2005-12-31: Iran: De start v\e nieuw jaar in kleine islamitische hotelkamer

Een uur na zonsopgang wordt ik wakker en kleed me warm aan om een beetje rond te koekeloeren in de buurt. Het eerste wat je vaak doet is het water naar de zee brengen. Als ik achter de zandbult sta waar ik gisteren ook achter weg ben gevlucht na het arriveren van de auto, valt het me na 15 seconden ochtend onderhoud op dat er een traditionele schaapsherder naar me staat te turen vanaf afstand. De beheerder van circa 50 tot 100 schapen en geiten trekt door de dalen naar de verderop liggende bergen en om niet te provoceren schrik ik op en ga 10 meter verder staan. Het valt me nu pas op hoe perfect de spot is waar we staan. Precies in een bocht en onopvallend voor een grote zandbult midden in de bergen. Links en rechts doemen grote punten op van een kleine duizend meter hoger liggend gesteente en met de camera leg ik de nodige plaatjes vast op de Sony camera. De zon schijnt lekker op de het dak van de Landrover en ik realiseer me dat als de rest wakker is, het tijd wordt om aanstalten te gaan maken om me te wassen. Na een half uur te hebben rondgedoold komt er een auto aanrijden die vrolijk toetert en ik zie dat er verderop een bergdorpje ligt, waar even later nog twee schaapsherders door de bergen trekken met hun kuddes. Achter de berg naast ons hangt een grote donkere wolk, die er blijkbaar niet overeenkomt. De lucht is verder helemaal opgeklaard en het lijkt weer een mooie dag te worden.

Als ik me aan het wassen ben en weer fris ondergoed aantrek en een van de laatste doekjes aan het opmaken ben die ik van José van Vlohoven heb gekregen, is een van de herders op de top van de berg en staat me vrolijk toe te zingen en zwaait met zijn herdersstok. Het is leuk om te zien hoe de stoet zich langzaam verplaatst over de bergtoppen. Ik trek me er maar even niets van aan en eenmaal fris en guitig, is de rest ook al volop bezig met wakker worden en ontbijt optuigen. Herbert was er al vlot uit vandaag en na een goed ontbijt zijn we omstreeks half elf klaar voor vertrek.

In de tussentijd is de schaapsherder nog naar benenden gekomen om een hand te geven en in gebroken Farsi / Engels zeggen we hallo. De man kijkt ons verbaasd en verwonderd aan en het is duidelijk dat hij niet veel toeristen meemaakt. Herbert en Olivier waren al enige tijd aan de klets met de man, maar ik denk niet dat er veel diepgaande opmerkingen zijn gemaakt. Nog geen 10 minuten later komt er ook een tweede jonge schaapsherder van een jaar of 12 aan, die blijkbaar zijn eigen kudde heeft met dieren. Het stel wordt begeleid door een 4-tal honden, waarvan beide herders er twee bezitten.

Als de herders er weer vandoor gaan en wij het ontbijt af kunnen maken blijven twee honden liggen naast de plek waar we ontbijt hebben. Ze zijn blijkbaar gewend aan het verkrijgen van etenswaren en ze blijven tot het einde en langer zitten naast de auto’s. Herbert veranderd altijd direct als er een hond of kat aan komt lopen. “Heeeyy, kom eesssss……. Hey hallo…..ben je er weer” en kijk hem regelmatig verrassend aan als ik de reactie hoor en zie. Ik heb honden en katten wel een beetje gezien. We hadden teveel katten thuis vroeger en ik heb familieleden die zelfs met 8 a 9 katten thuis zaten op een gegeven moment. Van de zotte, maar figuurlijk gezien geef ik mijn portie graag aan fikkie.

Als we bijtijds weg rijden maken we ons op voor een fantastische rit van de bergen naar beneden naar de warme kust van Buhsher. Iedereen denkt wel eens over hoe bergen nu ontstaan en het fantastische van deze regio is dat de bergen hier gewoonweg opgereten lijken te zijn. Bergpunten met diverse lagen boven elkaar zijn niet horizontaal , maar bijna verticaal. Dan is er een steile helling door erosie en aardbevingen gevormd en vind je onderaan een klein riviertje, waarna er weer een nieuwe berghelling komt. Complete bergplateaus lijken te zijn gekanteld en weggezakt. De weg rijdt er kris kras doorheen en de vele bergkleuren gecombineerd met het erop schijnende zonlicht maken deze weg fantastisch om te rijden en Herbert heeft vandaag de eer om deze klus te klaren.

