2006-02-05: Pakistan: Spelen met het gevaarlijke sneeuwluipaard

Vanuit Sost is het 4 uur naar de grens rijden met China en daarom zijn we er bijtijds uit. Na een bak thee starten we de auto die weer als vanouds super slecht start. Ik maak me daar zorgen om. We hebben na al die maanden nog geen goed manier gevonden om te starten en ook nu weer is het drama. Er moet wat gebeuren en stilzwijgend prakkiseer ik me erover wat te doen zonder de technische kennis van Herbert af te vallen.

Na een thee en het kopen van lekkere chocoladekoekjes rijden we door. Het landschap verandert nu niet meer schrikbarend en daarnaast moeten we maar zien hoever we kunnen komen. Er zit een checkpost in Dih, waar je voor $4 het natuurpark kan betreden. Als je naar China rijd, moet je dit betalen en alles wat je kan zien zijn Yaks, Ibex, Marco Polo schapen en sneeuwluipaarden. De meeste zie je echter nooit en ook voor Ibex moet je erg goed kijken.

Voordat we zover aankomen worden we gestopt en gevraagd of we een sneeuwluipaard willen zien en ik frons mijn ogen. Hoezo sneeuwluipaard zien. Herbert meld dat hij al wel gehoord had dat er een sneeuwluipaard was bij een checkpost. Met de camera bij de hand lopen we naar een groot hok waar warempel een babyjong van 8 maanden in zit, die al dermate groot is dat je schrikt als deze op je af komt stormen. Deze grote kat is voorzien van een donzige vacht en ongeveer ruim 1,5 tot 2 meter lang (incl. staart) en circa 75 cm hoog. De staart van bovenarm dikte aan vacht maakt het atletische dier in combinatie met de witte gele vacht schitterend om te zien. Als het hek losgaat en de kat komt naar buiten, zit deze meteen klem in de broek van de bewaker, die het beest Leo noemt. Hij springt van links naar rechts en voordat ik het weet zit hij bij mij in de broekspijpen en erg onwennig wacht ik de situatie af en schiet de nodige foto’s.

Het is geweldig dier, maar vooral als hij met razend tempo op je af springt, bedenk je hoe atletisch en dynamisch het dier is en als een spelend jong houdt hij ons bezig. Eenmaal terug in zijn hok gaat hij verder met het stuk vlees, waar hij heftig aan kluift. Naast het hok liggen de botten van een al verwerkt stuk vlees.

We rijden voldaan verder om te kijken hoever onze reis nog gaat vandaag en uiteindelijk komen we aan bij Dih, waar ik stiekem van had gehoopt dat we er al voorbij waren en niet hoefden te betalen. Na het inschrijven besluiten we niet verder te rijden en vragende naar de dieren die we zouden zijn, starten we met het loeren in de bergen. Natuurlijk zien de locals overal weer Ibex lopen en wij zien niets. Als er een betere verrekijker op tafel komt zien we ze eindelijk ook. Ook de Ibex hebben we nu gezien en Herbert probeert er een foto van te maken via de camera.

In de tussentijd staan er twee mannetjes naast ons te wachten. Ze willen met ons terug rijden. Ze zijn van het telefoonbedrijf van de staat en moeten een storing verhelpen. Ze mogen mee, maar we drukken ze op het hart dat we veel foto’s gaan maken. Het is te mooi weer om dit over te slaan !

Gedurende de eerste kilometers op terugweg stoppen we 10 x denk ik. Foto’s op afstand, foto’s van dichtbij, van sneeuw, van bergen van omgevingen. Ik ben er vandaag druk mee en de twee oudere mannen blijven rustig achterin zitten. Ze lopen de gehele telefoonleiding na en controleren op breuken. Herbert helpt ze natuurlijk mee met zoeken. Onderweg stoppen we twee keer waarna de mannen met enige behendigheid in de telefoonmasten klimmen om met een simpele telefoon de twee draden te controleren op ouderwetse wijze. Na een paar kilometer zien we een paar genikte masten, maar helaas kunnen ze hier niets doen. Bij een van de checkposten gaat de andere man weer terug en 1 blijft met ons mee rijden, maar als hij weer terug wil heeft hij pech. We gaan de andere kant weer op en we nemen afscheid.

