2006-01-03: Iran: Op weg naar de meren – Flamingo’s in Lake Bakhtegan

Als ik wakker word start ik met het openen van de buitendeur. We hebben het slot gekregen van de man en hij zou om 6 uur voor de deur staan, alleen is hem dat niet gelukt blijkbaar. Ik wordt om half 9 wakker en daarna zie ik al redelijk vroeg ook Olivier rondspringen.

Buiten neem ik de tijd om mezelf te wassen en alles even flink te reinigen. Schoon ondergoed en wat water over de kruin en je kunt er weer helemaal tegen aan. In Buhsher aan de Perzische kust heb ik me bij de kapper even onder handen laten nemen. Ik heb ouderwets kort haar en Olivier heeft alles eraf gehaald. Ik heb mooi de tijd om te experimenteren onderweg, dus binnenkort zullen de militaire kale kop, het loslopende geitje met ringbaard en de geite sik ook wel op de foto’s te zien zijn. De tijd zal het leren, maar als alles kort is, is het een stuk makkelijker om de boel te wassen.

Rond 10 uur komt er een boertje aanrijden met de tracktor waarvan we verwachten dat het onze gastheer is, maar helaas het is een andere boer, die zijn ronddraaiende mechaniek (waarschijnlijk om het land los te maken) parkeert voor de loods. In de tussentijd rijdt de slaperige Sarah de bus achteruit en als ze denkt veilig te zijn, probeert ze haar hoofddoel goed te doen en knalt ze achteruit tegen de tracktor, met een flink gat tot gevolg in de witte bumper van de Hyundai.

Ik weet nu niet of het verstandiger is om vrouwen niet te laten rijden of dat hoofddoekjes verboden moeten worden met autorijden. In ieder geval levert het flinke gaten op in de bumper.

Als ik dit stuk aan Sarah voorlees zegt ze dat ik aan het verhaal toe moet voegen dat ze haar lenzen nog niet droeg. In Schalkhaar zouden ze zeggen:”Rij dan niet als je lenzen nog niet hebt.”

De hele dag rijden we door de binnenlanden en onderweg zien we een eerste meer, waar we stoppen voor ontbijt / lunch. Er loopt een pier het water in waar we auto aan parkeren. Achter het meer loopt een grote bergketen langs die weerkaatst wordt in het water. Het levert mooie plaatjes op, alleen is het erg jammer dat er zoveel olie in ligt. We gooien nog een hengel uit, maar vis zal niet bijten volgens de locals. De eieren en yoghurt smaken goed en na een klein uur rijden we verder, opzoek naar de meren van Shiraz.

Als de avondschemer aan komt zetten rijden we door kleine dorpjes en heb ik de “sunset” eigenlijk al opgegeven. Zeker als we in het dorpje voor de meren terecht komen waar we van het kastje naar de muur worden gestuurd. We zien het dorp 3 keer van vooraan t/m achteraan. Ze schijnen niet te snappen dat we langs de meren willen rijden. Tussentijds worden op hetzelfde punt uit balorigheid een paar tomaten gegooid op de bus. Voor ons geen tomaten, maar ze staan ook beter op een wit busje als je het mij vraagt. Blijkbaar zijn er een paar locals niet zo blij met onze komst of ze zijn ontdaan door mijn per omgeluk opgestoken duim, nadat een man ons de weg heeft gewezen. Ze kunnen ook niet tegen geintjes, maar misschien is het ook beter om die beweging af te leren nu het nog kan.

Als we eenmaal op weg zijn naar de meren, worden we gestopt door een aantal schaapskuddes. Midden op straat staan 5 kuddes, die ik zo snel kon tellen. Olivier maakt nog wat foto’s dus de “sunset is gone”, dacht ik.

Via kleine zandwegen, zoals je in Nederland ziet langs kanalen en rivieren worden we naar een grote zandvlakte geleid, waar we horen van een man op wederom een brommer dat we rechts aan moeten houden aan de zijde van de berg. De bus volgt ons en het spel voor de Landrover is weer leuk. De uitgestrekte zandvlakte geeft veel speelruimte en met maximale snelheiden scheuren we over de vlaktes. Ik ga even bovenop de auto zitten om een filmpje te maken en we zien de zon langzaam onder gaan. In de verte zitten de duizenden flamingo’s op ons te wachten, die overwinteren in deze grote meren.

Een groot oppervlak van roze vogels zitten in het midden van de grote vijver en er komt een mega gekwaak vanaf. De flamingo’s, maken veel geluid. We verwachten dat de minibus dit niet gaat trekken en dat de Zwitsers niet hier willen overnachten. Even later rijden we een groot stuk terug om de memory kaart van Olivier terug te vinden die hij is verloren toen hij vanuit het raam het uitzicht aan het fotograferen was. Gelukkig bleek deze onder de stoel te liggen en was dit probleem opgelost.

We komen overeen om in het midden van dit uitgestrekte gebied te overnachten en laten de bus staan. Met de Landrover maken we een ritje naar de vogels en Herbert rijdt zich al snel vast in de modder die voor ons opdoemt. We komen er langzaam uit zonder 4-WD en we kunnen weer verder naar 15 minuten modder plezier. We vieren de overwinning met een foto en keren terug naar de bus.

We eten weer een lekkere hutspot die Herbert en ik maken in de koude avond. We staan zonder beschutting in het midden van een dal op waarschijnlijk 1300 meter hoogte. Ik zoek tussendoor nog wat hout , wat natuurlijk te nat is om aan te steken, maar het lukt Herbert uiteindelijk toch en we hebben een uur een vuur. De hutspot slaagt en we duiken dan rond 9 uur het nest in. Het is te koud, echt te koud en met volle bekleding duiken we de auto in om een paar uur slaap te pakken. Morgen willen we de zonsopkomst zien, dus we gaan er weer bijtijds uit.

Met de software van Garmin kunnen we bekijken hoe laat de zon opkomt en we zetten de wekker. Het was weer een adembenemend dagje uit met schapen, flamingo’s, oplichting, relschoppers, lekker eten, crossen door het zand en prachtige foto’s van prachtige omgevingen. Deze plek komt in de top 3 van Iran.

Als we slapen horen we continue auto’s langsrijden, welke niet stoppen lijkt het. Gelukkig maar. Even maakt Herbert een opmerking dat er wellicht iemand om de auto heen loopt, maar het is niets. Het is een misverstand en ik zit voor niets in de aanslag houding. We kunnen eindelijk slapen in een van de koudste nachten tot nu toe. Gistermiddag zaten we nog met 27 graden in de zon te relaxen aan de kust. Nu is het min 5 en worden we af en toe wakker van de kou.