2006-01-14: Pakistan: Internetcafe bezoeken op een brommertje in heel Quetta

Omstreeks kwart over 10 verlaat ik het hotel. Ik heb gisteren geen goed Internetcafe gevonden en moet dus nu op zoek. Onderweg ben ik op zoek naar ontbijt en stap bij wat postorder bedrijven naar binnen om te kijken wat het kost om 5 kg naar Nederland te sturen. Het varieert tussen de 55 en 75 euro per luchtpost en dat is me allemaal wat te gortig. Ontbijt kan ik ook niet vinden en ik loop twee kruispunten helemaal rond als ik het kleine restaurantje vind die me voor 25 Roepie een ei op brood geeft en een kop thee. Voor een schamele 35 eurocent dus wel te verstaan. Rond kwart over 11 stap ik naar een internet café waar ze geen webcam blijken te hebben en ik loop door naar het volgende café. In de tussentijd spreek ik een man op een brommer aan en vrolijk verteld hij me dat hij wel andere adressen weet en hij wil me wel even wegbrengen als ik hem dat vraag.

Het is het begin van een lange rit. Een wonderbaarlijke. Aziz spreekt goed engels en rijdt me heel door heel Quetta heen. Door alle straatjes en langs alle kruispunten en tijdens mijn haast leer ik veel kleine dingen van Pakistan.

Bij elke kruispunt moet ik afstappen, want er staat politie. Als we aangehouden worden moet Aziz roepies betalen en dat wil hij niet. Volgens hem is de politie corrupt en steekt het in eigen zak. Als ze moeilijk doen dan wordt je meegenomen naar het bureau en moet je daar een dag blijven en na het betalen van 200 a 300 roepees mag je weg na een dagje cel. Soms rijden we wel door en dan moet ik de andere kant op kijken. Geen oogcontact, dat moet je vermijden en dan is er vaak niets aan de hand. Op elk kruispunt staan politieagenten, waarschijnlijk corrupt. Ze zijn gekleed in beige broeken met een blauwe jasje en een bijpassend mutsje. Ze staan te zwaaien op de kruispunten en proberen het verkeer te begeleide, ook al heeft dat volgens mij niet veel zin.

Aziz brengt me naar de diverse internetcafe’s verstrooid over de stad. De ene heeft geen webcam en de ander heeft een langzame verbinding. De PC’s zijn zo oud dat je er eigenlijk niet eens achter wil zitten zo goor. Alle cafe’s zijn wel voorzien van hokjes waar je als Pakistaner ongegeneerd je ding kan doen en zo zien ze er ook uit, als je het mij vraagt. Er zijn wat cafe’s waar Aziz me weer weg maant, omdat hij het niet vertrouwd of omdat het hem niet zint en ik vind tevens geen goeie verbinding. Alle verbindingen kosten 15 roepie per uur, oftewel ongeveer 20 eurocent per uur. Als we voor de zoveelste keer op zijn brommertje stappen besluiten we naar zijn wijk te rijden. Volgens hem zijn er betere computers, betere systemen en valt er meer eer te behalen. Ik stuur van achterop de brommer een sms naar Nederland dat ik het niet ga halen. Ik had om kwart voor 12 afgesproken en het is inmiddels al half 2 als we bij het eerstvolgende cafe aankomen.

Ik kan gewoonweg niet een fatsoenlijk café vinden zoals we gewend zijn uit de andere landen en ik baal als een stekker, want ik wil echt een goeie verbinding hebben zodat we de webcam weer eens kunnen gebruiken. Aziz neemt me uiteindelijk mee naar zijn huis waar een Pentium 4 staat met een volgens hem snelle verbinding van hem en zijn broer heeft er ook heen. De eerste doet het niet en als hij zijn eigen computer ophaalt is er ook weinig soelaas. De snelle verbinding blijkt een telefoonverbinding van soms 12K en soms 24K, die uitvalt als MSN in wil loggen en ik geef het al snel op. We hebben al het mogelijke gedaan en is er dan niets te vinden ?

We proberen het nog een keer bij een vriend van hem die een internetcafe heeft. Een net en geordend café stap ik binnen waar ik de schoenen uit moet doen om het netjes te houden. De man maakt zelfs een ghost image en start een systeem op voor mij, zodat ik een snelle verbinding tot mijn beschikking heeft, maar net zoals bij Aziz thuis en in de andere cafés wordt MSN messenger niet eens opgestart. Aziz wil het nog eens ergens anders proberen en ik heb besloten de eerste de beste café te nemen die fatsoenlijk kan emailen en dan zie ik wel. Heb inmiddels 4 tot 5 uur rondgereisd zonder succes achter op een brommertje om Nederland te kunnen bereiken vanuit Pakistan. Ik heb wel veel van Quetta geleerd en veel verschillende dingen gezien, zoals een brug die al 5 jaar in de steigers staat en waar volgens Aziz ook geld voor is, alleen de mensen zijn lui en daarom wordt deze niet afgebouwd. Verder reden we door grote wijken waar volgens hem de drugssmokkelaars wonen. Je kunt ze herkennen aan de grote huizen en de dikke Landcruisers waar ze in rijden. Er is een groot verschil tussen rijk en arm en een tussenweg lijkt er niet te zijn. Aziz heeft een kleine familie en werkt als extraatje als schilder en maakt uithangborden voor bedrijven. Hij verdient hiermee ongeveer 4500 roepie (65 euro) in de maand extra mee en dat geeft hem de mogelijkheid om voor een computer te sparen. Hij betaalt 600 Roepie (8,5 euro) aan huur en dit bedrijfje levert hem ongeveer 56 euro in de maand op dus, naast zijn studie.

