2006-01-09: Iran: Zandstormen en politie escorte naar de grens, waarom is dat nodig?

De wekker gaat om 6 uur Iranese tijd. Vandaag staat er een lange rit op het programma, want we moeten 300 km overbruggen naar de grens. Eerst langs Zahedan om een visa te regelen voor Pakistan, waarna we voor zonsondergang over de grens moeten, wat rond 16.00 uur is. Ons nadeel is de traagheid op de weg en daarnaast is het goed mogelijk dat we een zandstorm tegenkomen.

Ik ga er vroeg uit en een klein half uurtje later volgt Herbert. Met een klein ontbijtje op gaan we rijden en rijden we langzaam Bam uit. Voordat de motor loopt komt meneer Ahkbar naar buiten en ik loop er even heen voor de goede orde. Ik bedank hem voor de goede zorgen ondanks de slechte start en hij zwaait ons uit. Gisteren heb ik hem nog betaald en gepast 230.000 Rhial (23 euro) voor twee overnachtingen en 3 wasbeurten. Hij reageerde nogal kortaf en nors en zei dat ik gezegend mocht worden door God met meer genereusheid. Echter dit is tevens het laatste geld wat we bij ons hebben en met 7.000 Rhial (0,7 eurocent) als ons laatste geld. Met 2 stukken oud keihard brood en 1,5 liter water beginnen we aan de rit van 300 km naar Zahedan en 85 km erna naar de grens met Pakistan. Ik heb op het laatste moment nog 10.000 Rhial gevraagd voor de zekerheid, zodat we fatsoenlijk kunnen tanken. In principe zijn we blut en daar moeten we het mee doen.

Met de 5 euro in de portemonnee van Sjerk Kamstra en 190 euro achter de hand in de Landrover verborgen wagen we het erop. Deze euro’s zijn over van de 1000 euro budget die we mee hadden voor Iran. Het doel was om maximaal 800 euro op te maken in 4 weken Iran. Op dit moment hebben we nu 810 euro opgemaakt en hebben we bijna 7 weken Iran kunnen verkennen i.p.v. de geplande 4 weken. Niet verkeerd dus. Dit is inclusief de dure hotelovernachtingen tijdens kerst en de souvenirs die we hebben gekocht en uiteindelijk na de dure maanden in Europa en Turkije hebben we nu wat kunnen minimaliseren en zijn ondanks de kou ruim binnen budget gebleven.

Meneer Ahkbar heeft ons de weg gewezen naar de andere kant van de stad waar een tankstation zou moeten zitten. We hebben de eerste 4 Jerrycans al gevuld met goedkope diesel, maar we moeten er nu nog 1 vullen. Daarnaast moeten we de normale tank weer vullen met circa 40 liter diesel. Het eerste tankstation heeft geen diesel en we moeten 2 km doorrijden. Links van ons doemt het nieuwe Bam op. Complete nieuwbouw wijken en grote complexen verrijzen naast ons aan de snelweg. Ik denk dat Bam een van de modernste steden zal gaan worden voor zover het er nu uitziet. De families van de 26.000 doden van een paar jaar terug, de verwoeste van modder gebouwde huizen en de containers met verkopers in het oude deel van Bam, maken plaats voor nieuwbouw, vergelijkbaar met nieuwbouwcomplexen in Nederland. Er zijn wisselende verhalen over het opbouwen van de Arg e Bam, maar waarschijnlijk zal in 5 tot 20 jaar ook deze citadel weer worden opgebouwd tot een toeristische trekpleister. Een typisch voorbeeld in mijn opinie hoe veerkrachtig de mens op zich is. De vastberadenheid en de diepgewortelde kracht van overleven brengt de mens uiteindelijk veel na een grote ramp, waar de nieuwe generatie uiteindelijk van kan profiteren. Erg zuur gesteld misschien, maar wel bittere waarheid. Binnen een paar weken komen we waarschijnlijk in Kasjmir terecht, waar in 2005 een aardbeving was en waar we de direct gevolgen van woningnood, bittere kou en misschien nog stervende mensen tegen zullen komen. Niet dat ik graag mensen in deze omstandigheden zie, maar om te leren en te zien wat de andere kant van de medaille is. De landen waar we nu doorheen rijden en vooral het platteland is erg anders als Nederland en het is een eye-opener om te zien wat er daadwerkelijk gebeurd, voor zover je dat kan beoordelen ion een paar weken dat je door een land rijd.

Verderop bij het tankstation wil men onze jerrycan niet vullen en bij de tweede er na ook niet zoals verwacht en we laten het zoals het is. Het laatste tankstation stond ook weer een megarij met vrachtwagens te wachten op diesel. We moeten nog 5 vingers wachten en alleen betekend dat in de Iranese vingertaal dat dit 50 minuten betekent. Deze tijd hebben we niet en rijden na een paar minuten door.

