2005-12-24:
Iran: Kerstmis breekt aan
Ik heb praktisch niet geslapen, maar wel een aantal
malen geprobeerd om een en ander uit mijn lichaam te krijgen. Ik denk dat de
kip slecht bevallen is en dat ik een klein virusje heb opgelopen. De maag heeft
me wakker gehouden vannacht met forse maagkrampen. Het is raar om te beseffen
dat je blinde darm kan zijn ontstoken of dat je een rare ziekte hebt opgelopen.
De raarste dingen spoken door je hoofd. Ik heb de nacht weer overleefd en het
lijkt erop dat ik ben geveld ben door een kip.
We moeten eruit voor de visa en de wekker gaat vroeg af en zo dood als een pier na maximaal 1 uurtje nachtrust gaan we op weg naar de bank, de copyshop en wederom de Foreign Police. Ik voel me hondberoerd maar loop rustig door. De andere 2, Herbert en Olivier voelen zich kiplekker in tegenstelling tot mij. Bij de Foreign Police doen ze niet moeilijk. Ze zijn alleen duidelijk wel chagrijnig en dat laten ze merken. Ik vul ook nog een keer de formulieren aan de verkeerde kant in evenals Herbert, maar het gaat allemaal goed en na een 2 tal uren te hebben gewacht zijn we weer legaal in dit land en mogen weer blijven tot en met 21 januari 2006.
We handelen alles af en ik ga aan de water met ORS en bananen, waar de sapjes weer over de toonbank gaan voor de beide andere heren. In het internetcafé doe ik nog wat laatste zaken en red het net niet om een mail te sturen, waardoor Herbert en Olivier reeds weggaan naar de volgende afspraak met Sarah en Dale elders aan de Zand straat. Ik voel me toch beroerd en ga straks slapen, maar wil eerst de mail nu even goed afmaken. Herbert en Olivier blijken een leuke middag met Sarah en Dale te hebben gehad en een goed bak DIZI te hebben gegeten, de lokale lekkernij.
Na een lange wandeling door de regen duik ik mijn nest in en pak wat slaap totdat Herbert me weer ophaalt en vraagt of ik mee wil naar de film. We gaan naar Steven Seagal. De te forse acteur doet mee in een B-film van waarschijnlijk Russische makelij. Het is niet om aan te zien en eigenlijk zouden we weg moeten lopen uit deze oude en krakkemikkige bioscoop, maar helaas kijken we hem natuurlijk af.
We gaan daarna eerst verder met internetten en chat met de familie thuis bij mijn moeder. Ik stuur nogmaals een mail naar Mashid, maar helaas hebben we elkaar nog niet getroffen. Als de heren terugkomen en Sarah haar telefoongesprek met haar moeder eindelijk heeft gehad, besluiten we te gaan eten. De beide heren hebben inmiddels ook al een hotel uitgezocht voor de nacht. Het is een luxe hotel geworden, maar niet de luxe appartementen van het Jam Jam hotel. We gaan naar hotel Hadesz morgen en voor een goede deal van 40 dollar hebben we een appartement waar we kunnen koken voor de kerstdagen.
Het hotel aan de overkant van de straat wordt ons restaurant voor de avond. Ik houd het bij brood en thee vanwege mijn maag en de rest eet schnitzels, salade en yoghurt. Helaas moet dit aan mij voorbij gaan dit jaar.
In het hotel waar we uiteindelijk terecht komen besluiten we naar Nederland te bellen en de telefoonkaart van 102 internationale minuten is zo op in 15 minuten. Het is ook gewoon altijd te kort en als ik kon had ik er nog 1 gehaald.