2005-12-27: Iran: Hoe moeilijk is het vinden van postkantoor?

Ik heb met Mashid, het nichtje van een collega, afgesproken om half 1 bij DHL en ruim op tijd alles op om weer in te pakken in de auto. Iedereen moet om 2 uur uit gecheckt zijn iedereen ligt ook weer languit in bed. Ik ben vastberaden om mijn afspraken in ieder geval na te komen en uiteindelijk gaat Olivier mee naar het kantoor.

In de auto gaat alles mis. We rijden verkeerd en komen uiteindelijk een half uur te laat aan bij het kantoor die aan de rand van de stad ligt. Ik baal als een stekker, maar helaas is Mashid al gevlogen. Het blijkt dat alleen DHL hier zit en niet het postkantoor en we twijfelen of Mashid de boodschap wel heeft begrepen dat we hier hebben afgesproken. Misschien hadden we toch beter af kunnen spreken bij het hotel.

We vinden wel een tweedehands laptop zaak waar we binnen lopen en Olivier heeft de gelegenheid om te kijken voor ene tweedehands exemplaar./ Helaas zijn ze redelijk prijzig. Hetzelfde model als de onze, namelijk een laptop Dell C610 moet $500 kosten en een interne brander combo moet $100 kosten en we zien maar af van het geheel.

Als we naar het postkantoor rijden in het centrum vinden we niets anders als een gesloten kantoor en we besluiten maar vlak voor 2 uur terug te rijden naar het hotel zodat we de auto kunnen inpakken en betalen. We gaan weer kamperen. Het weer is weer zonnig en we zijn weer uitgerust.

In de rondrit gaan we langs de bazaar waar we relaxen en wat lekkernijen kopen. Het is een mooie bazaar in Shiraz, zonder twijfel, maar de mannen zijn wat minder relaxed. Ik sta naast Sarah en binnen mijn blikveld grijpt ene jonge man haar met twee vingers tussen de benen van Sarah. Ik denk eerst aan een dief, maar het was weer ronduit een banale seksuele aantijging richting Sarah. Voor de vierde keer nu al wordt ze aan de kont gezeten. Mannen vinden het blijkbaar nodig en geniepig in een volle bazaar grijpen ze zonder dat iemand het ziet, vol in het kruis en weten ze feilloos het plekje tussen de benen te betasten.

Sarah reageert heftig en loopt hard achter de man aan en slaat hem hard op zijn rug. Ik denk nog steeds aan een diefstal voor een moment, maar het draait snel om in de gedachte dat ze betast is. Aangezien ik niet weet in hoeverre hou ik mijn kop er bij en loop langzaam achter haar aan. De man draait zich om en steekt 3 vingers in de lucht en het lijkt alsof hij wederom een aanraking wil maken en ik spring er tussen en druk Sarah met me mee terug naar de anderen. De hele volle bazaar is compleet stil gevallen en volgens Herbert is de man direct veroordeelt en wordt hij bij de strot gepakt en meegesleurd de andere kant op. Nadat de rust is teruggekeerd vervolgens we onze weg en heeft Sarah de tijd om het weer te overdenken. Het land Iran is erg vrouwonvriendelijk en is vol van tegenstellingen.

Verderop op straat willen we thee halen als we ons haasten op weg naar het Hotel waar we hebben afgesproken met Dale en Jeff voor wat eten in de stad. We bestellen 4 thee en ik weet zeker dat ik bij de man alcohol ruik. We gooien de suiker erin en beginnen met roeren en als we bijna willen gaan drinken roep de man een bedrag van 4 euro voor 4 thee en beginnen hartelijk te lachen en zetten de thee ter waarde van maximaal 50 eurocent terug. De man bedenkt zich ter plekke en accepteert de 50 eurocent alsnog. Mooie grappenmakers blijven het soms.

Dale en Jeff wachten in de loge van hotel en we gaan naar een goedkoop restaurant waar we lekker eten, zij het dat het Kebab met rijst blijft. Ik kan eindelijk weer een beetje relaxed naar de wc want de virus bleef lekker hangen die ik voor de kerst heb opgelopen van een kippetje. Gelukkig heb ik me niet laten belemmeren met etenslust, maar de maagkrampen zijn ook nog niet verdwenen. Het blijft een beetje paniek en de noodvoorraad met doekjes zijn bij de hand.