Een probleem voor onze auto lijkt de olie te worden. We hebben olielekkage van de motor en waarschijnlijk bij de krukas is de kering niet helemaal passend uiteindelijk. We vullen circa 1 liter olie bij op de 1000 km en het zij zo. De 40 liter olie die we extra nodig hebben wegen niet op tegen het loshalen van de motor en we rijden ermee door. Alleen de laatste paar berg etappes zijn we meer olie kwijt en bij na berekening is het na een zware bergetappe ongeveer 2 liter op ongeveer 1200 km. Het is veels te veel, maar in de bergen heeft de motor het moeilijk. We hebben voor de zekerheid al een kering gehaald in Teheran, maar misschien moeten we binnenkort de bak loshalen of de motor er weer uit. Vooralsnog gaan we door.

Aangezien we een stotterende motor hadden heeft Herbert gisteren de brandstof filter vervangen. De filter was compleet vervuild door de Iranese brandstof en nu trekt en rijdt de landrover weer soepeler. In Pakistan moeten we uit gaan kijken dat we geen water gaan tanken. Hier wordt veel brandstof gemengd met water volgens de geleerden en volgens Herbert kan dat problemen gaan opleveren als we pech hebben.

Eenmaal op de weg rijden we weer tussen de twee bergketens en na een uurtje rijden we door de woestijn en steekt er vrijwel direct een zandstorm op. We waren al gewaarschuwd dat deze kon opsteken en het is een bijzondere ervaring. Het past ook perfect bij de streek. In 2002 voor de aardbeving zijn er twee fietsers ontvoerd, nadat de politie van Iran een drugsvangst t.w.v. 5 miljoen had gemaakt. In ruil wouden de drugsbaronnen het geld terug krijgen via de kidnapping. Deze informatie komt uit de “Lonely Planet gids”. Na 3 weken en kort na de aardbeving zijn de mensen goed behandeld weer vrijgelaten. Nu is het alleen nog steeds een gebied die wordt ontraden en daarom rijden wij ook alleen in daglicht en in een keer naar Quetta, zoals wordt aanbevolen.

De zandstorm maakt het uitgestrekte gebied luguber. Zoals je in oude westerns ziet waar de bandieten door zandstormen heenrijden op hun paarden, rijden we nu bijna alleen op een weg naar de grens door een zandstorm. Na een kwartier branden ook onze zekeringen door van het secundaire circuit waar onze autoradio op is aangesloten samen met de grote buitenlampen / verschijners. De radio begint te hakkelen en we weten dat het verder niet erg en dat we alleen de zekeringen moeten vervangen. Er rijden af en toe vrachtwagens en auto’s langs over de 2 baans weg.
Heel Iran is uitgevoerd met 6 baans of soms 8 baans wegen en deze lange internationale weg heeft er maar twee. Erg vreemd.

Om de zoveel kilometer is een wachtpost gebouwd met kleine schuttersgaten en Herbert en ik proberen te ontcijferen waar ze nu echt voor dienen. Ik wil er wel foto’s van maken, maar aangezien het fijne woestijnzand door de gaten en kieren van de landrover naar binnen waait is dit niet zo goed plan om foto’s te maken nadat ik de camera heb moeten laten maken in Yazd in Iran. Ik maak er een paar en berg de camera snel weer op en als alles opgeborgen is doe ik het raam open aan de windzijde. Dit is geen goed plan en als de fijne zanddeeltjes op mijn gezicht venijnige afdrukken maken, sluit ik snel weer het raam.

Ondanks dat de wind niet gaat liggen stoppen we de auto om de zekeringen te vervangen midden in de zandstorm en doen er een paar lichtere zekeringen in en doen alleen de autoradio aan. Het is de tweede keer dat dit gebeurd en het is geen probleem voor ons, want we weten de oorzaak en oplossing en na 10 minuten rijden we weer. Met Metallica op de autoradio met het nummer “Enter the Sandman” en het complete Black Album doorkruisen we het beruchte gebied naar Zahedan. Vlak voor Zahedan gaan we de bergen in. Zahedan is de laatste grote plaats voor de grens, waar het Pakistaanse consulaat zit. De bergen zijn niet hoog meer en met minimaal 400 meter in de woestijn en 2100 meter in de bergen rijden we naar deze plaats die ook voorzien is van veel rondvliegend zand. Het geeft de plaats een gevaarlijke indruk en de twee passen blijkbaar goed bij elkaar in combinatie met de zwarte bergen die er naast liggen. Deze danken hun naam blijkbaar ook niet alleen aan de kleur.

