2006-01-12: Pakistan: Feestdag in Pakistan. “Sacrifation” van de eenjarige dieren

Gisteravond heeft Herbert het laat gemaakt na de eerste film die om 1 uur eindigde ben ik in slaap gevallen. Blijkbaar hebben ze filmpjes gemaakt van me. Al snurkende en soms wakker wordende was ik het middelpunt van filmpjes die ik nog wel eens terug kon gaan zien op andere momenten in mijn leven, waar ik het niet verwacht. In ieder geval wordt ik rond half negen wakker en strompel naar het toilet en douche voor een goede start van de dag.

De telefoon heeft nog steeds geen teken van leven gegeven, ondanks dat ik weer netwerk heb en de nodige berichten naar het thuisfront heb gestuurd. Geen reactie en dat is vreemd. Ik zal vanmiddag de mail eerst eens checken. Misschien dat dit meer duidelijkheid geeft. Bij de auto is alles nog in orde en ik haal de computer op waar ik nu deze teksten in type. Ik wil weer helemaal bij komen met de reisverhalen en de tekst voor Iran updaten. Nu de vrouwen top 52 helemaal online is wil ik dat natuurlijk ook goed vullen.

Op de achtergrond staat de film “Sleepers” op die Herbert aan het kijken is en de kachel staat inmiddels weer aan. Herbert is vanochtend wakker gebeld door de receptie. Iets wat hij erg leuk vind denk ik. In de tussentijd wordt het ontbijt gebracht. Voor 90 Pakistaanse Roepie (1,20 euro) hebben we 6 stukjes toast, 4 gebakken eieren en 4 bakken thee. Het leven is mooi soms. Voor nog minder geld als in Iran hebben we nog meer. Het kan maar zo eens een dagje worden dat ik de deur niet uitkom. Lekker tekstverwerken, film kijken en internetten, wat wil je nog meer.

Herbert heeft een sms gekregen van thuis. Hij is weer oom geworden van Arwen Elisa. De zwangere zus van Herbert, die met ons vertrek nog en lekker gebakje heeft gehad op haar verzoek, heeft op 11 januari om 11.01 uur het baby’tje ter wereld gebracht en ik vind dat Herbert dat moet vieren met beschuit met muisjes. Aangezien ik vanochtend pas het ontbijt op bed heb geregeld voor zijn verjaardag, kan dit dus ook nog wel een week of 8 duren. Misschien valt het wel mooi samen als Margreet onze kant op komt.

Eergisteren is het begonnen. De “sacrifation” van dieren. Volgens de man bij de grens worden eenjarige dieren geofferd en vandaag begrepen dat we te laat waren voor dit ritueel van de moslims. Eenjarige dieren met 4 tanden worden geofferd op rituele manier. Op straat zie je ook allemaal mensen met bebloede kleding lopen en de hele stad doet mee. Er wordt in de stad voornamelijk kleinere dieren geslacht als schapen en geiten en langs de kant van de weg voornamelijk grotere dieren zoals runderen en kamelen. Na de opoffering worden de dieren opgegeten met alle familie en omringende buren. Het is een traditie die ik graag zou willen zien. Niet om dieren geslacht te zien worden, maar het gebeurt toch en dan zou ik het wel eens willen meemaken voor zover dat kan.

Olivier komt binnen stormen., De mannen die ons gisteren hebben geholpen met de pinautomaat staan voor de deur. Olivier heeft met ze door de stad gelopen en thee gedronken. Het was blijkbaar een leuk gesprek en nu zijn we uitgenodigd en op deze uitnodiging gaan we graag in. We hebben even de tijd nodig om alles op te ruimen en daarna starten we de auto en rijden we achter de 3 mannen aan.

De weg gaat van de harde weg in centrum al snel over in een zanderige hobbelweg waar de riksja’s overheen schieten. Alles rijdt over straat door elkaar, in elkaar en op elkaar. Grote hobbels waar je langzaam over heen moet gaan en er gebeurt veel op straat. We zijn een ware atrractie. De vele Baluchistan bevolking gecombineerd met Afghanen en andere groepen kijken ons aan alsof ze water zien branden en dan met honderden tegelijk. DE man …. Die bij ons voorin zit om ons de weg te wijzen lacht stiekem als Olivier nog een keer verteld hoe hij is opgelicht vanochtend. Hij had franse frieten of iets dergelijks gekocht voor 50 roepie, waar het normaal maximaal 3 mag kosten. Olivier zit naast me en vertelt honderduit met grote armbewegingen over zijn dag met de mannen, de thee en de “banana milkshake”. Ook hier zijn de milkshakes te vinden en ook weer zonder noten voor de Zwitser, waar deze grote bulten als uitslag van krijgt over zijn hele lichaam.

Bij het Chinese restaurant hebben ze dit keer meteen een briefje laten maken waarop staat noten staat in de taal Urdu. Je moet toch wat doen om jezelf te beschermen.

