2005-12-19: Iran: Grafstenen uit Eqlid

Als ik het bed uitstap schijnt het zonnetje alweer fier op onze auto’s in Mehriz. Ik pak de spullen en ga op zoek naar een toilet om me op te frissen en vind deze aan de andere kant van de rotonde. Ik kom Olivier de Zwitser onderweg tegen die op zoek is naar een foto van een “Batman”. Hij zit voor een met reclame bespoten muur te wachten op een vrouw in Chador.

De toiletten zijn niet fris in Iran, maar ze voldoen als je je alleen wil opfrissen en wassen. Op de weg terug haal ik wat brood en langzaam wordt iedereen wakker en maken we ons op voor ontbijt aan de openbare straat. Na een kort ogenblik voegt de buurman zich bij ons aan met wat andere stedelingen. Het is een student engels en een voormalig werknemer van de Navy en deze heeft onder andere gewerkt voor de USA. Van de mannen krijgen we thee en sinaasappels en na een paar foto’s leid de man ons naar een boom van 2500 jaar oud. De boom is redelijk makkelijk in te klimmen en ik doe dat dan ook al snel zoals ik vroeger ook deed bij oma in de boom op de hoek.

Sarah omarmt de boom en blijkbaar kan ze de energie voelen van de boom. Na deze tussenstop nemen we afscheid van de man en vervolgen we onze weg naar Persepolis en Shiraz door de bergen en de omgevingen. De ramen kunnen weer open en het is prachtig weer.

We besluiten te gaan overnachten nabij de plaats Eglid en komen uit bij een grafsteenmaker. In de stad eten we weer kebab met rijst en ik neem dit keer vis met rijst. Later duiken we de snoepwinkel in en verorberen weer de nodige lekkernijen. De boodschappen nemen we mee en eindigen in een theehuis, waar vooral jongeren zijn. Voor het theehuis staan 3 jongeren drugs te roken zoals duidelijk zichtbaar en merkbaar is.

Het is duidelijk vreemd voor iedereen dat we binnenkomen en bestellen een waterpijp en wat thee nadat de eigenaar ons probeert op te lichten, waar we natuurlijk niet intrappen. Hij wou 4 euro, waar het normaal 1 euro kost om aan de waterpijp te lurken. We voelen ons er niet thuis en het is duidelijk dat er nog wat “Stonie Tony’s” rondlopen. Sarah zit in de hoek en wordt helemaal aangekeken alsof ze net op deze aarde is afgezet.

Tussendoor komt de eigenaar eraan lopen en meld dat de auto niet op slot is en dat blijkt ook als we naar buiten lopen. De sleutels van de minibus hangen vrolijk en fier in de slotopening en op deze bijzondere plek vind ik dat erg bijzonder dat dit er nog steeds hangt. En de bus staat er nog gewoon.

Ironie is dat er in het theehuis een foto hangt van Amerika met de Twin-Towers er nog op.

Bij de grafstenenmaker halen we nog een bak thee op. Dit bedrijfje is zeker beïnvloed door de dood en het verleden van de oorlog. Er hangen allerlei posters van “Martyrs” en van enkele profeten. Bloederige posters van Martyrs passen misschien wel bij een dergelijke setting, maar de poster van “down with USA” bestempeld een bepaald idee van sommige Iranesen.