Zahedan heeft duidelijk ook Baluchistan invloeden. Zowel Iran, Afghanistan als Pakistan hebben de provincies of bevolkingsgroepen uit Baluchistan. De mannen lopen in plofbroeken, die je ook als drollenvanger kan betitelen. Erboven zit een bijpassend hemd en als hoofdtooi wordt een doek of klein rond petje gedragen. Als het koud is wikkelt men zich in een groot kleed en eigenlijk ziet er wel gaaf uit. Ik denk dat ik mijn gewaad voor de twee carnavals outfit heb gevonden.

Naast me zit Herbert met oordoppen in als ik Jantje Smit weer op een paar tonen hoger zet. Het nummer “Vrienden (of iets dergelijks)” geeft hem nekharen die rechtovereind staan en overduidelijk overdreven doet hij alsof hij het niets aan vind. Op dezelfde cd staat een ander nummer van Jantje Smit en die zingt hij voluit mee en als ik hem erop aanspreek, zegt hij zoals er altijd wel een antwoord komt dat hij deze nu onderhand wel kent. Leuk is ook dat op dezelfde cd van mijn vader het clubnummer van Go Ahead Eagles staat die natuurlijk op standje 10 er even in gaat.

Muziek is belangrijk en lekker om op te rijden. Als er later op cd diversen nummer X weer een aantal nummers van Guus Meeuwis voorbij komen, met enkele rake nummers besef je soms hoe goed je sommige teksten kent en wat ze figuurlijk betekenen, evenals de Dijk ook wat toepasselijk nummers in zijn repertoire heeft.

We zijn volgens plan omstreeks 12 uur in Zahedan en vinden het consulaat omstreeks 12.30 uur. Vooraan staan twee mannen in legerpak en in een taal die ik niet ken en met een paar gebaren, maken ze ons duidelijk dat we onze namen op moeten schrijven. Daarna worden we 500 meter verderop naar een gebouw geleid waar een mannetje uit komt. De nors kijkende man met baard, zoals iedereen in deze streek, stelt wat vragen en geeft ons aan te gaan zitten bij de vlag. De vlag staat buiten midden in de zanderige waaiende wind en we nemen maar even de tijd. Een kwartier later komt hij naar buiten en maant ons naar de bank te gaan, want deze sluit om 13.00 uur. Hardlopend naar de auto, wordt ons door de bewaker verteld dat we moeten wachten op de politieauto die naast ons is komen staan, want we krijgen “eskort”.

De langzaam rijdende en met 4 politieagenten gevulde auto brengt ons 5 minuten voor sluitingstijd bij de bank en we zijn gelukkig op tijd. Dit was mijn grootste zorg. Zoals Herbert al zei, als we maar binnen zijn en dat is gelukt. Ik wissel nog snel de extra 20 euro om die ik had meegenomen en neem de 400.000 Rhial mee (40 euro), want ik moet meer betalen als verwacht voor de visa. Het totaal bedrag van 546.000 Rhial (54,60 euro) betalen we voor de beide Pakistaanse visa en dat is iets goedkoper als in Teheran of in Nederland. Op het afgedrukte formulier welke ik heb meegenomen op reis van de het aanvraagformulier staat een bedrag van 31 euro per visa, dus hier hebben we een klein voordeel.

Al snel loop ik als de loopjongen van de bankier door het gebouw en bezoek 3 balies. Hiervan is er een van de manager. Van andere reizigers hebben we geleerd dat het 40 minuten kan duren voordat alles gewisseld is, maar wij hebben binnen 20 minuten het geld gestort en gewisseld en al snel haal ik een handtekening bij de telefonerende manager. Hij zit aan grote tafel met een telefoon in zijn nek en tekent van 3 personen voor me de papieren. Onze papieren tekent hij zonder blikken of blozen en ik realiseer me wat een bureaucratisch systeem dit is. Alle papieren gaan niet de deur uit of er wordt geen geld verstrekt zonder de goedkeuring van deze man. Het is al een wonder dat bij de bank het geld wisselen en de storting van het geld bij een dezelfde man plaatsvinden. In ieder geval zijn we gelukkig sneller klaar als verwacht en gaan we naar het consulaat.

Bij de auto buiten staan twee agenten in gebroken engels te vragen naar welk hotel we gaan en ik vertel ze dat we naar Australië rijden nu. De Iranesen staan vreemd te kijken, maar we hebben geen last meer van de belangrijk doende Iranesen. Bij het consulaat staan de Zwitsers inmiddels en ze hebben last van een andere agent op een motor. Hij wil de namen noteren van ze, maar ze hebben blijkbaar niet door dat ze geen visa nodig zijn en dat ze alleen staan te wachten op ons op de parkeerplaats.

