2005-11-25: Iran: Een dagje toeren door Tabriz

Tabriz is een oude stad met vele historische plekken. Na gisteren al het lokale museum te hebben bekeken met de spontane dame, gaan we vandaag op zoek naar wat andere cultuurhistorische plekken. Om 8 uur gaat de wekker voor het eerst. Om 9 uur gaat de kachel weer aan en om 10 uur zijn we klaar met de koude douche. De kachel vertrouw ik niet en die wil ik dus uit hebben ‘s nachts. Het is te koud om te ventileren en het raam gaat dus zeker niet open. We moeten eerst maar eens uitvinden wat wel en wat niet gevaarlijk is. De basis kennen we, maar de details niet en om nou koolmonoxide snuiver te worden in een land waar tabak met de waterpijp wordt ingegoten gaat me net te ver.

In het hotel doen we een wasje laten draaien en we komen vanavond hier weer terug. In de tussentijd gaan we naar het El Goli park, een tegenvallend park met veel water en een restaurantje in het midden. Het komt wel boven de smog uit en vele jongeren en families komen hier om te relaxen.

Je ziet dar Iran echt vergelijkbaar is met een west europa. De standaard is hetzelfde. De gelaatsuitdrukkingen hier zijn herkenbaar en je ziet grote verschillen met Turkije, voor zover je dat met elkaar mag vergelijken. Bij de grens begint het al en elke dag in Iran wordt het duidelijker. De Iranier is misschien zelfs vele malen gastvrijer en misschien zelfs vrediger als de Nederlander. Waarom al die spookverhalen rond vliegen weet ik nog niet en het zal vast ergens op gestaafd zijn, maar dat zal de tijd leren. Belangrijker vind ik dat de mensen ons niet lastigvallen en op een terughoudende manier contact maken en vriendelijk uitnodigen voor een gesprek. Ik kan het erg waarderen en blijkbaar geld dit zowel voor mannen als vrouwen.

We bestellen bij het El Goli park 2 thee en gaan zitten in het zonnetje. Al snel zitten er 4 jonge mannen naast ons. Het zijn 4 engineer van mijn leeftijd. Twee mechanici, zoals Herbert en een Elektrisch engineer van een cement fabriek, die vooral upgrade doet van huidige processen en systemen. Ik kan me goed inleven in wat voor systemen het zijn door mijn 3 maanden die ik heb doorgebracht bij SCA in Eerbeek en we hebben een leuk gesprek hierover en de verschillen tussen de landen. Na een aantal minuten komt er een hamvraag en dat is dat ze willen weten wat we in Nederland verdienen. Dit vertellen we ze en dan blijkt dat de engineer in Iran 400 $ verdient. De tegenstelling is natuurlijk altijd dat een brood hier 15 eurocent is en in Nederland 1 euro. De koekjes en thee smaken heerlijk en uiteindelijk nemen ze ons mee naar een monument voor een Iranese dichter, die enkele jaren terug is overleden. Dit gebouw zit vol met gedichten, kunst en poëzie. We kunnen het niet lezen, maar vinden het een erg mooi monument. Blijkbaar is dit de start van Iran. Een land vol met Poëzie, artistieke invloeden en eeuwenoude cultuur met bijbehorende opgravingen en bijzondere steden om te zien. Ik kijk er erg naar uit en elke stap die ik Iran zet, elke boek die ik lees, geeft mij bevestiging dat dit een goed keus was. We moeten nog een paar weken en ga ervan uit dat ik de nadelen ook zal zien van dit Islamitische land.

Ik rijd achter 3 auto’s aan door de stad in de landrover en de Iranese autochauffeurs zijn gewoonweg niet normaal in het verkeer. De filmpjes die we maken zeggen genoeg. Na Italië, Bulgarije, Turkije en voormalig Joegoslavië is dit de top der mafkezen. Volgens de chauffeurs die we van de week tegen kwamen waren er 5 jaar geleden helemaal geen regels en verkeerslichten. Nu zijn die er wel en stoppen ze voor een verkeerslicht, maar daar houdt dan alles wel bij op.