We gaan eerst naar Shapur. In de Lonely Planet staat dat er een 7 meter hoog beeld staat in een grot en moet de moeite waard zijn om te kijken. Shapur is een van de heersers geweest in het oude Iran. We weten nog niet dat het een lange klim gaat worden. Als we af slaan bij het bordje die de weg naar Shapur aangeeft, zien we allerlei muurtekeningen uitgehakt in de grote bergwanden. We rijden door een smalle klif, zoals het lijkt van buitenaf, en komen in een groot vallei terecht tussen twee rotswanden van een kleine duizend meter hoog weer. We rijden nu op een circa 1500 meter en dat belooft wat. Na enkele malen vragen staan de mensen direct te springen om ons te begeleiden voor een goede tip. De bruggenbouwers die een nieuwe brug naar het dorp Shapur maken stoppen per direct hun werkzaamheden en ondanks onze afwimpelende bewegingen lopen er twee gewoon achter ons aan het dorp in. In het dorp begint spontaan een oudere man zijn schoenen te strikken en maakt zich op voor een klimtochtje.

Als je naar de berghelling kijkt die de hele dag in de zon ligt, zie je dat er bovenaan een stuk uitgehakt is. Herbert is balorig en heeft teveel hoogmoed en stuurt spontaan de bumper tegen een muurtje van rotsstenen en dit levert een flinke deuk in de bumper. Normaal maak ik wel opmerkingen als ik iets mis zie gaan, maar nu om te voorkomen na de zoveelste keer een zinloze opmerking te maken, houdt ik nu mijn mond. Boem het is mis en er is weer een stuk zwarte verf van de auto verwijderd, maar goed….daar hebben we een bumper voor en de steen in de muur heeft het begeven.

Het wordt me duidelijk dat we voor een flinke klus staan en de Zwitsers zetten de auto in het dorp neer achter een paar huizen. We rijden de berg op in de hoop dat er een weg is, maar de armbewegingen van de dorpelingen beloven niet veel goeds. Waarschijnlijk zal de weg te smal zijn, maar we zullen wel zien. Als we wegrijden komen er 5 mannen achter ons aan lopen die wel al eerder kennen van de brug, het dorp en de ouderling die zijn veters even goed strikte. Na een beetje links en rechts moeten we wel stoppen want het wordt te gek en parkeren de auto. We drukken de oudere man nog een keer op het hard dat we niet betalen voor de ongewilde begeleiding en daarop blijven de 4 anderen achter wat me niet echt zint.

200 meter bergopwaarts kijken we nog een keer achterom en ik fluit naar beneden dat ze bij die auto weg moeten blijven als ze er met zijn allen in staan te loeren. Dit is een alledaags tafereel, maar nu kunnen we niet ingrijpen als het moet vanwege de afstand. Een paar minuten later schreeuwt Herbert naar benenden en besluit hij terug te lopen. Ik loop nog even met hem mee, maar hij is vastbesloten en hij blijft bij de auto.

De Zwitsers en ik gaan door en de ouderling blijft ook achter. Hij riep nog even na de auto te beschermen, maar ook dat was niet genoeg, maar we zijn wel van hem af. We maken ons op voor een stevige wandeling en met de stevige schoenen en warme kleding begint het zweet zich snel te bewegen op mijn voorhoofd. We klimmen stijl omhoog op een 3 tal stukken en het si zwaarder als ik nog vooraf verfwacht had. Ik had me al voorgenomen om deze klim te maken dus de top zal ik halen, das zeker en daarnaast wil ik dat beeld wel eens zien nu ik eraan begonnen ben. Sarah blijft wat achter en ik verwacht dat ze de klim gaat staken, maar dat blijkt later anders. Na een goed half uur stevig doorklimmen zijn we een aantal honderden meters omhoog geklommen en komen we bij een stijl stuk, welke is voorzien van traptreden en dat is maar goed ook. Soms kwamen we onderweg een stuk weg tegen, die we konden volgen, maar veelal was het domweg omhoog klimmen.

Onderweg maak ik nog snel een foto van een kameleonachtige reptiel en zie ik Olivier weer op mijn pad verschijnen en klimmen we samen naar boven, waar een prachtig uitzicht ons gegund is als beloning voor de leuke klim naar boven. Achter staat een 7 meter hoog beeld van Shapur, welke niet zichtbaar is vanaf beneden en berg zelf, omdat deze weggezakt staat in een grot. Ze noemen dit “Shapur’s cave” en het is me niet geheel duidelijk geworden waarom dit gemaakt is indertijd. Achter het beeld is een toegang tot een mega grot, zoals je die wel eens in films ziet. Helaas is het slecht zichtbaar en lekt het aan alle kanten water, waarvoor ik mijn camera afscherm. Het is zeker de moeite waard om een beeldvorming te krijgen hoe dat er een aantal eeuwen geleden uitzag.