In het restaurant vertellen we over de belevenissen van Sarah en de “fijne” manier waarop de heren in Iran haar betasten. Een paar dagen geleden vertelde Dale nog ronduit over dat het juist beleefd was in de ogen van de islamieten om de vrouw geen gedag te zeggen in gezelschap van mannen, want dan liet men merken dat er geen seksuele interesse is van hun zijde. Dale stelde alles in ander perspectief, waardoor het dragelijker werd voor Sarah. In ieder geval is het zo dat het waar kan zijn, maar de boodschappen die nu bij Dale terecht komen over het handtastelijke gedrag van de Iranesen bevreemd hem. Een vrouw moet twee mannelijke of 4 vrouwelijke getuigen hebben om aan te tonen dat ze betast werd. Waar het in het verleden ongeveer 3 jaar gevangenis wacht is het nu veranderd. Het feit dat men nu op straat openlijk over politiek en de onvrede over sommige zaken wordt gesproken door de jeugd, waarvan 70 % van de populatie onder 30 is en waarvan 63 % van de universiteiten uit vrouwen bestaat, is het te verwachten dat er dingen zullen veranderen de aankomende decennia. Maar op dit moment is het een zeer vrouwonvriendelijk land. Dale zegt letterlijk:”It’s funny to see that where people are more free as 8 years ago, there is more sexual harassment, which was never there.”, En ik denk dat hij daar gelijk aan heeft.

Alleen het feit dat de vrouw niet gelijkwaardig is aan de man is voor ons Europeanen erg vreemd, maar anderzijds aanschouwen we nu een racismefeit en we zien het direct voor onze ogen gebeuren. Wat kan je doen!? Sarah wil graag westers zijn en dat is in dit land erg vreemd. Men ziet het als een vrouw die graag betast wil worden blijkbaar en die twee uitgangspunten komen tot nu niet overeen. Maar dan nog heeft geen man het recht om met 2 of 3 vingers het aarsje van een wildvreemde vrouw te betasten, zo niet te bevingeren. Wie denken ze wel niet wie ze zijn, maar wat kunnen we doen als op staan en terug slaan met het risico in de bak te belanden in een land met vreemde procedures en systemen, als ik weer teru denk aan de verdwijning van onze Landrover in Esfahan.

Na het restaurant tuigen we af naar een traditioneel theehuis en steken we de waterpijp weer aan. Jeff doet mee en we maken weer een rondje met ons allen en lurken al babbellende een eind weg aan de waterpijp. De vreemde Iranees is erg traag en wil ons aan het einde graag weg hebben. Het lijkt wel alsof hoe meer je naar het zuiden gaat, hoe achterlijker de mensen worden als het gaat om sociaal gedrag.

In het noorden van Iran komen mensen naar je toe om te vragen hoe ze je kunnen helpen. Soms zelfs te veel, maar met gepaste afstand. Hoe zuidelijker je komt lijken de mensen meer conservatiever en ondanks dat jantje normaal erg vriendelijk is, zoals de jongens in het park met voetballen, blijven de mensen langs de straat een vreemd soort.

Voordat we onze auto’s parkeren bij de Australiërs op het terrein van het universiteitscomplex en “guesthouse” halen we nog een muts voor Herbert en vind ik een mooie pet met daarop “ADI” en ik maak er maar een mooi plaatje van met de camera. Herbert koopt nog een handige tas en we rijden met de auto’s naar de guesthouse van de Australiërs. Ze loodsen ons zonder probleem mee naar binnen en naar de kamer. Ik heb al afgesproken dat ik morgen de kamer gedurende de hele dag kan gebruiken morgen, zodat ik weer verhalen kan schrijven op de laptop. We parkeren op de parkeerplaats en lopen na een half uurtje weer terug van de kamer via de achterzijde door de bush bush om te gaan slapen. Weliswaar zonder dat de bewakers het weten, maar het levert ons geen problemen op deze nacht.