2005-12-20: Iran: Op weg naar Persepolis

In de ochtend nemen we eerst de tijd voor een ontbijt bij de grafstenenmaker en drinken wat. We waren eerst van plan vroeger weg te rijden, want we zijn wat trager als de minibus van de Zwitsers, maar nu gaan we toch gezamenlijk weg.

Wederom rest ons deze dag een schitterende route door berg en dal. De rotspunten worden afgewisseld met vlak land en de zon tovert af en toe prachtige schaduwen en reflecteert bijzondere lichtbundels in ons auto. We rijden een goed weg en de Zwitsers en Herbert hebben de weg kort gesloten en we rijden deze nu. Tussendoor maken we foto’s van elkaar. Dit is het Zagros gebergte en hier komen 3 grote platen bij elkaar en dat kun je ook zien in de landschappen. Op een zeker moment rijden we naar beneden over een slingerweg en kijken we uit over kilometers vlak land. We moeten daarna om een gebergte heen rijden en dat doe we aan de verkeerde afslag.. Blijkbaar een afslag gemist en de goede weg gaat over in een zandweg…Als we stoppen en vragen of deze doorgaat krijgen we een positief antwoord.

Wat ze niet vertellen is dat de weg slechter en slechter wordt. De bergen hoger en dat we door water heen moeten rijden. Dit is een absoluut perfecte weg voor onze landrover, maar minder voor de minibus van de Zwitsers. Over de hobbelige wegen stuitert de bus alweer in zijn voegen en in een keer hebben wij voordeel en knappen wij overal langs heen. Waar de minibus op de normale weg ons overal voorbij rijd wat betreft snelheid en comfort rijden wij nu over alles zonder zorgen en wachten wij af en toe op hun.

Al;s we bij een beek aankomen moeten we erover heen. Sommige wegen zijn omgeleid net zoals deze en gelukkig kunnen we erdoorheen met beiden wagens. In het midden van het landschap nemen we tijd voor een Cup-a-soupje die we nog bij ons hebben. Tijdens ons rustmomentje komt er een brommer aanrijden die bij ons stopt. De slecht Engelssprekende man stapt van zijn brommer, deelt nootjes uit en pakt de verrekijker.

Even later wijst hij naar de berg en geeft aan dat er een dier staat. We zoeken en zoeken , maar vinden niets. We vragen ons af of hij nu geld heeft gewonnen met het minstens een half uur naar een berg laten kijken van stomme toeristen.

De bergen zouden de thuishaven moeten zijn van een soort schaapachtige met grote hoorns. Dus het is aannemelijk dat er wat is. Na een kwartier houdt de man het voor gezien en stapt weer op zijn motor nadat hij zijn Nike haarband voor zijn mond en neus heeft gebonden.

Aan het einde van de weg rijden we schijnbaar langs het mausoleum van Cyrus de grote welke ik helaas heb gemist in de vluchtigheid. Een kilometer of 50 verder zien we de borden van Persepolis en rijden we via de snelweg naar deze bekende toeristische trekpleister. Eerst gaan we naar Roskam, de plek van de graven van onder andere Darius en enkele andere heersers.

De zon zakt langzaam naar beneden en staat nu recht voor ons. De borden zijn slecht te lezen en we moeten een keer de weg af en we zien dat we al te ver zijn gereden. Het is bijna zonsondergang dus we willen er snel zijn. Achter ons rijdt de minibus achtervolgd door een grote truck. IK weet dat we er af moeten maar zie het niet goed en laat me deels leiden door Herbert die aangeeft dat er bij het volgende bord een afslag is. Als ik het bord zie rem ik langzaam af van 80 naar 60 en wil volgens het plan het roer omgooien nabij het bord. Ik zie pas op het laatste moment dat ik teveel vaart heb om naar de zandweg af te glijden en wil het roer verder omgooien. Het probleem is alleen dat de auto te zwaar is en ik niet om wil vallen dus stuur weer terug en merk dat de auto kan remmen voor dat we ergens af vallen en komen tot stilstand voor het bord. Het is wel een probleem voor de auto’s achter ons , maar dat gaat gelukkig goed en ook de Zwitsers komen zonder al teveel gekkigheid achter ons aan even later. De truck is inmiddels allang gepasseerd. Omdat Herbert denkt te hebben aangegeven voor het bord af te moeten slaan en ik teveel vaart heb, schreeuwt hij in de bocht dat het niet goed gaat, maar dat had ik ook al door en verbaasd staan we half in de berm midden in de afslag stil en begin van me af te grommen waarop hij antwoord : “O.K. laten we maar zeggen dat het mij schuld is”. Dat klopt natuurlijk ook niet en helpt me nog een streepje verder over het balen van het voorgeval, maar het leert me wel dat we maar niet meer op zijn zeggenschappen af moeten gaan en dat ik mijn eigen intuïtie moet blijven volgen. Net zoals eerder gaan we gewoon verder de volgende keer en pakken we weer een afslag later als het nodig is en dat zeker bij een laaghangende zon of donkere wegen.

Na aangekomen te zijn bij Roskam, zien we grote inscripties en grote graven van de Zoaristische leiders van Persie en voormalige Iranese “Empires”. De zon zakt langzaam onder en nemen het ervan bij deze prachtige locatie.

Even later rijden we het terrein op nadat we gesproken hebben met een vrijgevochten Iranees, die in Italië woont en nu met zijn huppelende vrouw een grote vakantie viert bij familie en vrienden. Typisch is dat de vrouw eerst niet naar buiten durft te komen, volgens eigen zeggen, omdat Olivier een militaire broek aanheeft en haar dat doet laat denken aan de voormalige oorlog.

Bij Persepolis mogen we bij de bewakers blijven en krijgen we wat hout aangeleverd waarmee we een vuurtje kunnen bouwen. We eten weer een gerecht uit de hand van Olivier en het smaakt weer heerlijk. Een groentemix met allerlei groenten erin.

In de avond maak ik in de auto de kerstkaart die ik voor de kerst wil versturen. Een mix van allerlei foto’s moeten met aangevulde tekst een beeld geven van wat we tot nu toe hebben uitgespookt. Het is redelijk koud en na 3 uur knutselen heb ik er genoeg van en sla het geheel op. Het is redelijk compleet met wat klein verbeterpuntjes, maar het zei zo. Ik wil warmte en schaar me rond het knappende kampvuurtje gevuld met dennenappels.

We slapen in het bos welke is gebouwd door de Shah familie. Hier hebben ze het 2500 jarig bestaan van Persie gevierd en de hele wereld uitgenodigd. Blijkbaar was dat tevens het begin van het einde van de “Shah episode”. Shah betekent koning in het Farsi en de revolutie heeft het koninkrijk weggevaagd en omgetoverd in een Islamitische republiek in 1979, waarvan Ayatollah Khomeini de leiding kreeg.