2006-02-07: Pakistan: Met twee staalkabels over de diepe rivier

We nemen geen warm water dit keer, maar verdwijnen al snel na onze tanden te hebben gepoetst. We willen naar Skardu, kijken hoever we de bergen in kunnen komen met onze trotse Landrover. Ik heb gewacht met het posten van de valentijnskaartjes en sta nu in het postkantoor te bakkeleien wat het kost en hoe ze verstuurd moeten worden. Uiteindelijk mag ik naar achteren lopen en komen ze per direct in het bakje “Foreign” te liggen en is de klus geslaagd. Het had geen zin om ze eerder te posten in de kleine steden en nu 7 dagen voor Valentijnsdag hoop ik er maar het beste van dat ze niet onderweg te lang blijven hangen. Dan zou alles voor niets zijn geweest.

We hebben geen geld meer en de portemonnee is leeg. We kunnen n iet meer pinnen want er zijn geen geldmachines aanwezig, dus moeten we het laatste honderdje in euro’s wisselen, wat zonder problemen gaat. We zien alleen de hele stad terwijl we naast het postkantoor moeten zijn. Toch handig zo’n plattegrond in de Lonely Planet. We besluiten Margreet te vragen om extra euro’s in cash mee te nemen, zodat we weer een buffer achter de hand hebben. Soms komt dat, zoals nu toch erg van “Pas-man”. Om er maar even een Marc Jansen zwaai aan het verhaal te geven.

Gisteren in Kathmandu waar ik nu aan het tikken ben, zag ik zelfs dat Marc online komt tegenwoordig. Het moet niet gekker worden. De digitale koorts is bij hem binnen komen vallen waarschijnlijk. Ik denk dat hij bij Axel even de computer ter hand heeft genomen, maar buiten verwachting een bericht op het gastenboek gezien. Sommige dingen blijven je verbazen.

We moeten 35 kilometer terug, waarna we de afslag tegenkomen naar Skardu, maar we blijven eerst steken bij de junction point. Op dit punt staat een verhoging op de locatie waar de scheiding tussen Gilgit (en dus Hunza) rivier en de Indus Rivier plaats vind. Hier komen de Hindu Kush range, de Himalaya range en de Karakoram Range bij elkaar. Het is een mooi fotomoment, warvoor ik de auto even theatraal scheef voor de junction point parkeer.

Het een en ander is niet zonder gevaar, want de camera moet ik aan de andere kant van de weg richten op de plaats waar ik hard rennend naar toe moet sprinten, voordat de autotimer uitgewerkt is. Dit tafereel herhaalt zich 5 keer, die mooie actiefoto’s opleveren. Het grotere gevaar wat er echter was (buiten het gevaar op de muil te klappen op de traptreden) dat er boven op de berg helling 3 mannen stenen en rotsen aan het loswrikken waren, waarmee ze een huis wouden bouwen. Om de paar minuten komt er dan een grote steen met noodvaart van de berg naar de weg toe zeilen en gelukkig kon ik ze even duidelijk maken op te houden voor 5 minuten, terwijl ik haastig de nodige sprintjes trok om me naast Herbert om een perfecte foto te maken, die weer eens ouderwets “easy living” een kop thee stond te drinken. Een typerend plaatje die de verschillen tussen ons beide kenmerkt.

De Indus rivier die we nu volgen heeft niet veel bruggen. Hier maken ze gebruik van twee staalkabels met hier overheen rollend een handkar die je met behulp van een touw over de kliffen van soms 100 meter diep trekken. Het is een kleine rechthoekige kar met wat gaten erin en over een afstand van circa 75 meter rol je jezelf naar de andere kant. In het begin is het onwennig, maar natuurlijk hebben wij dit ook uitgeprobeerd, terwijl het mooie weer ons warm hield, met prachtige foto’s en filmpjes als resultaat.

