2006-01-19: Pakistan: Op weg naar de Bolan Pass en de warmte

In de ochtend voel ik me fit en eet weer ontbijt en de drang naar de wc is de laatste nacht achtergebleven. Naast me ligt Herbert nog te pitten die tegenwoordig met de muts op slaapt, omdat hij anders wakker wordt van de kou die op zijn hoofd slaat. Vandaag heeft hij wel een hele grappige houding. Een verfrommelde uitgevouwen muts staat nog half op zijn hoof en hij ligt met zijn rug op bed. De half snurkende Paulus de boskabouter lijkt een zwaar weekend te hebben gehad en snort nu 3 sprookjes bij elkaar. Ik maak er maar een foto van. Hij heeft laatste de nodige filmpjes van mij gemaakt terwijl ik snurkend aan het slapen ben. Ondanks dat ik al wist dat er wel eens wat nachtelijke geluiden waren, is het nu bevestigd op digitale tape.

Ik voel me in ieder geval weer redelijk fit en kan er weer tegen aan. Belangrijk om de reis weer verder in te zetten en na een goed ontbijt halen we de auto op, pakken we de zaken weer in en als het hotel betaald is gaan we naar de Shell terug, waar we een betere deal kunnen sluiten om de auto’s te wassen. I.p.v 250 betalen we nu 100 roepie per auto om deze te laten reinigen en na afloop ziet de auto weer goed en fris uit. In de tussentijd hebben we beiden in het naastgelegen internetcafe nog wat geld over gemaakt, zodat we weer bij zijn en de volgende maand niet voor geldmachines komen te staan die niet werken. Ik heb ook de telefoonrekening verrekend. Na afloop van het motorblok debacle van de Landrover krijg ik ook nog ruim 200 euro voor de kiezen. Een bevestiging dat ik duidelijk een verkeerde keuze heb gemaakt om goedkopere alternatieven te vinden om versneld het blok gereed te hebben in Bulgarije. Helaas een wijze les verder kunnen we nu weer de wereld verkennen.

Als we langzaam Quetta uitrijden tussen de bergen door zien we grote donderwolken verschijnen. Links en rechts worden we weer ingehaald door kleine busjes opgesierd met teksten als Mash Allah en andere teksten in Urdu. Ze rijden als gekken langs je heen en op de weg die als snelweg gekenmerkt staat. Aan de busjes hangen rustig 5 mensen en een snelheid van 80 tot 90 km per uur hindert ze niet. Het is onvoorstelbaar met de grote gaten in de wegen dat er niemand afstuitert en dat het allemaal goed blijft gaan. Op de snelweg rijden tractors met hooi en onderweg staat met enige regelmaat een grote vrachtwagen van blik stil om een band te verwisselen of de motor te reviseren. De benen van de monteurs liggen rustig over straat en ik verwacht dat dit ook een van de oorzaken is dat sommige mensen wat benen missen links en rechts op straat en dat dit niet alleen door landmijnen komt. Op de vrachtwagens ligt teveel hooi. Suzuki en Toyota busjes zakken door hun hoeven en de politieauto’s denderen langs ons heen. De grotere bussen en vrachtwagens zijn helemaal versierd met blik en beschilderingen, welke dienen om de roest van de vrachtwagens te verbergen en ervoor te zorgen dat ze niet uit elkaar vallen. Opgeschilderd met allerlei lampjes is het een ware kunstvorm in Pakistan. Links en rechts zie je fietsers achter de bussen en vrachtwagens hangen en kijken we inmiddels niet meer verwonderd op als 5 grote dieren in een ruimte voor 2 zitten gepropt.

Herbert merkt terecht op dat we in Nederland altijd veels te voorzichtig zijn met de materialen. Hier wordt alles flink uitgetest en ik denk dat er veel rek zit in de materialen, wat natuurlijk ook ten koste gaat van de levensduur.

