2005-12-06: Iran: Auto en huis verdwenen in Esfahan

Dit is een pechdag. Een uit hopelijk weinig dezelfde dagen die nog zullen volgen. Na een ontbijtje en een lekkere douche weer, begroeten we de reizigers om ons heen aan het ontbijt. Het ontbijt is beter en uitgebreider als gisteren en het smaakt prima eigenlijk.

Na het ontbijt zijn we van plan om geld te wisselen en de bruggen van Esfahan te gaan bekijken en lopen naar de auto. Na 5 minuten lopen denken we verkeerd te zijn gelopen en lopen een rondje en nog een ……we kijken naar leksporen en warempel onze auto is gewoon weg. Met nog 3 euro op zak, een tasje met toiletartikelen en een slaapzak is verder alles weg en we durven ons niet te realiseren dat de auto gestolen is.

Na een paar minuten komt er een man aanlopen, die vraagt naar de auto en roept het woordje “police” en geeft ons aan dat de politie de auto heeft weggesleept. Als de man meeloopt naar het hotel word alles wat duidelijker. De man heeft een diefstal geweerd uit onze auto en daarna heeft de politie uit veiligheid overwegingen de auto weggesleept (!?)

Er volgt berusting….we hebben nog een auto……gelukkig ! We worden naar de Foreign Police geleid en hier worden we te woord gestaan. Ze weten nog niet veel af van het geheel, maar bellen de stad af op zoek naar onze auto. De baas moet reageren en via de Motorola walkie talkie is er geen goeie verbinding op te zetten. We wachten van half 11 t/m half 2 en dan is er een oplossing, namelijk naar het hoofdkantoor gaan en de auto ophalen. Er is echter 1 probleem en dat is dat de politie stopt om half 2. Een mooie tijd om te stoppen inderdaad en we maken wat stampij dat we de auto nodig hebben en het geld wat er in zit. Verder bedenken we wat we kunnen doen om de auto te reparen in geval van forcering van de ramen.

Gisteren hadden we nog een gesprek met de Zwitserse Sarah kan ik me herinneren over veiligheid in Iran. De Ironie heeft toegeslagen en kom ik terug op “toevalligheid”. Hoe kan dit nu. In Bulgarije gingen we naar de kroeg Murphies en de gelijknamige wet sloeg toe. In Esfahan praten we over de minimale criminaliteit van de straten van Iran en waarschijnlijk tegelijkertijd wordt onze auto leeggeroofd. Vreemd die toevalligheid.

De afspraak van half twee hebben we in ieder geval gemist en we hebben geen mogelijkheid om de studenten te bereiken. Helaas pindakaas dan maar. Eerst mijn huis terug. De politie agent snapt onze moeilijkheid en stopt ons in een taxi naar het hoofdkantoor waar we ongeveer 2,5 uur moeten wachten. In het begin snappen ze niets van ons. In 10m minuten is boven water waar het om gaat, maar blijkbaar moet er eerst een procedure gevolgd worden. In ieder geval maanden ze ons eerst morgen terug te komen. Wij hebben echter geld nodig en we willen weten wat er aan de hand is met de auto. Via de hoteleigenaar, die functioneert als tolk tussen ons en de hoofdagent krijg ik nogmaals te horen om morgen terug te komen.

Mijn antwoord is helder blijkbaar want de lachende hoteleigenaar, vertelde op ons verzoek de hoofdagent dat we dan maar in het politiekantoor moeten blijven slapen deze nacht, aangezien we het hotel en het eten niet konden betalen. Het werkte na 3 keer de telefoon te hebben overhandigd. We moeten echter alleen wel de taxi naar de auto betalen.

Het uur daarna wachten we volgens de agent in kwestie op een politieauto. Het duurt nog 10 minuten …..en nog een 10 minuten…….en nog 10 minuten…enz ! Het is een flinke drukte om ons heen, maar uiteindelijk staat er dan een jolige agent klaar om ter controle met ons mee te rijden naar de locatie van de auto. Een oude gele Paykan rijd voor en een lang baardige taxichauffeur brengt ons weg.

