2005-11-27: Iran: De wolven huilen in de bergen van Agh Oilar

Als we wakker worden is de student niet op de afgesproken plaats. Wij waren echter 2 of 3 minuten over tijd, dus ja hoe stipt is de Iranees? In ieder geval zaten we lang en breed in de auto om kwart over 9 nadat ik (Sander) mijn Scapino schoenen een goede poetsbeurt heb laten geven. In het begin van de reis heb ik ze ingevet en voor 5000 Rhial (0,50 Euro) geeft de oude bebaarde man mijn 5 gangen poetsbeurt en glimmen ze op moment van schrijven (3 december 2005) nog na. We moesten toch wachten, dus dan kunnen we de poetsbeurt wel even doen. Herbert filmt het geheel maar even voor de statistieken.

Mijn voeten is een bijzonder onderwerp. Ik loop al jaren met zweet voeten en heb al diverse acties ondernomen om eraf te komen. Normaal kan ik er na de zomervakantie weer even flink tegenaan, als de zee en de open lucht hun werk hebben gedaan. Nu is het anders. Ik heb goede schoenen gekocht bij mijn oude werkgever Scapino, de winkel die nu onder leiding is van Dennis, de kameraad waarmee ik zo’n beetje mee ben opgegroeid in mijn plakkers jaren bij dit bedrijf. Duizenden schoenen hebben we winkelgereed gemaakt in onze tienertijd en al plakkende onder de open trap van Scapino keken we uit naar de zomer, waar de meiden hun korte rokken weer aandeden. Dennis is inmiddels uitgegroeid tot bedrijfsleider en ik zit in Iran, opzoek naar mezelf denk ik. Grappig is dat mijn voeten een centrale rol spelen. Ze brachten me niet alleen naar mijn werk. Danste er niet alleen mee af met deze voeten, maar ook met Kim, de Scapino collega waar ik mee scharrelde in de tijd. Ze lieten me ook zien waarmee je geld kon verdienen en brachten me na werk weer naar school waar ik verder kon met de studie. Uiteindelijk koop ik sinds die tijd en dat is al sinds jaar en dag, mijn schoenen bij Scapino. Daarnaast heb ik altijd heel veel schik gehad met een vaste club collegae. Dennis, Roy en ikzelf en hele grote club meiden hebben jaren schik gehad. Een dame daarvan was Dian Derksen, die Herbert en mij jaren later weer in contact heeft gebracht in de trein. Door haar zijn we enigszins nu op reis met elkaar, een goed contact van jaren terug alweer. Hoe ver kan een netwerk gaan?

Elke keer als ik er kom, spreek ik ook weer ex collegae en het is altijd weer leuk om terug te komen op e.e.a. manier. Ik heb er vier jaar gewerkt en na al het lopen, sleuren en trapje kijken hebben dezelfde voeten mij nu na de 10 afgelopen jaren hard lopen op de hogeschool en vele andere werkgevers het probleem zweetvoeten gegeven. In de tijd van Scapino wou ik al op wereldreis en was het al onmogelijk dat ik niet zou gaan.

Blijkbaar heb ik in deze 10 jaar toch te hard gelopen, anders zou ik geen zweetvoeten hebben. Nu ik eenmaal weg ben rond de wereld, krijgen mijn voeten de rust en ontspanning die ze nodig zijn en met goede sokken en schoenen van Scapino word mijn dromen werkelijkheid. Ik besef nu hoe goed je je voeten moet behandelen, zodat je voeten je kunnen laten werken aan je school, je werk en vooral je netwerk. Op de juiste momenten even gas terug nemen en alles is mogelijk en je dromen komen uit…….

De voeten zijn als nooit tevoren meer en in de islamitische landen doe ik met een gerust hart mijn schoenen tegenwoordig uit. Een ander verhaal is Herbert, die het tegenovergestelde bereikt op dit moment. Een paar weken geleden was ik nog de boosdoener van de luchtjes in de tent ……times change blijkbaar……! Dat was even een hersenspinseltje…waar waren we? O,ja de Kaspische kust…

Al snel bereiken we Astara, een kustplaats die ook aan de grens ligt met Azerbaijan. We rijden op een kilometer afstand van deze grens naar de zee en dwars door de woonwijken komen we aan op het strans waar ik met de wielen door het water van de Kaspische zee rijd. Of is het nu toch een meer….Ik weet het niet, maar we hebben weer een zee gevonden en overwonnen. Ik duik er dit keer niet in, want het is goor water lijkt het wel. De hele kust zit ook onder het afval. Dat is echt een probleem van de Iranesen, want ze vervuilen hun mooie land zo. Langs elke straat ligt rommel en kilometers ver het land in liggen plastic zakken.

Het landschap naar de kust is prachtig en hoog en je rijdt van 1500 meter hoogte naar 0 meter hoogte aan de kust met prachtige uitzichten. Helaas is het mistig anders kunnen we volgens zeggen op 35 km afstand van de bergtoppen naar beneden kijkende, de zee al zien. Het is een prachtige kronkelende weg naar benenden, die niet ongevaarlijk is, maar wel echt prachtig. Helaas wel besmet de rommel van de automobilisten.