Iedereen rijd hier in een Paykan, een engelse auto. Nu is deze fabriek uit Teheran omgetoverd tot een Peugeot fabriek. Kortom nu rijden er vooral witte Paykan auto’s en Peugeot’s op straat. Daarnaast doet Kia het goed als derde merk. Tussendoor zie je een handjevol andere merken rijden, maar die vallen bijna niet op. Landrover doet het erg goed hier. Je ziet geen Defender 110 en latere typen, maar vooral alle oude types. Op een of andere manier denk ik als ik de uurlonen van hier hoor en de vele Landrovers zie rijden, dat ik hier een goeie deal had kunnen sluiten als de motor hier kapot was gegaan. Ik hoop echter dat niet meer mee te hoeven maken. Alsjeblieft niet.

Een van de jongens die leert voor vertaler en goed engels spreekt brengt ons in zijn witte Paykan naar de pizzahut. Ze hebben hier toch alleen maar kebab, dus dan maar Pizza of Hamburger. Het is Vrijdag en hier een vrije dag, zoals de zondag in Nederland. De eerste toko is dan ook dicht en Herbert kan hierdoor de mooiste film uit zijn filmcarrière maken. Botsingen vermijdend rij ik door de menigte en ga over de meest vreemd geconstrueerde wegen in het centrum. Uiteindelijk komen we bij een pizzahut en biedt de jongen ons de bestelling aan, nadat we gekozen hebben. Waarom ? Omdat we zijn gast zijn in zijn land. Hij is al laat en dat weten we en hij vraagt dan uiteindelijk ook of hij alsjeblieft mag gaan van ons …….!? Hij heeft al betaald en we moeten gewoon weg lopen. We hebben echter niets gezien van betalen en als we de lekkere hamburger hebben verorberd zeggen we met de jas al aan dat we gaan en we krijgen alleen een hand van de man en hij lacht vriendelijk. Er is dus echt al betaald. Heb ik ooit een Nederlander ooit een complete buitenstaander of buitenlander een maaltijd zien kopen, zomaar omdat je gast bent van het land ? Nee, No way. Ik ken zeer veel zeer gastvrije mensen in Nederland met het hart op de goede plaats, zoals het hoort, maar dit verbaasd me zeer.

Uitgeput rijden we naar het hotel en kunnen de auto weer op dezelfde plaats neerzetten en maken na een wandeling langs de blauwe moskee en het dichterspark naar de Bazar, waar we grote karpers, snoeken en haaien uitgestald zien liggen. De geur is er ook naar en het opruimen was reeds begonnen. Eerder zagen we al een slager aan het werk. Hij had een bijzonder assortiment , namelijk hersenen, levers, koeiepoten, tongen van de koe, geitepoten en allerlei andere ingewanden. Ze liggen netjes uitgestald naast elkaar en eronder staat een mandje met de geitekoppen met haar en al erop klaar om je aan te kijken. Erachter hangt een klein stukje rood vlees naar beneden en voor de mensen met een slechte maag, raad ik aan om op te passen bij de foto’s.

Herbert neemt een broodje ei op straat voor 200 Thumen (20 eurocent) en ik haal nog een broodje vlees verderop. Herbert ligt nu al in bed om bij te komen en morgen gaan we vroeg weg richting de Kaspische zee op weg naar Teheran.

Ik kreeg net nog een “stukkie vis” aangeboden van de Hostel beheerder. Een stukje vis uit de Kaspische zee is het enige wat ik weet en heb een klein stuk brood met vis gegeten. Het was lekker, maar het gevaar voor het onbekende blijft aanwezig. Ach het ergste wat ik ervan kan worden is ziek en ik ga me zo opmaken voor een beetje nachtrust.