De Zwitsers maken nog wat meer foto’s en ik ga alvast weer beginnen aan mijn klim naar beneden en volg nu wat meer de gemaakte wegen. Na het eerste kwart ga ik weer van de weg af en volg de route die ik ook heen heb gevolgd. Het is allemaal wat steiler als ik me op de heenweg heb bedacht, maar ik kom er redelijk vlug doorheen. Ik bedenk met wel dat het voor Sarah misschien wat lastiger zou kunnen zijn en kijk regelmatig terug of ze een beetje volgen. Na een steil stuk wacht ik ruim een half uur en zie niets van ze. Op het moment dat ik terug wil lopen om ze te halen, waar ik eigenlijk geen zin in heb, maar goed, roept Herbert me en zijn de Zwitsers al beneden. Blijkbaar is er een tweede weg langs de berg en heb ik zoals gebruikelijk de moeilijke route gekozen. Het was de moeite waard, gelukkig maar.

De auto was veilig en een medicijnenstudent heeft Herbert gezelschap gehouden. Helaas voor hem vertelde deze niet zoveel en hebben ze voornamelijk stilzwijgend met elkaar de mooie middaguren doorgebracht. We zijn ongeveer een 1,5 uur weg geweest. Na de muurtekeningen te hebben bekeken beneden aan de berg en te hebben geconstateerd dat de bus nog steeds in goed staat is zonder toezicht van ons rijden we verder door het prachtige gebied.

Als we beneden de 1000 meter komen volgen zeer grote uitgestrekte gebieden met alleen maar palmbomen. Buiten begint de temperatuur weer lekker te worden en te blijven en met de raampjes open rijden we de weg op de rechtsreeks naar de kust van Buhsher rijd. Als we de weg vragen op enkele rotondes maak ik continue dezelfde fout. Als bedank je steek ik de duim omhoog als boodschap dat de boodschap is overgekomen. Als ik me realiseer dat ik ze zwaar beledig probeer ik het weer te corrigeren, maar het maakt t alleen maar moeilijker. Het blijft lastig om de gewoonte af te leren, maar goed, we blijven eraan werken. Fuck off met die duimen…

Aan het einde van de lange rechte weg naar de kust op 25 meter hoogte boven zeeniveau staat de zon die voor ons langzaam de zee inzakt. Wat een naar leven hebben we toch soms. Na een inspannende dag bergopwaarts uitrusten in de auto met een goede muziek als meezingmuziek. In de avond parkeren we de auto omstreeks half 7 nabij het restaurant waar we hebben afgesproken met Eric en Christine, de Zwitsers die hier op de fiets zijn.

Als we binnenlopen nadat Sarah en Herbert de kust hebben verkend en ik en Olivier het internetcafé zijn ingedoken, zijn Eric en Christine in gesprek met de lokale media van Buhsher. In het internetcafé was het weer even goed vertoeven en de mail doet vaak even goed zo voor nieuwjaar. Er is echter 1 bericht waar ik even wat langer over moet nadenken en me enigszins een beetje opschrikt. Ik besteed hier ruim aandacht aan, wat ik graag doe, want er is me veel aangelegen dat sommige dingen geen eigen leven gaan leiden. Soms snap je gewoonweg niet wat iemand bezielt om iets te roepen, maar goed op afstand kun je weinig doen en ik weet niet goed hoe je sommige dingen moet interpreteren. Het haalt mijn planning even flink door de war en doet het tekort aan de leuke mail die ik vandaag wou sturen en wat ik uiteindelijk toch ook gedaan heb. Ik heb me maar even voorgenomen om alles verder te laten bezinken als ik me het jaar 2005 door mijn hoofd laten glijden.

2005 is een bijzonder jaar voor mij geworden, dat is een ding wat zeker is. De persoonlijke goals die ik had opgebouwd in de laatste 10 jaar komen voor een groot deel uit. In augustus 2004 heb ik de knoop doorgehakt dat ik deze wereldreis bij elkaar wil sparen in een jaar tijd en dat ik daar veel voor aan de zijkant moet zetten maakt me niets uit. Het plan om zo’n reis te maken bestond al meer als 10 jaar. Misschien al wel 15 jaar en alleen het concept is wat verandert. Na maatje Herbert te hebben gevonden is dan alles toch in een jaar uitgewerkt, voorbereid en geregeld en dan hebben we het niet eens over de Landrover die we in driekwart jaar hebben omgetoverd tot een prachtige oude 4-WD. Ik wou de reis maken voor mijn 30 ste en zoals het er nu voor staat gaat dat ruim lukken.