Op het parkeerterrein zien we al snel onze auto staan en we lopen erheen en warempel heisa helemaal heel. Er is niets kapot, geen schade niets…wat missen we nu…… !!!!!!!!

De politieagent kijkt mee en ziet dat we de map met belangrijke gegevens, cash en de telefoon meenemen. Het kluisje weigert vreemd genoeg, maar dat is onze eigen schuld denk ik, want ik heb hem verkeerd dichtgedaan. Verder is er niets aan de hand en moeten we weer terug naar het politiekantoor waar de hoofdagent ons opwacht met een stapel papieren in een dossier. De taxichauffeur wil 20.000 Rhial (2 euro) en ik geef er 15.000 Rhial. De man protesteert maar ik heb niet meer over en ik heb ook niet meer als dat en we lopen door. We geven nogmaals aan dat we een kopie willen en dat we willen weten wat er nu gebeurd is. De agenten reageren niet en maken een grote brief met handtekening en een verzegeling. De agent moet compleet verslag doen van wat we hebben gedaan en dit lijkt te worden genoteerd.

We worden naar de Foreign Police gebracht weer door straatpolitie in de politieauto. Bij het andere kantoor krijgen we tekst en uitleg. De agenten van net hebben de auto ook weg laten slepen, omdat men niet wist van wie de vreemde auto was en daarnaast was er al “3” dagen niemand geweest bij de landrover. Er was dus geen inbreker, helemaal niets…….de agenten wisten zich geen raad. De parkeerplaats was goed en verder was er niets mis mee …….alleen de buurman……..jah de buurman….die was lastig. De oude man had een vreemde auto in de straat en dat kan natuurlijk niet ?!

De brief is bedoeld om van de baas van de normale politie, goedkeuring te vragen van de Foreign Police. Deze moet dan goedkeuring geven, waarna de verkeerspolitie een vrijgave kan geven. Het papier moet alle stempels bevatten en dan kunnen we de auto ophalen. Dit is wat we een dag later pas hebben begrepen. Tot nu toe weten we dat we goedkeuring nodig hebben en dat we hiervoor morgen vroeg moeten verschijnen. We lopen weg.

We hebben een auto, we hebben geld en we kunnen morgen weer verder met het terug krijgen van onze auto.

Het diner met de Zwitsers en de Fransen, waarvoor we vanaf half 5 zijn uitgenodigd hebben we gemist en we proberen ze toch nog even op te zoeken en helaas eindigt natuurlijk zonder geluk op deze dag.

In het theehuis worden we warm onthaald door diverse jongeren en ik heb hier weinig zin aan en reageer met rare vragen op hun algemene stand aard vragen. Hello mister, Do you like Esfahaaaaaaannnn. En het antwoord is: “No, today not….bad city” en de meest vreemde blikken kun je terug verwachten en Herbert loopt er naast fijn grinnikend door naar.

We gaan een kippetje halen op de grote weg en we willen de kip voor 30.000 Rhial i.p.v 40.000 Rhial. De man antwoord snel ja en pakt een kip in met 1 poot……..en daar baal ik van, maar ja. Het is een van de dagen.

In het hotel worden we ontvangen door de Turkse dame, die ons meld dat er een ander Hollands stel op de fiets is binnengekomen in de hostel. Als we beginnen met de kip komen Steven en Marloes binnenlopen. Een leuk jong Nederlands stel die de fiets maar gepakt hebben en zijn begonnen met www.wereldtrapper.nl. Ze rijden richting Nepal en gaan daar een half jaartje aan het werk voor een organisatie. We zijn hun blijkbaar onderweg tegen gekomen op de weg naar Esfahan.

Gedurende de avond maken we kennis met Steven en Marloes, komen de Zwitsers en Fransen weer binnen en ook de andere bekenden. Het is gezellig en sluiten natuurlijk weer af met diverse foto’s.

Op de kamer van Eric en Christine proberen we af te maken waar we mee bezig waren en we ronden het werkend af, zij het niet soepel werkend. Maar goed morgen weer een dag na een lange dag, waar het allemaal niet zo wil vlotten. Gelukkig is er e-mail, waar je soms een beetje aan verlekkeren.