2005-12-30: Iran: Op weg naar de zee

Deze morgen zouden we er vroeg uit om vroeg te vertrekken naar de kust. Herbert heeft gisteren de auto niet afgekregen en nadat ik er naar vraag zegt hij dit voor 9 uur af te hebben. Olivier start ook met de het afwerken van de spiegel. Voordat dit alles in gang gaat kom ik Jeff tegen op zijn kamer, waar ik heen loop voor een warme douche. Dale is al weg naar Esfahan. Hij moest weg en wat doen en kon blijkbaar niet meer wachten, zoals een echte reiziger betaamt waarschijnlijk. De reis gaat dus verder zonder de verhalenvertellende Dale uit Australië. Ik neem nog een ontbijtje en de rest ontwaakt ook omstreeks kwart over 8.

Zoals verwacht is iedereen omstreeks elf uur klaar en daarom probeer ik in de tussentijd wat gel te halen fotokopieën te halen. Als ik terug ben is iedereen nog steeds bezig en daarom neem ik de Landrover mee die verder klaar is voor vertrek en Jeff vergezelt me. Bij een sportshop halen we een shirt van het Iranese elftal en iets verderop vind ik een laminator, die de net afgedrukte kleurenkopieën kan lamineren.

Als we na de slechtste spaghetti ooit, rond 13 uur (i.p.v. 12 uur) terugkomen is iedereen nog volop bezig. Mijn maag is nog steeds slecht en bezig met dingen waar die niet mee bezig zou moeten zijn en ik haast me wederom naar de wc. Bij terugkomst staat de professor uit Shiraz al in de kamer om Jeff op te halen voor de voetbalwedstrijd en binnen geringe tijd gaan we richting de auto om een poging te doen om te vertrekken. Ik neem vast afscheid van Jeff, want ik wil weg en wil een statement maken dat het wel eens tijd is. Ik verwacht zelfs dat we wederom niet de dingen gaan bekijken die we vooraf gepland hebben, maar goed. Dat gebeurt als je samen reist met anderen. Daarnaast helpt het ook niet dat iedereen lang in hun nest blijven liggen, alleen frustreert het wel eens als je dan niet je eigen vooraf geplande dingen kan zien, terwijl je wel eens het gevoel hebt teveel rekening houdt met anderen.

In ieder geval is het chagrijnige van de laatste weken voor kerst weg en heeft het plaats gemaakt voor frisse blikken en nieuwe reislust. Deze ochtend kwam Sarah, weliswaar juist dit keer wel op tijd uit bed, in de kamer en spraken we even over hoe dingen lopen als je als je met 2 personen op reis gaat. De Zwitsers hadden het blijkbaar moeilijk na een maand of 2 a 3 en dat is zelfs tot het punt gekomen dat ze wellicht naar huis zouden gaan. Nou is dat voor ons wat minder spannend, maar zelfs de kleinste dingen krijgen je soms over de zeik. Herbert is vrij laconiek en eigengereid in sommige dingen die hij zelfs soms niet eens door schijnt te hebben. Het zijn totaal onbelangrijke dingen en vaak is het alleen maar de manier waarop dingen gezegd worden. Ik ben nog steeds van het type recht is recht en krom is krom en een weg er tussen begrijp ik niet en is dus per definitie onterecht als het om mijn persoon gaat. Ik herken het wel van vroeger van thuis. Kon als een gek tekeer gaan als iets niet klopte of onterecht gezegd werd naar mijn mening. Grote ruzies als resultaat. Ik weet nu dat mijn reacties op Herbert hetzelfde zijn als vroeger thuis en dat het puur een interpretatie is van zinnen. Ik bedacht me nog wat een familielid zei over mij vroeger en dat ik vroeger verschrikkelijk kon reageren als iets onterecht was naar wie dan ook. Blijkbaar zit dat er nog steeds in, maar is het nu wat heftiger omdat het direct om mij persoonlijk gaat. Waarschijnlijk nog steeds herkenbaar voor de mensen om me heen, maar ik was het een beetje vergeten.

De weken voor kerst werd ik dan ook wat rustiger en bedacht me eerst maar eens of het iets is waar ik tekort in schoot of dat ik terecht kwaad wordt om de intonatie en hetgeen wat gezegd wordt. Als reactie reageerde ik zoals ik vond dat ik werd behandeld en wou het m et het gelijke munt terugzetten, alleen in tienvoudige. Dan zal hij de hint wel begrijpen ?! Ik ben er nu wel uit waar het aan ligt en dat dit niet de manier is, maar na een paar maanden weet je pas waar je tegen aan loopt. Een van de resultaten van samenwonen in een ruime landrover.