De weg leidt ons langzaam naar de Bolan pass waar we doorheen gaan en voor we het weten komt er een trein langs ons rijden. Treinen komen veel voor hier en je moet er regelmatig voor wachten. Verderop staan wat militaire voertuigen bij elkaar van de overheid en dat is alles wat we onderweg tegenkomen van dit beruchte gebied, beheerd en geclaimd door de Buhkti stam en genegeerd door de overheid. Onze weg gaat bijna alleen maar naar beneden en in de circa 1500 meter die we zakken zien we voorraden koolsteen en gasvoorzieningen en wordt bevestigd waar de gevechten over gaan. We rijden tussen grote elektriciteitsmasten door en over de rivier zijn stalen kabels gespannen, welke als ondersteuning dienen voor de gasleidingen die over de rivier heen gaan.

Het is wel een aparte omgeving om te zien en als we de Bolan Pass achter ons laten zien we de bergen uit de grond komen en zijn de structuren te zien van het ontstaan van de massieve ketens.

Op de bus voor ons zitten drie mannen die vrolijk mee beginnen te swingen als ik ze voordoe wat ze moeten doen. Het is niet voor te stellen dat ze in Nederland boven op een auto zouden klimmen en half beschut tegen de wind zich gevaarlij laten mee slingeren door de bergen heen, maar goed. Ze swingen lekker weg op de autobus. In de rivieren dalen de overbezette busjes neer om de passagiers de ruimte geven om te bidden en om de zoveel tijd zie je een grote groep die tegelijkertijd in de richting van Mekka zit om Allah te aanbidden. De wegen zijn aangegeven op de bomen, die in twee kleuren van onder tot boven geschilderd zijn en als wegpalen fungeren.

Redelijk op tijd arriveren we in het plaatsje Sibi en worden rechtstreeks naar de politie geloodst zonder aarzeling. We kunnen kijken in het dorp of we een plaatsje in het hotel kunnen vinden, maar waarschijnlijk zitten ze vol. De politieagenten lopen snel naar binnen in het kleine centrum waar amper twee auto’s langs elkaar heen kunnen. Ik begin al te lachen aangezien de manier waarop het allemaal gebeurd erg vaag is en ik besluit zelf maar eens te vragen. De hoteleigenaar geeft aan dat er voldoende ruimte is en voor een paar euro kunnen we slapen en douchen. Echter de auto kunnen we niet onder bewaking parkeren. De mannen van de politie doen er dus alles aan om ons naar het politieterrein te loodsen, das duidelijk. De Zwitsers geven er echter de voorkeur aan en er is redelijk veel rust te vinden en we besluiten daar dan ook de nacht door te brengen.

Precies tussen twee barakken en een paar bomen vinden we een stekkie. Er zijn al wel muskieten te vinden, dus het net gaat weer in gebruik. Het grote voordeel is dat er een perfecte temperatuur is. Op het moment van aankomst rond 5 uur is het rond de 19 graden en de nacht zal waarschijnlijk ook warm zijn. De politie “chief inspector” vraagt aan ons of we een escorte willen hebben , waar we van af zien.

We gaan al snel het dorp in en zien wat voor een effect hebben. 4 blanken die een klein stadje inlopen zijn raar en daar moet je naar staren. Later zullen we van een andere Nederlandse Sander leren dat dit te maken heeft met een vergelijking met westerse filmhelden van tv en wij worden in de Pakistaanse hersenpannen gelijk gesteld aan deze mensen. Zonder aarzeling hebben we tientallen kinderen, tieners, twintigers, dertigers, veertigers, en vijftigers achter ons aanlopen. De senioren en opa’s zitten in de hoek n aar ons te staren en we worden gewoonweg achtervolgt van kraam naar kraam. De lokale politie jaagt links en rechts de jeugd weg, maar het mag niet baten. Het is druk en het blijft druk en je kan geen stap verzetten zonder twintig kinderen om je heen.

De straten stinken naar open riool en daarboven zijn de openingen van de winkels die koekjes en andere lekkernijen verkopen. De vliegen hebben vrij spel en de mensen lijken er totaal geen notie van te hebben. Voor hen is het dagelijkse kost blijkbaar. We lopen door de straten en ik haal voor een paar roepies weer nieuw toiletpapier, wat naaimachine olie voor de tondeuse en wat kleinigheden. Als we verderop een lichtje zien branden, zijn we benieuwd en staan we voor de ingang van een avondvullend programma.

