2005-12-26: Iran: Vandaag geen Tapas van Axel de Grote

Op tweede kerstdag zijn we redelijk vroeg wakker. Vandaag gaan we weer “Back to School” en krijgen we een les over Alexander de Grote, die 500 BC de Perzen versloeg. Na de lange avond tot laat met de Australiërs en het harde bed is het tijd om op te staan en te douchen. Om 9 uur komt Dale ons ophalen voor het bijwonen van het gastcollege van Jeff, zijn Australische vriend. Aangezien ik al verwacht had dat iedereen laat wakker zou worden heb ik het ontbijt maar vast klaar gezet en koken d eieren al als Dale voor de deur staat om 9 uur. Voor thee heeft hij altijd tijd en het scheelt hem dan blijkbaar dan ook niets als we veels te laat in de auto stappen. Blijkbaar hoeft hij niet mee te helpen bij de “lecture”. Na de halve stad gezien te hebben en wakker te zijn geworden in de auto terwijl Herbert ons langs de halfvolle regenwater rivier rijdt in Shiraz, komen we om 10 over 10 aan bij de portier, die ons niet door wil laten. Herbert antwoord de portier in het Nederlands op aangeven van Dale en de portier lijkt definitief als het om antwoorden gaat. Iedere auto mag door, behalve die van de buitenlanders. Dale stapt uit en regelt het verder af met de portier en 10 voor half elf stappen we een volle zaal in met de jongens vooraan aan tafel en de vrouwen merendeels achterin. De verhouding is 10 jongens en 40 vrouwen in het grote klaslokaal. Vooraan staat Jeff en we worden verwelkomt. Nadat de Iranese Professor XX ons heeft binnen zien komen, geeft hij het woord aan ons om ons te introduceren en ik open het woord. Ik vertel de 50 studenten en 6 docenten van de universiteit dat we uit Nederland aan zijn komen rijden en dat we een jaar vrij hebben genomen om de wereld te zien en bekijken. De 50 blikken met 40 glimlachende vrouwen gezichten kijken ons gedurende de hele les aan.

Jeff vertelt honderduit in zijn Australische intonatie. Het is goed te volgen voor ons, maar de professor vertaalt het nadien naar het Iranees. Dale heeft plaatsgenomen naast Jeff voorin de klas en wij hebben 4 zetels aan de zijkant toegewezen gekregen. Er stond zelfs iemand te wachten op ons om ons naar de klas te begeleiden in het begin. Het is leerzaam om te horen hoe volgens de professoren het verleden eruit zag. Ik begin historie al helemaal leuk te vinden, ondanks dat na een uur spreken, vertalen, spreken, vertalen, enz het wel leuk is geweest. Interessanter is de discussie die volgt als de leerlingen vragen stellen. Vreemd genoeg vragen eerst de jongens en daarna de dames.

Een van de hoofddocenten stelt in het farsisch de komst van Alexander de Grote in Iran ter discussie en vermeld dat er geluiden zijn dat hij nooit in Iran is geweest, waar ook een paar andere leerlingen op inspringen. Daarnaast blijken er totaal geen muurreliëf van Alexander te vinden, waar er van Cyrus en Darius meer als genoeg te vinden is. Natuurlijk wordt erop geantwoord en blijft het antwoord in het midden, maar het lijkt me duidelijk dat deze blijkbaar biseksuele instabiele man en blijkbaar groot oorlogsvoerder in Iran is geweest en op een dag Persepolis heeft verwoest. De historici verdedigen hun land nu en de westerse professor mag zich verdedigen en een leuke discussie is een feit, zij het met veel vertaalslagen.

Na afloop worden we ook uitgenodigd bij de professor voor een bak thee op zijn kamer. Hij heeft blijkbaar een paar boeken geschreven en we nemen deze door. Een ervan is het boek “CIA documents” en de man heeft schijnbaar een aantal jaren buitenland gehad, waaronder Amerika, om research te doen voor zijn boekwerken. De vlotte leuke man vertelt samen met Jeff en Dale veel over de historie van Iran en Perzie en na 3 bakken thee en veel informatie is onze tweede kerstdag een leerzame geworden. Natuurlijk mogen we wanneer dan ook langs komen in Iran bij de professor als we weer in zijn land komen .

Hetzelfde geld voor Jeff. Al snel nodigt hij ons nogmaals uit voor een verblijf in Australië in zijn huis. Zijn vrouw houdt van gasten en daarnaast wil hij zelf ook nog wel eens mee naar diverse bezienswaardigheden in zijn land, die hij zelf niet gezien heeft. Hij geeft ons ook mee dat we ergens een paar weken moeten blijven. Misschien een paar weken moeten werken bij een plaats en het ervan moeten nemen en bij voorkeur in de zomer. Barbecuen, feesten, relaxen, cricket, rugby, surfen, 100 km van Sidney, goedkope binnenlandse vluchten en veel schik in het vooruitzicht. Op het kantoor van de professor hebben we het eerste adres in Australië al toegestuurd gekregen via de mail.

