2006-01-22: Pakistan: Oude vestingmuren en Pakistaanse paleizen

Ik heb weer slecht geslapen, maar als ik wakker word lig ik even rustig wakker te worden in het zonnetje. Het is goed vertoeven en voor me staan de gebruikelijke witte gezichten aanbidders al weer lang en breed te kijken. Ze stellen allemaal weer lastige vragen, maar ik beantwoord ze even niet, ik hoor ze niet en ik wil ze niet horen. Zo meteen weer en na de dagelijkse wasbeurt beginnen de gesprekken weer.

We rijden rond elven weg en de politie escort is goed vandaag. We gaan naar een paleis en een vesting en ze leiden ons er regelrecht heen. Een leuk dagje uit voor hun ook. Onderweg zien we grote groepen runderen over de straat heen banjeren met hun grappige hoorntjes. Verderop wassen ze zich in grote getale in de rivier, waarna ze plaats maken voor kamelen, die worden ingezet om stenen te trekken door de dorpjes. We eten onderweg wat scherpe lokale kost met een flesje cola en kopen een cake voor onderweg. Het is ene schitterende dag met warm weer en beide ramen open. De politie zet ons recht voor de deur af en we genieten van een paleis (Mir van Khaipur), die nu nog wordt gebruikt door de familie. Er wordt eerst toestemming gevraagd, maar daarna mogen we het paleis van circa 200 jaar bewonderen. Op het moment wordt deze compleet gerenoveerd.

Verderop ligt de grote vesting van 200 jaar oud. Een compleet uit zandsteen opgetrokken geheel is toegankelijk en we maken de nodige foto’s van de prachtige uitzichten. Aan de ene kant begint de woestijn en kijken we uit over het oase dorpjes en aan de andere kant liggen de uitgestrekte groene vlakten afgewisseld met palmbomen. De vesting staat ook op de bekende lijsten en is nog niet zo oud, maar het is erg leuk om deze eens te bekijken.

Als we weg rijden gaat het snel met de escortes. We hebben ongeveer 10 verschillende groepen agenten, die elkaar snel afwisselen en wij rijden gewoon door als belangrijke VIP’s. Voor een treinovergang wordt het eenmaal geroepen door een agent. Locals mogen niet langs ons heen en de forse agent roept keihard: “NO, V.I.P !!!”. Een groter verschil in beleving kan er niet zijn denk ik, maar goed.
Vanavond zijn we aanbeland in Mirpur. Deze kleine stad van 25000 mensen ging weer helemaal in ons op als het gaat om onze blanke filmsterren gezichten. Een broodje ei als avondmaal en na een poging tot een internetbezoek, ben ik achter de computer gesprongen en daarmee is voor deze week het verhaal ook weer af.