Als we na ruim een kwartier de auto parkeren op aanwijzen van de gastheer in een smal steegje tussen de locals, vragen we nog even na of het wel veilig is, maar dat is geen probleem volgens de mannen. Tijdens het laatste stuk zijn al veel mensen en vooral spelende kinderen meegelopen naar onze parkeerplaats, waar we de hele weg bijna versperren. Iedereen is nieuwsgierig en af toe rennen ze weg als een oudere man wat zegt. Vrouwen zie je niet op straat. We zijn te gast bij een grote familie blijkbaar. Als we de uitgestrekte druiventuin zien en de grote waterput, maken wij filmpjes van hun en zij van ons met hun mobiele camera. Het zijn 2 kleinere jonge mannen en als ik het goed heb broers. De ene is productmanager van een product die moleculen kan scheiden en de andere zit in de politiek, net zoals de vader en de neef. De man die ons heeft rondgeleid is een landlord, ook al zegt hij zelf niet te werken. Zijn familieleden bevestigen het echter nog een keer. Op de wand van de schutting hangt een pamflet van de politieke partij met het hoofd van de man.

Gisteren begrepen we al dat de Buhkti stam in opstand kwam tegen de Pakistaanse regering, want als ik met de man spreek begrijp ik dat ze erg ontevreden zijn in deze provincie. De provincie Baluchistan heeft vele natuurlijke producten zoals gas, water, olie, en andere zaken die geld opleveren. Dat geld allemaal naar de regering en de provincie krijgt er niets voor terug. Op moment van spreken is de Buhkti stam in opstand gekomen en heeft het gas tot zich toegeëigend waardoor de regering ten strijde trekt. Er zijn blijkbaar geen voorzieningen zoals wegen, scholen, ziekenhuizen volgens de man en hij probeert met 1 jaar in de provinciale besturen te komen.

We worden naar het gasthuis geleid waar we in de grote vierkante ruimte plaatsnemen op de grond op de grote tapijten. Er is niet veel in de kamer en alleen wat kussens aan de zijkanten sieren de ruimte op. Dit is een typisch gastenverblijf en alleen voor gasten volgens de mannen. Er naast ligt het huis van de oom van de man die ons heeft uitgenodigd. Sarah mag hierheen, waar de vrouwen apart samen scharen en het alleenrecht hebben volgens de islam.

Met de nodige nootjes, thee en lekkere koekjes brengen we de middag door en af en toe komt er iemand (altijd een man) binnen en iedereen begint te lachen en men geeft elkaar een hand. Het is feestdag dus men zoekt elkaar op. Als 2 mannen elkaar begroeten geeft men elkaar een hand en maakt een kus beweging, ook al gebeurd dat niet zoals in Turkije of Iran, waar het op andere manier gaat.

De gesprekken gaan over alles en nog wat en wederom valt het me op hoe open het allemaal besproken wordt zonder probleem. Nadat ik in gebroken engels vraag om de jeans met pockets aan de zijkant, wordt doodleuk verteld dat men dat in Pakistan ook wel “trousers” genoemd wordt. Al lachende gaan we langzaam over naar de Islam en vertellen ze ons de details van deze sjiietische moslim mannen. We stellen heel wat vragen en filosoferen wat over de historie en achtergronden. De productmanager weet heel wat meer over het christendom als wij dat doen en legt zo een aantal verschillen op tafel, die ik nooit echt onthouden heb vroeger op school. Op de achtergrond doet een oudere broer het gebed naar Mekka op een klein matje. Ook hierover worden de details uitgelegd en zo is het een leerzame dag over de islam en de bijbehorende Pakistaanse cultuur eigenschappen.

En dat allemaal na 2 dagen Pakistan. Dat beloofd wat. Na een paar uur babbelen worden we meegenomen voor het eten en in de kamer van de oudere broer wordt door de jongere broer een mat uitgerold, waarop het eten wordt neergezet. Dit is een van de geofferde eenjarige dieren die voortreffelijk smaakt. Aangevuld met lekkere rijst, yoghurtsausjes, levertjes en wat brood krijgen we een heerlijk maal voor geschoteld waar we aan mogen deelnemen.

Ik heb wat moeite met zitten op de grond. Als je de benen/voeten naar iemand richt is dat onfatsoenlijke en dat proberen we te voorkomen, alleen zijn mijn voetbalbenen daar niet echt op ingericht. Na het eten gaan de benen dan ook languit bij iedereen en wordt er gekeken naar de kleine Sony TV. De gastheer van dit huis laat nog wat foto’s zien van zijn vader met wat politiek leiders van Pakistan en van zich zelf in India.

Al met al een heerlijke dag nadat we duf van een hotelkamer zijn getrokken. Omstreeks half 11 worden we gevraagd om mee te gaan naar het centrum, maar we moeten nog even wachten op Sarah die net aan de thee is begonnen.

Als we even later verzamelen zit Sarah helemaal onder de tekeningen. Haar handen en polsen zijn helemaal beschilderd en ze is voorzien van allerlei sieraden die ze meekrijgt en al lachende wisselen we verhalen uit van hetgeen ons is overkomen in de laatste paar uur.

We bedanken de mannen hartelijk voor hun gastvrijheid en we nemen bij het hotel afscheid van ze. Morgen wordt er nog een 1 jarig dier volgens het ritueel geslacht en dan mogen we komen kijken en we spreken om 11 uur af.

Op de kamer aangekomen maak ik nog een sms je onder de film Coming to America voor Nederland en verwerk wat GPS gegevens. Kort daarna slaap ik lekker weg en wachten we weer op de volgende dag die eraan komt.