2005-12-07: Iran: Traffic police, please give us a stamp!

We zijn eruit rond 7 uur en stappen onder de douche. We zijn aan de late kant en de eerste keer sinds lange tijd dat we er verplicht uit moeten vanwege morele verplichtingen t.o.v. jezelf stemmen me moeilijk vrolijk. We zijn bij de agenten van Foreign Police rond kwart voor acht en na een kennismaking ronde leggen we nogmaals aan andere agenten uit wat er gebeurd is en dat we antwoorden willen. We hadden gelijk dat we goedkeuringen moeten halen en we krijgen een persoonlijke gids.

De militair moet voor 20 maanden het leger in en heeft diverse handeltjes, leren we gedurende de dag. Af en toe spreekt hij iemand streng toe en speelt hij met de zwaailichten, die Herbert helemaal blij maken. Heeft hij altijd al een keer willen doen en nu krijgt hij de gelegenheid. De man is er helemaal voor in om ons rond te leiden en hij lijkt er zelfs plezier in te hebben om ons aan het lachen te krijgen en haalt allerlei streken uit. Gedurende zijn 20 maanden zal hij waarschijnlijk vooral in het kleine huisje in het midden van het centrum zitten om toeristen de weg te wijzen. Als we ze vragen hoe vaak er een auto gestolen word of dat er een inbraak plaatsvindt, geven ze een aantal van 1 keer per jaar. Op het hoofdbureau gisteren zeiden ze nog 5 tot 10 keer per dag in Esfahan. Waar liggen de verschillen? In ieder geval is er met onze auto niets aan de hand en heeft de politie een fout gemaakt en we zijn niet van plan er verder voor te betalen.

Van 8 uur ’s ochtends tot kwart voor twaalf rijden we langs 3 gebouwen en rijden we 1 keer terug om een stempel op te halen. De eerste halte is het bureau van de Foreign Police. Hier gaan we met de vrolijke agent op pad. Hij neemt ons mee naar het hoofdbureau van de Foreign Police aan de andere kant van de stad. We zien wel een deel die we nog niet gezien hebben en we worden daarna neergezet in het kantoor van de baas. Hier worden de paspoorten en de autopapieren nagekeken.

Na de tijd moeten we een verklaring afleggen. Het blijft toch elke keer vreemd als iemand vraagt van wie de auto is, dat dan de naam van Herbert valt. Onze landrover waar een jaar klustijd in zit en waar je alles in hebt gegooid staat op Herbert’s naam en ondanks dat het maar een formaliteit is, blijft het een raar gevoel. In dit geval is het zelfs net alsof het helemaal niet onze auto is door de rare procedures.

De brief is ook mee en de hoofdgeneraal politieagent van Foreign Police kijkt deze na en schrijft hij een briefje. Onze agent wordt in een keer een loopjongen en laat het briefje uittikken door een typist(e) ergens op de gang. De generaal kijkt het na en zet er een krabbel onder. Inmiddels is het dossier al een paar cm dik en met een speldje wordt alles aan elkaar geklikt. We doordringen de mensen ervan dat er niets mis was en vragen even later of we een kopie mogen en schaapachtig lachend vraagt de man ons waarom we dit willen. We willen er natuurlijk zeker van zijn dat het dossier klopt, maar helaas heb je hier geen recht op. Alles gaat naar Teheran in het grote archief. Een kopietje is er niet bij helaas voor ons dossier. Ik vind dat wel jammer, want ik heb van al mijn daden nog een kopie. Nu zal ik het moeten doen met de herinnering en wat foto’s.

Eindelijk zijn we klaar en kunnen we weg als we instappen vragen we aan de dienstplichtige militair of we alle stempels hebben en hij knikt en we gaan weer op pad naar de verkeerspolitie. Een lange route volgt door binnenwegen en af en toe maant de man enkele taxichauffeurs en onbrave inwoners van Esfahan tot de orde met de microfoon boven op de politie auto. We mogen geen politie zeggen van ze, maar stiekem zijn de dienstplichtige militairen gewoon politie agentje aan het spelen. Als we bij de verkeerspolitie aankomen staat er een grote rij mensen voor het hek en loket. Wij mogen mee naar binnen en de militair wordt warm onthaald door een man met drie sterren i.p.v. zijn twee. Dit heeft te maken met de vooropleiding en het is vergelijkbaar met Nederland. 2 sterren is HBO en 3 sterren is universiteit. Als we wachten op het nakijken van de papieren gaat het mis. De brief ontbreekt en we gaan weer terug naar het hoofdbureau van Foreign Police.

