2006-01-08: Iran: 2006-01-08 Alles lag plat in Bam en overal wordt gebouwd

Ik wordt vroeg wakker en Olivier is al wakker en ligt een boek te lezen. Ik ga er eerst maar eens uit om een douche te pakken. Ik heb deze gisteren gemist in Kerman en ik zou graag even warm douchen. Deze is dan ook lauw warm en voldoende om te kunnen zeggen dat de douche goed is. Na het eten pak ik alles bij elkaar en doe ik de afwas en bereid het ontbijt vast voor. Tussendoor loopt ik vast door de straat van “mister Ahkbar”. Overal wordt gebouwd en elke vierkante cm is geraakt door de aardbeving. Dat is duidelijk te zien. Na de aardbeving zijn de gevolgen ook duidelijk zichtbaar bij de locals, al gaat het leven schijnbaar gewoon door op straat. Het meest frustrerende lijkt me dat je elke dag wordt herinnerd aan de aardbeving van een paar jaar door alle massa’s stenen, alle bouwplaatsen en de grote stofwolken op straat. In ieder geval is het nu een stad in opbouw en ik ben benieuwd hoe het er verder uit ziet in het dorp bij de Arg e Bam.

Onze entree gisteren was niet echt soepel, dat moge duidelijk zijn en ook vandaag houdt meneer Ahkbar een afstandje van ons. Hij is wel benaderbaar en loopt af en toe rond. Na het ontbijt heeft Herbert gedoucht en maakt blijkbaar aanstalten om de was te doen. Gisteren zei hij nog dat het waarschijnlijk te koud zou zijn om te drogen, aangezien er geen droger is. We zullen wel zien en ik ga verder met de verhalen van deze week op de laptop.

In de tussentijd begint de vrouw van meneer Ahkbar met het helpen met de was. Blijkbaar zijn het twee wassen volgens Herbert en wil zij er drie van maken en Herbert begint met de handwas. Als Sarah naar buiten komt geeft ze aan dat haar oor niets hoort. In het begin van Iran heeft ze een week ziek op bed gelegen met oor ontsteking en nu lijkt het weer terug te komen. Ze geeft aan te willen weten wat het kost en voor ene schamele euro per was kunnen we onze zaken weer wassen en iedereen behalve ik helpt mee, zoals het er naar uit ziet om me heen.

De auto was gisteren niet helemaal fris. Waarschijnlijk zit de brandstof filter vast en daarnaast moeten we wat zaken nakijken waarmee Herbert bezig is. In de tussentijd zie ik meneer Ahkbar langs schieten en spreekt de Zwitsers aan. De tweede confrontatie is een feit en blijkbaar reageert Olivier nogal heftig. Ik hoor Sarah even later tegen huilen aanzitten en besluit de computer maar eens af te sluiten. Ik was van plan er niet heen te lopen, maar misschien kan ik wat betekenen in het geheel.

De Zwitsers hangen de was op achter de guesthouse en blijkbaar vroeg of stelde meneer Ahkbar nogal agressief of ze dat zelf hadden gedaan. Dit ging iets te ver voor de Zwitsers, wat ik me enigszins ook goed voor kan stellen, want we proberen zoveel mogelijk de man en zijn familie niet te belasten en zelfstandig alles te organiseren zonder hun tot last te zijn. We willen het gewoon goed en netjes doen en nu is dat ook al verkeerd blijkbaar. Ik geef de man nogmaals mee dat we gewoon ons best doen en dat is blijkbaar niet voldoende, want op elke zin reageert de man heftiger. Ik zeg hem dat en vraag hem nog een vraag en dat is of het een probleem is dat de was daar hangt en dat is geen probleem. We gaan uit elkaar en de Zwitsers blijven geïrriteerd.

In de hotelkamer hebben we het er nog even over en ik vertel de Zwitsers dat ik o.a. ook niet achter de vraag om korting kon staan van Herbert. Het leuke is dat Sarah daar nog heftiger op reageert als voorheen, want volgens haar is Herbert juist de meeste nadenkende van ons allen voordat hij wat zegt. Wat ze alleen blijkbaar niet doorheeft dat hij er soms ook wel eens wat uitflapt. Als Herbert verschijnt breng ik hem op hoogte van het geheel en blijkbaar heeft de man vandaag niets tegen hem. Hij kwam vriendelijk langs lopen. Dit alles waar hij gisteren nog de man met de boze boodschap was.

