2005-11-26: Iran: Ardabil, Medische studenten en doktoren

’s Morgens besluiten we richting Kaspische zee te rijden en komen dan ook tot het plaatsje Ardabil in de avond. Het blijkt een lange hoofdstraat te zijn en we parkeren maar ergens op goed geluk om te kijken of we ergens een hotel voor de nacht kunnen vinden. Volgens ons zouden we nu in het centrum van deze stad moeten zitten maar na een beetje rondvragen zitten we er toch nog te ver vandaan. Dus de auto maar weer opgezocht en doorgereden tot het plein in het midden en we vonden een parkeerplaats midden op straat, waar deze de hele nacht blijft staan.

Zoals we inmiddels gewend zijn maken we een tocht door de stad om een goedkoop hotel te vinden. In de Lonely Planet staat een hotel vermeld die we snel vinden en deze oude man dekt dat wij hier zijn vanwege de Lonely Planet en noemt dan ook dit bedrag wat in dit boek staat. Helaas pindakaas…..te veel en ver boven budget en we gaan weer verder op zoek. Deze dag lopen we de hele stad door en vinden aan de hoofdstraat een hotel zonder douche en de man wil 50.000 Rhial hebben. Uiteindelijk maken we een deal op 35.000 Rhial en we beloven later terug te komen met alle spullen die we nodig hebben voor de nacht. Het hostelletje zit vol met gasten en de man moest diep gaan blijkbaar, want hij kijkt wat nors bij het sluiten van de deal. Even later vertrekken we weer om de stad te bekijken.

Tijdens onze standaard ontdekkingstocht door de stad ontmoeten we een student die zijn engels wil bijspijkeren en loopt dus met ons mee. Hij bied ons een heerlijk gebakken voorwerp aan, bleek net als de Nederlandse oliebol te smaken en we denken hierdoor meteen weer aan thuis. In de oliebol zat room. Het was zo lekker dat we meteen maar een zak hebben gekocht met 6 van deze lekkere bollen. Het was zoveel dat we er de hele avond last van hebben gehad. Tijdens het gesprek ontmoeten we een vorm van ta’roof. Dit is een gewoonte van de Iranees. Je wordt thuis uitgenodigd om te blijven slapen, maar eigenlijk is het een soort beleefdheidsvorm. De Iranees wil eigenlijk alleen vriendelijk zijn en wij gaan dan ook niet op het aanbod in. We spreken de volgende dag af om half negen om door de student kort door de stad te worden rondgeleid.

In de tussentijd zijn er twee mannetjes bij komen staan. Deze mannetjes leken net een zendeling met half achter deze zendeling staande, zijn duistere zijde. Deze persoon zei niets en lachte af en toe en had een naar achter staande houding met zijn lichaam half achter de zendeling. Erg bizar om te zien. De door mij benoemde zendeling sprak ronduit over religie, zijn educatie, politiek, gewoontes, werk en stelde veel vragen over onze denkwijzen. In de tussentijd dat wij de oliebollen verorberden, was de andere student al verdwenen. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak, maar kende de mannen wel blijkbaar. De zendeling somde zo 5 a 6 punten op over wat belangrijk was voor hem (liefde, vertrouwen, geluk, enz) en als hij twijfelde over onze antwoorden, begon hij nog harder te praten. Een rare vogel met veel zelfvertrouwen. De stad Ardabil is een stad voor medici en met veel studenten in opleiding. De zendeling geeft hier engels en was ooit de nummer 1 student van Iran en gaf af op andere mensen, die hun kop in de grond staken. Waarschijnlijk moet je zo’n volhardendheid hebben om te slagen in Iran. Een vreemde persoon.

Later druipen we af naar het hotel als alles weer gesloten is voor een nacht op een hard bed en een flesje fris.