Blijkbaar heb je dus in het algemeen gewoon een paar maanden nodig om aan de nukken van een ander te wennen. Gelukkig is het als mannen onder elkaar wat makkelijker. Een nachtje slapen en de wind staat de andere kant weer op. Anderzijds zou het als stel wat heftiger zijn denk ik, zoals met de Zwitsers het geval. Alleen ook intenser en na 3,5 maand zonder enige seksuele handelingen weet ik dat ook erg te waarderen.

Het lijkt er in ieder geval op dat 3 maanden een soort heilige mijlpaal is en een vrijgezel leven van een jaar of 10 , wordt wel anders als je samen keuzes moet maken.

Nadat we de auto zijn binnengestapt rijden we naar Moskee en een ander object in de binnenstad, terwijl mijn maag begint te kloppen en krampen weer aan de orde zijn. We banjeren wat door de moskee en zijn getuige van een traditioneel aangekleed bruidspaar en daarnaast bewonder ik een cementboer die vanaf het dak van de bazaar nog een beetje cement over de vrouwen gooit die eruit komen. Een grappig geheel.

Iets verderop zit een ander object in oude stijl van Iran. Een soort gastenverblijf, maar dan voor de familie van de rijke stinkerd. Mijn maag gaat tekeer als een gek en na drie bezoeken aan het plaatselijke onfrisse toilet neem ik maar plaats buiten in zonnetje. Als iedereen voldaan is van de bezoeken aan Shiraz neem ik genoegen met het feit dat we niet naar Hafez park gaan en wat andere objecten buiten het centrum van Shiraz.

In de auto rijden we na het kopen van een tros bananen voor mijn maag door richting Kazeroen. Dit halen we onmogelijk en enigszins van de Norit-achtige pillen van de Zwitsers bekomen luisteren we naar goede rockmuziek en rijden we bergafwaarts door nog maar het begin van prachtige omgevingen, die we de volgende dag tegen zullen komen. Onderweg lezen we dat er een brug met 15 bogen tegen zullen gaan komen, die al enigszins als oud betiteld kan worden en dat blijkt ook. Vanaf een nieuwe brug zien we een half vergane brug vanuit het oude Perzie.

Als het donker wordt besluiten we van de weg af te gaan en rijden een stuk terug waar de Zwitsers een weg de bergen in zagen en na een kleine 15 minuten vinden we een top stek om te overnachten en zetten de auto’s schuin tegen over elkaar, zodat we uit wind zitten. Het is helder en op ruim 1300 meter hoogte kon het nog wel eens koud worden. Dit tafereel is ons al aardig gewoon eveneens als het horizontaal zetten van de auto, zodat we een beetje fatsoenlijk kunnen slapen en het bloed naar de benen zakt en niet naar het hoofd. Ik ga weer verder met de sluitspieroefeningen en ik ben blij dat ik de wervelende maagzuren kan doorstaan. Soms moet je een wind laten, maar durf je het niet en dat gevoel achtervolgd mij al enkele dagen., De fluisterwinden overwin ik na mijn avontuur achter de zandhoop en mijn maag kan weer even luchten. Olivier maakt een rijstesoep die weer goed smaakt, want aan de eetlust ligt het niet.

Herbert en Olivier hebben in het begin wat hout gezocht, terwijl ik de rustplaats voor de avond voorbereid. Op het moment dat hout gezocht is, het bed klaar en de darmen tot rust zijn gekomen, komt er een auto aan, die stopt. De drie mannen manen ons weg en slecht Farsisch zeggen ze ons dat het gevaarlijk is, wat we niet begrijpen. We moeten de lichten dimmen dat wordt ons wel duidelijk en ondanks het rare onderbuiken gevoel wat de heren Iranesen achterlaten besluiten we gewoon te blijven en het avondmaal te koken en een fijn kampvuurtje te stoken om de”wolven en hyena’s” te weren. Zo gevaarlijk is het allemaal nu ook weer niet. We dimmen de lichten en blijven uit het zicht.

Sarah schrijft in de koude avond haar avonturen in de bus in haar dagboek en ik kom in hun auto zitten om wat verhalen te typen op de laptop. Na het eten luieren we wat in de koude nacht rondom het vuur met de heren, want Sarah blijft binnen. Ineens schrikken we op want het natte hout knalt uit elkaar en heeft 2 brandgaten in mijn reisjas, 2 gaten in mijn broek en een gat in mijnstoel tot gevolg. De gasvorming die tot ontploffing komt is het gevaarlijkste wat ons deze avond overkomt.