2005-11-28: Iran: De met afval bedekte Kaspische (zee)kust

In de ochtend word ik iets eerder wakker dan Herbert en ik stap er direct uit om van de warme douche te genieten beneden. Naast ons ligt de bewaker van ons gasthuis, het archeologische centrum van de regio. De douche is heerlijk en boven verwachting van het idee wat ik al had en fris en guitig stap ik weer terug de kamer in. De bewaker rochelt er nog een keer lekker overheen en blijkbaar heeft het avondmaal uit zijn neus prima gesmaakt gisteravond. Als Herbert wakker schiet, feliciteer ik hem eerst maar eens even, want mijn reisgenoot, de jonge globetrotter is 36 jaar geworden. Met een half slapend hoofd krijg ik de bevestiging dat hij wakker is en dat hij zich dat ook realiseert.

Herbert geniet even later ook van de douche en we besluiten weer op pad te gaan richting de Kaspische zee. Vandaag mag Herbert weer rijden en het is prachtig weer en het wordt deze dag ongeveer 20 graden. Met het shirtje aan en het armpje naar buiten rijden we door de bergen. De vrachtwagens en auto’s halen elkaar in als gekken over de smalle wegen en ik heb de wegen dan ook maar tot “Bumkens” wegen gedoopt. Deze kameraad van oudsher presteert het om bij het raam te gaan zitten als we door de Alpen rijden tijdens een vakantie, terwijl hij hoogtevrees heeft. Hij is dan ook in staat om de meest vreemde geluiden te produceren als hij de afgronden naast hem ziet en het is maar goed dat hij hier niet hoeft te rijden denk ik. Op de schalkhaar site wordt hij tegenwoordig snavel genoemd en misschien heeft het wat met elkaar te maken. Het is ook grappig dat hij weer een collega is van Robert, een vriend van Herbert. Op internet hebben ze van de week nog even gemeld dat ze klaar stonden op schiphol om even langs te komen voor de verjaardag van Herbert. Helaas is er nog geen vliegveld in de Kaspische zee gebouwd, zoals in Japan. Ik had ze graag een paar dagen meegenomen om te laten zien hoe fantastisch het hier is.

Het derde schijnt het redelijk te doen weer onder leiding van Arno (en blijkbaar officieel nu ook Marc Bumkens). Het is leuk dat hij uiteindelijk de stap toch maakt om de jonge garde van Schalkhaar een richting op te drukken. Volgend jaar gaat hij trouwen net zoals Ruben en Nicole, de eerst zijn van onze groep schoolkameraden van de hogeschool Enschede. Ik vind het jammer dat ik er niet bij kan zijn bij beiden, maar ja zoals Cruiff al zei, heeft elk voordeel een nadeel. Blijkbaar moet ik nu juist dit jaar deze happenings missen vanwege deze grote reis.

Ik had verwacht dat het nog wel even uit zou blijven, maar helaas trek ik aan het korte eind. Misschien is het maar goed ook, want ik heb nu tijd om na te denken over alles en er zijn alweer wat momenten naar boven geschoten, die prima als anekdote zouden kunnen functioneren. De avond zou te kort zijn als ik even mee kon denken met ceremoniemeester “Guitink”, de humoreske bosbewerker en kameraad uit Deventer. Ik denk aan de weekendtrip naar Amsterdam naar de tante die niet thuis was, het in slaap vallen voor onze woonkamer bank thuis terwijl mijn moeder net naar beneden komt om 7 uur ‘s ochtends, de uitgelatenheid in Bulgarije op de Bulgaarse dansvloeren met Scandinavische vrouwen, De tripjes naar de stad in onze jonge vrijgezellentijd, de meesterlijke fietskapingen, “kotsende” carnavalsfeesten op de Haarmansenk en de mystieke overwinningen van de aandacht van diverse vrouwen voorafgaande aan Karina, de leuke onafhankelijke vrouw die hij nu heeft ontmoet. Er is genoeg voer voor een volle avond. Ik ben ook stiekem erg benieuwd wat er bedacht gaat worden door de anderen voor de vrijgezellenavond. Er zijn altijd veel ideeën, maar ben erg benieuwd naar de uiteindelijke uitwerking ervan.

Er is veel verandert de laatste jaren in de oude kameraden groep, maar langzaam zie je dat het kwartje valt voor iedereen. Altijd was het spreekwoord dat het zo super is dat iedereen zoveel met elkaar omging. Blijkbaar is er wat dat betreft wel veel verandert voor mij. Iedereen heeft zijn rol gevonden en ik heb in de laatste jaren ook wat andere bezigheden gekregen. Toch zie je dat het als een aan elkaar blijft hangen en dat is goed, al is het wel anders als ik een paar jaar geleden had gehoopt. In het begin is er weinig begrip voor de streberigheid, het vrijgezellenleven en het weten wat je wilt in je leven. Later draait dat om in respect achteraf krijg je het weer terug. Bij het afscheidsfeest waren er toch veel van de club bij elkaar en dat is leuk om te zien. Ik ben benieuwd of er in dit jaar dat ik weg ben uit Nederland wat verandert. Ik had eens een gesprek met een collega die ook veel heeft gereisd en die gaf mee dat de mailbox veel over een vriendengroep zegt als je een jaar weggaat. Ik weet het niet, maar we zullen het wel zien. In ieder geval is deze trip fantastisch om te doen en het is precies wat ik gewild heb in al die jaren dat ik zei dat ik een jaar op pad wou en het word elke dag mooier.

