2005-12-11: Iran: De top van de berg, boven de warmwaterbron, palmboom en de zon

Vandaag waaien we wakker in de tent. De wind is iets op komen zetten en ik ga daardoor bijtijds uit bed. Als de zon goed op is word het weer warm en gat de wind liggen. Dat is iets typisch wat elke dag bijna gebeurd. Met zonopkomst en als de zon verdwijnt gaat het wat meer waaien.

Het eerste wat ik merk is dat mijn lichaam een bekende reactie heeft. Foei wat ben ik stijf in de botten. Na 3 maanden niet sporten heeft mijn lichaam weer een flinke verzuring in de kuiten. Dat wordt vandaag geen uitlopen dus. Na een verfrissend bad zit ik de hele dag weer in de zon met Sarah de verhalen voor internet bij te werken.

Iedereen doet zijn ding en Herbert klimt ook op de berg voor een flinke klim naar de top. Het uitzicht moet prachtig zijn. Helaas zit dit er voor mij nog niet in vandaag. Ik wil eerst de verhalen af hebben en anders blijft het te lang liggen. Ik heb toch spierpijn en heb niets anders te doen, dus dan maar aan het werk.

In de middag komt er een local aanlopen. De jongen van rond de 12 bied ons dadels aan, die hij heeft geplukt uit de palmboom. Ze zijn lekker en we proeven er een. Sarah heeft haar hoofddoek niet op, maar het is nu te laat om het terug te draaien. Het gebeurd wel vaker, maar blijkbaar zijn ze eraan gewend hiero.

Als het al bijna donker is beginnen we eens met nadenken over het eten. Het voorstel is om naar Khor, 30 km verderop te rijden en een kip te scoren. Ik besluit achter te blijven en wat kleine dingen te doen. Daarnaast is de serene rust ook erg aantrekkelijk. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit alleen in een bos ben gebleven of alleen in een buitengebied zonder lawaai en andere gekkigheid.

In het schemerdonker verzamel ik nog wat hout en maak een klein vuurtje en denk wat na over thuis, de toekomst, het leven en de doelen. Heerlijk en het kleine vuurtje houd me warm.

De anderen blijven lang weg en de tieners van naburige dorpje maken wederom wolven geluiden om de toeristen (wij dus) bang te maken. Dit stopt altijd na 10 minuten en het is wel toevallig dat altijd op hetzelfde tijdstip de wolven komen opdagen. Als het busje er weer is roept Sarah dat de kip morgen wel opgegeten kan worden, maar de andere beide heren peinzen er niet over en het wordt een bijzondere avond. Er wordt heerlijk gekookt en Herbert maakt er zelfs een menu voor en deze gaat als volgt in Cryptisch Garmeh’se taal:

Special Menu

* Polar Bird on a bed of Crystals

* Butter laved Rich baked Earth Enriched Roots

* Little round ball’s inside a smooth green coat

* Donation of a chicken bathed in a mimosa protaine touched mixture

For refreshments

* Apple clouded mineral alcohol vanished Liquor

Het diner is luxer als ooit en we vermaken ons geweldig. Met een lekker vuurtje van palmbomenhout komen we de avond door. Na 3 uur gegeten te hebben staat de afwas er voormorgen en gaan we met een rond buikje slapen.

Als je jong bent hoor je verhalen over oases in de woestijn en in strips worden ze weer gegeven als een schim van warm water, palmbomen en vruchtbare grond. Nu je de werkelijkheid ziet en het blijkt geen schim te zijn, valt alles op zijn plaats. Deze plek in de woestijn de Dasht e Kavir is perfect.

Tussendoor komen er nog twee Nederlanders langs die verblijven in het hotel van Maziar. Heiko en Berber, als ik het goed onthouden heb, zijn opdoorreis en verblijven hier waarschijnlijk 2 a 3 dagen. Ze vergezellen ons tijdens het vuur en ik bekijk samen met Olivier de genomen foto’s. Morgen gaan we weer verder met experimenteren.