2006-02-11: Pakistan: Sport: tractortje drukken op een steile berghelling naar Fairy Meadows

Meerdere malen komen we brokstukken tegen op de weg en zien we de gaten in de weg waar we voor op de rem moeten knallen van de Landrover. Er liggen lawines van zand over de weg maar ook boven ons zien we in een keer land stuiven, zij het zo dat dit waarschijnlijk opgewekt is door de locals.

Op de heenweg zag ik al een forellenkwekerij, waar we even stoppen om wat foto’s te maken van de vissen, die we nog steeds maar niet hebben gevangen. Er zitten exemplaren in van meer als 50 cm en ik had er graag 1 gevangen in het wild van dit formaat.

Met de Grolsch pet op eten we even wat later op de weg naar de Fairy Meadows. Als het aan mij ligt gaan we even naar boven en rijden we daarna meteen weer door in de richting van Besham. Bij het restaurant zitten wat zwaarder bebaarde mannen als mij, waar ik de nodige foto’s van maak, maar vooral de vrachtwagen interesseert me die naast ons staat. Als ik de man vraag of ik even plaats mag nemen in zijn stoel klim ik de houten en kleurrijke cabine binnen. Het hangt vol me bloemen, kreten en de meest aparte kermiskleuren. Het is alsof je op de kermis bent en als je naar buiten kijkt zie je eigenlijk niets door het kleine luikje, maar goed daar waren we al achter na door Pakistan te rijden de afgelopen weken.

Als we aankomen bij het punt waar je naar Fairy Meadows kunt rijden, vragen we eerst even of het toegankelijk is. Herbert heeft hier zijn vraagtekens bij en ik heb me er nog n iet voldoende in verdiept. Even later rij ik de zandweg in en verbaas me over de slechte hobbelige weg, die alleen nog maar slechter zal worden. Er gaat een lange zandweg dwars de berg op en in de verte zien we 6 tractoren aan komen en ik vraag me af of dat wel goed gaat. Ze zijn afgeladen met hout en komen achter elkaar naar beneden. Met de houding ”gewoon doordrukken” rij ik er recht regen in en midden op de berg staan we stil. We moeten terug volgens de mannen en we bekijken de opties. Herbert loopt nog even terug en naar voren en ziet een klein plekje en na 15 minuten bakkeleien gaan de tractoren iets terug. Hierdoor kunnen wij de landrover tegen de steile berg oprijden voor een paar meter en kunnen de tractoren over de smalle weg naar beneden.

Als dit lukt zwaait iedereen vrolijk en vervolgen we onze weg, hopende dat we niet meer tractoren tegenkomen, die overbeladen zijn met hout. Na deze weg wordt het steiler en afgronden worden dieper. Links en rechts mist een deel en we moeten flink kijken waar we het beste passeren. In 4 WD met lage giering trekken we door totdat er de eerste tractoren weer verschijnen. We komen terecht in een strijd met Pakistaner die willen dat we terug gaan, maar daar is geen optie voor en manouveren net zo lang totdat er een plek is waar de tractoren langs kunnen. Meer als een keer willen de chauffeurs niet langs ons heen, bang om in de afgrond te storten en ze beloven ons krassen op de zijkant van de landrover, maar we halen ze over om gewoon er langs heen te knallen. Misschien moeten ze eens naar fearfactor kijken of wat meer ballen tonen. Er blijkt dan ook genoeg ruimte te zijn en met 15 cm aan beide kanten rijden ze langs de steile afgronden naar beneden met hun afgeladen karretjes.

De wegen zijn hier prachtig gaaf, maar vooral het uitzicht. Deze rit is kicken omdat het zo gevaarlijk is en voldaan kom ik boven aan na 2 uur door de bergen te hebben geslingerd en de nodige tractoren te hebben gepasseerd. De weg leid van 500 meter tot 2800 meter hoogte langs 1 grote berghelling. In het dorpje kunnen we niet meer verder en het dorp vol kinderen staat direct om onze auto. We besluiten om hier te parkeren en de ijslaag voor ons geeft aan dat we niet verder kunnen.

Er staat een vader van misschien wel 10 kinderen aan de andere kant van het dorp, die ons begroet en in gebarentaal een kop thee aanbied. We krijgen ook ei en brood en zien een blik van het plattelandsleven in deze omgeving. De jongens willen op de foto en de dames zeggen continue “roepie, roepie”. Het is erg irritant, maar we snappen de situatie en vragen de man of hij wat wil hebben voor het eten. Lopende tussen de kippen, hanen, honden en alle andere plattelandsdieren en vooral de kinderen worden we omringd naar de auto begeleid. De meiden staan met hun vriendinnen vanonder uit hun hoofddoek naar ons te schreeuwen en hun tong uit te steken, terwijl de jongens ons bergstenen proberen te verkopen.

We laten alles achter en besluiten morgen de wandeling te maken naar Fairy Meadows. Hier heb je uitzicht op de Nanga Parbat en we zullen vroeg vertrekken om niet teveel tijd te verliezen. Het zal een tocht worden van een uur of 6. Met het onderweg verzamelde hout maken wee kampvuurtje, waarbij we ook wat krijgen van de kleine zoon met het stompvoetje, waarna Herbert het nest induikt om en film te kijken in de landrover. Ik blijf uren buiten zitten genieten van het intense vuur en de blanke hemel met schitterende sterren en af en toe een blik op de besneeuwde bergtoppen.

Wat is het leven toch zwaar soms !!!