2005-12-29: Iran: De kaviaar op een stuk toast

Vandaag is de dag de we voor het eerst uitgenodigd worden bij een familie in Iran en natuurlijk hebben wij het geluk bij een rijkere familie te worden uitgenodigd. Het is een dag met vele illegale handelingen in Iran en dat zullen we niet snel vergeten.

We wouden sightseeing doen vandaag en de begon natuurlijk weer met de nodige vertraging voor de zoveelste keer. Gelukkig hadden we dat ingecalculeerd en had ik er maar vrede mee. Waarschijnlijk zou ik wel weer wat moeten inleveren van de objecten die ik graag zou zien in Shiraz, maar aan de andere kant is dat gewoon de manier waarop we reizen en we kunnen niet alles zien in een jaar. Herbert had van 8 tot 9 nodig om de auto af te maken en Olivier om de spiegel te monteren. Uiteindelijk rijden we omstreeks half 11 weg naar de bazaar, waar we 3 moskeen moeten zien en de laatste boodschappen moeten doen. Ik vermoed dat dit tevens het einde is van de andere objecten aan de andere kant van de stad en dat blijkt later ook wel, want deze krijgen we niet te zien. Het park zoals Hafez en ander zaken liggen te ver weg om even heen te lopen en ik “go with the flow” vandaag. In de bazaar is het weer gezellig druk en dit keer zijn er geen handtastelijke jongeren. We doen de laatste inkopen en halen wat souvenirs.

Er zijn in Shiraz veel beeldjes te koop van Persepolis en omstreken van gips en steen. Ik wil een klein aandenken om naast hercules te hangen en vind er ook teveel. Ik besluit om een klein beeldje voor aan de wand te halen van Darius, een van de eerste grote mannen na Cyrus de Grote. Herbert en de Zwitsers hadden wat meer moeite met hun beelden en bij dezelfde zaak als waar Jeff de zijne had gehaald was het duidelijk niet eenvoudig om dezelfde prijzen te hanteren.

Als ik mijn beeldje bij het geheel voeg kan de prijs rond gemaakt worden op 30 euro, waarvan 3,33 euro voor mijn stenen Darius. Herbert heeft twee poortwachters die elkaar aankijken en De Zwitsers hebben de rest. Iets verderop vind ik eindelijk mijn lang gehoopte kleine waterpijp. Ik wil een kleintje voor in de auto voor onderweg en vind een man die een exemplaar voor 30.000 Rhial, die ik afding tot 20.000 Rhial (2 euro). De man vind me niet zo aardig in eerste instantie, maar als de prijs af is en alles in het tasje zit, haal ik het er weer uit en vraag hem om alles af te werken en zo verliest de man weer 10 minuten van zijn pauze. Lachend en met een foto neem ik afscheid van ze en eindelijk is het mogelijk om bij het kampvuur de waterpijp te ontsteken met een appelsmaakje, nu alleen de tabak nog.

Ik ben de groep inmiddels kwijtgeraakt en struin maar wat rond in de hoop ze weer terug te vinden. Net om de hoek staat iedereen vrolijk een riem te kopen bij de lokale lederman. De verkoper verkoopt de riemen voor 45.000 Rhial (4,5 euro) en alle 4 kopen we er uiteindelijk een. Met de hand knijpt de handwerker de punten eraf en slaat de kop van de metalen stukken vlak. Als ik hem vraag of hij namen kan zetten in het leder komt er een doosje uit de kast en no time staat er mijn op. Een ding vergeet hij echter en dat is om de S van Sander rechtop te zetten en dus heb ik nu een riem met een vleugje creativiteit.

In de bazaar lopen we ook een half franse Iranese vrouw tegen het lijf, die ronduit praat met Sarah. Even later ligt het voorstel op tafel en zijn we vanavond uitgenodigd bij de oma van de dame. Er wordt een feestje georganiseerd voor een vriendin uit Teheran en we zijn van harte uitgenodigd en moeten om 6 uur aanwezig zijn en we vervolgen onze weg.

Via de heilige plaats waar we eerst niet inkomen (maar later natuurlijk wel) en wat andere bezienswaardigheden bellen we om 6 uur op dat we het niet redden m et de tijd en we nemen nog wat lekkere slagroomsoezen. Mijn buikje wordt alweer aardig rond in dit land. Er zijn te veel lekkernijen en ik smul de hele dag van de koekjes en lekkere dingen.

Olivier had gebeld met de familie en met onze handen vol met presentjes worden we opgehaald om 7 uur bij de moskee die dicht zit. Een Nissan 4-WheelDrive rijdt voor en we kijken elkaar aan en zijn verrast door de grote auto die ons op komt halen. In de auto zit een vrouw achter het stuur en een man achterin die zeer goed engels kan spreken. Hij woont al 6 jaar in Engeland en is voor vakantie terug in Iran. In een barretje waar we uitkomen is het vol en verkassen we naar een appartementencomplex. De wijk is compleet nieuw en bijna luxer als in Nederland. Weer een verrassend stukje Iran komen we nu weer tegen. Het appartementencomplex is fantastisch met open keuken en zeer ruim. In Nederland betaal je met gemak 250.000 euro voor een dergelijke woonruimte.