Iedereen kan een eigen zaak beginnen. BTW wordt niet afgedragen, want de staat geeft er niets voor terug. Geen scholen, wegen, enz. Als je volgens hem wat uitspookt zoals het afbreken van de weg, zal niemand je daarop aanspreken. Er zijn gewoonweg niet veel wetten en degene die er zijn worden met regelmaat gebroken. De mensen hier zijn echter erg grappig. Vrolijke mensen met veel nieuwsgierigheid. Aziz helpt me zonder aarzeling de hele dag. Hij stond te wachten op een vriend en gaat zonder pardon met me weg op zoek naar een internetcafe en leid me door heel de stad. Of hij nu moet werken, niets te doen heeft of het gewoon leuk vind, weet ik niet, maar hij laat me alles zien en legt uit waarom de dingen zijn zoals ze zijn.

Het laatste café brengt uiteindelijk soelaas. Na 5 uur rijden neem ik plaats en zowaar doet MSN Messenger het en op de valreep heb ik nog contact met Nederland, gelukkig maar. Aziz zit naast me en blijft zitten, terwijl ik me helemaal op MSN heb gestort. Hij blijft hier zo 1,5 uur zitten en nadat ik heb aangegeven dat ik tot zonsondergang nog wel bezig ben met het verwerken van de mail, gaat hij even weg naar huis. De verbinding lijkt in een keer beter te worden, als alles in een keer om me heen zwart wordt. De spanning is weer eens een keer uitgevallen. Als Aziz terug is verteld hij dat dit komt door de strubbelingen in de grensstrook tussen de regering met de stam Buhkti. Soms zijn er gevechten en dan begeeft de spanning het als de elektriciteitspalen worden beschoten. Niets om je zorgen over te maken in principe, maar het uitvallen van d elektriciteit is hier aan de orde van de dag. Je bent er gewoon niet zeker van of de spanning er de hele dag is. Gelukkig heeft dit cafe een noodstroom voorziening en kan ik alle films en mails versturen die ik wil, aangezien ik meer als 10 keer zoveel bandbreedte tot mijn beschikking heb en de computer als een speer werkt tijdens de spanningsuitval. Ik moet nog 3 mails versturen als de noodstroom het niet meer kan trekken en ik ga met mijn gastheer weer de straat op.

Naast me vind een botsing plaats. Een klein busje rijdt tegen een fietser aan. Wiel schots en scheef en enigszins beduusd staat de fietser weer op na de aanrijding met het busje met bullbar en de bus rijd gewoon weer verder. Er zijn immers verder geen regels en je moet goed voor jezelf zorgen.
Het is half zes geweest als ik voldaan met Aziz naar de riksja plaats loop. De taxi wil 150 Roepies voor de lange rit naar het centrum, maar vind uiteindelijke een riksja voor 70 Roepie (1 euro). De stinkende Riksja bezorgt me net op tijd thuis voor het donker na een hobbelige rit, waarbij je afvraagt of je wel goed terecht komt. Het blijft een gok.

Herbert heeft de hele dag in bed gelegen. De kip van gisteren heeft hem geveld waarschijnlijk en de bezorgde Sarah verteld wat het allemaal kan zijn. In ieder geval heeft Herbert niet veel gedaan en als hij opstaat gaan we op zoek naar wat lichts om te eten voor de buik. Ik voel me prima, maar heb net een brood op en we lopen door als we geen restaurant kunnen vinden.

Het waaiende weer is omgeslagen in grote regenbui en het druppelt langzaam. De open riolen, waar veelal Pakistaner in de goot lopen te pissen en waarlangs onderdak wordt verschaft voor de vele zwervers, loopt al langzaam over op sommige plekken en het vuil en afval stinkt al behoorlijk. Op sommige plekken liggen nog de ingewanden van de geofferde schapen van de afgelopen feestdagen en links en rechts staan nog een aantal verkopers van schapenhuiden, waar het bloed nog van uitloopt. De geur hoef ik verder niet te omschrijven.

Bij een van de groepen internetcafe’s die naast elkaar zitten, waar ik vanochtend ook was, stappen we nu bij een buurman binnen. Warempel zien we hier ook megaoude computers, maar de verbinding is fantastisch t.o.v. alle cafés die ik vandaag gezien heb en Herbert en ik nemen plaats met een webcam en een microfoon. Ik heb afgesproken met Axel, zodat we nog wat bestanden kunnen uitwisselen. Ik had wat back-ups gemaakt voordat ik wegging, maar blijkbaar heeft mijn brander geen goed cd’s gemaakt, waardoor ik de bestanden niet kan uitlezen. Ik praat weer even helemaal met Axel en Paula, die mijn computer hebben opgebouwd, naast hen eigen computer en de tijd vliegt. Ik had bij aanvang begrepen dat ik maar tot 10 uur kon blijven, maar voordat ik af wil sluiten, zijn er nog wat berichten op MSN en blijf ik tot kwart over 12 online. Het café is toch open tot half een. Herbert is al iets eerder weggegaan na een tijd met Margreet te hebben gesproken.

Als ik terug loop van deze dag op de digitale snelweg en vele pijnlijke uren op de brommer van Aziz loop ik uiteindelijk terug naar het hotel. De zwervers en kleine kinderen zonder ouders of huis scharen rond kleine kampvuurtjes in de regen op de straat en ik ben blij als ik thuis ben van de slecht verlichte straten in Quetta. Het hotel zit echter al dicht en met een beetje geluk vind ik de deurbel die verborgen achter de deur zit en doet de bewaker open. Uiteindelijk nachtrust en ik ben weer blij dat ik Nederland goed heb kunnen bereiken. Helaas denken de buren daar anders over. Naast ons in een hotelkamer wordt gezongen en is het blijkbaar druk. Na een uur wordt het wat rustiger en kan het licht uit.