2005-12-01: Iran: Een smog overzicht van Teheran vanuit een gratis Telecabin

Deze dag willen we de noordzijde bekijken van Teheran en richting de Telecabin gaan op de berg van de Iranese hoofdstad. Na een lekker broodje en bakje thee lopen we richting de oude ambassade van Amerika. Tegenwoordig zit er een Iranese groepering in die leuzen op de wanden schrijft tegen Amerika. Het is leuk om te zien. De Lonely Planet beschrijft dat hier geen foto’s gemaakt mogen worden en we nemen er stiekem toch eentje. Later proberen we op de bonnefooi naar binnen te gaan en vragen of we naar binnen mogen en we krijgen een ferme nee. Aan de andere zijde hebben we meer geluk en we denken naar binnen te komen, alleen is dit de sportzaal binnen de ambassade muren en die wordt nu door de locals gebruikt. Helaas pindakaas……het werd al bijna spannend.

Naast de ambassade zit een museum die de “Martyrs” eert bij naam en toenaam. Het is bijzonder hoe dit land en zijn mensen zijn doden eert en ze worden weergegeven als ware helden. Jonge jongens, tieners die voor de oorlog zijn gestorven. Hun laatste gebruiksmiddelen zoals kleding, kettingen en dagboeken liggen opgebaard in dit museum en soms zit er een knop op de kast die digitaal een verhaal weergeeft over de doden. Van de Ayatollahs is er ook een kast en een verhaal over hun bijdrage aan het land. Een bijzonder museum en veel van het zelfde. Als we weg gaan krijgen we nog een kop thee aangeboden van de beheerder en in zijn pauze tijd slokken we drankje weg.

In het midden van deze kruising zit een groot park, wat een totaal rustpunt is in de grote stad. We lezen een krantje (Tehran Daily) en lezen waarom er zoveel vervuiling is en wat ze eraan van plan zijn te gaan doen. Een grappig artikel vertelt de mensheid dat we ons moeten realiseren dat de oorlog met Iraq om de olie te doen was en in hetzelfde artikel wordt gerelateerd naar de brits-nederlandse holding Shell, een oude klant bij een voormalig werkgever. Het is maar wat je eruit wil halen, maar wat we tot nu toe zien is soms compleet anders als de gemaakte werkelijkheid van het nieuws in Nederland. Het is moeilijk om te ontleden wat de feitelijke werkelijkheid is en ik geloof ook niet dat Iran een fijn land is om in te leven. De mensen zijn in ieder geval wel goed en het is een mooi land om doorheen te reizen.

Op de weg naar de Telecabin vinden we nog een bedrijf die naamplaatjes kan maken en ik wou een mooi plaatje met mijn naam erop in het Farsi. Helaas duurt dat drie dagen en die tijd hebben we niet

We nemen de metro naar het eindpunt en zien dat de vrouwen hierin gescheiden zitten van de mannen. Later horen we dat vrouwen veel lastig gevallen worden door de mannen in dit gedeelte. Typisch !

Met de taxi gaan we voor 40.000 Rhial naar de Telecabin en het laatste stuk moeten we lopen. We maken er maar een filmpje van, je moet toch wat doen in een taxi. Communiceren kan toch niet met de chauffeur. Bij de Telecabin aangekomen heb je een uitzicht over alleen smok en bovenaan de Telecabin kan je skiën en dat zit er voor ons niet meer in. Sterker nog, we hebben geen geld meer om naar boven te gaan. We zijn platzak en het budget voor vandaag is op. Gelukkig kan dit ook niet meer, want de Telecabin is gesloten vanaf een uur of 12.

We besluiten te lopen en na de eerste kilometer besluit ik wat door te lopen t.o.v Herbert. Het is een mooi uitzicht en ik heb weer het idee dat ik wat aan het doen ben qua sport. Eindelijk weer zweet en een fijn gevoel als de top bereikt is. Als ik een mars koop is deze verweert door de zon en ik wacht maar gewoon op Herbert. Ik wil eigenlijk nog wel even door, maar het is te ver en het wordt al snel donker. Ben nu in een uurtje naar de het eerste honk gelopen op circa 3,5 km lopen bergopwaarts. We besluiten weer terug te gaan met de Telecabin, maar hebben natuurlijk geen kaartje en als ze ons er n aar vragen, lachen we gewoon. Uiteindelijk krijg ik de chef aan de lijn en mogen we gratis naar beneden. We maken er maar een filmpje van en het is weer even lachen gieren en brullen. Het is jammer dat de smok zo dicht is en dat Teheran zo niet te zien is vanaf een hoog punt. Volgende keer beter en doodop gaan we weer richting het centrum. Beneden aan de bult probeert iemand ons in de taxi naar de metro te brengen voor 30.000 Rhial. Wij willen echter goedkoper reizen en gaan met een gedeelde taxi naar een centraal punt. In de taxi zit al een engels sprekende man die ons helpt en uiteindelijk de taxi volgende bus betaalt. Hij vertelt ons veel over de stad en geeft ons wat tips en tricks. Erg leuk. Het is een manager geweest van American Airways.

In de bus is weer een gescheiden deel voor vrouwen en wij stappen dan ook maar voorin de bus. Het blijft bizar dat alles afgescheiden is en ik ben blij dat je in Nederland gewoon met eigenwijze rechtstreekse en onafhankelijke vrouwen te maken hebt. Zonder hoofdoek, burka, chador of andere verwerpelijke kleding die de vrouw onaantrekkelijk maken.

‘s avonds eten we weer een broodje op de vuist en met en bak thee op tafel ga ik de mail afwerken. Wederom is het web-log afgesloten door de overheid en kunnen we deze dus niet bekijken. Blijkbaar mag een medium waar je vrijuit je mening op wil uiten, niet van de overheid in Iran. In ieder geval is de mail box weer leeg en is iedereen voor zover weer beantwoord.