2006-01-07: Iran: Mahan, Ryan en uiteindelijk in Bam

Iedereen wordt redelijk vlot wakker vandaag in Kerman. De douche is echter koud als ik er om 10 uur onder wil springen. Ik heb bewust gewacht tot 10 uur want dan zou het water warm moeten zijn, maar helaas gaat dat niet werken vandaag. Het is dus een koude wasbeurt in de kamer van Omid Inn. Als de auto is ingepakt en iedereen weer fris en guitig klaar is rijden Herbert en ik nog naar het geldwisselkantoor. Deze is nog dicht en op zoek naar een open kantoor ga ik naar de winkel om de jerrycans’ te halen. Het zou 50.000 Rhial moeten kosten, maar ik neem ze mee voor 40.000 (4 euro). Hiervoor kunnen we 100 liter meenemen, wat overeenkomt met een investering van ongeveer 50 euro in Pakistan, wat we hier kopen voor een kleine 5 euro, inclusief de jerrycans en diesel.

We wisselen 80 euro om de visa te kunnen betalen en de laatste dagen levensonderhoud natuurlijk. Als we de Zwitsers treffen bij dezelfde bakkerij met dezelfde lekkere broodjes, blijkt dat ze de boodschappen al hebben gedaan. Snel rijden we voorop op zoek naar de jerrycan handelaar want de Zwitsers willen er ook 2, waarna we naar de dichtstbijzijnde dieselpomp rijden. Hier staat het vol met vrachtwagenchauffeurs en we worden door de tankbediende naar de volgende pompen gestuurd, waar diesel inzit. De chauffeurs laten zich echter niet kennen en sturen ons weg tenminste dat proberen ze en als we het plan de campagne aan het doorspreken zijn, staan er al snel een jonge bananenverkoper naast me en een bedelaar. Ik ben ietwat geïrriteerd door die chauffeurs, die al uren in de wacht rij staan en die “domme” toeristen niet langs willen gaan natuurlijk.

Ik stuur de bananenverkoper en bedelaar weg en vervolg het gesprek. Als ik even later in de auto zit komt er een chauffeur aanlopen die om een sigaret komt vragen, die ik vanzelfsprekend weiger. Stelletje irritantjes bij elkaar zijn het. Dan gebeurt er wat bijzonders. De chauffeur, die zich als belangrijk voordoet schopt de bedelaar helemaal in elkaar en niemand steekt een vinger uit. Zo in het midden van de straat. Ik weet even niet of het komt door mijn afwijzing of door iets wat er zojuist gebeurde waar ik geen zicht op heb. Er staan 10 man omheen en die halen uiteindelijk de man weg, waarna de bedelaar opstaat en weg strompelt. Soms kom je rare dingen tegen op straat en dit is er een van. Volgens Sarah gebeurde het doordat de bedelaar aan onze auto stond te bedelen en als reactie schopte de andere man de bedelaar in elkaar. Een vreemde wereld blijft het soms.

We vervolgen onze weg naar Mahan, waar we toch heen moeten, want er zit een mausoleum die we gaan bezoeken. In Mahan vinden we al snel ons tankstation en het staat alweer vol met vrachtwagens in ene lange rij tot ver buiten de poorten. De chauffeurs komen hun laatste diesel tanken nu het nog legaal kan in grote porties. Vlak bij de grens wordt er veel diesel meegenomen en daarom wordt het maar verstrekt in porties van maximaal 50 liter. Het is een vieze pomp en alles ligt onder de diesel.

We trekken tevens de jerrycans eruit en de Zwitsers mogen er maar 1 voltanken en wij mogen er vier voltanken. Waarom dit is weet ik niet, maar we slepen de jerrycans snel naar de zijkant en parkeren de auto aan de zijkant. Blijkbaar zijn we dit keer iets doortastender. We maken de Jerrycans schoon en vullen de jerrycan doppen met siliconenkit en pakken ze in een vuilniszak. We lijken bijna professionals en stoppen ze achter in de auto. In Bam of tussendoor moeten we nog de laatste vullen, maar ze passen precies achter in de auto en we hoeven maar 1 kist bovenop te hebben achter in de auto.

In Mahan zetten we de auto bij het mausoleum neer en het zonnetje schijnt heerlijk in het park waar we het brood, de yoghurt en de lekkernijen neerzetten om te verorberen. Achter het mausoleum zijn grote bergen aanwezig, waar een beetje sneeuw op ligt en het maakt het plaatje precies af. Een van de torens is in onderhoud. Na ons echte ontbijt duiken we het mausoleum in, waar we een kwartier rond kunnen dolen, voordat er een mannetje naar ons toe komt, die zegt dat we 25.000 Rhial p.p. moeten betalen. Als ik dit vooraf wist was ik niet eens naar binnen gegaan vanwege het budget wat er nog over is en we weigeren te betalen. Even later komt Herbert er aan met het nieuws dat we korting krijgen. Ik vind het goed dat ik ergens moet betalen, maar dan graag vooraf en niet met een vaag verhaal achteraf. Ik heb de schoenen alweer aan en ik ga van het terrein af. Nu moeten we ook al in de moskee c.q. mausoleum gaan betalen en ik pas er dit keer maar voor.

Op de weg naar Ryan rijden we tussen twee bergketens door, waar de sneeuw aan de schaduwzijde wat sporen heeft achter gelaten. We rijden langzaam naar beneden via een grote weg en al snel zijn we in Ryan. Arg e Ryan doet een poging als vervanger voor Arg e Bam, waar we later heen rijden. Arg e Ryan wat staat voor een door wanden omgeven en met “mud bricks” gebouwde kasteel c.q. caravanserai. Het is helemaal uit modder opgebouwd en is de laatste jaren flink gerestaureerd. Alle kantelen en muren rondom zijn strak en redelijk nieuw. Binnen zit een vernieuwd paleis en staan de muren voor het grootste deel weer overeind.

