2005-12-05: Iran: Esfahan

Vandaag worden wakker op onze dorm kamer. Mister Peru slaapt nog even lekker verder en ik stap er als eerste uit om de gemeenschappelijk douche te testen. Het valt me niet tegen. Veel vreemdelingen kom je tegen, welke snel bekenden zullen worden. Het is redelijk druk voor de tijd van het jaar. Aan het ontbijt buiten zijn naast de bekende gezichten van gisteren ook Claus en Mercedus weer aangeschoven. Blijkbaar zijn de Duitsers ook al sinds gisteren hier. De typisch Duits lachende man heeft een typisch Duits lachje die je niet snel vergeet. Ik herken hem aan zijn blauwe fleece jack en als ik goed door mijn ochtend ogen kijk zie ik ook de vrouw van gisteravond die me achter mij mail weg joeg. De grandioze mail die ik nog een paar keer moet gaan lezen voordat ik hem kan archiveren, als ik dit al doe. Ik heb heerlijk geslapen en soms kan dat door kleine dingen. Het maakt niet uit waar en hoe als het in de bovenkamer maar op de rit zit is er geen probleem om waar dan ook te slapen. Herbert wordt regelmatig wakker van een beetje snurken en nu slaapt hij op de dorm en mister Peru kan er ook wat van wat betreft het snurken. Voor mensen als hem hebben ze oordoppen uitgevonden. Ik heb nergens last van. Als de ogen dicht zijn moet er veel gebeuren om me wakker te krijgen.

Als ik ergens buiten slaap in een vreemd gebied is het anders. Herbert heeft me al een paar keer gezegd dat ik ’s nachts rechtop zit omdat ik wat om me heen hoor. Blijkbaar ben ik er van bewust dat er iemand op onze deur kan komen rammen om onze paspoorten te controleren of wat dan ook. Met de oordoppen van Herbert maakt dat een mooie combinatie. Ik hoor de nachtelijke avonturen terug en ik word wakker als er wat gebeurd wat minder fijn zou kunnen zijn.

De douche is een metalen buis en flink stevig en dat is prettig want dan hoef je de douchekop niet vast te houden en das wat makkelijker met inzepen. Als ik terug loop zie ik al wat beter wie er allemaal zitten in de buitentuin en na mijn spullen te hebben weggelegd schuif ik buiten aan. Het volgende gezelschap is aanwezig:

1. Eric en Christistine. 2 Fransen op de fiets voor een 10 jarige wereldreis
2. Mercedus en Claus. Duitser en Colombiaanse op een 6 maanden reis naar India.
3. Een Noor en een Turkse, waarvan we de naam even vergeten zijn. Zij is hem eerder tegengekomen en nu zijn ze op doorreis met z’n tweeën. Hij had haast en zij gaat met hem mee, ondanks dat ze ergens examens moet maken op het moment van schrijven.
4. 2 Duitsers, waarvan er een erg slechtziend is. Blijkbaar is hij zelfstandig naar Iran gekomen en de ander komt hem ophalen.
5. Mister Peru. De vakantie man uit Dubai voor 6 dagen.
6. Mister Australië. De blonde kleine man die voor een paar maanden aan het reizen is.

In de hostel lopen nog wat anderen rond waar we geen kennis mee hebben gemaakt, maar we nemen het ontbijt (ei en brood) voor 1 euro) en als Herbert is aangeschoven eten we het rustig op.

Eric en Christine, de goed maar langzaam engels sprekende fransen hebben een leuk verhaal en ik vraag hun tussendoor of we ze tegen zijn gekomen op de weg naar Esfahan. Helaas blijkt dit niet het geval, maar uit hun reacties blijkt wel dat ze een flinke reis achter hun naam hebben staan en dat ze er nog een paar jaar voor nemen om alles te zien wat ze willen. Christine is een vrouw van begin 40 en Eric is een man van eind 40 en ze hebben huis en haard achter gelaten om de wereld op de fiets te ontdekken. Ze vragen ons of we kunnen helpen om de computer weer op te lappen. Deze is vastgelopen nadat er files zijn gedelete en ik beloof de Windows XP cd mee te nemen. Sterker nog als we de spullen wegbrengen naar de auto, halen we de cd direct op, alleen wachten we tot de avond om de computer te fiksen.

We maken ons op voor de wandeling door de bazaar en andere bezienswaardigheden in Esfahan. Op straat hoor je de vrouwen het uitspreken als “Esfahaaaaaaaaaannnn” op een hoge eindigende toon. De bazaar ziet er goed uit en we zien wat kleine moskeen. Een klein winkeltje herbergt een man die waterpijpen maakt. Voor een klein bedrag kunnen we er een meenemen, maar ik wacht nog even. Ik wil er een hebben voor thuis als souvenir en om te gebruiken. Het moet een grote worden met een gelakte hals.

Als we de Jameh Moskee gezien hebben en ik eindelijk een broek heb gevonden die fatsoenlijk past komen we een leraar tegen die ons rondleid door de bazaar, de bijzondere plaatsen. Hij neemt ons ook mee naar een kleine moskee die er gaaf en kleurrijk uitziet. Deze staat niet in de Lonely Planet en we zijn blij dat we onze schoenen heb ben kunnen uittrekken om deze te zien. In de hoek zit een Imam en als ik er naar vraag, blijkt het ongeveer na 4 a 5 jaar studie Theologie in deze theologische islamitische republiek mogelijk om deze hoofdtooi te verkrijgen. Vanaf dan mag je hem dragen.