De weg is smaller als de KKH en naast de weg zijn ze leidingen in de weg aan het maken. Het is een soort kunststof glasvezelbuis, die geheel langs de weg wordt getrokken en tientallen mannetjes zijn met schoppen en pikhouwelen bezig de weg open te breken, terwijl verderop de mannen het weer dichtgooien. In Nederland gebeurd dit ongeveer over een lengte van 1 kilometer totaal en in Pakistan is dit een lengte van 50 tot 100 kilometer en scheurende tussen de wegbouwers en landverschuivingen zien we de mooiste wegen van tot nu toe. Onderweg komen we ook schoolgaande kinderen in oranje kleding naar ons toe. Bedenkende of ze nu lijken op de boefjes met hun oranje pakken of dat ze van een Nederlands elftal feest afkomen, rijden we snel door om niet teveel oponthoud te hebben.

Op een zeker moment rijden we tussen honderden rotsen van zeker 20 meter omtrek door en even later komen de mooiste valleien weer in zicht. We zijn vandaag laat en redden het niet om voor donker in Skardu te zijn. Hier lijkt een grote vallei te zitten met ver uitzicht. In het donker probeer ik nog wel een foto te nemen van de landrover die met groot licht over een grote staalkabelbrug komt rijden. Ik moet het tricky doen, want het is verboden, maar Herbert snapt niet wat ik bedoel en de foto is mislukt. Misschien leert hij het als hij zelf een camera koopt straks, want soms denkt hij niet na of wil hij het niet laten lukken. Geen idee.

Als de agent eraan komt lopen krijg ik op mijn flikker. IK mag geen foto’s maken en ik moet mee naar het bord waar dat op staat. Ze blijven lastig doen en ik vul balend en snel onze gegevens in voor het inchecken in de regio. Ik baal als een stier dat deze ene foto mislukt is en ben even weer niet aanspreekbaar voor een half uurtje, terwijl we rustig verder rijden naar Skardu

Voor ons schiet weer een vos over de weg en wordt verlicht door ons grootlicht. Het is gaf om de vos zo in het donker op te zien lichten en de kristaloogjes je volgen als je het beest bekijkt. De bergtoppen en ook de omgeving zijn wit geworden inmiddels en we rijden midden door een sneeuwlandschap al kunnen we het niet helemaal goed zien. De bijna volle maan verlicht de omgeving enigszins.

We zijn doodmoe en zoeken eerst een restaurant die we al snel vinden na het bezoeken van een hotel die dicht zit en een hotel die teveel vraagt voor zijn kamers. Ik geloof 600 roepie voor een kamer die bijna niet te verwarmen is met de heater voor 100 roepie extra en we laten de gladjakker snel achter ons, die op dubbelzinnige wijze ons naar zijn hotel loodste. Het gevoel bij de mensen uit Skardu is niet goed, merk ik aan mezelf. Minder gastvrij lijkt het en een totaal andere houding. We zullen morgen zien of dit nog steeds zo is of dat het ligt aan de lange reis en mijn eigen uitstraling op het moment.

In het restaurant krijg ik de lekkerste tomatensoep van de laatste maanden en een goede sweet en sour chicken die ik niet op krijg na de soep. Heerlijk ! Gekscherend vragen we of we in het net gebouwde hotel kunnen slapen en we mogen voor het schamele bedrag van 150 roepie (ruim 2 euro) tussen de rotzooi van het kantoor liggen met zijn tweeën. IK wordt al snel Sufi voor de bediening en Herbert spreekt de eigenaar, die in Islamabad zit nog even via de telefoon. Het is geen probleem en we zijn de eerste gasten geworden van dit luxe hotel die volgende maand pas open gaat.

Op de kamer is warm verwarmt door de nieuwe 2 standen heater en de matrassen liggen naast ons waar we op kunnen liggen. Ik ga lezen en neem nog een malaria pil en ook Herbert slaapt al snel.

Goodnight Skardu !