2006-02-06: Pakistan: De rouwdagen van de Sjiieten zijn begonnen

We gaan weer terug naar gilgit, het centrale punt van onze route. Eerst worden we natuurlijk weer door de gastvrije man opgewacht, die ons een paar stickers meegeeft om uit te delen onderweg aan andere reizigers. Het seizoen begint weer. We gaan er snel van tussen, want we zijn laat opgestaan en onze rust gepakt. Benden aan de weg staat een familielid met het gevraagde brood voor ons, die ik zo lekker vind en we kunnen snel door.

We rijden rustig en het zonnetje is nog steeds lichtjes aanwezig. Rijdende langs de grote steile berghellingen vinden we een picknickstek. De auto parkeren we in het zonnetje en we eten ons ontbijt na de stoeltjes en tafeltjes te hebben opengeklapt. Met een bak koffie erbij is weer goed vertoeven. De omgeving blijft schitterend. Het verveelt je nooit. In de bergen komen wat nieuwsgierige jongeren naar beneden die rustig voorbij lopen in tegenstelling tot wat ik verwacht had.

We zijn in een gebied met Sjiieten beland blijkbaar. Sjiieten ie een van de 72 verschillende soorten religieuze moslims die bestaan op deze wereld. We komen net uit het gebied van de Ismaëliërs en rijden regelrecht een samenscholing van mensen binnen. Ik hou wat minder afstand als voorheen. In Iran was ik al voorzichtig, maar ik wordt er wat losser in. Mensen vallen je niet zomaar aan en je moet je netjes opstellen en het respect wat je toont krijg je terug. De hele weg is geblokkeerd met mensen en er staan drie grote wagens in het midden.

Ik realiseer me niet wat het betekend allemaal en het valt me op dat alle mannen druk aan het klappen zijn en de vrouwen achter de muren samenscholen uit het zicht van iedereen en zo wat meepakken van de optocht. Enkele politieagenten en een organisatieverantwoordelijke drukt me op het hart geen foto’s te maken van vrouwen, wat ik dan ook legaal niet zal doen. Het is Moharram, hoor ik voor het eerst in mijn leven en er wordt gerouwd om een familielid van Mohammed. Auto’s met luidsprekers galmen dezelfde teksten over straat, waarna iedereen zich zelf op de borst begint te klappen. Eromheen staan oudere mannen die het zachtjes ook doen. Na aangekomen te zijn bij de moskee zie ik ontblote bovenlichamen en handen van de mensen zelf die zich zelf hard raken. Er ontstaan grote rode bloeduitstortingen op de borstdelen, niet realiserende nog wat er nu feitelijk gebeurd. Schijnbaar is de maand van Moharram een rouwmaand voor de sjiieten en zijn deze nu gestart.

Na de stoet stappen we weer in de wagen als de weg vrij is en al snel zijn we in Gilgit. De militaire verzamelplaats, centraal in the Northern Areas van Pakistan. In Gilgit melden we ons weer bij het vrouwen hostel en lopen we al vroeg naar ene internetcafe na het eten. Ook hier op straat is een grote samenscholing van mensen op straat en hoor ik de hele avond op de achtergrond geschreeuw en gejoel vanachter mijn pc. Bij Comsats, the provider van internet in the Northern Areas valt de stroom al snel uit. Ze zouden om 20.00 uur dicht zijn, maar houden het open voor ons tot 22.00 uur in de avond. Als voor een tweede maal de computer uitslaat na het wegvallen van de spanning, krijgen we de computers, die op noodstroom aangesloten zitten en ik start aan wat lange mails. Om 22.00 uur vertrekken we naar een ander café en daar blijven we tot ruim na twaalven om alles af te maken wat we af willen hebben, maar ook hier valt de spanning weg uiteindelijk. Als de noodstroom ingeschakeld wordt en ik alles kwijt lijk te zijn vraag ze om extra vergoeding, die we natuurlijk niet honoreren. Dat hadden ze vooraf moeten zeggen en zoals gebruikelijk geeft Herbert weer eigenwijs een vaderlijke les aan de jonge internetcafe beheerders. Ik ben alleen bang dat het weinig zin heeft………

Als we thuis zijn sluit Ibrahim Voor ons het hek weer achter ons en gaan we weer fijn in de auto slapen, omdat het buiten te koud is voor de tent.