2006-01-11: Pakistan: Quetta, de eerste grote stad in Pakistan

Het is koud en ik ben wel wakker ook al is het slaapwakker als ik naast de auto de deur hoor open gaan van de bus. In no-time hoor ik zelfs Sarah tot mijn grote verbazing. “Guys, we wanne go because of the slaughtering, so what do you wanne do? Are you going with us?” Hoogverbaasd verwonder ik me over de brutaliteit van het enigs kind van het gezin. De prinses op het witte paard gaat zonder enige vorm van overleg haar bed in verwacht dat we er even binnen 5 minuten even uitkomen om te starten de volgende morgen. Waar we elke dag even overleggen wat er de volgende dag gaat gebeuren en ik daarop wat eerder mijn bed uitkom om wat zaken op orde te maken, baal ik nu als een stekker en zijn de eerste antwoorden die in mij opkomen niet echt om te herhalen. Ik kan zo slecht tegen dit type gedrag. Doen alsof er niets aan de hand is en met een lief gezichtje proberen te bereiken wat in haar op dat moment zelfzuchtige gedachte opkomt. Ik houd me in en pas me aan. Weet niet of dat het verstandigste is, maar het houd de gemoederen tenminste normaal en stap samen met Herbert het bed uit om rustig na een klein ontbijt en de auto te hebben opgeruimd te vertrekken. Wat dat betreft heb ik het wel gehad, maar goed. Niet alles is rozengeur en maneschijn. Dat is onmogelijk. Maar goed de maaltijden smaken me ‘s avonds ook goed en ik maak er maar een geintje van. Misschien snapt ze soms de hint. Eigenlijk moet ze een keer van haar paard afvallen. Ze is op reis, leeft in een kleine ruimte en dan moet je wat dynamischer zijn en wat harder voor haarzelf als thuis waar alles voorhanden is. Het siert de vrouwen die wel wat harder voor zichzelf zijn en niet met een “glimbekkie” alles voor elkaar proberen te krijgen.

Met veel schik en warmte stappen we de auto in en rijden we in de richting van Quetta, nadat we de half stomme jonge man een pen hebben gegeven. Hij is dol gelukkig. Gisteren kwam hij ons brood brengen en een pen hebben we nog wel over en we nemen toeterend afscheid.

De weg is echt weer hobbelig en tussendoor stoppen we na een spoorweg overgang. De borden zeggen dat het voor eigen risico is en “STOP, SEE, GO”. Een alternatief voor de borden die we kennen in Nederland. Boven ons cirkelen twee roofvogels rond, waarschijnlijk adelaars, die ik dit keer op de foto kan zetten. Sarah was hiervoor gestopt. Ze heeft blijkbaar geen haast meer om de opoffering van dieren te zien in de Pakistaanse grote stad. De eerste grote stad werd zo doorkruist en niet gestopt, dus vanaf nu kunnen we weer rustig de tijd nemen. Ik had het ook graag gezien een keer, ondanks dat het aanzicht van het slachten van een jong dier me nou niet het leukste aanblik lijkt. Het gebeurt echter en laten we het dat ook maar een keer bekijken. In alle kleine dopen waar we doorheen rijden zie je mensen met bebloede kleren lopen. De onwetendheid regeert echter nog.

Een ander aspect wat je overal ziet zijn de tenten van het rode kruis die we ook in Bam tegenkwamen. Vreemd genoeg denk ik niet dat deze tenten hier horen en vermoeden we dat deze zijn meegesmokkeld uit Iran na de aardbeving. Niet echt dapper naar mijn smaak, maar een van de zaken die wel gebeuren in Pakistan. Langs de weg komen we veel stenenbakkers tegen. Kleine torens die dienst doen als schoorsteen. Volgens Herbert is het dezelfde manier als in de jaren 60 in Nederland en hier schijnt elk dorp een stenenbakker te hebben.

De weg gaat langzaam de bergen in en hier zie je dat de weg is uitgehakt met waarschijnlijk dynamiet of iets dergelijks. De vorm van de weg is net als de vorm van de achtergebleven omringende stenen. In een bocht naar links ga je vaak naar rechts en andersom. De spoorlijn loopt hier ook doorheen en het ziet er gaaf uit. Het is leuk om hier te rijden. Het blijft vreemd dat de “grote” doorgaande weg soms zo slecht is en zo overgaat in een weg welke is voorzien van onderhoud.

Even later snap ik wat men daadwerkelijk bedoeld met Fata Morgana. Rondom de weg liggen uitgestrekte meren lijkt het. Vooral in de zanderige woestijndelen. Het is echter gebroken licht die weerkaatst word, waardoor het allemaal water lijkt. Ik wist alleen uit strips dat een oase en fata morgana voorkwamen in woestijngebieden, maar snapte niet wat het praktisch inhield. Nu zie ik het. De weg is hobbelig en als een kermis attractie rij je over de heuvels heen om weg te zakken in een heuveldalletje.