Het motoragentje lijkt op de kleine manke man, die altijd met een oortje op loopt in de binnenstad van Deventer. Bij Scapino kwam ik hem al tegen, waar hij “de criminelen” opspoorde. Tegenwoordig zie ik hem altijd lopen bij het station, waar hij “werkt”. Deze mank lopende en kleine donkere man met baard heeft altijd een oortje in doet enigszins “belangrijk”. Deze agent doet hetzelfde, heeft hetzelfde postuur, dezelfde huidskleur en hetzelfde gezicht. Bovenal doet deze man zeer belangrijk en ondanks dat hij ons helpt moeten we op hem wachten als we naar het tankstation gaan en kunnen we onze kont niet keren zonder hem erbij te hebben.

Ik was inmiddels al naar het consulaat gelopen, maar helaas is het lunchbreak en moeten we een extra uur wachten. Ik verwacht niet meer dat we het gaan halen om bij de grens te komen en dat wordt nog een keer bevestigd door de man die zijn lunch gaat verorberen. Ik wacht op de mannen en Herbert gaat met de belangrijke ganet mee om de tank te vullen en de escorte wordt begeleid door de motoragent met automatisch wapen.

Na een half uur komt de man terug en neemt de papieren en betalingspapieren in ontvangst en zegt met een half uurtje klaar te zijn, wat uiteindelijk ruim een uur wordt. In de tussentijd krijg ik een reprimande van de mannen die buiten de tijd nemen om een auto te bekijken. Ik had de visa in Nederland moeten halen, want het is bijna onmogelijk om de visa te regelen in het buitenland. Dit consulaat is voor Iranesen die naar Pakistan willen ! De Pakistaner hebben een grappig accent, maar zijn erg onvriendelijk en ik hoop niet dat dit een voorbode is.

Buiten de lunchbreak van uur om hebben we in 1,5 uur de visa binnen voor een kleiner bedrag en wederom is het geen probleem om de visa te krijgen. We willen snel verder maar de politieagent zit weer in de weg. We krijgen een escorte en met het irritant wapperende handje wuift hij heen en weer dat we moeten wachten. We wachten een minuut en daarna rijden we achter elkaar aan naar de wachtpost aan de rand van de stad. Het is half vier en om half vijf gaat de grens uiterlijk dicht en we willen door. De Zwitsers staan verveeld achter ons en wij hebben het ook hoog zitten. Hoe gevaarlijk is het zonder escorte en hoelang duurt het nog ? na 10 minuten loopt Herbert naar ons persoonlijke irritantje, die zijn werk blijkbaar goed doet.

We willen voor het donker over zijn en na wederom twee keer de motor hebben gestart en te hebben gewacht rijden we gewoon weg en een zeer vreemd en geërgerd hoofdje achter ons te laten. We rijden gewoon weg ondanks de instructies van de verkeersagenten en we wachten af wat hun reactie is. We zien wel. Na alle illegale handelingen die we hebben uitgespookt kan dit er ook wel bij. Gelukkig is het geen probleem en rijden we zonder problemen door.

Verderop staat een wachtpost en hier worden we staande gehouden door de militairen. Er kijken 4 mannen onze auto in en er wordt gevraagd naar onze paspoorten. Als laatste laat een man ons kenteken zien, waarvan niet alle nummer correct zijn en roept “eskort” en rijden we eindelijk in konvooi naar de grens. De volgende post worden we weer gestopt en krijgen we snoepjes van de militairen. “Irani Police is nice !”, wordt geroepen en ondanks dat ik bang ben dat ze de auto aan het keuren zijn op de jerrycans die we voorop op de auto hebben staan, mogen we direct weer doorrijden. Altijd blijven lachen en je bent de onwetende toerist, werkt altijd. Een beetje Nederlands tussendoor doet wonderen.

De laatste escorte auto brengt ons in het schemerdonker naar de grens en we vermoeden zelfs al over de grens te zijn en via twee stopplaatsen tussen militairen en dienstplichtigen worden we langs paspoortcontrolehuisjes en over diverse terreinen naar onze slaapplaats gebracht. We staan naast 3 chauffeurs uit Tabriz die naar Pakistan rijden en een soort customs huisje, waar een tafeltennistafel staat. We zijn er zeker van dat dit een goede plek is om te overnachten en al tafeltennissende, waterpijp rokende en spaghetti etende komen we de avond door en slapen we rond een uur of 10 voor een lange dag naar Quetta. Een rit van ruim 600 km op een dag en ik ben benieuwd of we nu ook wee politie escorte krijgen.