Bij de sneeuwluipaard stappen we weer uit. Ik wil het beest nogmaals zien. Het is gewoon een gaaf beest en wederom komt deze uit het hok naar ons toespringen. Dit keer nemen we “Leo” ook mee naar de landrover, waar deze al snel onze bekleding uit de auto aan het krabben is of de band voorop de auto onder handen neemt om zijn klauwen in te zetten. Helaas mislukt de foto als het beest van de auto springt. Ik heb maar een half zwevende luipaard op de digitale plaats staan. Een gemist kodakmomentje…

In Sost is niets te doen zoals gebruikelijk en we rijden snel terug naar Gulmit voor wederom een lekkere avond relaxen en kampvuur. De eigenaar is er nog niet en we maken snel een avondmaal. Een goed pasta en een paar lekker olijven erin. Misschien iets minder lekker maaltijd als de andere pasta’s maar goed voor de maag. Even later komt de vrouw van de eigenaar er ook alweer aan en kort later kunnen we de kamer weer in.

Na het insmeren van de bergschoenen van Scapino met de nodige vaseline en het schoonmaken van de camera, begin met het verzamelen van hout. Het is weer een helse klus om deze aan te krijgen, maar uiteindelijk lukt het weer met toiletpapier en aanstekers. We moeten het doen zonder benzine en gekkigheid, maar zonder toiletpapier zijn we nergens, blijkt maar weer. Het is misschien lastig om een kamvuurtje te maken, maar als deze eenmaal brand, geniet ik van uren lang kijkend in het woekerende vuur. Soms is het gewoon heerlijk om uren na te denken en te staren in een vuur die altijd in beweging is. Dit soort momenten zijn moeilijk te omschrijven, maar voor geromantiseerde herinneringen is het nu tijd om deze te verwerken en toekomstplannen te maken voor zover dat ook maar mogelijk is. Wat doe je met de liefde, werk, wat wil je verder en belangrijker nog wat is het leven gehaast. Zeker ik ben denk ik een klassieker van punctualiteit, discipline en vooral perfectionisme. Kan niet iets half doen en baal gigantisch van halfslachtigheid en mooipraters. Alles moet af tot achter de komma en nu zit ik uren in het vuur te staren. Heerlijk. Misschien tijd om wat dingen te veranderen in mijn leven………en dit is een goede start, ook al zal het perfectionisme erin blijven zitten….. Misschien kan ik straks af met meer sociale uren en wat minder werk uren om de punten op de i te krijgen. Iets wat half af is maar goed werkt kan soms beter functioneren als een perfect afgerond iets. Toch is dat een van de belangrijkste drijfveren waarmee ik dingen tot een goed en voldaan einde voor mezelf kan brengen (ook al ligt de lat voor anderen vaak 10 x lager als voor mezelf) en zou het ook voor geen goud kwijt willen, ook al leid deze denkwijze me wel een zover de moeilijkere wegen i.p.v. de makkelijkere wegen.

Het is me inmiddels al wel duidelijk dat ik de wereld om me heen niet kan veranderen, maar wel mijn eigen wereld kan creëren. Heb me in de afgelopen jaren al aardig neergelegd bij de familiesituatie, de keuzes en leefpatronen van dichtbijstaande mensen, maar vooral dat ik ze de weg niet kan laten zien, zoals ik het zou doen. Zoals ik keuzes maak moeten anderen dat ook maar voor henzelf doen. Uiteindelijk is het allemaal verspilde moeite blijkt vaak achteraf ook al komt het vaak voort uit pure goedbedoeldheid, maar het is en blijft wel nodig anders kun je beter in een hutje op de hei gaan wonen.

Voorlopig wakkert het vuurtje nog lekker door en de sigaar die ik opsteek smaakt heerlijk. Is dit nu een Zwitserleven gevoel? Is dit waar je het voor doet. Het is maar een moment, maar wel een bijna volmaakt moment !

Er had een goede bekende naast me moeten zitten van het vrouwelijke geslacht………, met alle respect voor Herbert………………………………………………