Rond 2 uur komen we aan Quetta. Het is een grotere stad beneveld in de smog. Er rijden leuke vervoermiddelen over de straten. Kleine riksja’s net zoals de “SISI autootjes” uit de reclame die de lijnen in de bergpassen trekken opgefleurd met vele kleuren op blik. Er rijden er honderden. De vrachtwagens zijn ware attracties in Pakistan. Helemaal voorzien van lampjes en blik en uitgevoerd in tientallen kleuren. Je denkt dat de wagen rechtstreeks van kermis af komt, alleen ze zijn nog uitvoeriger. Als de chauffeur op de rem trapt komt er een ware kleurenboog naar je toe van licht en de vrachtauto’s lijken allemaal robot poppetjes in het groot, rechtsreeks weggelopen uit de serie Bassie en Adriaan.

De busjes op de straat zijn voornamelijk van Toyota en andere chinese fabrieken en ze zijn soms tot aan de nok toe gevuld met mensen op imperiaals aan toe. De regels zijn anders in Pakistan. Sommige gebieden zijn wetteloos en zonder toezicht. Een andere kreet die we tegenkomen is dat er stammen en stammenhoofden voorkomen in Pakistan, die af en toe rebelleren. Nu zijn het kreten, maar we zullen er vaste enkele tegenkomen en ik ben benieuwd hoe de levensstijl is van deze mensen al zal ik de samenscholingen van mensen graag ontlopen.

We begrepen van Dale, de Australiër, dat in de Afghanistan het beter was onder de Taliban. Taliban betekent letterlijk studenten en zou de bevolkingsgroep zijn van oudsher die juist wetten en regels heeft gebracht in Afghanistan. Voor reizigers was het in de Taliban periode veilig reizen. Voorheen waren er 7 stammenhoofden die het land regeerden. Amerika voorzag deze stammenhoofden van wapens en hielpen in bepaalde politieke zaken. De Taliban wou dit anders en heeft regels gebracht in Afghanistan voor zover Dale dat verteld. Nu Afghanistan onder de regels van Amerika zit is het drugsgebruik en gesmokkelde drugs weer met 60 % gestegen en is er veel meer smokkel over de grens. Amerika geeft blijkbaar de macht tevens weer terug aan de 7 stammenhoofden van oudsher. Een vreemd gedachtegoed welke potentieel waar zou kunnen zijn. Misschien een rare zijsprong, maar het heeft wel direct te maken met de wereld waar we nu ook door heen reizen.

Pakistan wordt echter gezien als een land met alleen Islamitische fanatiekelingen. De cijfers leren ons dat er veel analfabetisme is. Echter alle mensen op straat zijn meer als aardig en spreken meer over de grens Nederlanders lijkt het soms als het op engels aankomt. We zullen het allemaal zien. Ik weet in ieder geval nu dat reizen niet zonder gevaar is, maar zeker niet zo gevaarlijk als men schetst. Met logisch nadenken en het eventueel ontwijken van bepaalde situaties op straat, zou het zelfs veiliger kunnen zijn als in Nederland. Een raar statement misschien, maar op onze reis tot dusver zeker waar.

In Quetta gaan we op zoek naar een hotel. Zon der een gesproken woord staat het vol rond de auto en bekijken we drie a vier hotels die niet voldoen. We spreken wel een Fransman die vertelt dat hij 150 Roepie betaald voor een kamer zonder douche en met kachel. Wij zijn tot dusver alleen maar op bedragen van 400 tot 500 Roepi gestuit met 4 man en twee wagens. We besluiten verder op zoek te gaan en vinden uiteindelijk na lang zoeken hotel Fabass. Nadat we de kamers hebben gezien krijgen we een bedrag van 400 roepie per kamer. Onze auto kan echter niet onder het hotel en moeten we separaat betalen a 40 Roepie volgens de parkeerwachter. De auto van de Zwitsers kan wel onder het hotel en kost 20 Roepie extra. We hebben echter het hotel op maximaal 800 Roepie gesteld als totaal inclusief parkeren.

De man verteld 400 Roepie per kamer te willen hebben exclusief parkeren en inclusief de alreeds verstrekte korting van 50 Roepie. Het eindresultaat is dat we voor 1 nacht totaal 740 Roepie betalen en als we twee nachten blijven een bedrag van 700 Roepie (10 euro) totaal moeten neerleggen. Een goeie deal lijkt me en als klap op de vuurpijl betalen we uiteindelijk 20 i.p.v 40 roepie voor onze parkeerplaats buiten het hotel.

De kamer geeft kleurentelevisie met “movie channels”, kachel en douche tot 13.00 uur in de middag en we zetten meteen de kachel aan.

