2006-02-01: Pakistan: Is de tunnel nu te laag of de Landrover te hoog?

Het is een leuk afscheid bij de Mountain Refuge. De vrouw zij eerst nog dat de stemming van Ibrahim nog wel eens wisselt en het daarvan af hangt of het een hostel of een hotel is, maar nu drukt hij ons op het hart dat iedereen welkom is. Het hele gezin staat buiten en zwaait ons uit. We hebben in ieder geval weer een fotootje voor de Hippie Trail erbij.

De weg moet ons leiden naar Karimabad. Wee gaan rustig rijden,maar we hopen er vandaag wel aan te komen. Ibrahim geeft ons nog een adresje mee en naar een sappig ei gaan we in de richting van Hunza. Tussendoor meld de oudere man ons nog dat we zeker niet door de tunnelmoeten gaan, want we zijn te hoog met de Landrover.

Na een half uurtje te gereden hebben langs wat zwaaiende mensen en checkposten van de MP, komen we weer aan bij een mooie brug van staalkabel en voordat Herbert erop rijd stap ik uit om foto’s te nemen van de actie. Aan het einde zit een tunnel (!?), niet nadenkende aan de wijze woorden van Ibrahim. Het is een prachtige foto bedenk ik me en Herbert rijd er voorzichtig heen. Vlak voor de tunnel staat hij stil en als ik doorloop en weer kijk is hij al verdwenen in de tunnel. IK loop door de tunnel heen van circa 100 meter en voordat het daglicht verschijnt staan er auto’s stil, waarbij ik me bedenk, ooh, ooh. Troubels !!!

En ja hoor als ik Herbert zie staan er 20 man om de auto en zie ik sporen van schade. Langs de hele zijkant ligt het afdichtingdoek los die de tent afdekt tijdens onze reizen. Hij staat al helemaal aan de andere kant van de tunnel, terwijl hij niet eens door de eerste poort heen heeft kunnen passen. Het grote licht staat op en ik schreeuw nog naar Herbert dat hij terug moet en niet verder want er zitten bergpunten die tegen het dak aan komen, wat hij in eerste instantie niet lijkt te begrijpen, maar uiteindelijk dat toch doet. Voorzichtig maan ik de hele stoet, die inmiddels al tot een auto of 10 is opgelopen terug te gaan. In eerste instantie zaten ze al aan ons dak te rukken. Het dakstel moest eraf zeiden ze, maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Als na ruim een kwartier de auto’s op de terugweg zijn, komen we weer bij de eerste poort terecht. Ik zit op het dak naar beneden te schreeuwen:”links, links, rechts” en dan blijkt dat we gewoon 5 tot 8 cm te hoog zijn. Aan beide kanten loopt het dak tegen de tunnel aan.

Om me heen zie ik dat alle beide kanten totaal losliggen en ik vrees het ergste voor het dakstel, maar besluit eerst een foto te maken, die ik toch nog bij me had. Even een fotootje maken in de hectiek. Dit gaan we niet meer vergeten Herbert. Iedere Pakistaner weet het beter, maar uiteindelijk bedenk ik me dat we beter het lucht uit de banden kunnen laten lopen en na veel lucht uit de banden te werken, krijgen we met nog meer schrammen en schade de auto uit de tunnel bevrijd, gelukkig.

Ik vind Herbert wel vaker onbenullig, maar nu is het wel helemaal top. Ik kan me niet voorstellen dat hij dit niet gemerkt heeft. Hij zelf zegt niets gemerkt te hebben en ik laat het maar voor wat het is en duik weer op het dak om de afdekhoes te repareren met ducktape. Ik bedenk me dat die militaire checkpost ons ook wel had kunnen stoppen en wonder boven wonder komt die jan doedel even later er ook nog aanlopen om populaire vragen te stellen. Ik kaffer hem rondweg gewoon uit. Wat een eikel! Ook later bij de checkpost haal ik nog even verhaal bij de anderen, maar ze doen alsof ze van niets weten. Het is toch niet hun werk (!?). Ik weet dat we zelf ook wel even beter hadden kunnen nadenken en we rijden rustig terug naar Gilgit.

Hier pompen we de banden weer op en laten we de imperiaal lassen. Een van de poten is gebroken. Meteen dan maar lassen met de bende. Als er wat spetters in de deuropening vallen en wat sporen nalaat op het glas en het dak doen we er wat bescherming tussen en gaat de deur dicht. Voor een paar roepie is het weer klaar, maar ik hou mijn hart vast voor wat er nog meer kapot is als we de tent openklappen. Hebben we weer wat schade overleefd vandaag………en ik vraag Herbert nog regelmatig of die nog tunnels op het programma heeft staan vandaag…..

Als we dan uiteindelijk de weg naar Karimabad te pakken hebben op de juiste wijze rijden we echt door een prachtige omgeving. Het wordt steeds mooier. De Hunza rivier die een stukje terug samen met de Gilgit Rivier in de Indus rivier terecht komt ligt op circa 600 tot 1000 meter en rijdende door de vallei zie je de bergen tot aan grote hoogtes reiken. Men noemt het hier het dak van de wereld. Ik verbaas me erover omdat volgens mij de Mount Everest deze naam ook draagt, maar schijnbaar komen hier de bergranges van Hindu Kush, Karakoram en Himalaya bij elkaar. Vandaar de naam, dak van de wereld. In dit gebied zitten de grootste bergpieken van de wereld bij elkaar. Nanga Parbat (ca 8100m), Rakaposhi (ca 7800m) en K2 (tweede hoogste bergpiek na de Mount Everest) zijn een paar voorbeelden, maar het stikt hier echt van duizelingwekkende hoogtes en prachtige bergen.

De toppen van de hoge bergen liggen diep in de wolken en als het schemerdonker is treffen we de eigenaar van Haider Inn waar we ons stekkie vinden voor de nacht. Voor een schamele 100 roepie mogen we in het kamertje overnachten en voor 100 extra krijgen we een kacheltje. Heet water is niet mogelijk omdat er geen water in de leidingen zit. We zitten in de winter en er zijn geen toeristen. De gastenboeken van de afgelopen jaren vertellen ons dat er veel Japanners komen naar de Hunza vallei. Uitgebreide tekeningen en verhalen die we niet kunnen lezen staan beschreven. Soms staat er een stukje in het engels, die ik aandachtig lees. Het lijkt erop dat we morgen een track kunnen gaan maken is mijn conclusie. Na wat gesprekken met andere locals en wat studenten uit Pakistan eten we wat kip met rijst en maken we ons op voor een avondje Spiderman 2. Met wederom onze supersonische thermopakken aan en een dikke laag dekens over ons heen vermaken we ons met de laptop en de film.
In Karimabad is het mogelijk diverse tracks te maken, waaronder naar het basiskamp van Ultar Gletsjer en Diran Peak. Omdat het winter is zijn deze wat moeilijker, maar volgens de geleerde locals is het niet noodzakelijk om een gids mee te nemen. Later komt de oudere eigenaar eraan en die zegt dat het wel verstandig is. We besluiten om morgen de eerste track te gaan maken die ik in mijn leven heb gemaakt. Het is wijs om vroeg te vertrekken en we besluiten omstreeks 9 uur te gaan. Nu eerst film kijken.