Aan de zeekust staat een strandtentje met lange lage zit en hangbanken. Eromheen plastic strandstoeltjes en blijkbaar gaan de eigenaren net open. Als ik hem vraag om de peuken en restafval weg te gooien, kijkt hij me achteloos aan en gooit zo de peuken op het strand. “Op zijn Iranees” zegt hij. Belachelijk, maar het is blijkbaar niet anders en spreek hem verontwaardigd aan en laat hem zien hoe we dat in Holland doen. Het zal waarschijnlijk wel niet helpen. Na de cupasoup gaan we verder en rijden weer weg van het strand.

We lezen in de Lonely Planet over een plaatsje Agh Oilar. Vanaf de zeekust (zeenieveau, 0 meter) rijden we de bergen in over 34 km slecht wegdek en nemen we filmpjes op voor de Sinterklaasavond van “t vierde” en rijden we in no time weer op 1800 meter hoogte. Via een bijzonder dal met allemaal rijstvelden en loslopende koeien op de wegen rijden we naar het dorpje. Tegen de tijd dat we er zijn kijkt iedereen ons verwonderd aan als we binnen rijden in het schemer. We hadden net al thee gedronken bij de bewakers. Dit zijn zogenaamde bewakers tegen houtdieven, die illegaal hout smokkelen uit het bos. Zonder veel woorden te spreken, krijgen we weer thee voorgeschoteld en zitten we zonder stinkende voeten op het tapijt. Ik dan tenminste ! Herbert heeft wat meer problemen zoals ik al zei……

In een winkeltje halen we wat Spaghetti en eieren en proberen zo een avondmaal te gaan maken. We vragen om een slaapplaats aan de winkeliers en die wijzen ons naar boven naar een groot pand. Hier aangekomen komt er een man naar buiten die later aan zijn baas vraagt of we binnen kunnen slapen en het is geen probleem, we hebben een overnachtingplaats.

Als we binnen kijken zien we al snel een opgeknapt kantoor, een keuken om te koken en een hete douche…(?!) en we gaan daarna snel aan de thee. We zijn blijkbaar aangekomen bij een Archeologisch centrum. Hier zijn opgravingen gedaan in begin 80 en we zijn nu in het voormalig paleis van de Khan familie. Waarschijnlijk nazaten van Ghenger Khan, de grote overwinnaar van eeuwen terug.

Als nel wordt er aangebeld en een man komt binnen en stelt zich voor. Hij kan goed engels en is, als we zijn verhaal horen, aangesproken door dorpsbewoners. Er zouden Nederlanders zijn en aangezien zijn vrouw in Nederland werkt in de medische wereld kwam hij even kijken en polshoogte nemen. Hij is verderop een woning aan het bouwen en we hebben een leuk gesprek. Even later na de thee gaat hij weg na ons te hebben uitgenodigd om bij hem te overnachten, maar na kort overleg besluiten we de gastvrije archelogische bewakers te vermaken en hier te blijven. Tussendoor gaan we wel wandelen en komen bij zijn huis langs in de schemer. Het is een groot stuk land met net nieuwe elektriciteitspalen van beton, een vijvertje, 2 honden een groot huis van hout. Als man ons een rondleiding geeft zien we echt een prachtig huis welke in 3 maanden is neergezet door hem persoonlijk. Hij heeft jaren in Japan gewerkt en heeft ook allemaal Japanse apparaten, welke op 110 V werken. Alles is van binnen van hout en ook geïsoleerd. Ten opzichte van de andere huizen is dit een plaatje. Hij heeft het zelf gebouwd en ontworpen met computerprogramma’s.

Even later aan de thee beneden in de garage wordt alles duidelijker. Deze man heeft als lasser gewerkt in de oceanen en heeft 20 jaar gewerkt als huizenbouwer in Japan en het gevaar nooit ontweken. Nu gaat hij op zijn 54 ste met zijn vrouw (een half jaar werkend in Eindhoven) terug trekken in dit gebied, waar hij voor een schamele 4000 $ een prachtig stuk grond kon kopen. Hij leeft straks van de natuur en wil nog 2 wolven vangen om daaruit een puppy tam te laten opgroeien en de wilde wolven weer te laten gaan naar de wildernis. Het is hier zwaar leven en ik kan me voorstellen waarom, maar het is er ook prachtig en vooral rustig. Na de thee nemen we afscheid als we een na een super leuk gesprek weer verder gaan om te koken. We lopen door het pikkedonker terug naar het vierkant wat ooit een paleis was en startten met het avondmaal voor vier personen.

Later gaan we vroeg slapen na weer een bak thee. Met de mannen is het moeilijk communiceren. We slapen bij een van de mannen op de verdieping.
Deze in zijn neuspeuterende man valt naast het met houtgestookte vuurt in slaap en we zien hem niet meer tot de volgende morgen.

Het was weer een leuke dag met leuke dingen en gebieden om te zien en een gratis verblijfplaats. En zo gaat het nu dag in dag uit en het is zo leuk eigenlijk.