Een andere streven was het organiseren van een groots toernooi en de activiteiten die ik tot dusver als hobby deed om te zetten naar een groot succesnummer. Ik kreeg in 2005 deze kans van de bedenkers van de Masters of Darts. Hans en Paul vroegen of ik hier bij wou dragen en voor hun alle mogelijke voorkomende zaken op de werkvloer wou afvangen van welke aard dan ook. Ik heb nog nooit zo’n gaaf gevoel gehad als na dit evenement waar 16.000 bezoekers in 7 dagen op af kwamen, positief af te ronden met Paul en Hans en na afloop te kunnen zeggen dat het voor herhaling vatbaar is. Op het moment dat ik weer thuis was stroomde ik leeg en had voldoende praatstof voor weken. Ik weet niet of de tweede editie aan mij voorbijgaat door deze wereldreis, maar het is zo’n kick om dit te kunnen en mogen doen. Het respect komt altijd achteraf en vooral voor jezelf is het goed te weten dat dit in je capaciteiten ligt. Ook al blijft een persoonlijke ervaring die niet veel mensen kunnen voorstellen, dit pakken ze me nooit meer af.

Er is altijd een ander verlangen geweest en ik weet zeker dat die in 2005 ook zijn invulling heeft gevonden. Het is raar dat alles in een jaar uitkomt. Dat de dingen waar je op hoopt een invulling krijgen en ik weet zeker dat dat alleen maar kan met volharding en doorzetten ook al duurt dat wat jaren in sommige gevallen. Ik heb altijd eerst gekozen voor basis en scholing en dat betaalt zich stap voor stap terug nu. Het is me nu ook wel duidelijk dat je soms wat te hard holt en dat dat ook consequenties heeft, maar die wegen niet op tegen hetgeen je ervoor terug krijgt. Sommige dingen komen ook gewoon op je pad omdat het zo moet zijn, ondanks dat het niet altijd de makkelijkste weg is.

Op dit moment ben ik domweg gewoon iemand met geen huis, geen vaste verblijfplaats en heb al mijn inboedel opgeborgen bij ouders en vrienden. Ik zal straks weer vooraf aan moeten beginnen, maar dat dondert me niets. Het vooruitzicht is in grote lijnen al wel een beetje in beeld. Je overdenkt onderweg best veel zonder dat je het door hebt en er is meer tijd om te bedenken wat je na de wereldreis gaat doen. Ik zal ook sociaal gezien wel weer even moeten invoegen, want niet alles blijft hetzelfde denk ik. Ik weet niet wat 2006 gaat brengen, maar ik weet zeker dat ik de volgende december maand niet te bereiken ben ondanks dat ik weer voor zal zorgen dat ik terug ben in Nederland.

De avond brengen we door met de Zwitsers en om 11 uur kan de bediening ons wel wegkijken uit het restaurant. Helaas is het oud en nieuw en staan we buiten te koekeloeren. We kunnen feitelijk nergens heen en uiteindelijk gaan we naar de kamer van Eric en Christine, waar we een besloten feestje vieren tot overlast van de buren. Het is vreemd om alweer zonder alcohol, zonder de vaste vrienden, de vele feesten en de grote vrijheid het nieuwe jaar in te gaan. Ons feest bestaat uit 3 bedden, een computer met mp3 muziek, koekjes, dadels, thee en 3 Zwitserse zoenen op de behaarde wangen van 2005.

In de tussentijd brand ik nog een cd over van Encarta, wat helaas ten overvloede bleek en uiteindelijk zijn we opgesloten in het hotel van de Zwitsers als we om 3 uur naar de auto willen gaan. Eens een keer wat anders als lange cafébezoeken, teveel handdrukken en zoenen van bekende mensen en teveel alcoholische versnaperingen. Maar morgen is het wel weer 27 graden in de zon !

In de avond proberen we een slaapplaats in de havenarm te vin den, waar we omstreeks half vier worden teruggestuurd door een militair. Aan de kust wordt niet wat dus we rijden weer terug naar het centrum waar we auto kunnen parkeren nabij de militaire parkeerwacht die een oogje in het zeil wil houden voor ons.

2005 was een daadkrachtig jaar, hoop dat 2006 een reizend jaar zal blijven en zal ervoor zorgen dat ik er de volgende decembermaand weer zal zijn.