Na de bezienswaardigheden duiken we de bazaar in voor een middaglunch en de worden “DIZI” in Esfahan. Dizi is een lokaal traditioneel gerecht van een groenten papje met wat vleesbouillon. Het is een lekker gerecht en onze lichamen waren toe als wat anders als Kebab, Kebab en nog een keer Kebab. Na de waterpijpenmakers en de specerijen in de bazaar te zijn doorkruist nemen we afscheid van de leraar literatuur. In enkele steegjes zien we nog wat katoenwevers aan het werk en de ouderwetse alternatieve manier werkt hier nog prima blijkbaar.

We zijn aangekomen bij Imam Komeini Square en het grote rechthoekige plein is rondom helemaal voorzien van gebouwen. We lopen midden over en nemen even een pauze. Even later verschijnen er drie Duitsers met grote baarden en waarschijnlijk midden 30. Deze mannen zijn met een oude ambulance in een week naar Iran gereden. Ze hebben al een aanrijding gehad in Iran en willen naar India in Maximaal 10 weken. Ze zien er wat ranzig uit maar dat kan ook niet acht anders denk ik als je zoveel rijst en meemaakt in een week. We vervolgen even later ons rondje en worden al snel aangesproken door postkaarten verkopers, een tapijtenverkoper en een groep van 5 studenten, die hun engels op willen vijzelen. Ze vragen allemaal vragen over Iran, de vrouwen, onze visie en andere koetjes en kalfjes en gaan met hun mee op zoek naar een traditioneel theehuis voor een lekkere bak. Helaas hebben ze 2 maanden geleden de regelgeving verandert en mogen vrouwen niet meer in deze theehuizen komen. De reden is dat roken slecht is en dat vrouwen dit niet hoeven te ondergaan of iets dergelijks. Helaas gaan we dus geen bak thee drinken en kopen we een traditioneel ijsje op de Imam Komeini Square, welke er goed ingaat.

De tapijtenverkoper is de hele tijd mee geweest en eigenlijk is hij wel OK. Hij wil niets verkopen lijkt het bijna, maar meer een babbeltje maken en hij wijst ons de weg naar diverse zaken. Als hij weg is zien we de zon langzaam onder gaan op het plein en ik maak enkele mooie shots van het veranderende plaatje, de verlichte fonteinen en de vele mensen in door paarden getrokken rijtuigen. Lekker toeristisch.

Een van de dames had haar zinnen een beetje op mij gezet en de tapijtenverkoper gaf wat signalen af dat ik er wat mee moest doen, haha. Echt leuk, maar het slaat nergens op. Even later loopt haar vriendje en toekomstig echtgenoot ook mee en deze vind het allemaal maar niets. Hij is enigszins jaloers en bekijkt alles van een afstandje. Later horen we de ze neef en nicht zijn en blijkbaar is het hier normaal dat deze in Iran met elkaar trouwen.

Op onze weg terug naar huis lopen we langs de sandwich zaken en eten we een broodje en spotten we wat leuke cadeaus voor de kerst thuis in Nederland. Uitgelopen en enigszins lui komen we in de hostel aan waar Eric en Christine de 2 Zwitsers hebben meegenomen. Het zijn Sarah en Olivier. Zijn beiden begin dertig en hebben een Toyota busje gekocht om mee naar India te rijden. Via Syrië en Jordanië zijn ze door Turkije gekruist en zijn nu net als ons in Iran op zoek naar de bijzonder plekjes.

Olivier heeft aardappelen gekookt en Eric koopt een kip en ze starten met eten, waar we verlekkerd naar lopen te kijken. Aan de ene kant zitten de Franssprekende Zwitserse en Fransen en aan de ander kant wordt het gezellig met de Noor, Turkse, Claus en Mercedus, Mister Australië, Mister Peru en aan een andere tafel zitten nog wat anderen.

Sarah vraagt ons of we geen nummerplaat moeten hebben en wat de consequenties daarvan zijn als je er geen hebt. Wij vinden dat het relatief veilig is overal en hebben de auto gewoon geparkeerd in de straten. Er volgt een heel gesprek over de veiligheid en we realiseren ons dat het in onze eigen West Europese landen relatief veel gevaarlijker is als hier. Hier wordt minder gestolen, lijkt alles veel veiliger. Moet je in Nederland eens gaan stappen. Ruzie genoeg en men deinst er ook niet van terug om een mes in je ribbenkast te proppen. Zinloos geweld is het gesprek van de dag en we weten allemaal dat het hier allemaal veel minder is. Ze rijden alleen als gekken op de weg, maar daar raak je aan gewend.

De avond sluiten we rond een uur of 1 op de kamer van Eric en Christine. We proberen Windows en hun bestanden te redden, maar het kost de nodige moeite. Even opnieuw installeren kan, maar met het risico om diverse bestanden te verliezen. Uiteindelijk duurt het te lang en gaan we de volgende dag verder. Alleen weten we nu in ieder geval dat de bestanden en de foto’s gered zijn voor nu.

Een dag met leuke ontmoetingen en gesprekken eindigt met het beantwoorden van de laatste e-mail en nog steeds kan ik niet op het web-log.

Mister Peru is inmiddels vertrokken en we slapen alleen op de kamer…….dachten we . Er komt een andere onbekende op de kamer en we zeggen hallo, welterusten en zo lig je weer met een volstrekt onbekende op de kamer. Gelukkig snurkt hij toch harder en kan Herbert zijn oordoppen weer indoen.