2005-12-04: Iran: Abayaneh, water, zand, hooi en oude vrouwen

De douche is heerlijk warm en maakt ons weer fris voor de dag. Beneden zit het stel uit Teheran al te eten en wij pakken snel de Landrover in. De Litouwse vrouw zit al in de taxi en als ik haar gedag zeg, reageert ze niet eens. Typische vrouw blijft het toch. Alleen op reis, werkeloos en op zoek naar haar geluk. Waarschijnlijk zal ze het met haar gedrag niet in Iran vinden, maar goed dat is niet ons probleem. Ze had waarschijnlijk gehoopt met ons mee te rijden en met opdringen bereik je bij ons niet veel.

Als we het dorp inlopen na te hebben betaald en afscheid te hebben genomen komt het stel ons achterna om ook even door te lopen naar het dorpje. We nemen wat foto’s en als we terug komen betalen ze voor ons het museum. Bij de auto hebben ze een kaartje achter de ruitenwisser gedrukt met hierop een deur afgebeeld uit Abayaneh en daarop de tekst dat ze hope dat er voor ons veel deuren open gaan in Iran en ze wensen ons veel geluk. Zo kan het dus ook in tegenstelling van de Litouwse vrouw.

We nemen het er even van in Abayaneh. Wederom 20 graden weer, zonnetje en een mooie omgeving en prachtige foto’s als resultaat. We nemen diverse vrouwen in oude klederdracht op de foto. Bij een van de vrouwen, die krom gebogen staat over een oven, waar ze brood bakt, mogen we geen foto maken. Na even na te denken maakt ze het aloude gebaar van een vegende duim over de wijs en middelvinger….ze wil geld zien en we besluiten het vrouwtje maar met rust te laten. Hier gebeurd alles nog ouderwets zonder veel hulpmiddelen.

Volgens het stel uit Teheran wonen hier alleen nog maar ouderen. De jeugd is naar de grote stad gevlucht en velen wonen overzees in het westen. Een harde maar reële balans van een oud bergstadje blijkbaar.

Ik rijd even later de bergen weer uit en sla rechtsaf richting Esfahan. Onderweg komen we een paar blonde fietsers (stel) tegen die we toeterend voorbij rijden en al zwaaiend worden we op het laatste moment begroet. Even verderop staat een dansende man midden op straat. De man heeft een rode vlag in zijn hand en dat betekend dat de weg is afgezet en we moeten wachten. Snel maken we maar een filmpje, want dit is echt lachwekkend. Elke auto wordt zwaaiend begroet.

Na een paar kilometer pakken we de lifter mee. Dit is de tweede lifter die meegaat, allen vrij zwaarlijvig en hij spreekt geen woord Engels. De landrover heeft moeite met de extra 125 kilogram, maar we rijden rustig door. Als dank vraagt hij ons in gebarentaal of we met hem mee willen voor een hapje eten en we “happen” toe. We slaan af en rijden in gebied zonder asfalt en staan ik een keer stil in het midden van de weg voor een auto en een vrachtwagen die staan te kletsen met elkaar. Iedereen kent elkaar blijkbaar en als nel worden we er langs gelaten en komen we uit in een steengroeve. In the middle of nowhere en tussen allemaal boomlange zware gasten die belangstellend bij ons komen kijken. We sluiten alles af en lopen mee met de mannen. We staan in een steengroeve, waar grote blokken worden afgezaagd, waarna ze per vrachtwagen worden vervoerd naar andere plekken, waar ze verder worden gebruikt. Na een “small”talk krijgen we een bak thee en bestuderen we meegenomen foto’s van thuis, familie en vrienden. Vooral de vrouwen en kinderen worden aandachtig bekeken en het valt op hoe gelijk deze bouwvakkers zijn met de voor ons in Nederland bekende bouwvakkers. Seks, drank en grove woorden vallen meer dan eens in de groep en een heeft een nog grotere mond dan de ander.