Binnen 2 minuten zijn we er, want de complexen liggen naast elkaar blijkbaar. Ik was al nukkig, maar nu helemaal. Straks is het weer half 2 en kunnen we morgen weer terug komen om de auto te halen. We wachten in de auto en liggen politie / militaire petten op de hoedenplank achter in de auto. Herbert zet er een op en maak stiekem een foto. We mogen niet fotograferen volgens de man, maar nu heeft hij mooi even pech.

Als we alles hebben en ik nog een keer lachend vraag of we alles hebben stappen we weer in en gaan we weer naar het kantoor van de verkeerspolitie. We lopen weer binnen en na 3 maal kloppen gaat de binnendeur los en kijkt de man wederom weer de papieren na en ik zie weer afwijzende blikken…….

Er mist een stempel van het politie hoofdkantoor waar we gisteren waren en ik zie dat de militair duidelijk zich even geen raad weet. Als ik hem er na vraag blijkt ook wel dat de stempel mist en dat we waarschijnlijk al half op weg zijn naar de andere kant van de stad voor de laatste stempel…..pfff.

Ik loop naar de man die moeilijk doet en pak een visite kaartje met onze auto erop en vertel hem moeilijk kijkend in duidelijk engels dat het onze auto is en niet de auto van Iran…….”give the stamp , man !!!!”. Even later zit er een stempel op en is het formulier compleet inclusief de kreet in Farsi dat de militair verantwoordelijk is voor het ontbreken van de stempel…….En Nederland is bureaucratisch (?!)

In ieder geval is alles compleet en rijden we terug naar het kleine kantoor waar alles begon gisterochtend. Hier zit iedereen. Het hoofd van het drietal kijkt alles na en zet de laatste gegevens in het formulier. Iedereen loopt een beetje te drentelen en we manen de mannen om te gaan. We hebben geen tijd meer en er is al 1,5 dag verloren. Das duidelijk. Als we langs het hotel rijden stap ik even snel uit omdat ik met mijn slaperige kop van deze ochtend de sleutels in mijn tas heb laten liggen en we gaan snel verder en komen bij de parkeerplaats aan, waar weer andere mannen controle houden over alle gedwongen geparkeerde auto’s.

De formulieren worden nagekeken en het lijkt goed te gaan in het volle kantoor. In een keer komt er uit het niets een ander formuliertje naar boven en in het Farsi wordt er gediscuteerd. Onze militair schrikt aanzienlijk en na lang praten vertelt hij ons dat we een groot bedrag moeten betalen voor het wegslepen van onze landrover. In het midden zit een oude man die duidelijk gebaren maakt en in eerste instantie denk ik dat hij het hoofd is van het stel en dat hij wil dat we betalen. Later krijgen we een bak thee in een ruimte naast ons en blijkt het tegendeel waar. Hij zegt eigenlijk dat we gelijk hebben. Onze eerste reactie was meteen, niet betalen! No way. We staan in ons gelijk en het bedrag van waarschijnlijk rond de 85 euro gaan we niet neerleggen. Er volgt weer een discussie en we wachten rustig af en geven nogmaals aan dat we niet betalen, omdat het fout van de politie is.

Na een paar minuten komt de man die alles afhandelt dat hij het uit eigen zak zal gaan betalen, omdat ze het met ons eens zijn, dat we in ons recht staan.

We delen wat dropjes uit bedanken de mannen en nemen een groepsfoto en weg zijn we. Wat een systeem. De militair zegt ons dat hij zal proberen om het geld voor de man terug te krijgen. Uiteindelijk 1,5 dag verder zijn we Esfahan wel een beetje zat.

We besluiten om te tanken en de “shaking Minarets” te bekijken. Een Moskee met twee minaretten die schudden. Op een zeker tijdstip komt er een man boven op de moskee en begint te schudden aan de toren en de ander rammelt lekker mee. Het is wel grappig om te zien. We zijn vooral blij dat we weer rijden. Afblijven van die auto, die is van ons. Oftewel “Opzouteeehhhhhh” in zijn plat Deventers !!!

Onderweg halen we wat brood en Herbert komt terug met een wissellijst. Hij heeft het gekregen bij het brood. Blijkbaar snapte de man niet wat de buitenlander in zijn winkel deed en vond het zo bijzonder dat hij maar een cadeautje weggaf uit de winkel van de buurman. Ook dat is een kant van Iran die we niet vergeten.