Op straat vertelt men ons dat er een bruiloft is en we lopen aarzelend naar binnen om te kijken dat we niet inbreken in een bruiloft. We worden meteen meegesleurd naar een van de kamers en daar dansen de dames die een groot feest hebben. Herbert en Sarah worden naar binnen getrokken en gaan mee in het feestgedruis en ik maak een filmpje van de handjes die omhoog gaan. Daarna moeten we een bak thee drinken en voordat dit gebeurd geven we de mannen een hand. We worden voor de avond uitgenodigd door de schoonvader en er komt een glinstering in de ogen van Sarah. Natuurlijk gaan we erop in en na de bak thee gaan we eerst richting huis en we komen terug omstreeks 9 uur.

Buiten staat de mensenmassa weer op ons te wachten en via wat telefoonwinkels, die in een keer meer gasten heeft als in een hele maand staat nu in een keer vol met kinderen en tieners, die het allemaal wel bijzonder vinden. Hello, where you from, what country, what purpose en de herhaling ervan komen over ons heen en daarna begint het weer opnieuw.

Bij de auto is het rustig en de kinderen die ons achterna lopen worden geweerd van het politieterrein. Het politieterrein heeft zijn eerste voordeel al te pakken. Ik breng de avond al lezende door en eet wat droge cake om n iet teveel gekkigheid te eten. De anderen hebben wat op straat gegeten en dat heb ik maar even overgeslagen. Herbert en Olivier doen een schoonheidsslaapje en kwart voor negen tuigt iedereen zich op voor het grote feest. Ik heb een bankpashouder gevuld met een muntstukje van 10 eurocent en een visitekaartje van de dutchglobetrotters. Het geluksmuntje van 10 cent, welke we van Guus geluk hebben overgenomen, wordt aangevuld met een Zwitserse 5 Franc en het eerste cadeau is klaar. Sarah haalt tevens een doosje gebak en we kunnen aantreden.

Als we binnenlopen worden we meteen verder naar binnen getrokken. In het midden van de kamer staat een man gekleed in de papieren vellen papier, die men ook omgehangen krijgt als men terug komt van Mekka en met een hoofdtooi om wordt het complete pak eronder verborgen. De man kan niets anders als cadeaus aannemen. Zijn vader en nieuwe schoonvader staan naast hem en het geheel wordt aangemoedigd door een drummer en een toeterende man. De luide muziek zweept alles op en twee cameramannen met een lang snoer aan de apparatuur en een grote bouwlamp op de camera filmen alles op analoge tape.

Als we binnenkomen moeten we naar de bruidegom toe en luid klappend staat iedereen om ons heen. We lijken een soort eregasten en twee grote schijnwerpers filmen alles. Herbert en ik gaan omste beurten naar voren en ik begreep nog niet dat het een soort receptie was, waar alle gasten een voor een binnenkomen en de geldprijs aan de bruidegom overhandigen. De bruidegom is volgehangen met geld van 10 en 100 roepies en al lachende komen ook de Zwitsers binnen die het gebak overhandigen aan de bruidegom. Dit keer is de bruid en geen andere vrouw te zien in de omgeving. Al klappende lijken we even meegenomen te worden in het geheel en geef ik tussendoor de geluksmunten aan de bruidegom, die het niet lijkt te bevatten. Hij wordt daadwerkelijk geleefd op dit moment en letterlijk volgehangen met geld.

Als het tafereel voltrokken is komen er nieuwe gasten binnen en wordt hetzelfde in gang gezet, alleen minder heftig. Een van de broers komt eraan lopen en tovert een fles Whisky boven water en ik mag een teug nemen. Even later komt de 7 up eraan en mijn eerste alcoholische versnapering is gereed na enkele alcoholloze weken. Al lachende maken we wat foto’s en gaat het feest verder. Ik praat wat bij met mensen op de gang en het blijkt een Hindi feest te zijn. Naast me zit een tempel voor de Hindi, waar de mannen bidden en ik werp er snel een blik in. Het feest van binnen gaat naar een andere ruimte en alle familieleden beginnen op elkaar in te hakken met twee houten stokken, een dansend spektakel, waar Herbert en Sarah de dansvloer op getrokken worden. Ik nip nog even lekker weg van de Whisky en maak wat filmpjes en foto’s. het is echter nog lang niet het einde van de avond. Meer het begin eigenlijk. Het is een compleet andere avondsetting als gebruikelijk in Nederland. Hier duurt het feest 3 dagen en de familie en / of man moet alles opbrengen. Gisteren schijnen de mannen en vrouwen samen gefeest te hebben en ze hebben de nacht over geslagen blijkbaar. Iedereen lijkt nu redelijk fit en het feest gaat in volle gang door. Er wordt gespoten met spuitsneeuw en de gezichten onder de glitter gesmeerd en wij zijn vooral het onderwerp lijkt het.