Er is een kok en als deze alles heeft voorbereid krijgen we een soort soep met brood en een lekkernij erbij geserveerd. Het smaakt super en na het eten, zit iedereen nog een beetje na te “ouwehoeren” met een peukje erbij. Alle aandacht gaat naar Herbert en ik vind het prima en wil eigenlijk gewoon lekker rondrijden in onze Landrover en op weg naar Esfahan, wat we dan ook al snel doen kort daarna. Aan het einde geven we een lampje weg aan de Engelssprekende man die ons helpt en ze zijn blij als een paar kleine kinderen en lopen elkaar het lampje af te stelen als we weg rijden.

De zon zakt en de weg lijkt oneindig. De zon en weg staan lijnrecht op elkaar aangesloten en we rijden het hart van de zon langzaam in. De cd draait Nederlandstalige muziek met van dikhout, het goede doel en Blof en de gedachten dwalen af naar thuis en het voelt heerlijk dat je in deze droomsetting naar huis zou kunnen rijden. Nog even en het gebeurd ook, maar we moeten eerst nog een paar landen door. Ook al doe ik dat met veel plezier, soms word de basis van thuis ook verheerlijkt tot dit droomplaatje.

Er komt een dag dat ik de torens van Deventer weer in het zonnetje of avondschemer voor me zie als ik Twello net ben gepasseerd. Het mooi stukje IJssel wat je eerst ziet voor de stad Deventer brengt vele mooie belangrijke herinneringen op en de toren van CDI waar de auto is gebouwd en de Deventer toren natuurlijk wijzen me de weg naar de plek waar mijn hartje ligt.

Op weg naar Esfahan komen we een gekantelde vrachtwagen tegen en na deze te hebben ontweken valt het op hoe de industrie van Esfahan de lucht vervuild. De zon van net die schitterend aan de hemel stond is nu bijna verdwenen achter een dikke smok laag. Het is schrikbarend hoe vies dit is en de foto’s vertellen een boel die we later terug zien. Op de weg naar het centrum staan fruitverkopers die met een mondkapje op hun fruit in de lucht houden om te verkopen. Cynisch gezien, een frisse lekkere oplossing.

In het centrum vinden we dankzij de Lonely Planet al snel het hotel waar we heen willen en verplaatsen snel de auto naar een minder stinkende positie achter de grote ontsluitingswegen en in de rustige straatjes van Esfahan. We lopen nog een rondje langs het voetbalstadionnetje, wat restaurantjes. Het hotel is de goedkoopste oplossing. De kamers zijn wat duurder en daarom nemen we de dorm room voor 60.000 Rhial (6 euro). Deze gemeenschappelijke kamer is voor 5 personen en het lijkt erop dat we er voorlopig alleen slapen. De andere dorm is vol en als deze leeg komt kunnen we daarin bij de gebroeders hoteleigenaar. Het ziet er hier voldoende uit en na nogmaals een rondje te hebben gelopen, twee broodjes hamburger en de spullen te hebben gepakt uit de auto laten we alles voor wat het is en duiken we het internet café in voor wat e-mail verkeer. Het web-log is alweer afgesloten voor ons en we kunnen dus niets achterlaten. Ik weet uit de mail dat men zich afvraagt hoe lang mijn baard inmiddels is en ik zal eens e.e.a. voorbereiden. Om half tien (19.00 uur Nederland) worden we verzocht het pand te verlaten en duiken we internet nog even op in het hotel. Wat trager, maar het voldoet.

Inmiddels is mister Peru binnengekomen. Deze backpacker is voor 6 dagen vanuit zijn woon en verblijfplaats Dubai naar Iran gekomen om vakantie te vieren. Deze vlotte babbelaar heeft veel met vrouwen en gaat op 6 daagse vakantie naar een land waar de vrouwen hem niet aan mogen kijken.

Al snel vallen we in slaap en maken we ons op voor een paar dagen Esfahan.