Op de terugweg komt Jeff ook in de auto mee en met 6 man in een Landrover uit 1979 rijden we weg van de universiteit die boven Shiraz ligt met een prachtig uitzicht over de grote stad. De lucht is weer opgeklaard en de regen verdwenen en kan je zien hoe groot de stad is feitelijk. Als we Jeff en Dale af zetten bij ons hotel duiken wij later onze hotelkamer weer op om een dagje te relaxen. Ik duik in hotel achter het internet en bekijk alle nieuwe berichten op het gastenboek, die ik nu mag bekijken. Ik ben vooral blij dat ik mijn vader een antwoord kan geven op zijn kerstwens van 2005. Dat ik vooral veel varkensvlees, wijn en lekkernijen mag hebben, die ik volgens de wetten van dit land niet mag hebben.

Olivier neemt het er van op ons bed en doet een tukje en Sarah doet inkopen. Herbert is naar de stad om wat boekwinkels af te lopen en ook op zoek naar een telefoonkaart en ik start met het branden van wat back-ups van de foto’s. In de tussentijd start het spel monopoly, waar Herbert, Sarah en Olivier alvast voor me weten te starten. Om 8 uur duiken Herbert en ik het internetcafé in om met Axel een digitale brug te slaan. Onze vrienden verzamelen daar om tweede kerstdag te vieren.

Een bijzonder moment op zich eigenlijk, want alle vrienden van verschillende achtergronden ontmoeten elkaar nu op tweede kerstdag. Vooral van mij zijn het verschillende vrienden, die via mij een brug hebben geslagen. Daarbij komen de vriendinnen en een fijne mix ontstaat.

Vanaf jaren terug ken ik Axel al, die in een oudere groep in Schalkhaar rondzwierf. Het klikte al die jaren al en op de vrijdagavonden als iedereen weer verstokt aan de bar bleef hangen in ’t Haarhuus of de Lindeboom gingen wij een deurtje verder in de stad. Dat de cafébezoeken de volgende dag weer andere consequenties had maakte ons weinig uit in der tijd. Veelal kwamen we uit in de geijkte plaatsen zoals Boemel, Persee, de onderdoorgang of andere cafés zoals ons oude stam cafe “’t hart van Deventer”, waar we regelmatig het daglicht weer ontmoeten. Vanaf die tijd circa 6 tot 8 jaar terug zagen we elkaar al regelmatig en nadat we in Schalkhaar kort bij elkaar zijn gaan wonen is dat nu uitgemond in een super vriendschap.

Paula is ook aanwezig. De vriendin van Axel heeft Axel ontmoet ongeveer een jaar terug tijdens een van de avonden dat ik thuis bleef vanwege mijn jaardurende spaaractie voor deze wereldreis. Daarnaast hebben we Marc Jansen, de voormalig buurman aan de Oerdijk en vriend van oudsher uit het Schalkhaar clubje. Axel en Marc hebben ook regelmatig meegewerkt aan de auto en in de afgelopen 3 jaar zijn we regelmatig op pad geweest met zijn allen. Doordat ik Herbert weer kende zijn we zo bijvoorbeeld bijna opgepakt in Duitsland, hebben 4 herkenbare korte broeken gekocht in Arnhem op de korenmarkt, zijn de festivals in Helledoorn onveilig en is de nieuwjaarsduik een feit geworden als traditie met ons kwartet.

Ook is Margreet, Herberts vriendin, aanwezig en samen met een andere vriendin is de hele club compleet, terwijl wij op de bonnefooi de wereld verkennen. Niet alleen gaaf, maar ook helemaal top dat via via iedereen elkaar nu nog beter leert kennen. Terwijl zij verzamelen in het huis van Axel, proberen wij contact te leggen met ze via MSN. Via de webcam krijgen we de gezichten in beeld en zien we rondlachende vrouwengezichten die ons toelachen en Axel en Marc te zien. We zijn weer even terug in Schalkhaar en we weten hoe lekker de hapjes zijn van Axel. De hele club is compleet en ik had het niet anders gewild.

Deze avond gaan ze de stad in en daar ontmoeten ze Nienke met haar nieuwe vriend Arjan, die ik overigens nog niet vaak ontmoet heb. Nienke is de vriendin die organiseren doet vanuit opleiding en plezier en heeft de nodige opleiding om te doen wat ze wil, waar ik het als hobby er bij doe bij het clubgebeuren. Iedereen gaat eten in de Tapasbar in de Golstraat die ik nog niet ken. Wij hebben deze avond koekjes en chocola op het programma en dar blijft het bij. Na het digitale gesprek te hebben beëindigd moeten we weer verder en gaan we richting het hotel om het potje monopoly af te maken, die nog op tafel klaar stond met de Zwitsers.

Hardloper Herbert ligt er als eerste uit en na enige tijd moet Olivier het ook opgeven. Het is bijna 2 uur en zij wilden dat ik meedeed. Nu wil ik winnen en ondanks verwoede pogingen van Sarah om eronderuit te komen en te kunnen slapen gaan we door tot het einde, waarbij ik vooraf al kansloos was, maar goed. Je moet afmaken waarmee je begint. Mijn tweede plaats is voldoende met alleen waterleiding, elektriciteit en de hotels op de rode straten en natuurlijk station West.

Dit keer heb ik de fijne matras en dat slaapt lekker weg. De dromen gaan gelukkig weer over thuis en het leven na deze reis. Hoe veel geluk kun je hebben…of wordt alles toch afgedwongen in het leven. Ik weet het niet, maar ben er wel erg blij mee.