2006-01-25: Pakistan: Op weg naar Islamabad, de hoofdstad van Pakistan

In de ochtend loop ik wederom zonder blikken of blozen de politiekamers in om een fijne koude douche te nemen. De agenten zijn domweg voor onze auto gaan zitten om ons op afstand te bekijken. De 2 grappige schoenenpoetsers van een jaar of 14 a 15 gun ik het werk en voor “panch”roepie poetsen ze mijn schoenen. Onder het werk proberen ze er wat meer roepies van te maken, maar daar trappen we natuurlijk niet in. Het zijn grappige ventjes, vergelijkbaar als een combinatie van Mini en Maxi, Laurel en Hardy en Dumb & Dumber. De twee praten ronduit onder het werk en lachen er heel wat van af alsof ze ons aan het betwisten zijn. Een gaaf stel en nadat ze de schoenen van Herbert ook bewerkt hebben, ronden we het bedrag naar boven af en lopen ze lachend weg.

Op weg naar de bergen rijden we door een bergdorpje waar ik het water bij wil vullen e snel wildorgaan om zo snel mogelijk in Islamabad aan te komen. Hier moeten we de nodige zaken regelen van Lonely Planet kopen tot de visa en daar wil ik zo snel mogelijk doorheen om wat tijdwinst te hebben. Het is duidelijk dat deze actie ons zeker drie dagen heeft opgeleverd in verhouding tot de oorspronkelijke planning. Als ik terug kom bij de auto zijn Sarah en Herbert verdwenen, terwijl ik met Olivier een kop koffie maak en wat chocola eet. Na 2 bakken baal ik als een stekker en vraag ik me af waarom we zo snel naar Islamabad rijden. Voor een groot deel doen we dat in mijn optiek om zoals vooraf bedoeld minimaal 2 weken voor het noorden te reserveren en toch op tijd in Nepal te verschijnen. Als middenweg zijn we uitgekomen om als doel te stellen zo snel mogelijk naar Islamabad te rijden. Even later komt Herbert op nostalgische wijze met zijn handen in de zak melden dat ze bij de nomaden tent thee aan het drinken zitten en vanuit mijn principes barst ik in mijn voegen. Hoe kan het waar zijn dat dit opeen dergelijke manier gemeld wordt, waarna hij rechtsomkeert maakt en meld dat hij in ieder geval daar is en ik blijf balend in de auto wachten. Het principe is me groter als het zitten bij nomaden, iets wat ik duidelijk nog op het verlanglijstje had staan.

Ik moet al een geruime tijd naar het toilet en na drie keer navragen aan de locals is er schijnbaar geen toilet in de buurt. Vast ! en zo nukkig als ik ben stap ik in de auto en rijd het dorp uit om het toilet in de natuur te vinden, die ik nu even nodig ben. Na de grote opluchting stap ik in de auto en rij terug, waar ik wat verwonderde gezichten kreeg. Herbert was blijkbaar al bezig om in te stappen in de bus van de Zwitsers en een als hij is ingestapt in de Landrover is er een flinke verhitte discussie.

Voor mij kan het niet waar zijn als je afspreekt om door te rijden dat je uitgebreid de tijd neemt voor een bak koffie om daarna op gemakkelijke wijze te melden dat je nog even blijft hangen. Waar doe je het dan voor. Dit is een principe. Tussendoor wordt geschetst dat als ik weg was gereden dat dit het einde van de reis zou zijn en dat ik erop toespeel om gescheiden te reizen en ik ben nog meer verwonderd. Hoe kan dit waar zijn. Waar komen deze gedachten vandaan. Geen haar op mijn kop die ook maar over dat soort dingen nadenkt en blijkbaar speelt het aan de andere kant nogal anders zouden ze niet gemeld worden en de discussie sluit ik voor mezelf dat ik teleurgesteld ben. Gewoon teleurgesteld, hoe kan dit bestaan, heb ik me dan zo vergist of zie ik iets over het hoofd en een middag van bezinning start voor me. Vergis ik me dan zo erg of heb ik Herbert totaal verkeerd ingeschat. Voor een paar uur is het vertrouwen in vrienden wat ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd in zijn totaliteit even bij me weg. Kan ik dan toch alleen maar op mezelf bouwen ?

