zijn nou eenmaal niet uit te leggen en ik pak onbezorgd over tijd, omgeving en de onverlichte straten de riksja naar het hotel om het allemaal nog eens door te lezen………! Life is hard, maar ook zo beautifull …….!