Na een half uurtje babbelen, een stukje cake en wat koetjes en kalfjes gaan we naar het volgende adres. We stappen echter eerst in de auto weer terug naar de parkeerplaats om de Landrover bij de parkeerplaats achter te laten, zodat we vannacht kunnen slapen. De beeldschone Ayda rijdt in de 4-WD en deze is van haar. Ze is de dochter van een apotheker die al vroeg is overleden. Rond haar 19de moest ze de zaak overnemen met 30 personeelsleden. Het mooiste is dat we nu de kans krijgen om de dames te zien. Buiten dat ze goed engels spreken zie ze er zoveel knapper uit dan met de hoofddoek om. En deze dames zijn dan nog ook een van de meest modernere geklede vrouwen die we hier zien in Iran.

Bij het hotel laat ik tevens een briefje achter dat we er morgen weer zijn en geef op deze minder enthousiaste manier door aan Dale, dat hij van harte welkom is om mee te reizen naar Buhsher, zoals hij had gevraagd aan ons.

De auto stopt naast een grote muur en ik vermoed een groot huis en dat blijkt ook wel als we binnenstappen. Een megahuis met veel kamers die aan oma toebehoren. Er loopt wat werkpersoneel rond en er komen steeds mee mensen binnen. Een van hen is de vriend waar we net waren in het appartement en een van hen was een stille jongen die ook bevriend is met het stel. Als derde komt er een Amerikaans engels sprekende gast binnen met sik en lang haar. Zijn vader is een volgens hun zeggen een van de bekendste Iranese zangers waarvan ik de naam even kwijt ben . Hij zelf zit in het muziekcircuit en heeft 12 jaar harddrugs achter zijn naam staan. Al tikkende met een drumstick geeft hij aan dat hij wat duidelijk wil maken, iets wat ongewoon is in het artiesten wereldje, volgens de Zwitserse drummer die we hebben meegenomen.

Alle mensen in de kamer zijn overzees geweest en spreken goed engels. Inclusief de ielere moeder en de slecht lopende overgrootmoeder. Het zit in ieder geval raar in elkaar en het vermoeden is dat de jonge vrouw die ons heeft uitgenodigd misschien wat te ielig is en dan vertelt de moeder dat de jongste zoon van 18 aan de drank zit. In ieder geval is het erg gezellig en wordt er ronduit gepraat over van alles en nog wat. Een vreemde avond wat dat betreft.

Naast de lekkere hapjes wordt er een heerlijk vleesgerecht op tafel gezet rechtstreeks vanaf de barbecue en bak gewisseld met een frisse salade en overdosis aan kaviaar. Ja inderdaad kaviaar, zomaar voor het eerst in Iran. Als klap op de vuurpijl wordt ik naar buiten geroepen om een paar trekjes van een Hasj sigaret te nemen. Als ik weer binnen kom heeft moeders een halve fles wijn op tafel getoverd en mag met recht gesproken worden dat er veel islamitische regels zijn gebroken door ons tot nu toe. Is de kerstwens van mijn vader toch nog uitgekomen, hahahaha. Ach regels zijn er om gebroken te worden, als je er maar niet mee in de nesten werkt. Je moet toch wat te vertellen hebben thuis als je weer terug komt.

Het leukste misschien nog wel is het O.K. gebaar. In Nederland steekt men de duim omhoog als het O.K. is of als je met een glimlach een extra gebaar maakt, dan doe je dat met je duim omhoog om aan te geven hoe goed het wel niet is. In het gesprek met de gastheren en de barbecue specialist buiten vertellen me ze dat ditzelfde gebaar in Iran, “Fuck You” betekent en hetzelfde gebaar in Nederland gemaakt wordt met de welbekende middelvinger. Ineens denk ik aan een gesprek met een andere reiziger die hetzelfde vertelde over een Amerikaanse president, die in een islamitisch land kwam en met de eerste voetstappen uit het vliegtuig, de beide duimen omhoog stak. Het eerste gebaar die hij maakte tegen deze mensen was, Hallo, Rot Op !!!! En niet met een hand , maar met twee. Als de Iranesen me dit vertellen lig ik in een deuk. Na elke keer dat we de weg hebben gevraagd of dat we thee hebben gedronken, heb ik deze mensen waarschijnlijk bedankt met de voor hun bekende duim….. Zelfs politieagenten en militairen…. Ik leg het de mannen uit en ze lachen hartelijk mee en de hele kamer kan meegenieten.

Na het maken van een paar leuke foto’s en de zangtalenten te hebben gehoord van de zoon van de bekende zanger gaan we weer naar huis en klimmen we over het hek naar onze auto om te slapen. We zullen wel niet veel van deze dagen meer hebben in Iran.

Het leukste is dat door het gesprek tussen Sarah en de Half franse vrouw over het slaan van Iranese mannen na handtastelijkheden een avond vol illegaliteit volgt. Mijn vader en moeder zullen wel denken………