Even later moeten we naar buiten en worden we in de auto achter de bruidegom gestopt als eregasten. Alle andere moeten lopen en alleen onze auto’s zijn voor de bruidegom en zijn gasten. En dat alleen door gewoonweg een bruiloft binnen te lopen. Op straat is gedurende ruim een uur een waar dansfeest aan de gang en elke keer worden we in het feestgedruis meegenomen als we uitstappen. We hadden beter kunnen gaan lopen, maar ja. We zijn eregast blijkbaar.

In de ruimte waar we binnenkomen gaat iedereen op de grond zitten in rijen en de aanwezige 150 tot 200 mannen schikken in. De bruidegom volgt niet veel later. Deze man waar ik nog nooit mee gesproken heb lacht vriendelijk, maar ik snap niets van zijn feest. Als iedereen zit komen er mannen de zaal binnenstormen die pakjes oranjemelk uitdelen en pennywafels en iedereen vecht om de kleinigheden. Links en rechts worden er wat meppen uitgedeeld. Het is niet normaal hoe dit gaat, maar ja het is een ander cultuur. Ik maak er maar een filmpje van. Heb ik thuis wat te vertellen straks. Het slaan gaat gewoon verder. Het is een schouwspel net als een zaal vol kinderen en de zwarte pieten handenvol strooigoed de zaal in laten werpen. Je creëert chaos en dit lijkt er erg op, zij het dat het ook volwassen en tieners zijn die lekker met de kinderen mee gaan in de strijd.

In de laatste uren hebben de schoonvader en een goed engels sprekende jongere broer zich blijkbaar over ons ontfermt en ze jagen regelmatig de kinderen weg vanuit onze omgeving. We worden gevraagd mee te gaan en voordat we weg kunnen lopen wordt ik weer onder de glitters gegooid en vragen de vrienden van de bruidegom of ik hem een kusje op zijn wang wil geven, Haha. Dit is ook wat en maak even ferm duidelijk dat er wat cultuur verschillen zijn en dat hij het kusje maar elders moeten halen.

Nu worden we meegenomen naar de eerste ruimte en we besluiten maar te gaan lopen en komen als een van de eersten aan hier. Over de grond zijn lakens uitgespreid en als de zaal volgepropt is, wordt er rijst en een kip curry achtig iets uitgedeeld op nog vieze borden. Vanweg mijn lichamelijke gesteldheid waag ik me nog even niet aan de scherpe specerijen en de Pakistaanse keuken en neem genoegen met wat rijst na mijn handen gewassen te hebben. Olivier gaf het ons nog even mee voordat we begonnen en ik was het warempel bijna vergeten. Als gekken wordt het opgeschrokt en als er een klaar is met eten maakt hij plaats voor een ander. Grappig om te zien, maar de vergelijking met onze cultuur is zo anders. In Nederland zal het dienen als een hoofdonderdeel van de planning en zal het luxe en goed moeten zijn. Hier eet je met handen en voeten op een kleed op de grond op vieze borden in ene houding die je niet gewoon bent en als je klaar bent met schrokken maak je snel plaats voor een ander, zodat die kan eten.

Na het eten wachten we buiten netjes op wat er gaat gebeuren en worden we meegenomen naar buiten. Het eten is ten einde en het feest is afgelopen en de schoonvader brengt ons netjes weg naar het politiebureau als we afscheid hebben genomen van de engels sprekende broer.

Onder de glitters die nog in Nederland uiteindelijk tegen zullen gaan komen, met een voldaan gevoel en na een leuk traditioneel feest (zonder de bruid) te hebben gezien, komen we weer bij de auto’s aan, waar we foto’s maken van de glitters op ons gezicht.

Met het muskieten net over ons heen en een laatste slok water vallen we in slaap op een van de dagen die zo anders lopen als je van te voren verwacht.