Na een half uurtje rijden we de motorweg op en dat is een geweldige weg na alle slechte wegen die we de afgelopen maanden hebben gehad. Een driebaansweg met alles erop en eraan. De Zwitsers rijden door over de gladde asfaltlaag na ons met 80 km per uur wat snoepjes door het open raam te hebben toegegooid. Herbert is het hele voorval blijkbaar alweer vergeten en lacht hartelijk mee met de Zwitsers. We treffen ze per toeval weer op een rustplaats met restaurant en complete toilet accommodatie. Ik neem mijn eigen tijd om wat te drinken, waarna we weer gaan als iedereen klaar is om door te rijden naar Islamabad. Er is rust in de auto en we laten elkaar met rust.

De weg van de motorway naar de hoofdstad is een drukke weg die langs Rawalpindi gaat. Eenmaal in het centrum gekomen rijd Sarah op de goede infrastructuur pardoes aan de verkeerde zijde en lanceert zich zelf als een spookrijder tot last van de dienstdoende agent. Na het lachwekkende tafereel rijden we in een keer goed naar de ambassade dankzij de Lonely Planet van de Zwitsers. Wij moeten echter aan de andere kant zijn blijkbaar en gaan opzoek naar de Nepalese ambassade.

Onze zoektocht duurt ruim drie uur en na 4 keer dezelfde weg gezien te hebben, adressen te hebben opgezocht op internet en het vragen van tientallen agenten heeft uiteindelijk de zwerver gelijk van de hoek van de straat. Hij dreunt uit zijn hoofd de sector op van de locatie van de ambassade. Hoe raar maar waar. De ambassade is verkast naar een ander locatie en het adres is compleet anders als internet, de boeken en alle adviezen van de agenten tezamen. We moeten zoals verwacht morgen terug komen en het proces is relatief makkelijk. Dat moet goed lukken dus en we rijden naar het met de Zwitsers afgesproken internetcafe.

We hebben een probleem met de diesel. Na binnenkomst in de hoofdstad hebben we de diesel afgetankt en nadien spuit de diesel eruit van de achterste tank. We verliezen liters, maar snappen niet waar het vandaan komt. Na diverse malen de tankdop eraf gedraaid te hebben laten we het even voor wat is en gaan we op zoek naar een hotel, concluderende dat de tank te vol zit en dat de auto scheef stond met tanken.

We zien 8 tot 10 hotels en uiteindelijk wint hotel Al Habib het. Deze is iets duurder, maar de auto’s staan goed en we zitten er warm en goed. We hebben nog wel een kachel nodig, maar we hebben goede kamers en de man lijkt rechtvaardig en oprecht, terwijl dat wel anders is in enkele ander hotels. Tevens kan Herbert hier de nog steeds lekkende tank morgen nakijken.

In het hotel maken we een lijst met zaken die we af moeten handelen in een paar dagen tijd en gaat Herbert met de Zwitsers mee naar de bruiloft van de jongens uit Islamabad. Ze zijn duidelijk een uur te laat, maar ik meld vlak voor dat ze gaan nog wel even persoonlijk dat ik niet mee ga. Mijn zinnen zijn nog vervuild en baal nog flink van alle taferelen onderweg van vanmiddag.

Ik breng de avond door met de telefoon, een paktel kaart en de camera om wat filmpjes voor thuis te maken. Een beetje voorwerk voor later zeg maar en tegelijkertijd vernachel ik de laatste DVD die ik wil branden door de schakelaar van de brander af te zetten. De douche doet me goed en enerzijds blij met de filmpjes, maar anderzijds kan ik me niet over vandaag heen zetten en verval in een diepe slaap totdat de eerste biertjes me tegemoet komen.

Na de bruiloft heeft Herbert een aantal Fosters biertjes meegenomen, die ik nog even naast me parkeer voor later en val weer in een diepe slaap. Morgen moet er veel gebeuren.