Na alles te hebben geregeld gaan we op zoek naar een maaltijd en naar cash geld om het te betalen. Na 10 geldmachines te hebben gezien komen we uit bij de “Muslim Commercial Bank”, die Cirrus accepteert en we kunnen weer pinnen. Eindelijk weer geld uit de muur. Een vriendelijk Pakistaanse lange man helpt ons in goed engels. Hij brengt ons zelfs weg naar de chinees. Ja “de chinees” !!! In de krakkemikkige oude auto worden we gestapeld en weggereden als vee naar de slachtbank. Met alle ramen open en het stuur aan de linkerkant rijden we door militaire gebouwen worden we afgezet voor een paar militairen en nemen afscheid van de mannen.

Om de hoek zit een chinees restaurant en als we binnenlopen beginnen we al te watertanden. Rijst met babi pangang en thaisoep wordt onze maaltijd en dat aangevuld met de nodige coca cola flesjes. We houden het er 2 a 3 uur uit vervreten we ons een beetje aan het lekkere eten. En dat alles voor het dure bedrag van 700 Roepie (10 euro). Het bedrag was totaal iets van 1290 Roepie, maar op het verzoek van Sarah hebben we het bedrag opgedeeld i.p.v. door midden gedeeld, na even goed gemeld te hebben dat we de rijst voor Olivier wel betalen. Ze heeft in ieder geval 60 eurocent bespaard met haar opmerking………voor zover dat voor haar betekenis heeft.

Sarah vraagt nog even waarom ik enigszins bot was vandaag en ik leg haar in een paar woorden uit dat ik niet echt gecharmeerd was van haar actie van vanochtend en dat het best mogelijk was enigszins bot te zijn geweest. Bij binnenkomst in Quetta stonden we bij een trein te kijken en Herbert maakte verderop foto’s. Ik had geen camera bij me en Sarah werd belaagd door een man of 5 die en foto wilden zien van henzelf en ze vroeg me of ik een digitale foto wou maken van de mannen en later weer wou wissen van de camera. Mijn antwoord was duidelijk “NEE” en ik vervolgde mijn weg en een verbijsterende Sarah achterlatende. De boodschap was in ieder geval overgekomen en of ze er wat kan maakt me eigenlijk niet uit, ze zal er toch niet door veranderen, al vind ik het erg knap van Olivier dat hij het toelaat soms.

Na het eten lopen we terug naar de militairen met geweren. Olivier voelt zich duidelijk niet gemakkelijk bij de mannen met geweer. De mannen die ons weg brachten mochten er niet doorheen omdat ze geen nummerplaat hebben evenals brommers zonder helm. De militairen dragen een automatisch geweer van Pakistaanse afkomst en het wordt ons verboden om foto’s te maken. Ik doe het toch snel als “domme” toerist en maak een plaatje van de man met 4 kleine kinderen op 1 brommer. Het mag allemaal hier. Als ze een riksja hebben besteld worden we voor 40 roepie (55 eurocent) weggebracht naar het hotel en dat is een te hoog bedrag volgens Sarah, want de heilige bijbel van Lonely Planet zegt 25 roepie.

In de riksja zitten we opgepakt en hobbelend over de straten aan de linkerzijde gaan we naar het hotel waar we in een paar minuten zijn. De snoepshop is al dicht zoals het er naar uit ziet. Bij hotel wil de man in een keer 50 i.p.v. 40 roepie maar we houden vast aan het bedrag en Herbert spring op een fiets op zoek naar bier. Legaal gezien moet je een permit hebben, maar bier is ook illegaal te krijgen. Het mag in principe niet verkocht worden en Herbert komt ook met lege handen thuis. Vandaag nog geen biertje dus.

In de tussentijd komen we in de winkel beneden het hotel om wat fris te kopen en ik zie allerlei lekkernijen. Twee vrienden staan in de winkel te verkopen en we hebben een heel gesprek met ze in het engels en ze vertellen ons heel veel informatie. Blijkbaar is er een stam in conclaaf met de regering, want er zijn wat natuurlijke voorraden geclaimd door de stam, waardoor de regering optreedt. Dit gebeurd op het moment van schrijven en vlakbij de Bolan pass waar ik graag heen wou. Helaas gaat dit dus over en pakken we een andere weg. Een ander punt is dat het bronwater soms teveel metalen bevat en dat alleen Nestle water goed is in Pakistan. De koekjes in de winkel zijn lekker en ik neem een doosje mee om me te vervreten onder het genot van een film.

Herbert, Olivier en ik knallen neer op bed, zetten de verwarming aan en drinken fris. Ik tot 1 uur en de anderen tot later. Heerlijk om weer ouderwets een engelse film te kijken met de benen omhoog en lang uit luierend op het bed.

Ik heb weer bereik in Pakistan sinds vandaag met mijn telefoon en ik kreeg vanmiddag 2 fijne berichten binnen, die ik meteen beantwoord. Helaas wordt mijn sms niet zo snel beantwoord, dus stuur er nog maar een. Ik realiseer me ineens dat ik vergeten was dat er 5 uur tijdverschil is. Even wachten nog dus.