We worden dit keer zonder kostprijs binnen gelaten en we krijgen kort uitgelegd wat waar zit. In het paleis binnen in zijn de wanden vernieuwd en zit er elektriciteitsbuizen in de vernieuwde muren. Arg e Ryan gaat mee met zijn tijd. Als we naar buiten gaan geven we de man een tip en laat ik een foto maken als ik op een brommer zit. Een typisch brommertje uit Iran zeg maar, maar met een typisch mannetje erop.

De Landrover heeft buiten de nodige olie gelekt en soms lijkt het wel harder te gaan. De motor hapert af en toe ook wat en Herbert is er bijna zeker van dat dit ligt aan de brandstof filter, die we dan ook morgen maar eens gaan vervangen. We moeten de olie ook vervangen met een kleine 100 kilometer, dus we gaan dat proberen in Quetta te doen. De eerste grote plaats in Pakistan.

De lange weg leid ons naar Bam waar we in de avond pas aankomen. De weg komt vanuit de bergen tussen twee bergketens en er is alleen maar een tweebaans weg. Overal vind je 6 baanswegen en hier een simpele 2 baansweg en deze hoofdweg is redelijk druk. Het is helemaal vlak om ons heen en de zon zakt langzaam achter de voor ons oostelijke bergketen.

In Bam is alles stoffig en is de elektriciteit uitgevallen in de straten. In het donker worden we door een brommertje naar de verkeerde Ahkbar geleid, maar we zitten wel goed. Een paar straten terug woont meneer Ahkbar, die zijn guesthouse weer heeft opgebouwd naar de aardbeving van een paar jaar terug op ik dacht 27 december. De stille man ontvangt ons en geeft aan dat we in de dorm kamer kunnen wachten, waar we moe neerknallen en wachten tot het licht aanspringt. Als dit gebeurt spreken we de man aan en neemt hij ons mee naar de naastliggende kamer, waar twee kamers zijn die hij ons aanbied voor $10 per persoon. Dit ligt helaas boven budget en als we vragen naar de prijs van de dorm kamers geeft hij aan dat dit kan voor 30.000 Rhial, maar dan moeten we alle 5 de bedden nemen. Het is voor ons geen bezwaar als er iemand in het midden van de nacht op de kamer komt liggen en geven dat aan aan de man, die blijkbaar al ligt geïrriteerd is. Ik begreep uit zijn verhaal dat we bijna hetzelfde bedrag neer moesten leggen voor de dorm en geef aan dat we anders ook in de auto konden slapen en meneer Ahkbar geeft aan dan 5000 Rhial in rekening te brengen per persoon voor de douche en toilet.

Als klap op de vuurpijl maken we een rekensommetje en zegt Herbert op naar mijn smaak “boerenlul achtige manier” dat er dan misschien wel een korting in zou moeten zitten. De stop slaat door bij de man en zegt: “je bent mijn gast, van mij mag je voor niets slapen, het maakt me niet uit.” En hij loopt weg. Hij vertelt nog meer wat ik niet meer woordelijk weet. Het komt erop neer dat de man die een paar jaar geleden 47 familieleden, vrienden en kennissen heeft verloren het even teveel werd, toen die “domme toeristen” als klap op de vuurpijl ook nog even om een korting vragen. Feitelijk willen we alleen de opties weten en de goedkoopste optie kiezen, maar het liep allemaal even onbedoeld anders en de getraumatiseerde eigenaar van de guesthouse loopt even weg en laat ons alleen.

Ondanks dat ik niet achter de bedoeling van Herbert kon staan, was er geen kwade zin, omdat dit gewoon de manier is waarop Herbert soms iets zegt en nu het geschied is moeten we maar gewoon weer verder. Het vragen om een andere prijs op zich geen bezwaar. Het was niet de bedoeling, maar vertel dat maar eens tegen een man als hem. Hij luistert ook niet echt meer, maar is blijkbaar wel over het voorval heengestapt, zoals ik ook had gehoopt. Er is geen kwade bedoeling in het spel. De man reageert alleen heftig op de manier waarop we op zoek zijn naar de goedkoopste oplossing voor de nacht en Herbert ziet even hoe men ook kan reageren op zijn soms kort door de bocht zegswijze.

Ik loop nog even naar hem toe en geef aan dat het niet de bedoeling is om hem te kwetsen en dat we alleen maar een keuze willen maken. Ook de eerdere toelichting van Olivier dat we bijna door het budget heen zijn en dat we op korte termijn naar Pakistan willen lijkt niet helemaal door te zijn gedrongen. In ieder geval blijven we gewoon voor de nacht en de kosten voor de dorm bedragen 30.000 Rhial per persoon (3 euro) en dat is gewoon netjes en geen probleem.

De kamers zijn netjes en schoon en waarschijnlijk kort na de aardbeving neergezet. Er staat een VCD speler in de kamer, alleen de tv ontbreekt. Er staan wel een heleboel boeken, waarschijnlijk achter gelaten door diverse reizigers. Al met al heeft de man het netjes voor elkaar na alle meegemaakte ellende.

Als de rust is teruggekeerd maakt Olivier weer een lekker pittige maaltijd met de hulp van Herbert. Er zitten Olijven in en dat maakt het allemaal wat pittiger. Heerlijk. Na een stuk verhaal te hebben uitgewerkt en weer een paar foto’s te hebben verwerkt duiken we vroeg ons nest in. Morgen zal het wel uitslapen worden.