2005-12-23: Iran: Het parkleven van Shiraz op een vrijdag

De dag begint langzaam en als het zonnetje schijnt blijf ik dit keer eens liggen. Ik heb gisteren de digitale versies van de goal gedownload (clubblad voetbal) en die ga ik eens lezen vandaag met mijn kop in de zon en met mijn lichaam in de slaapzak. Herbert gaat al vroeg naar het park met Olivier. Tot mijn grote verbazing staat in de goal van oktober alleen maar het stuk van de wereldreis die ik geschreven heb. Het stuk over het vierde elftal staat er niet in en dat is vreemd want ik heb niet gehoord van Esther, de contactpersoon, dat het niet geplaatst zou worden. Daar baal ik een beetje van, maar blijkbaar heeft de censuur zijn toetrede gedaan in het Schalkhaarse clubblaadje. Het was een artikel over het wel en wee van het vierde en wat ik ervan vind op persoonlijke titel vanzelfsprekend.

Even later is mijn wil om te voetballen weer boven water gekomen en na een ontbijtje maak een rondje, eet een softijsje en maak nog een rondgang. Het ijsje wordt zomaar betaald door de man die voor me stond zonder een woord te wisselen bijna.

Aangekomen bij de anderen loop ik nog even door en kijk bij een 3 tegen 3 voetbal circuit. Het hele park is vol met mensen die sporten. Blijkbaar is er geen sport zoals wij dat kennen. Geen competities, geen clubs, maar alleen profvoetbal en sport vrijdag in het park voor de gewone man. Het is een mix van jong tot oud en gezonde tot labiele mensen die tegen elkaar voetballen. Ze komen ‘s ochtends aan met de auto en na een paar uur sporten gaat men weer naar huis voor een douche.

Ik word uitgenodigd voor een partijtje voetbal en samen met twee anderen gaan we van start. Na een klein kwartiertje voetbal ben ik al doodop en dan komt het. Via een fabuleuze actie via links kom ik langzij en met een prachtige one-touch komt de bal door de benen van de tegenstander in de goal. Nederland scoort in Iran en doodop moet ik nog een spel die we helaas verliezen.

Na afscheid genomen te hebben maken we ons op voor de wedstrijd Shiraz tegen Teheran. We hebben geluk. Gisteren kwamen we de spelersbus al tegen van Teheran. De profvoetballers werden omarmd en geknuffeld door de supporters. In Deventer zouden de ruiten van de bus worden ingegooid, maar goed verschil moet er zijn. Teheran is een profclub en een van de beste na Persepolis de nummer 1 van dit moment. De man die ons heeft helpen onderhandelen gisteren op de parkeerplaats brengt ons weg en ik neem een chocola van hem aan. Later loopt hij met een dikke spuit in de auto. De man is in Shiraz voor een behandeling zoals hij zelf aangeeft. Hij laat het woordje Hepatitis vallen, maar ik snap niet goed wat hij bedoeld. Aan de kleur van de man kun je zien dat hij wat onder leden heeft, maar ik had de chocola al op helaas.

Hij zet ons af bij het station en ben blij dat het tafereel over is en bepakt met de camera lopen we naar de grote rijen voor het stadion. We spreken een politieagent aan, die ons naar binnen leid nadat we de camera hebben afgedaan en ingeleverd bij een politieagent op de hoek. We krijgen een bonnetje mee en het ziet er voldoende geregeld uit en we laten ons ervan verzekeren dat we niet terugkomen zonder camera. De toegang is gratis omdat we toeristen zijn. Waarom ook niet. Moet je in nederland eens proberen. Binnen halen we een zak noten, wat fris en als echte Europeanen kijken we naar de wedstrijd.

De wedstrijd is ronduit bagger. De teams spelen in ruiten en schieten de ballen door de lucht naar voren en daar blijft het bij. Ik heb zeldzaam zo slecht voetbal gezien. Het stadion is redelij gevuld. Ik had graag een paar foto’s gemaakt, maar helaas gaat dat niet meer lukken zonder camera. Onder de wedstrijd wordt het hek van het enige overgebleven en vrijgehouden vak krom gedrukt en neemt iedereen hier plaats. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, laat iedereen het toe en wordt hele stadion gelijkmatig verdeeld gevuld.

Als de wedstrijd (3-1 voor Teheran) eindelijk is afgelopen lopen we weg en ervaren we wat nieuws. Jongelui schoppen Olivier tot 2 maal toe van achteren op de poten. Rechts van me zie ik een steen of een dennenappel langs me heen vliegen. Kortom, zodra we met de massa meelopen gaat het mis. De groepen krijgen de overhand. Zelfs in dit streng gecontroleerde land vind op kleine schaal dus gekkigheid plaats. Ze doen het alleen in de massa beweging en dan kan de een zich achter de ander verschuilen. De reacties zijn in 1 keer anders in het publiek op de gekke buitenlanders.

Bij terugkomst blijkt Mashid, het nichtje van een collega, bij de auto te zijn geweest en ze kon de enige blonde voetballende en in rode shirt verhulde Nederlander niet vinden in het park. Ik zal haar vanavond weer mailen.

Bij terugkomst zijn ook Herbert en Sarah verdwenen en het briefje achter de ramen verhuld dat ze naar een restaurant zijn. We kunnen ze echter niet vinden. Sarah moest achter blijven, want vrouwen zijn niet toegelaten in de stadions van Iran. Voetbal is een mannensport !

Na nog een rondje te hebben gelopen en een goed bak koffie lopen we door waar we uiteindelijk het andere koppel treffen bij het internetcafé. Ze waren 10 minuten achter ons en door mijn toilet break bij het hotel, zijn ze er nog eerder ook als ons.

We besluiten na wat internet, bellen en dergelijke een kippetje te eten. Onder het eten komt Dale binnenlopen die ons ziet zitten in het restaurant. De Australiër schuift aan terwijl we het kippetje eten en vermaakt ons met leuke verhalen. Hij is blijkbaar al door heel Azië heen gereisd voor wat ik uit zijn verhalen opmaak. De enigszins bescheiden, maar ook leuk vertellende Australiër vertelt ons wat interessante informatie die onze reis zeker beïnvloed.

Na de kip gaan we naar de cinema en maken we een afspraak met Dale voor de volgende dag en zakken wij af naar de bioscoop voor de volgende film in het Farsi. Het gaat over een Iranese man die in de goot terecht komt en dank zij zijn familie uiteindelijk weer uit de drugsscene komt. Een bijzondere film met genoeg hektiek voor 1 film. Onder de film borrelt er wat en mijn maag begint rare trekken te vertonen. Na de film gaan we naar het autopark en de nacht zou moeten beginnen.