We rijden van het bergdorpje weer terug naar Talesh en Herbert rijd weer over de zelfde wegen als ik gister op ben gereden langs de rijstvelden en de kleine bergdorpjes. Bij de bewakers (tegen hout smokkelen) stoppen we nog even en geven een hand. We slaan de thee dit keer over, want we willen door. Herbert is jarig en we willen gebak. In Talesh halen we nog wat brood en fruit en in no-time staan er weer engels sprekende mannen rond ons bij de auto, waar we wat fruit van krijgen. Een van de mannen vraagt aan Herbert of hij niet mee wil naar zijn huis, want hij heeft namelijk nog een dochter. Dit was net nadat hij aangaf een engineer te zijn. Lachend nemen we afscheid van de mannen en rijden we verder. Om een bruidje te krijgen op je verjaardag is toch een bijzonder cadeau.

Langs diverse kustplaatsen rijden we en het is superweer. In Nederland sneeuwt het nu en er is 30 cm gevallen en wij rijden lekker door het zonnetje. Dat blijft apart als je erover nadenkt. Ik dacht ook een koude winter tegemoet te rijden, maar het tegendeel blijkt waar. Misschien kunnen we nog ergens een dagje skiën meepakken, maar ik ben er bang voor. In Pakistan zal het wel koud worden waarschijnlijk als we de K2 oprijden, de 2e hoogste berg van de wereld aan de Karakoram Highway richting China. Als we erop mogen tenminste, want het lijkt erop dat deze pass gesloten is gedurende de winter. We zullen wel zien. Alles wat we in Pakistan niet aan tijd opmaken, kunnen we gebruiken in India en Nepal. In Nepal willen we een 12 daagse trektocht doen richting het Anapulca base kamp op de Mount Everest ergens in maart 2006. Dan is het alweer lente en moet het ook de beste tijd zijn om dit te doen. Ik ben erg benieuwd.

We besluiten om door te rijden naar 2 plaatsjes genaamd Chalus en Noshahr. We rijden tot nu toe dezelfde route als Phil, de teamgenoot en wereldreiziger in spe. Ik snap waarom hij zegt dat het hier fantastisch is. Zijn kaarten komen erg goed van pas. In het begin van de avond komen we in Chalus aan en rijden per ongeluk verkeerd naar de kust, waar we een visrestaurant zien. Aangezien ik moet toiletteren loop ik naar binnen en vraag tevens naar het menu, die er natuurlijk niet is in t engels. Als ik terug kom, mag ik de keuken in kijken, heb ik bedongen en ga weer naar buiten om de verjaardagsvogel op te halen. Hij is in gesprek met een gezin uit Teheran. Blijkbaar een geleerde man met veel noten op de zang. Het is wel een leuk gesprek en terwijl zijn vrouw en 2 kinderen luisteren praten we over zijn brief aan Chiraq, de president van Frankrijk. Hij geeft ons mee dat we 1 ding fout doen in het westen en dat is dat we figuurlijk gezien onze (kerst)bomen met de vredelievende kersttijd ontwortelen en verbranden en dat is wat Iran niet doet in zijn opinie. Verbrand je roots niet en hij heeft een punt als je naar de leeftijd van het land Iran krijgt. Het is toch de bron van vele oude beschavingen. Een leuk nadenkertje.

We gaan het restaurant in en na een rondleiding van de kok, nemen we een feestmaal voor de verjaardag, namelijk een flinke witvis met patat en het smaakt heerlijk. Naast ons zit een stel uit Teheran en ze vragen ons aan te schuiven. Het is een stel die net getrouwd is. Hij is engels pratend en dienstplichtig militair en zij is stil en lacht veel. Als ons eten arriveert gaan we weer zitten aan onze tafel.

Stiekem zijn er wat oogcontacten met binnenkomende vrouwen. Het is net alsof ze ons niet zien, maar ze kijken constant. Erg vreemd, maar wel leuk. Na het eten zoeken we een internet café op en nemen we afscheid van het stel buiten. We komen uit bij Google internetcafé en normaal gesproken hebben we maar een half uur de tijd om online te komen en natuurlijk is er een verkeerde versie van MSN geïnstalleerd. Ik wil graag dat Herbert nog even met Margreet aan de klets kan en in de onderhandelingen mogen we gratis internetten en haal ik Herbert snel op. We kunnen het rekken tot 11 uur i.pv. 10 uur en tijdens het downloaden van de juiste versie van MSN hebben we gesprekken met de mannen van het café. Het zijn jongelui die goed engels spreken en we eindigen natuurlijk met een foto. Als ik de foto’s bij de auto laat zien van onze familie, vrienden en vriendinnen zijn ze helemaal verbaasd als ze de kinderkoppen zien van de kinderen Marcel en Wanda Emmink. Ik maak er maar een filmpje van. Dat zal die kale leuk vinden.

Herbert had het vandaag wel voor elkaar zoals hij het wil. Hij wil geen cadeau en wou dan ook perse slapen in het kleine bergdorpje. Hierdoor wordt het onmogelijk gemaakt om een cadeau te kopen. Deze week zag ik nog een rood shirt met daarop de tekst “GURU”. Ik vond dat wel ironisch passen, maar helaas was er geen mogelijkheid dit te kopen. Het ontbijt op bed gaat ook niet door omdat we ergens te gast zijn zonder brood en gekkigheid erom heen. Dan maar een andere keer weer. Zoals hij wil.

We eindigen de avond weer aan de kust naast het visrestaurant, waar we een kampvuur stoken. Hier komen we ook weer het stel tegen van eerder. Ze blijven ook slapen in de auto en ze komen bij ons zitten. Even later vertellen een paar jongens die we ook eerder in het internetcafé zagen dat we moeten opschuiven. Hier is geen politie controle en dus niet veilig genoeg. Daarna gaan we lekker slapen en wachten op de dag die gaat komen.