2006-01-06: Iran: De lange weg naar “Shaddad Desert”

We zouden vroeg wakker worden, maar helaas gaat dat niet voorspoedig. De auto slaat moeilijk aan en de accu heeft duidelijk te leiden onder de vrieskou van de nacht. Herbert heeft de accu bijna leeg gestart en het gaat allemaal wat lastiger als normaal. Met het busje startspray voor de motor lukt het uiteindelijk weer. Achteraf bedenk ik me dat de diesel bijna op is in de achterste tank en dat kon er wel eens mee te maken hebben en ik zet de tanks om, nadat de motor nogmaals uitvalt.

Als iedereen wakker en gewassen is en de auto loopt springen we in de auto om naar de bakker te rijden en de berg over te crossen naar Shaddad desert. Deze dessert ligt achter de berg van Kerman die tot 2650 meter hoogte gaat. Kerman zelf ligt op 1750 meter hoogte en de stad waar sneeuwpoppen staan en ijs in de straathoeken ligt was vannacht wat minder koud, zoals het leek. We sliepen echter niet in de auto dit keer, maar in een van de kamers zoals ik al beschreven had.

We reden een keer verkeerd, maar uiteindelijk rijden we goed en met 40 km per uur de berg op en soms zelfs 20 km per uur hebben we een lange rit, waarbij iedereen een plaatsje heeft gevonden. Herbert heeft achterin een plaats gevonden met Olivier en Sarah zit naast me voorin. De Shaddad desert stond eerst niet op het programma, evenals de rit van morgen naar Mahan en Ryan. Dit komt omdat Sarah Iran wel heeft gehad en wij ook wel de nodige dingen al gezien hebben. Daarom hebben we een week geleden besloten om door te reizen naar de grens met Pakistan. Nu echter wordt onze reis elke week een beetje verlengd omdat dit bekeken moet worden en dat bekeken moet worden, omdat de “holy book”, de lonely planet reisgids, dat zegt. Ik ben het hier niet mee eens en heb dan ook sterk gemaakt om naar de woestijn te rijden i.p.v dat we doorrijden en toch stiekem even de andere 2 plaatsen (Mahan en Ryan) meepakken. Iedereen slikte het gisteren, dus vandaag gaan we de woestijn bekijken en gaan we toch niet zo snel naar de grens als men eerst graag wilde. Ik vind het allemaal niet zo erg en pas me makkelijk aan, maar het moet niet 5 keer veranderen, terwijl het doel is zo snel mogelijk naar de grens rijden. Dan wil ik ook alles zien wat ik denk dat interessant is ook en dat gebeurt nu ook, dus ik ben tevreden. Alles valt en staat met aanpassen aan anderen en dat gaat toch aardig als ik denk aan de afgelopen 4 weken.

Als we in Shaddad aankomen, tanken we de auto af en mogen we direct mee naar het politiebureau om onze namen af te geven. De mannen doen hun werk en we steken de man die ons meenam ligt de gek aan, want hij heeft een toon, die anders is als anderen. Hij is officier en wil onze paspoorten zien. Dan willen we eerst zijn politie ID zien, die hij niet kan laten zien blijkbaar. We gaan mee naar het kantoor en rijden snel verder omdat we anders de sunset nog wel eens konden missen. De agent geeft ons mee dat we wel even terug moeten komen om ons af te melden voordat we weer terug gaan naar Kerman.

Via een oude caravanserai en smalle wegen en oude dorpen worden we door 4 mensen verschillende kanten opgestuurd. Uiteindelijk vinden we de weg en het blijkt een gloednieuwe asfaltweg te zijn, die eerst op de kaart stond als oude zandweg.

Verderop zien we grote zandblokken uit de woestijn ontstaan. De door weer en wind ontstane blokken stijgen hoog boven de zandlaag uit. Het is schitterend en een typerend stukje woestijn, wat je waarschijnlijk niet overal vind. We crossen er met de 4-WD doorheen en maken de mooiste foto’s. We zijn ook op tijd voor de zonsondergang en als laatste maken we foto’s van ons vieren die tegelijk van de auto af springen of andere gekke beweging maken en het lukt na de 6-de maal.

Op de terugweg genieten we van een tonijn salade met brood. Het lekkerste brood wat we tot nu gevonden hebben in Iran en eten het op bij de caravanserai.

De lange reis terug van ruim 2 uur voert ons door de bergen en omstreeks kwart over 8 rijden we Kerman weer in. We rijden rechtstreeks naar internetcafé waar ik gisteren was en ik vervolg met de mail die ik af moet maken. De jongen van gisteren heeft al gemaild en ik antwoord hem tevens. Het is leuk alle mensen die je onderweg tegen komt, maar ze vergen veel tijd van je. Soms is het beter om geen kaartje uit te delen.

Na elven komen we weer bij de Omid Inn, waar we een bak noedels eten. “Een goed moment voor noodles!!”. Unox maakt het ons makkelijk vandaag en het smaakt donders ! Ik hoop dat het weer een warme nacht wordt net als gisteren.