Als we weg willen gaan komt meneer Ahkbar met dropjes uit Nederland en is hij de vriendelijkheid zelve. We hebben nu een aardig gesprek en is ditmaal 180 graden de andere kant op. Ook Sarah en Olivier krijgen dit mee, maar misschien is het gewoon beter om morgen rustig weg te gaan en het voorval achter ons te laten.

We lopen over de straten naar de Arg e Bam. Alle straten zitten onder het stof en alles ligt los. Overal zijn staalboeren nieuwe hekken aan het maken en alle bedrijvigheid vindt plaats vanuit stalen zee containers. De mensen zijn echter wel vriendelijk en we worden vriendelijk onthaalt op verschillende plaatsen.

Bij de Arg e Bam zien we wat er werkelijk heeft plaatsgevonden. Een van de schijnbaar mooiste plekken van Iran. Alles is gestut en waarschijnlijk zal het wel worden opgebouwd. Het restaurant naast de Arg e Bam is niet in gebruik, maar wordt toegepast voor onderdak van de mensen die het moeten gaan opbouwen weer.

De kracht van een aardbeving is goed te zien uit deze plaatjes die ik met de camera schiet. Blijkbaar is alles in een paar seconden geklapt. De stad stond voornamelijk uit zandsteen en als basis substantie voornamelijk modder en hooi. Volgens de boeken zijn er 26.000 mensen doodgegaan met de aardbeving. Als we over de begraafplaats lopen zien we een enorme massa graven. Een enorme begraafplaats met soms graven van 14 a 15 mensen. Complete families die liggen begraven. Enkele schetsen van kinderkopjes tot het gezicht van opa in eenzelfde soort steen. Complete rijen families die zijn verdwenen.

Nu heb ik meerdere plekken gezien waar rampen hebben plaatsgevonden, zoals ook bij de vuurwerkramp in Enschede. Aangezien mijn huis in de op een na binnenste ring lag, was ik als een van de eersten binnen na het openen van de hekken. Om de 20 meter een militair om alles in de gaten te houden. De mensen die thuis kwamen bij hun huizen die compleet waren verwoest zakten in zak en as door hun hoeven heen. Natuurlijk is deze ramp vele malen erger nog vanuit andere perspectieven, ook al kun je geen verschillende gradaties aangeven aan dit soort gebeurtenissen.

Thuisgekomen in de guesthouse worden we onthaald door meneer Ahkbar, die vreemd genoeg vraagt of we het een plezierige wandeling vonden. Ik antwoord hem, niet realiserende hoe hij de vraag nu daadwerkelijk bedoelde, “Ja, alleen zal er nog veel jaren werk zijn om het weer op te bouwen.” Ik weet niet waarom hij de vraag zo stelde, maar achteraf denkende denk ik dat hij een ander antwoord verwachte. Ik kan het ook niet helpen en probeer zo veel mogelijk met de man mee te denken, ook al zal hij het leed zelf met zijn familie moeten verwerken uiteindelijk. Een ander kan het niet doen voor hem.

Met Olivier loop ik nog even mee om water te kopen. We moeten daarvoor wel even de was binnenhalen, aangezien niet gegarandeerd kan worden dat de natte was er morgen nog hangt. We hangen alles in de dorm kamer en ik hoop dat het vanavond zover is dat we het op kunnen bergen in de auto.

Morgen gaan we om 6 uur op, want we moeten ons visa regelen in Zahedan bij de Pakistaanse grens. We willen voor 12 uur daar zijn om alles te regelen en bijtijds weg te kunnen naar de grens 120km verderop. Daar moeten we weer zijn voor 1,5 uur voor zonsondergang, oftewel in Pakistaanse termen met zonsondergang, want het is daar 1,5 uur later.

Op weg naar het volgende land en ik hoop dat het morgen een beetje voorspoedig gaat.