Met de muziek aan en een volle tank rijden we naar de bruggen, het universiteitsterrein en wat Armeense katholieke of christelijke kerken. Na een goede bak koffie in een klein barretje zoals we die graag tegenkomen in Nederland gaan we richting de rivier. Het is leuk om te zien en het zonnetje valt langzaam als we langs de kade van de bruggen lopen. Er zijn 11 bruggen en de een is wat ouder als de ander. Onderweg zijn vissers die lood met draad en een haak in het water gooien en de kleine bomen gebruiken als beetverklikker. Langs het water lopen stadsratten, die hun burchten bouwen onder de straatstenen. Op het water zijn waterfietsen in de vorm van zwanen en een fontein luistert het geheel op in het midden van het water.

Als we in het gras zitten om het allemaal eens wat nader te bestuderen komen we Claus en Mercedus weer tegen. De Duitsers zijn ook aan de wandel en we babbelen wat bij over onze auto en Claus zijn verjaardag. Hij is vernoemd naar Sint Nicolaas en kreeg van zijn familie een echte HEMA chocolade letter. De Duitsers kennen de goed heiligman dus ook al.

Na een bak thee onder de brug en de nodige foto’s van de brug in daglicht lopen we naar een instituut waar mensen engels kunnen leren en Herbert heeft een heel gesprek met een van de vrouwen terwijl ik een man van de Iranese toiletten af druk, terwijl hij intens bezig is zijn interne huishouding op te ruimen. Hij keek erg raar toen hij eraf kwam en ik weet waarom.

Als we de auto weer terug vinden dit keer en een gepaste parkeerplaats hebben gevonden halen we nu een grote kip en nemen de laptop mee naar Eric en Christine. De hele avond zijn we bezig met de computer die nu weer goed draait. Er zijn wat werkende programma’s weg. Dat komt omdat ze een geautomatiseerd database systeem hebben waarmee ze foto’s en teksten beheren op internet. Dat zou voor ons ook een goede oplossing zijn. Ik zou zo graag willen dat alle teksten nu op internet zouden staan, dan zou alle moeite niet voor niets zijn die ik 1,5 maand geleden in Bulgarije erin heb gestoken.

Ik val dan ook van mijn stoel als de vrouwen top 52 ‘s avonds ge-upload is en de meeste onderdelen van de sectie “Out of the box”. Gelukkig er zit schot in. Ik hou de verhalen nog even bij me, want dat geeft de webmaster meer tijd om de andere onderdelen af te werken en daarnaast weet ik niet of ik deze verhalen wel via internet wil sturen naar Nederland voordat ik het land uit ben. We zullen wel zien.

De meeste mannen die de site zullen bezoeken zullen de vakantie wel gaan boeken naar Bulgarije.

We krijgen van de Fransen een doos Gaz cadeau. Dit wou ik al uitproberen en het lijkt op Nougat. Sarah en Olivier zijn er ook nog en we spreken af dat we morgen gaan kijken of we gezamenlijk naar Garmeh in de woestijn kunnen rijden. Door ons politie avontuur is onze planning in de war en heb ik nog niet de souvenirs en cadeaus kunnen kopen, die ik wil kopen.

We hebben het Zwitserse stel vertelt over ons Garmeh plan en ze vinden de woestijn zo gaaf, dat ze mee willen. Ze hebben alleen niet zoveel geduld als wij en willen eerder gaan als het ons tegenzit. Het maakt niet uit. Het is in ieder geval gezellig als ze er wel zouden zijn. Ze zijn leuk en volwassen en niet zo “laid back” als de meeste backpackers die we tegenkomen. Een algemeen gesprek hebben we al genoeg en er zijn al genoeg Iranesen die onze naam, leeftijd en ons beroep weten. Een beetje diepgang zou weer eens prettig zijn

Van de Fransen kopiëren we ook Encarta Encyclopedie 2005. Deze wouden we al vragen aan Margreet of ze die misschien mee zou kunnen nemen, als ze naar Nepal komt. Maar we hoeven het niet meer te vragen.

We moeten wel snel onze spullen verplaatsen, want er is ruimte op de oorspronkelijke dorm. We liggen nu tussen 3 volslagen vreemden, die al liggen te slapen en het is betrekkelijk rustig met snurken als we dat zo horen.

Maar daar ga ik eens fijn verandering in aanbrengen en Herbert pakt zijn oordoppen. Welterusten.