2006-02-10: Pakistan: Oproerlingen op de snelweg. Laat de religieuze leider vrij

De bergen hebben we gezien en wat we vooraf wouden bekijken lijkt redelijk gezien te zijn op het moment. We gaan vroeg weg en rijden toch eerst langs het fort, die een prachtig uitzicht geeft over de stad en de zon tussen de bergen door laat stralen.

Het is een kleine klim van een half uur en het Karpocho fort lijkt dicht, maar als we boven staan, gaat de deur toch open. We klimmen via een kleine opening naar binnen en zien een groot fort om ons heen. Op sommige plekken valt die uit elkaar en andere delen zitten wat gaten, maar het uitzicht maakt het geldbedrag van 100 roepie weer de moeite waard. De oude man met nog enkele tanden in zijn mond volgt ons gestaag als we over het fort wandelen.

Zoals gebruikelijk kiezen we beiden onze eigen weg en komen we elkaar na een uurtje weer tegen om de gedachten uit te wisselen. Het valt me op dat in het dorp een Mullah heftig van wal steekt. De dag na de Ashura hoort dat misschien, maar ik kijk er aandachtig na gedurende een kwartier. De fort manager volgt het blijkbaar ook en vanaf kilometers afstand hoor je toch hartstikke goed wat er gebeurt, terwijl als we weer beneden zijn niets horen van het geheel.

Het uitzicht geeft plaats voor de kronkelende Indus rivier die door de grote rivierbedding met helblauw water langs Skardu geleid wordt. Eeuwenoude door natuurgevormde patronen zijn te herkennen en het geeft een groots uitzicht over de landschappen. Op de weg terug hebben we soms geen bereik omdat er gewoonweg te steile hellingen zijn en er geen verbinding meer is tussen de unit en de satellieten. Verder zijn er meer kronkels en ga je van hoog naar laag als op de KKH. We lijken ook meer landverschuivingen en met het zonnetje op ons dak genieten we van de omgeving.

We rijden ook langs een paar Shangra Li objecten. Zeg maar het Centerparcs van Pakistan, welke allemaal gesloten zijn in deze tijd van het jaar. Tussen de grote rotsblokken die we op de heenweg ook al tegenkwamen nemen we even pauze en maakt de Herbert de ramen weer even schoon en dat was broodnodig.

Voordat de avond valt op deze mooie dag rijden we langs de checkpost, die zo raar reageerde de keer dat we naar Skardu toe reden. Ik was de jonge agent aan het begekken, die vroeg waar we heen gingen en ik hem gekscherend vroeg of deze weg naar Australië ging. Nu bleek ook de oude man voor ons de poort niet los te willen doen. Er is een roadblock en we kunnen niet verder. We moeten maar weer terug naar Skardu. Na een blikwisseling was zonder woorden al besloten dat terug geen optie is en we gingen even lekker de discussie aan. We konden er niet langs en dat zou ook niet veranderen, terwijl contact met het centrale bureau in Skardu werd gelegd.

Nadat ik hout begon te sprokkelen en het hout midden voor de auto’s van de locals leg die zich achter ons verzamelden en nadat er voldoende tijd verstreek lieten ze ons gaan. Zomaar. Volhardendheid wint en pas later bleek wat er werkelijk aan de hand bleek.

Zo vlak voor donker passeren we een bocht in de berg waar wat busjes verzameld zijn. Het restaurant heeft slecht eten en we willen verder. Een man spreekt ons aan en vertelt dat er om de hoek een opstopping is. Een demonstratie en dat we niet verder kunnen. In dat geval willen we het wel zien hoever we komen. Er is dus geen landverschuiving maar een politieke rel of iets dergelijks en we rijden snel verder.

Om de hoek liggen inderdaad stenen over de weg en is er een groepje van 40 jongeren die een vuurtje aan het bouwen is. In no-time staan ze om ons heen en we mogen er niet langs. Twee goed Engelssprekende jongeren vertellen ons dat de vaders naar het gebed zijn en ze worden binnen een uur terugverwacht, waarop Herbert en ik een kopje koffie maken. We wouden eerst koken en hier slapen, maar ze staan ons op de lip. Blijkbaar is de dag na Ashura de perfecte dag om te demonstreren. 3 maanden geleden is er een religieus leider opgepakt door de regering en nu is er demonstratie totdat deze religieuze leider vrijkomt.

IK zet de muziek aan we maken het water heet als de gespreksvoerder naar ons toekomt om te zeggen dat men wil dat we de muziek uitzetten, aangezien het Moharram is en dat er dan geen muziek gedraaid mag worden. Waarop ik antwoord graag hun geloof te respecteren als ze ons in de gelegenheid stellen om een beetje privacy te geven. Binnen 10 seconden is iedereen weg en kunnen we wat foto’s maken van de heldere hemel en de koffie maken.

Het oogt allemaal wat stom. Een kleine bergweg, 50 man met vlaggen, stenen en vuur en joelend wachten op de eerste auto’s. We bedenken ons dat het niet handig is hier te blijven en pakken alles weer in. Over een half uurtje komt immers de leider van dit moment en dan is de verwachting dat we kunnen gaan. Wat er gebeurt in de navolgende minuten is enerzijds lachwekkend en anderzijds iets wat ik niet snel weer mee zal maken. We staan pal vooraan de wegblokkade als er meerdere auto’s terug komen van Skardu. Ik bedenk me dan dat waarschijnlijk de heftige Mullah uit Skardu het wel eens kon hebben gehad over deze bewuste religieuze leider, waardoor nu iedereen voor ons de weg blokkeert. In ieder geval staan we vast tussen alle auto’s om ons heen en vormt er zich een groep van tientallen mensen om de leider heen. Een steeds luider wordende voordracht zien we voor ons. Af en toe wordt er gejoeld en uitspraken in groepsverband naar voren gebracht. Het is alsof de leider zijn groepen re-patrouilleert en ze opzweept voor het volgende offensief. Na ruim 15 minuten toespraak met daaromheen mee gaande mensen, wordt er gezamenlijk een strijdkreet geroepen en gaat de groep uit elkaar. Ze komen naar ons toe om te melden dat we vrij (!?) zijn om te gaan en we rijden lachend door, terwijl voor ons eerst de stenen van de straat worden geveegd en het vuur wordt gedoofd.

De religieuze leider wordt binnen 3 dagen door de regering van Pakistan vrijgelaten en er is voorlopig geen reden tot strijd.

We vinden langs de weg een fantastische slaapplaats waar we de auto langs de kant van de weg parkeren. In de middle of nowhere uit het zicht van de straat, zetten we de tent op en maken een vuurtje. Ik probeer wat DVD’s te branden, maar een voor een gaan de DVD’s naar de kloten. IK heb ze in een stapel meegenomen en door het hobbelen van de auto’s mislukken alle DVD’s, waardoor ik moet wachten en de foto’s niet van de computer kan verwijderen. We zitten inmiddels weer vol met de harde schijf en ik mag dus niet teveel foto’s meer maken de aankomende dagen.

Na een waterpijp met sinaasappelsmaak ga ik ook balend slapen. Waar haal ik nu DVD’s vandaan.