Ik heb het blikje bier goed onderin de afvalbak gestopt, want ik ben nog steeds illegaal “narcotics” aan het bedrijven volgens de regelgeving. Het is niet gevaarlijk en geen probleem, maar om geen slapende honden wakker te maken en vreemde vragen te voorkomen, werk ik het blikje weg in de afvalzak.
In Pechawar is een groot kasteel die we niet mogen bezoeken. De fraai gekleurde militairen van dit gebied van Pakistan ontzeggen ons de toegang en we mogen nog net de inscriptie bij de poort zien. Op de weg hierheen was het wel frappant hoeveel mensen keken naar de landrover en je ze kon zien nadenken hierover. Uit welk land is die. De lachende gezichten zijn weg die we overal in Pakistan normaal dagelijks tegenkwamen. Het wordt tijd te gaan en we gaan weg naar Taxilla. Onderweg zie ik een ezel een kar voortrekken, waarop twee mannen zitten met een grote koelkast en begin spontaan te lachen. Ik zie mezelf al op zo’n wagen zitten bij Rookes Rietman. Effe koelkastje brengen en besluit een paar foto’s te maken. Dat wordt nog een leuke sponsorfoto.
We denken weer over een fantastische weg te rijden maar helaas gaat dat maar even goed. De beambten laten ons zonder probleem de snelweg op rijden, maar die gaat maar een kilometer of 10 ver. Daarna staan we in het midden van een bouwterrein. Er wordt een brug gebouwd en het lijkt alsof de bouwmensen nog raarder kijken als wij. Ze wijzen ons de weg naar de Great Trunk Road, een goede dubbelbaans weg naar Lahore, die ook langs Taxilla rijdt.
In Taxilla komen we omstreeks 3 uur aan en bij het jeugdhotel houden ze vast aan de vaste hoge prijzen en besluiten we verder te rijden. Bij het PDTC motel kunnen we de auto parkeren en ga alvast op zoek naar een goede verbinding voor vanavond. Bij Axel komt iedereen weer tezamen en het verzoek is om net als de vorige keer weer online te zijn met de webcam. Herbert gaat slapen, want die voelt zich ziek. Dit keer is hij geveld door de fijne Pakistaanse etenswaren en ik laat hem achter bij de auto.
Het zonnetje schijnt lekker op mijn dak en met een zak verse koekjes en wat scholieren die me in gebroken engels de weg wijzen, vind ik 2 internetcafe’s. eentje is er dicht en een is open. Hier spreek ik af na de verbinding getest te hebben dat ik mijn eigen laptop mee kan nemen en hun verbinding kan gebruiken en check snel de mail. Het blijft een langzame verbinding, maar dit moet lukken vanavond.
IK haal direct daarna Herbert op, aangezien het internetcafe al om 21.00 uur dichtgaat en misschien hebben we geluk dat we Nederland treffen voordat we weg moeten. Na het eten zitten we uiteindelijk rond iets voor achten in het andere café, waar we met kommer en kwel de avond door brengen. Verbindingen zijn langzamer en valt continue uit. De kabels hebben breuken en Nederland komt maar niet online. Waarschijnlijk gaat deze avond mislukken en als we de tip krijgen van een andere local om naar een ander café te gaan, komen we uit bij het eerste café, die nu bereid is om tot 10 uur open te blijven, maar hier zit het ook niet mee. De verbinding valt uit om niet meer online te gaan. Dan maar weer terug naar café 1, waar de eigenaar zijn eigen persoonlijke webcam van thuis ophaalt. Naar 5 keer installeren lukt dit nog steeds niet en ik spreek Nederland eventjes via MSN.
Bij mij gaat het licht uit als het om half 12 cq. 12 uur nog niet gelukt is en ik te horen krijg dat er in Nederland gegeten gaat worden. Het groepsgesprek met webcam gaat niet lukken en er lijkt ook geen belang meer bij, begrijp ik. Voor mij is het genoeg zo en is het genoeg. Dan maar geen verbinding. Ik ga slapen, ik ben inmiddels ruim 8 uur bezig met het voorbereiden op deze avond en als iedereen dan eindelijk online kan zijn, wordt er gegeten. Dan kan dat gesprek ook wel wachten en ik stap in de auto om me op andere zaken te richten. Geen computer, MSN, toetsenbord en zeker geen webcam meer vandaag. Het wordt tijd om te slapen.