2006-02-22: Pakistan: Maintenance aan een oude Landrover

Vandaag gaan we sleutelen en gaan de oude kleren aan. Het is een stralende dag en we krijgen alle hulp van onze buurman die gratis en voor niets allerlei zaken voor ons aan elkaar naait. Na het gebruikelijke bakje thee lopen we de auto langs.

Herbert wil de banden verwisselen en nadat hij met de high jack de auto eindelijk stabiel heeft gekregen en de bokjes kan plaatsen wordt her linker achterwiel eraf gehaald. Hier is de kering blijkbaar geknapt en is de hele remschoen vochtig van de vloeistof en olie. Herbert is de hele dag bezig om dit te herstellen en in de tussentijd hou ik me bezig met het nalopen van de niveaus van de versnellingsbak en bij de wielen. In de versnellingsbak moet bijna 1,5 liter olie en het is een lastig vies klusje realiseer ik me. Het weer is echter goed en een beetje weg klussen ik ook wel weer eens lekker. De buren en de mensen erom heen kijken ons aandachtig aan en komen regelmatig verhaal halen. Als de nieuwe remschoen weer op de wielkas moet wordt Herbert naar een winkel gesleept, waar hij weer van terugkomt als de man het telefoongesprek belangrijker vind. Herbert heeft verder alle middelen bij de hand en ook de buurman helpt hem met de timmerwerkzaamheden.

Voor het dak maak ik een rubber beschermlap, waardoor de lak beschermd blijft, die al voor een deel vergaan is. Hier staan de motorolie tussen de kisten op het dak te klapperen. Verder loop ik alle boutpunten langs en probeer een beschermlapje te maken voor de motorkap om het gepiep weg te krijgen. Als het donker wordt zijn we nog vergeten de vetnippels langs te lopen en moeten we nog wat zaken inhalen. Zeker wordt het tijd om de filters te vervangen, maar Herbert kan ze niet vinden in Lahore.

De buren zijn erg blij met de kleine cadeautjes die ik ze geef. Oude tweedehands spullen voor de geef heb ik nog bij me in de kist en komen nu erg van pas. Laatst vond ik in Gulmit ook nog een Mag lite die nu handig aan de sleutelbos vastzit. Zo vind ik elke dag nog weer zaken terug of kan ik wat verbeteren.

Tijdens de middag krijg ik van de bekleder naast ons een stuk bamboe. Ik had hier gisteren gekscherend wat over lopen ouwehoeren en nu moest ik er zelf aan geloven en hard knagend met de tanden haal ik de barst van de bamboestok eraf en voel ik me een ware panda, weliswaar met motorolie handen. Binnenin zit een sap en als je kauwt op de bamboe komt dit eruit, waarna je de bamboe uit kunt spugen zoals de Pakistaner heel goed kunnen.

Elke keer als er naast me weer iemand staat te rochelen, rochel ik lekker met hem mee om een punt te maken. Vaak staan ze je stom aan te kijken en na een paar seconden valt het kwartje en beginnen ze te lachen als ze snappen dat het vreemd is om zo ongegeneerd te staan rochelen. En het komt van diep wat er door de Pakistaner geproduceerd wordt, das zeker ! Ze zouden er een sport van moeten maken.

Ik heb vanochtend bij Dunkin Donuts een ouderwets lekkere zoete donut maaltijd gegeten en ik lust er nog wel wat, maar houd me even in. Van de buren krijgt Herbert een maaltijd en ik sla even over om geen kleine ziektes op te lopen. Een gevaar die elke dag om de hoek ligt. Wat dat betreft had Olivier wel gelijk om per definitie niet aan salade, water en ijs te beginnen om te voorkomen last te krijgen van de maag en darm flora. Wij hebben al dikwijls wat meer pech gehad, maar ja je moet ook een beetje leven nietwaar. En gevaar met eten is er altijd.

Na een flinke douche in de Regale Internet Inn, de naam van het backpackershotel, staat Malik me raar aan te kijken. Ik heb de douche maar weer een beetje schoongemaakt, want alles zat onder het zand en rotzooi. Aangezien we niets betalen voor de diensten voel ik me altijd een beetje schuldig en geef maar wat extra’s als ik internet moet betalen. Het zijn maar afrondingen, maar het compenseert iets van de gekregen gastvriendelijkheid al heb ik moeite om die Malik te polsen. Ik snap niet wat er aan de hand is met die man.

We maken een lange wandeling in de avond om goed eten te vinden en komen uit in food street. Het verbaast me hoeveel restaurants hier zijn, maar allemaal van het kaliber niet eten hier! We vinden een goed restaurant in het centrum en lopende aan de rand van de oude stad kopen we een doosje lekkernijen voor buurman en zijn helpers als dank voor de goede zorgen. Vandaag had hij ook weer gordelhouders en een rugkussentje geschonken. Een zeer vriendelijke en hulpvaardige man en dat moet beloond worden. Een kleinigheidje hou je toch, maar soms kan je er ook een geven….