2006-02-03: Pakistan: Een wonderschone dag in een paradijsje op aarde

Weer flink opgeknapt en na een enigszins warme douche stap ik naar de Landrover om de zaken op te ruimen. De wandeling van 50 meter de berg op maakt me moe en ik heb eten nodig. Het ontbijt van een paar eieren met thee van mineraalwater laat me weer wat opknappen. Het is een veelbelovende dag. De zon is doorgebroken en dat is voor het eerst na de winter. Op de Rakaposhi voor ons waait van de top de verse sneeuw die de afgelopen dagen is gevallen. We hebben het zo getroffen in Pakistan. Enerzijds maken we de verse sneeuw mee en aan de andere kant breekt nu het lenteweer aan met een stevig zonnetje en helderblauwe hemel. Oftewel we kunnen door de verse sneeuw heen jagen met de landrover en hebben het mooiste weer wat je hierbij kan treffen. In het zonnetje buiten zittende begroeten we alle mensen om ons heen en genieten van de langslopende mensen die na de winter hun lentezonnetje opsnuiven. Helaas vraag ik een paar keer netjes of ik wat foto’s kan maken van langslopende vrouwen, maar wordt keer op keer geweigerd. Ik moet me weer illegaal gaan gedragen.

Ook na het eten heft de tocht van gisteren nog invloed op de loopacties van vandaag. Het was een forse aanslag, maar voel me nu met de minuut sterker worden. We gaan een wandeling maken naar het Baltit Fort en worden we voor een paar kilometer meegenomen in de auto van een paar jonge gasten die met de dikke auto van pappa als gekken door de straten van het kleine dorpje jagen. De jongen van net 18 heeft geen rijbewijs, maar bij navraag blijkt ook dat dit niet nodig is in Pakistan. Je koopt of krijgt een auto en gaat gewoon rijden. Ook een uitgangspunt……..

Bij Balitit Fort krijgen we voor een voor Pakistaanse fors bedrag een zeer goed rondleiding met dia’s, verhalen en prachtige uitzichten van de top van het fort. De man spreekt goed engels en verteld ons van alles over de koning, het verzet, het aansluiten bij Pakistan en het beruchte verleden met de Nagir vallei. De koning heeft het fort geschonken en woont nu elders in de vallei, waar deze nog steeds wordt gerespecteerd door de locals. Het fort is helemaal weer opgeknapt. Vanaf hier schieten we ook een paar van de mooiste foto’s tot nu toe. Naast een opgezet Marco Polo dier hangt hier ook een Ibex aan de wand. Binnen zijn nog glas in lood ramen en hierdoor heen kijkende zien we de verse sneeuw van de Rakaposhi afgeblazen worden. Prachtig, laat de zomer maar beginnen.

Tussen vrouwtjes met grote bundels hout op de rug lopende vind Herbert bij een lokaal winkeltje een handgemaakte schapenwollen trui. Een gave trui voor een schamele 140 roepie (2 euro). Ik zal nog lang op zoek zijn naar een soortgelijke trui , maar helaas is deze niet meer te vinden. Herbert heeft echt de laatste te pakken blijkbaar. Bij een mountaineershop waar een man met ontzettend veel pukkels ons tweedehands trekkingsspul aan het verkopen is, proberen we nog een tas te vinden en verderop krijgen we bij een klein winkeltje een les in steen slijpen. Stenen uit de bergen worden hier geslepen tot verkoopwaardige producten en de man laat ons met alle plezier alles zien

Op de straten wordt door de jeugd gebadmintond en worden de cricketballen hard achter de koeien aangegooid. Sommigen zijn tikkertje aan het spelen met de koe, die hardlopend achter de kinderen aan stormt. Aangezien de maag vaak een probleem is, besluit ik een natuurmiddeltje te kopen, genaamd Palamating. Deze fijn gemalen bladeren van een bergplant zouden goed voor de maag en darm flora zijn en ik besluit een paar dagen, dit op wiet lijkende middeltje te gebruiken. Om niet te vergeten hoe het heet maak ik er maar een foto van.

In dit gebied die ze ook klein Tibet noemen vermaken we ons heerlijk in het zonnetje en maak de mooiste foto’s in de vallei. Ook bij het uitrijden proberen we weer een foto te maken van de brug, wat eigenlijk niet mag, maar wat we gewoon doen. Ik had ergens een voorbeeld zien hangen en wil het namaken, maar helaas mislukt dit. De foto’s vertonen met enige regelmaat nog de vlekken. Na het camera drama in Iran, is deze weer in elkaar gezet, maar er zitten nu stofdeeltjes op de lens. Erg hinderlijk en elke foto vertoont zwarte vlekken in beeld. Draaiende met de camera probeer je deze dan te verbergen in de foto, maar dat lukt niet altijd. Toch zie ik later ook mooi foto’s terugkomen, alleen hoop ik snel de lens te kunnen reinigen.

Na de brug rijden we door naar Gulmit, een paar kilometer verderop. We zijn eigenlijk te laat vertrokken, maar het was een mooie dag. Rijdende door de Hunza vallei komen we aan in het plaatsje Gulmit, vanwaar je de Golden Peak kan spotten. Gisteren zagen we deze nog met de top in de wolken en verscholen achter de nodige andere bergen. Alleen van grote hoogte was deze goed te zien en nu verraad de kleur van de berg in het zonlicht waarom dit de golden Peak wordt genoemd. Het is een berg met oplopend en aflopen een aantal spitse punten en vanaf de prachtige locatie waar we vlak voor donker naar toe worden geleid door een vriendelijke local naar het hotel van zijn oom.

Dit hotel is dicht en zoals gebruikelijk inmiddels moeten we doorvragen en wachten op een vriendelijke hoteleigenaar die zijn hotel losgooit. Nu komen we aan op een perfecte spot.

Het is een bungalow cq. Houten hutje met zeer veel ruimte en een open haard. Binnen staat twee bedden en we krijgen een heatertje, die meteen wordt aangezet. De hut wordt eerst gereinigd en we mogen hier blijven voor 400 Roepie per nacht. Naast de woonkamer zit een grote douche met warm water en vanavond gaan we vuurtje stoken. Een van de betere locaties tot nu toe. In alle rust met alleen een haardvuur en een dik dekbed. Wat zou ik graag later zo’n huisje hebben op een rustig plekje.

We eten in het centrum en de man die ons begeleid heeft neemt ons mee naar een toko met kleurentelevisie waar we een paar uur doorbrengen. De mannen, waarvan er een niet kan praten heeft niet begrepen dat we naast thee ook wouden eten en na 1,5 uur als we er na vragen dringt het tot ze door dat moeten koken en met 10 minuten staat er een kostje voor ons op tafel. De man bleef bij ons tot het laatste moment. De gastvriendelijkheid is toch zo anders als we gewend zijn in Nederland. Het verschilt zelfs met de rest van Pakistan. Een heerlijk gebied.

Ik ga bezig met de computer en de foto’s en als laatste kijken we tot diep in de nacht naar de film ”The chronicals of Naira” en voldaan en moe gaan we slapen na een paar lekker sigaartjes en een leuke film.